— Oczywiście! Pierwszy raz widziałam na własne oczy niedźwiedzia, nawet jeżeli dzieliła nas olbrzymia odległość i z całą pewnością nie był świadomy, że go obserwuję, to czułam, że sierść sama jeży mi się na grzbiecie, przytłoczona jego potęgą! Był piękny, miał ciemne, niemalże czarne futro, był fascynujący do obserwacji... i mam nadzieję, że nigdy nie stanę mu na drodze — powiedziała, a jej zielonożółte ślepia wręcz iskrzyły; była zafascynowana zwierzęciem, które widziała pierwszy raz w życiu i zachowywała się tak, jakby spotkała legendarną bestię, nie zaś zwierzę, które czasem pojawiało się w okolicy gór i nie było niczym zaskakującym. — Och, natknęłam się też na oznaczenia graniczne jakiejś grupy po drugiej stronie pasma, to główny powód, dla którego nie szłam dalej. Jest szansa, że jest to czwarty klan? — spytała, przypominając sobie, że schodząc z gór po drugiej stronie, natknęła się na teren, który ewidentnie był rewirem jakichś kotów. Niestety, nie udało jej się trafić na kogoś, kto patrolowałby te ziemie, dlatego też ostatecznie zdecydowała się zawrócić, a potem trafił jej się problem ze stawami, kleszcze... cóż, zdecydowanie los słusznie zmusił ją do powrotu, przeczuwając, że będzie potrzebowała pomocy klanowego medyka. W końcu jednak zamilkła i pozwoliła na to, by to Krzywowąsy mówił.
— Nie, to nie tak! Po prostu teraz wyglądasz na o wiele bardziej szczęśliwego, niż wtedy — zaśmiała się, machając łapą. Również usiadła, czekając na jego opowieść, a ta zdecydowanie nie zawiodła jej oczekiwań. — O losie, to cudownie! Cieszę się, że udało cię się odzyskać to, co straciłeś... Krzywa Gwiazdo — powiedziała, na samym końcu używając nowego imienia kocura, by zobaczyć, jak brzmi na jej języku. Miało ładne brzmienie. — Czy to twoi Przodkowie nadali ci nowe imię?

Och, to było niesamowite! Ale i przerażające, dziękowała losowi za to, że to ona wykryła niedźwiedzia jako pierwsza, a nie odwrotnie. Czuła głęboki respekt wobec dużych drapieżników, doskonale świadoma przewagi ich siły ponad jej własną. Ale uważała też, że niektóre z nich były piękne: niedźwiedź był majestatycznym stworzeniem, niezwykłym. Była zachwycona tym, że mogła zobaczyć go na własne oczy, jakby był legendarnym stworzeniem na równi z personifikacją Losu, w jaki wierzyła Srebrna.
- Och, widocznie góry skutecznie was od siebie oddzielają. Chociaż teraz jestem zaintrygowana, kim mogą być? Oznaczenia były różne, należały do wielu kotów, ale jeżeli nie są klanem... Cóż, mam nadzieję, że kiedyś uda mi się spotkać i porozmawiać z jednym z kotów, które tam żyją - odpowiedziała na jego słowa, nie tracąc entuzjazmu i fascynacji, która towarzyszyła jej od kiedy tylko wspomniała o niedźwiedziu. Uśmiechnęła się lekko, gdy wspomniał o tym, że mogli ją różnie potraktować. Nie urodziła się wczoraj i była świadoma tego, jakimi prawami rządzi się świat. Niestety.
- Cieszę się twoim szczęściem - powiedziała, uśmiechając się do niego ciepło. Mówił o swoim klanie z takim ciepłem i miłością, jakby mówił o własnych kociętach. Było to rozczulające.

