Mijają sekundy, uderzenia serca, nie wiem właściwie ile, a ja nie bardzo potrafię się ruszyć. Nie rejestruję otoczenia, wpatrzona w dół, z każdą kolejną chwilą odnosząc wrażenie, że właściwie mogłabym skoczyć. Zakładałam, że los ucieszyłby się z takiego obrotu spraw, ale... gdyby tak było, to nie dawałby mi drugiej szansy, prawda? Przynajmniej w to chciałabym wierzyć; że miałam powody, dla których powinnam dalej istnieć, przeć przed siebie, że mój cel nie był tak beznadziejny. Nie mogłam jednak przekonać się o tym będąc martwą, więc ostatecznie, po długiej wewnętrznej debacie, cofam się kilka kroków.
Wtedy słyszę czyjś głos. Rozglądam się, zaskoczona i jednocześnie zła na samą siebie, że zauważyłam obecność obcej zbyt późno - była już wystarczająco blisko, by lada moment dopaść do mnie i zaatakować. Tego jednak nie zrobiła. Odezwała się. Mrugnęłam, w pierwszej chwili nie rozumiejąc do czego nawiązywała. Dopiero po chwili dotarł do mnie sens jej słów. Uśmiechnęłam się kwaśno.
— Możliwe, ale nie zamierzam przekonywać się o tym na własnej skórze — odpowiedziałam kotce, kiwając jej łbem na powitanie. Przyjrzałam się jej uważniej. Była moim kompletnym przeciwieństwem, wyraźnie nade mną górowała wzrostem. Usiadłam. — Chociaż nie widzę innej drogi — dodałam po chwili milczenia, przechylając odrobinę łeb. — Jak ci na imię?

Niewidocznie dla kotki, ale uspokajam nieco swoje ciało, które dotąd gotowe było na cokolwiek… ale, hm, o ile często mówię sobie w myślach, że kotom tutaj brakuje krzty kultury, tak jeszcze nie spotkałam się z kimś, kto bez zastanowienia po prostu by się na mnie rzucił. Nie mogłabym powiedzieć tego samego o pewnym ewenemencie, którego spotkałam niegdyś z ojcem… ale, ach, takich przypadków było na tyle wiele, że już nawet zapominam, jak co po niektórzy wyglądali. Na szczęście żaden nie pozostawił na moim ciele blizny, brr; kotka przede mną zaś zdawała się ich mieć kilka. A szkoda - ma całkiem uroczy pyszczek.
Oczywiście… słyszę to parszywe ci. Nie wiem już, zgłupiałam; czy to ja byłam jedyną wychowaną w takim duchu, czy to oni byli wyjątkowo zwierzęcy? Czasem aż sama prawie się zapominam, gdy tyle tego słyszę na zewnątrz. Ale na pyszczku mam lekki uśmiech, nie widać mej irytacji i myśli.
— Lilia. A pani? — mruczę, motając wzrokiem tereny skarpy; wnioskuję z jej słów, że musi bądź chce dostać się na klanową stronę doliny, i, cóż… faktycznie nie jestem w stanie zaproponować przejścia przyjemniejszego, niż to. — Innej drogi nie… pytanie, czy warto, skoro tu wyżywić się da nawet łatwiej — wzdycham więc, zerkając co rusz na moje łapy, jakby z niechcenia.

Przez chwilę jestem w podobnym zdezorientowaniu, co kotka przede mną, ale zaraz nie powstrzymuję się od lekkiego, rozbawionego wydechu, któremu w parze szedł nieznaczny uśmiech. No… tak, koncept kultury musiał być im prawdziwie odległy, tyle już sama wiem, ale chyba po raz pierwszy spotykam kogoś, kto swoje zmieszanie wyraża szczerze i bez ogródek, zamiast milczenia i zachowywania się niezręcznie, heh. Przekręcam główkę i mruczę:
— Pani.
A jej imię, och, nie będę kłamać, też mnie nieco rozśmieszyło, choć tego już nie pokazuję na mojej fasadzie. Nie dlatego, że było brzydkie czy nie pasowało, po prostu… znam już kogoś, kogo mam zwyczaj zwania łasicą, bo nigdy nie poznałam jej mienia, a tu kolejna… kiwnęłam głową, potwierdzając przedstawienie. Niestety moja mowa nie sprawiła, że pani Łasica zaczęła mówić do mnie tak, jakbym tego chciała. Lekka irytacja, ale zwalczam ją nałożoną neutralną twarzą, niezmienną.
— …Można tak rzec. Choć wolę określenie podróżniczki; zatrzymuję się tu na zimę, ot — nie wiem, czy okłamuję Łasicę, czy samą siebie, bo najpierw miałam tu tylko zajść, przespać się i pójść dalej, a… nie potrafię zebrać się w sobie, nie mogę już znaleźć powodu, by odejść z Doliny, kiedy mam wrażenie, że widziałam już wszystko, a na widok pięknego krajobrazu moje serce nie bije szybciej, nie pokazuje ojcu ciekawostek, które przyszło mi znaleźć. Po prostu… żyję.

