- Jakoś - mruknęła niechętnie Żywica - Nie chcę Wieszczowi dokładać na chwilę obecną problemu, więc mam zamiar doprowadzić ten trening do końca. Współczuję tylko jego przyszłym nowicjuszom. - Ostatnie zdanie wymruczała bardziej do siebie, pod nosem, jakby jej język zwyczajnie powędrował dalej niż by zamierzała. Zaraz jednak uniosła głowę już z większym entuzjazmem, jakby wcześniejsza część nie miała miejsca bytu.
- No, a jak tam u ciebie! Może będzie bardziej kolorowo, co myślisz?

Kocur nic nie odpowiedział na niechęć Żywicy do "zawracania" głowy Wieszczowi, chociaż nie do końca rozumiał, dlaczego. Jak bardzo by jej nie było szkoda ojca, jego obowiązkiem było dbanie o odpowiedni przebieg treningów, a to się powinno tyczyć również relacji. Jeśli ani Echo, ani jego mistrzyni nie czuli się przy sobie komfortowo, to był poważny problem. Chociaż z drugiej strony... czy to cokolwiek da? Westchnął. Czasami życzył sobie, by mógł mieć większy wpływ na problemy plemienia.
Dąb, sam tego nie zauważając, pogrążył się w swych myślach na dość długo. Dopiero pytanie Żywicy sprowadza go na ziemię.
– W porządku. Trening Łabędzia idzie sprawnie, więc myślę, że niedługo Plemię będzie mogło powitać nowego łowcę. – odparł. Na pewno w plemieniu były też i dobre rzeczy. Do nich należała też jego rozwijająca się relacja z Promyk. – W sumie to planowałem jeszcze dzisiaj coś upolować. Chcesz może dotrzymać mi towarzystwa? – zaproponował po chwili, bo dopiero teraz sobie przypomniał o swoich planach. Pogoda dzisiaj była w miarę przyjemna, więc mogliby się tym zająć.

//wygasło I think

Czuła się inaczej. Od ostatniej rozmowy z Echem, od mianowania, była spokojniejsza i miała wrażenie, że całe napięcie z niej zeszło - a przynajmniej większość. Wzięła słowa Błotko do serca, w końcu jakoś odpoczęła bardziej i zrobiło się lepiej. W końcu miała wrażenie, że mogła oddychać, jakkolwiek by to nie brzmiało.
W wolnym czasie starała się poszerzać swoją wiedzę i poszukiwać ziół, o których uczył ją wieszcz. Starała się je przede wszystkim rozpoznawać, później mówiła na głos, do czego się je stosuje, nie próbowała za bardzo ich zrywać, choć zdarzało jej się - z różnym skutkiem. Oczywiście wybierała się też na polowania, choć teraz wychodziła właśnie z Głuchej Kniei. Było dość zimno, postanowiła wrócić do obozu, dopóki nie zobaczyła znajomego kocura.
- Echo, hej - powitała go i podeszła, nie była pewna, na co może sobie pozwolić, postawiła więc na krótkie, delikatne otarcie o jego bok, by zaraz usiąść obok i rozejrzeć się po okolicy.

// Echo

Nie sądziła, że będzie dobrze. Doskonale zdawała sobie sprawę, że nie da się zmienić z dnia na dzień i rozumiała to, a jednak starała się przebić nieco. Wciąż była niepewna, stąpała po grząskim gruncie. Nie miała pojęcia na ile może sobie pozwolić względem kocura, nie chciała, by uciekł i żeby znów było między nimi... źle. Bo niezręczności, jak zauważyła, nie dało się uniknąć. Zresztą, sama była niezręczna. Czuła się jak kociak, który stawia swoje pierwsze kroki i w każdej chwili może upaść, z tym że ten upadek nie będzie na miękkie futro matki, nawet nie na ziemię. Z wysokiej góry runęłaby w dół i nikt nie wie, w którym momencie by się zatrzymała.
Powitał ją, jednak zupełnie jak podczas ich zbliżenia na ceremonii. Wszystko było takie, na siłę. Może nie w złym tego słowa znaczeniu, ale nie potrafiła inaczej o tym myśleć. Wzięła głębszy oddech i wypuściła powietrze pyskiem, było dość zimno, więc dało się zobaczyć wydychane powietrze.
- Pora Białych Zasp nie zapowiada się na łagodną - przyznała, żeby powiedzieć cokolwiek. Lubiła ciszę, ale nie tą napiętą, która tworzyła się między nimi w takich chwilach jak ta. Zadrżała nieznacznie, kiedy poczuła powiew chłodnego wiatru. Miała nadzieję, że ta wyprawa nie będzie kosztowała jej kolejną wyprawą do Wieszcza, choć lubiła uczyć się w lecznicy, to samo przebywanie tam - jako kota chorego - już jej się tak nie podobało.

Nie wiedziała, nie była pewna do końca jak się z tym wszystkim czuje. Miała jakieś wątpliwości z tyłu głowy, które nie robiły się co prawda głośniejsze, ale po prostu były i ciągle jej mówiły i podszeptywały. Nie słuchała ich jakoś mocno, w zasadzie to starała się w ogóle na nie uwagi nie zwracać. Tak było łatwiej i przyjemniej. Już i tak miała wystarczająco na głowie.
- Tak, można spojrzeć na to w ten sposób - przyznała i spojrzała na Echo przez chwilę, ale zaraz odwróciła spojrzenie w niebo - ale jest to dobry czas na naukę - nie była pewna dlaczego wszystko w jej życiu sprowadzało się właśnie do tego - nauki.
- Starając się spojrzeć na to bardziej optymistycznie rzecz jasna, bo jeśli uda się teraz... to może później będzie nieco łatwiej - nie chciała by to była jakaś aluzja, choć mogło tak brzmieć i Mysz nie była z tego powodu zła na siebie, w zasadzie to nawet jej się podobało. Nie chciała naciskać Echo i wypytywać o podjętą decyzję, choć chciała wiedzieć co teraz będzie, to trzymała swoje emocje na wodzy. Wolała, by to on podjął temat tak całkowicie.