— Prawda, chociaż nie mam szczęścia do poznawania miejscowych; z reguły natrafiam na wędrowców, którzy o okolicy wiedzą tyle, co ja — zaśmiała się i wzruszyła lekko barkami. Nie miała szczęścia, niestety, a może był jakiś powód, dla którego koty, które mieszkały tu od lat, były tak rzadkie? Nie chciała jednak podążać za tym tokiem myślenia, nie. To nie było coś, o czym chciała teraz myśleć. — Oczywiście — dodała, kiwając głową.
— Na razie nie. Złożyłam obietnicę, że znajdę kilka ziół dla Lodowego Potoku w zamian za wyleczenie mnie, ale łatwiej było ją złożyć niż wykonać, gdy nie ma się pojęcia o ziołach, niestety — odparła na jego pytanie i uśmiechnęła się przelotnie. Minęło już trochę czasu, nie chciała jednak, by Lodowy Potok myślał, że go oszukała. Niestety, intuicja nie była wszystkim i czasem miała wrażenie, że jedyne, co widzi na swojej drodze, to trawa, a ta była dobra jedynie na ból brzucha, w dodatku tylko w formie bardzo prymitywnego środka wymiotnego.
— Wielkiej Słonej Wodzie? Nie, nie sądzę. Co to takiego? — spytała, owijając łapy ogonem. Miała podejrzenia, że było to coś, o czym ktoś jej kiedyś opowiadał, jednak sama nigdy nie spotkała się z wodą, która była słona, dlatego też zamieniła się w słuch.

Spotkała się z Blachą, owszem, jednak ostatecznie nic wielkiego nie wynikło z tej rozmowy. Dowiedziała się kilku istotnych rzeczy na temat wsi i jej najbliższych okolic... i tyle. Ale to było wystarczające. Ostatecznie dochodziła do wniosku, że lubiła tę sytuację, w jakiej się znalazła: gdy odkrywała okolicę na własną łapę, we własnym tempie, wciskając nos tam, gdzie akurat miała na to ochotę, nawet jeżeli wiązało się to czasem z oberwaniem po tym nosie i bolesną karą za ciekawość. Ale czy nie było to w tym wszystkim najlepsze? Odkrywanie w sobie samym kocięcia, które dopiero poznaje świat. Uważała, że było to fascynujące przeżycie, niezwykle rozwijające wewnętrznie. Miała wiele przemyśleń na ten temat, o których nigdy wcześniej nie myślała.
- Nie, nie, naprawdę nie trzeba - zapewniła go, z uśmiechem potrząsając głową. - Doceniam chęć pomocy, ale poradzę sobie, naprawdę. Prosił, po prostu, o coś w zamian, nic konkretnego; nie chcę, żebyś oprócz swojego klanu miał jeszcze na głowie mnie i moje obietnice, które składam prędzej niż pomyślę o tym, jak je wypełnię - dodała, na koniec śmiejąc się z siebie samej. Nie było to mądre, zdecydowanie, jednak była to z całą pewnością przygoda! Była szansa, że nauczy się czegoś, być może odkryje swoje nieznane dotąd powołanie, jakim było ziołolecznictwo? Kto wie!
Na opowieść Krzywej Gwiazdy oczy Srebrnej zalśniły w wyrazie fascynacji. Och, to brzmiało cudownie! To olbrzymie, słone jezioro bez dna, pływające potwory pozostawiające za sobą szlak ciemnych chmur, ogromne ryby...! Słyszała o jaskiniach, w których woda była słona, a ściany iskrzyły się od wytrąconych kryształków soli, jednak to, o czym mówił Krzywa Gwiazda brzmiało jak coś, co nie istnieje!
- To wszystko brzmi nierealnie... jak jeden z tych szalonych snów, albo legenda o dawnych czasach, mitycznych bestiach i początkach świata! - odpowiedziała z szerokim uśmiechem na mordce. - Nigdy o takich rzeczach nie słyszałam, ale teraz budzi się we mnie chęć odnalezienia Wielkiej Słonej Wody i przekonania się, czy faktycznie jest tak niezwykła, jak opisujesz.