Zmiany, zmiany, dużo zmian! A najgorsze jest to, że najbardziej oddziałują na innych, w tym na koty, które lubiła! Po śmierci dziadka nie za bardzo miała bliską osobę w klanie, czasami sobie siedziała z niektórymi wojownikami i plotkowała, ale wolała gdzieś sama chodzić. A że tereny Klanu Rzeki nie miały w sobie już nic nowego dla szylkretki, postanowiła ruszyć gdzieś dalej! Przeszła koło Oka Gór i skierowała się do Turzycowej Skarpy. Przez chorobę dawno nie była poza granicami, a trochę się jej tęskniło do włóczęgostwa! Ale lojalność nadal pozostawała w Klanie Rzeki, bo kochała go całym serduszkiem, nawet bez rodziny czy bliskich przyjaciół. Przysiadła niedaleko wzniesienia, owijając łapy ogonem i rozglądając się dookoła. Turzycowa Skarpa zawsze była urokliwa, ale też niestabilna, dlatego nie ryzykowała spadnięciem na sam dół tam po drugiej stronie.


//Żyto!

Usłyszała czyjeś kroki, na co nastawiła uszu i przekręciła łeb w stronę źródła dźwięku. O proszę, a tutaj jakiś łaciaty jegomość! Po zapachu mogła wywnioskować, że nie należał do żadnego klanu... Samotnik!! Ciekawe, dawno nikogo niezrzeszonego do żadnej grupy nie widziała!
- Oo, dzień dobry! Trochę tak, trochę nie, pogoda nie rozpieszcza i za bardzo widoków nie ma, ale zdecydowanie potrzebowałam chwilę poodychać wolnym powietrzem! Ile w końcu można siedzieć na terenach własnego klanu, co? - zadała pytanie z uśmiechem, podnosząc się z miejsca. Jej mięśnie były rozluźnione, a końcówka ogona delikatnie falowała łagodnymi ruchami. Była rozluźniona, bo widocznie nieznajomy nie szukał towarzysza do wyładowania energii.
- Jaka tam Pani! Taka stara jeszcze nie jestem! Nazywam się Kozi Klif, ale możesz mi mówić Kózka! - przedstawiła się wesoło, przestępując z łapy na łapę. Dawno nie poznała nikogo nowego! W klanie głównie te same pyski, a nawet jak często je spotykała, to nie udawało się żadnej głębszej więzi nawiązać.

Również skróciła dystans do kocura, zachowując jednak komfortową dla ich dwójki odległość. Koza to w ogóle nie miała żadnych osobistych granic, ale wiedziała, że inne koty raczej nie są chętne do dzielenia się kontaktem fizycznym.
- O tak, to prawda! Szczególnie że się strasznie zasiedziałam w obozie, wiesz, chorowałam trochę i te sprawy. Normalnie czułam się, jakby mnie człowiek w stodole zamknął, takiej bez okien i innych dziur w ścianach - powiedziała z cichym chichotem, korzystając z możliwości poużywania samotniczo-pieszczochowego żargonu. Raczej w klanie trzymała się nazw klanowych, bo niektórzy krzywo spoglądali, jak ktoś mówił inaczej, niż ich kultura zakładała.
- Oo, Żyto! Też świetne imię, naprawdę! I szczerze, to ostatnio niezbyt często tutaj bywałam, tak od czasu do czasu! Raczej czułam tutaj twój zapach i wolałam nie przekraczać żadnych granic, wiesz. Samotnicy różnie reagują na klanowe koty. A tak to wcześniej raczej po drugiej stronie gór łaziłam, bo powiem ci, że nie zawsze należałam do klanu! Znaczy, mam klanowe korzenie, ale moi rodzice byli samotnikami i tak się wychowywałam - powiedziała z lekkim, wesołym wyszczerzem kłów. Ach, w przeszłości przeżywała tyle różnych przygód, a teraz? Zasiedziała się i to strasznie! Czas nadrobić zaległości!