Przymrużyła w rozbawieniu oczy i zamruczała cicho na jego słowa. Było jej miło, że tak uważał, że widział w niej kogoś lubianego, w pewnym sensie może nawet przyjaciela, bo sama czuła wobec Krzywej Gwiazdy wiele pozytywnych emocji i wiedziała, że los splótł ich drogi nie bez przyczyny.
- Dziękuję - powiedziała, kiwając mu z wdzięcznością głową. Był niezwykle hojny, zupełnie inny niż klanowi medycy, których do tej pory poznała; w okolicy ich granic czuła się jak intruz, ktoś, kto nie powinien się tam znaleźć, tymczasem on widział w niej, tak po prostu, drugiego kota, a nie potencjalnego wroga. Nie spodziewała się jego następnych słów i przez chwilę milczała, siedząc z otwartą mordką i szukając słów na wyrażenie tego, co czuła... Dlatego też w końcu zamknęła pysk, uśmiechnęła się i pokiwała głową. Przemyśli to i da mu znać.
- Być może... Brzmi jak niezwykła przygoda. Póki co jednak coś trzyma mnie przy górach, nie pozwala mi stąd odejść. Ilekroć próbuję, los robi wszystko, by zawrócić moje łapy - odpowiedziała, unosząc wzrok na niebo. Wzięła głęboki oddech, poruszyła ogonem, po czym znów spojrzała na Krzywą Gwiazdę. Jej serce trzepotało w piersi, podekscytowane. - Być może wszechświat właśnie tego chce, żebym się zatrzymała i została z tobą. Twoim klanem... Czy to dozwolone? Czy wasi przodkowie przyjmują takich jak ja z otwartymi rękami? Nie mogę stać się częścią czegoś, co znam jedynie powierzchownie, nie wiedząc, co mnie czeka.

- Oczywiście - przytaknęła. - Jeżeli jest to dozwolone, ba, jeżeli kocię samotników może zostać przywódcą... Przemyślę twoją propozycję, Krzywa Gwiazdo - zapewniła go z lekkim uśmiechem. Mogła zgodzić się od razu, mogła zaryzykować i działać zgodnie z tym, co podpowiadała jej intuicja, jednak nie chciała nieprzemyślaną decyzją skrzywdzić Krzywego. Nie znali się od dawna, jednak był dla niej kimś ważnym i wiedziała, że nie może zawieść jego zaufania. Czuła w kościach, że jej życie jest związane z jego już w momencie ich pierwszego spotkania. Intuicja nigdy jej nie zawiodła, nawet gdy los wymyślał dla niej najdziwniejsze niespodzianki.
- Kim bym była, gdybym dołączyła do Klanu Rzeki? Uczniem... Nie, terminatorem, prawda? Srebrną Łapą. Dobrze pamiętam, że tak nazywacie tych, którzy są w trakcie treningu? - zadała pierwsze pytanie, jakie przyszło jej do głowy. Bardzo przyziemne, była jednak ciekawa, czy byłaby traktowana na równi z kocięciem, które dopiero stawiało pierwsze kroki w dorosłym życiu. Brzmiało to zabawnie, ale taki jest los nowicjusza w nowej rzeczywistości i była nastawiona pozytywnie do tego, by sprawy przybrały właśnie taki obrót.

Pokiwała ze zrozumieniem głową, a gdy sam zauważył, że już o tym mówił i się powtarza, zaśmiała się cicho i wzruszyła jedynie barkami. Zaś informacja o tym, że nie musiała zmieniać imienia była ciekawa, jednak według Srebrnej nie była do końca tym, co chciałaby osiągnąć, będąc w klanie.
- Dlaczego miałoby być problemem? Nie ma przecież niczego złego w tym że dopiero będę się wszystkiego uczyć - odparła z uśmiechem. Zmiana imienia była, z tego co zauważyła, bardzo istotną częścią życia w klanie. Miała bardzo ważne, symboliczne znaczenie, zaznaczała zmianę w dotychczasowym życiu kota. Chciała brać w tym udział w pełni. Nie było niczego złego w tym, że nie wiedziała wszystkiego - dlaczego miałaby się wstydzić imienia Łapy lub odrzucać tradycję grupy, która chciała ją przyjąć?
- Och, wspomniałeś o Iskrze, czy to kotka o długich, szczupłych łapach, długiej mordce i jasnym futerku z ciemnymi łatami na pysku, łapach i ogonie? - spytała, przekrzywiając głowę; ciekawski błysk w jej oku odwracał uwagę od blednącego uśmiechu i nerwowego poruszenia ogonem. Nie wiedziała, dlaczego wspomnienie kotki wywołało w niej taką reakcję.

Uśmiechnęła się.
— Cóż, uważam, że niemiłe byłoby odrzucenie tradycji grupy, która zechciała mnie przyjąć i traktować jak jednego ze swoich — odpowiedziała, wzruszając barkami. Było to dla niej dość oczywiste, było wyrazem szacunku wobec innej grupy i uważała, że odmowa zmiany imienia byłaby z jej strony czymś nietaktownym, nieodpowiednim. Jakby pokazywała, że nie do końca jest częścią danej grupy. Nie był to sposób, w jaki funkcjonowała.
— Owszem, Iskra wygląda bardzo charakterystycznie; zresztą, pytam o to, bo jakiś czas temu spotkałam się z nią w tej okolicy — odpowiedziała, strzepnąwszy poszarpanym uchem; to nie tak, że każdego kota o imieniu Iskra podejrzewała o bycie znajomą pointką, po prostu teraz miała podstawy, by sądzić, że był to znajomy jej kot. — Ale znałyśmy się już wcześniej, przez chwilę żyła razem ze mną i moją grupą — dodała, jednak nim Krzywa Gwiazda zdołał zareagować w jakikolwiek sposób na możliwą zmianę w jej głosie lub mimice, zaraz kontynuowała: — Nigdy nie wspomniała o tym, że pochodzi z klanu. Z drugiej strony, sama nigdy nie naciskałam na to, by opowiadała o swojej przeszłości.
W ogóle nie rozmawiały wtedy dużo. To był ten etap jej życia, na którym to Złoty zajmował się Błękitnymi Różami, a ona... dogorywała, cierpiąc przez chorobę duszy.

— Prawda? Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek jeszcze zobaczę kogoś z tamtego okresu — odparła, uśmiechając się nieco melancholijnie. Nie był to dla niej wesoły temat i stawało się to coraz bardziej jasne z każdą jej odpowiedzią w tym zakresie, niezależnie od tego, czy była ona werbalna, czy też nie. Ach, własne ciało czasem potrafiło zdradzić myśli, które wolałoby się zachować dla samego siebie! Zaś jego kolejne słowa sprawiły, że się roześmiała wesoło.
— Zdaje się, że sama mówię tak dużo, jak ty, więc mogłabym powiedzieć dokładnie to samo — zamruczała rozbawiona, wzruszając przy tym barkami. — Zawsze docenię dobrego mówcę i ciekawą historię, nie mogę więc doczekać się dnia, w którym wszystko mi opowiesz i być może ja też odwdzięczę się tym samym. Niech więc będzie to myśl, która przykuje mnie do tego miejsca i sprawi, że niezależnie od tego, jak daleko poniosą mnie łapy tym razem, wrócę, by usłyszeć kolejną opowieść.
Uśmiechnęła się ciepło, łagodnie. Krzywa Gwiazda sprawiał, że czuła przyjemne ciepło w sercu i wiedziała, że wróci nie tylko po to, by usłyszeć historię i dać mu odpowiedź, ale również po to, by po prostu go zobaczyć. By usłyszeć jego głos. Czy nie było to zawstydzające? Była już bliżej starości niż młodości, a zachowywała się jak podrostek przeżywający swoje pierwsze zauroczenie. Im więcej czasu spędzała z Krzywą Gwiazdą, tym bardziej utwierdzała się w swoich uczuciach... i choć było to czasem żenujące, owszem, to jednak dawało jej nadzieję. Nadzieję na to, że była w stanie jeszcze się do kogoś przywiązać, że potrafiła jeszcze mieć bliskie sobie koty. Że jej serce nie zepsuło się, gdy zawaliło się całe jej życie.