Żyto, zauważywszy, że Kózka również skraca dystans, kontynuował stopniowe zmniejszanie odległości w miarę ich rozmowy, dopóki nie wyczuł, że dotarł do jej osobistej granicy. Potakiwał lekko łbem, póki słuchał jej słów. No tak, choroby, obowiązki... życie wojownika było pełne trudności i było ono skupione praktycznie w całości na potrzebach innych. A co z własnymi? W końcu o siebie też należy dbać i Kozi Klif zdawała się to rozumieć, pozwalając sobie na chwilę spełnienia tego, co lubiła. Poruszył lekko uchem, kiedy padło słowo typowe dla samotników, lecz gdy tylko usłyszał o jej samotniczych korzeniach, wszystko stało się jasne.
– Oh, to bardzo interesujące! Rzadko kiedy natrafiam na klanowiczów, którzy otwarcie mówią o swym samotniczym pochodzeniu. No ale cóż, nie zważając na różnice kulturowe, tak naprawdę wszyscy wywodzimy się z jednej krwi. – odparł, poruszając lekko wibrysami. To było naprawdę śmieszne, jak niektórzy klanowicze są przekonani o swojej wyższości przez samą swoją przynależność, zapominając przy tym, że też są jedynie kotami, a ich najdalsi przodkowie kiedyś też byli samotnikami, tymi samymi, którymi tak bardzo gardzą. Cała ta "wojownicza krew" to jedna wielka bujda. – Jest coś, co cię skłoniło do takiej wycieczki po naszych skromnych, samotniczych progach, czy po prostu chęć zabicia nudy i wyrwania się z rutyny? – spytał, nie kryjąc swojej ciekawości.

//wygasło?

Kolejny piękny dzień... Tym razem kocur zawędrował w nico inne zakątki doliny. Skały i wysokie trawy nie były raczej jego ulubionym miejscem, ale... Powietrze tutaj było kompletnie inne, bardziej... Rześkie? Tak chyba mógł to nazwać. Aż kocur zrobił się głodny. Trudno nie wykorzystać okazji. Połączyć wycieczkę krajoznawczą ze staraniami o posiłek. Łeb w górę, nadstawione uszy i uchylony pysk by lepiej złapać wiszące w powietrzu zapachy... Pora czegoś poszukać.

Pustki, huh. No nic, może powinien postarać się pójść trochę głębiej w te trawiaste zarośla. Na razie wolał nie bawić się we wspinaczkę po skarpie i zamiast tego szukać u jej podnóża. Ostatnie czego by chciał to z niej zlecieć bo będzie się rozglądać za czymś innym. Niuch niuch w takim razie, niuch niuch.

Aż mu oczy zabłyszczały. Ach, godny posiłek. Tylko najpierw trzeba się do niego dobrze zakraść. Tutejsza trawa może mu w tym pomóc i służyła za idealną kryjówkę - którą oczywiście miał zamiar wykorzystać. Kocur od razu przypadł do ziemi i na ugiętych łapach zaczął podkradać się w kierunku swojego obiadu. Ostrożnie, po łuku. Oblizał swój nos żeby łatwiej było mu wyczuć zmiany wiatru i starał się utrzymywać pod wiatr. Szczególną uwagę przyłożył do utrzymania ogona we w miarę równej linii ze swoją głową. Najtrudniejszym manewrem było pilnowanie tego co miał pod łapami żeby nie narobić hałasu, niekiedy wielokrotne zmienianie decyzji zanim postawił łapę na ziemi i jednoczesne zwracanie uwagi na to czy cietrzew przypadkiem nie zerkał w jego stronę. W takim przypadku był gotowy zastygnąć w bezruchu jak okoliczne skały.
I kiedy był już przynajmniej długość lisa od swojego celu, przyszedł moment na atak. Spróbował przypuścić sprawny skok w kierunku cietrzewia, z łapami i pazurami wysuniętymi w stronę obiadu by go złapać i wgryźć w jego kark. Teraz byle się udało.