Melancholijny uśmiech na mordce Srebrnej upewnił mnie w przekonaniu, że tajona przez nią historia o swojej przeszłości, która wylała się z niej jedynie w skrawkach - nie należała do najprzyjemniejszej. Wiedziałem tylko tyle, że przebywała kiedyś w większej grupie i dzieliła ją przez jakiś czas z Iskrą; i tyle! Nie każdy mógł rozmawiać o tym co go spotkało w podobny sposób, chociaż i ja musiałem odchorować wiele wydarzeń. Od zagłady własnego klanu po śmierć i zaginięcia bliskich mi kotów. Teraz jednak mogłem z łatwością stwierdzić, że wyszedłem z tego silniejszy, chociaż czy na pewno?
- W takim razie świetnie się pod to dobraliśmy! - zamruczałem wesoło, chcąc jakoś odpędzić melancholie zawisłą w powietrzu między nami. Byłem niesamowitym gadułą i wcale nie było mi z tym źle. Mogłem rozmawiać o wszystkim i z każdym. W ten bardziej poważny sposób czy też żartobliwy, bo jakbym miał się przejmować każdym wypowiedzianym słowem, miałbym spore problemy z zaśnięciem w nocy! Następne słowa Srebrnej wyrwały mnie z rozmyślań na temat mojego gadulstwa. Musiałem się lekko przybliżyć i nadstawić uszu, bo pierwsze zdanie było dla mnie nieco niezrozumiałe. Do słabego słuchu szło się przyzwyczaić, ale musiałem przyznać, że w wielu sytuacjach niesamowicie mnie on irytował!
- A ja z wielką chęcią będę ci je opowiadać i słuchać tych, które zechcesz mi przekazać. - mruknąłem i przytaknąłem energicznie łebkiem, posyłając w stronę kocicy szczery, wesoły uśmiech. Cieszyło mnie jej podejście i miałem nadzieje, że już niedługo będę mógł oprowadzić ją po nowym obozie i terenach Klanu Rzeki nie jako gościa, a Srebrną Łapę; członkinię klanu. A jak już o klanie mowa...Zerknąłem w niebo, a przez mój grzbiet przebiegł lekki dreszcz: oj! Już dawno powinienem wracać, jeszcze zaczną się o mnie martwić tam w tymczasowym obozie! - Oho, powinienem już wracać, jeszcze pomyślą, że mnie coś zjadło! Obyśmy jak najszybciej się znowu zobaczyli, Srebrna. O, szukaj mnie w okolicach Króliczych Brzuchów, to po drugiej stronie Oka Gór, dobrze? Bezpiecznego powrotu, uważaj na siebie! - zamruczałem i dotknąłem nosem ucha kotki w geście przyjaznego pożegnania, po czym odwróciłem się i nim odszedłem, posłałem jej ciepły uśmiech i truchtem oddaliłem w kierunku z którego przyszedłem. Czy ja musiałem jeszcze zebrać coś ze sobą? O...zwierzyna!

[zt ]

Kłoda ostatnio nie wychodziła nigdzie. Przesiadywała głównie w swojej stodole, gdyż ostatnimi czasy... Jakoś jej się znudziło podróżowanie i nie miała sił. Poza tym, na dworze było ziiimno. Co z tego, że często wędrowała wręcz w środku zimy. Na prawdziwego leniwca i zmarźlaka nic nie da się zrobić.
Teraz jednak dostała dostrzyku energii. Kiedy znudziła jej się jedna rzecz; czytaj bezrobotne przebywanie w stodole, polegające głównie na spaniu, łapaniu myszy i szukaniu jakichś ciekawych miejscówek po całej budowli, przyszedł czas na przejście do poprzedniego stanu, wędrownego trybu życia. Ta. Może odkryje jakieś nowe, interesujące kryjówki? Albo znajdzie sobie jakieś pamiątki do stodoły? Kto tam wie, sama się przekona.
Aktualnie przytuptała sobie na Osuwisko... Gdzie się chwilowo zatrzymała, bo zła decyzja o przejściu przez sam środek tego miejsca przyniosła konsekwencje. W postaci kuuuupy malutkich kamyczków, które usadowiły się na jej łapkach, akurat między poduszeczkami, więc dobrą chwilę tu spędzi, próbując je stamtąd wyjąć...

//Gęś!