Zamruczał zadowolony kiedy ptaszyna przestała miotać się w jego pysku. Idealnie. Kusiło zjeść ptaszynkę od razu, ale nie chciał marnować za dużo czasu. Może wrócić i się posilić nieco później, kiedy los całkiem przestanie podrzucać mu zwierzynę pod łapy. Postanowił więc swoją zdobycz zakopać. Dla bezpieczeństwa poświęcił chwilę by zmyć z siebie ewentualny zapach, który cietrzew mógł na nim zostawić i ruszył poszukać ciekawych celów dalej.

Jego szczęśliwy dzień. Kolejna zdobycz... Nie będzie narzekał. Nie liczy się w końcu rozmiar, skoro zapewni mu drogocenne składniki odżywcze. Oblizał nos i nadstawił wąsy by wyczuć kierunek wiatru i powolutku ustawił się pod niego. Tak jak w przypadku cietrzewia, Chaos od razu ugiął łapy i przypadł do ziemi chowając się w długich trawach. Z ogonem w równej linii z głową zaczął skradać się w kierunku ptaszyny, powoli i po łuku, gotowy zastygnąć w bezruchu kiedy maleństwo zwróci swój dziobek w jego stronę. Szczególnie wtedy omiatał podłoże wzrokiem, żeby wychwycić ewentualne małe przeszkody, które mogłyby popsuć cały jego plan kiedy już wróci do podkradania się. Omijając wszelkie niepewne kamyki, zakradał się bliżej i bliżej. Wiedział dobrze co chce zrobić i kiedy będzie mniej niż odległość lisa po prostu skoczy w stronę ptaszyny i postara się złapać ją w swoje łapy i kły byle ją zamordować na miejscu i nie dać możliwości trzepotania skrzydełkami.

Idealnie. Taką małą przekąskę to aż szkoda zakopywać. Zjadł póki była cieplutka i poświęcił chwilę żeby zmyć z siebie pozostałości smaku i zapachu pliszki. Dokładnie wyczyścił pysk i szybciutko oddalił się od miejsca zbrodni. Może tym razem warto rozejrzeć się za czymś innym niż obiad... Z nowymi siłami, kocur ruszył nieco dokładniej przejrzeć okolicę, w poszukiwaniu jakiś kocich śladów bytności. Może spotka samotników, które słyszał że sprawiały problemy klanowym pieszczochom.

A szkoda. To nic, mógł spróbować jeszcze raz. W końcu nie zaszkodzi. Nawet nieco bardziej skupił się na obwąchiwaniu roślinności, skałek i ziemi w poszukiwaniu śladów bardziej niecodziennych zapachów. Zapewne większość będzie należeć do klanowych kotów, ale z tutejszymi jeszcze nie miał aż takiej styczności. Mógł co najwyżej określić czy to coś... Nowego wśród już i tak wiszących tutaj śladów. Jeśli nie wyjdzie, zawsze mógł się wrócić do swojego cietrzewia i mieć nadzieję, że woń świeżej zdobyczy skusi coś innego niż drapieżnika... Ale na razie skupi się na staromodnym szukaniu.

Szkoda. Liczył, że obejdzie się bez przynęty, ale wyglądało na to że musiał się wrócić po swojego cietrzewia. Wiedział, że to ryzykowany ruch, ale bez ryzyka nie ma zabawy. Zrobił w tył zwrot i wybrał się do miejsca, w którym zakopał swój pierwszy łup. Wykopał ptaszynę, wyjął i otrzepał dokładnie z ziemi. Rozejrzał się uważnie po okolicy. Albo jakiś ptak drapieżny zabierze to w locie i nic nie da rady zrobić albo będzie miał nieco więcej szczęścia i spotka coś do bitki albo rozmowy. Normalnie na wszelki wypadek napakowałby takiego ptaka ziółkami o wiadomym działaniu od zielarza, ale takiego kota pod nosem nie miał. No nic... Do trzech razy sztuka! Zostawił cietrzewia w nieco bardziej odsłoniętym miejscu, idealnie na skałce i sam ukrył się w trawach i obserwował czy niesiony wiatrem zapach zdobyczy skusi kogoś w okolicy do sprawdzenia co jest grane. Pewnie marnował niepotrzebnie czas, ale tego wolnego miał nawet i za dużo.

Oh. O nie.
Gdyby to było cokolwiek mniejszego to by się rzucił. Ale nie był ptasim móżdżkiem żeby próbować samotnie walczyć z ORŁEM. Na prawdę los musiał podrzucić mu chyba największe ptaszysko w okolicy, he? Nie ma mowy. Nie-e. Y-y. Z bólem musiał przyjąć tą porażkę już na starcie.
Tak jakby się zakradał, tak samo postanowił się stąd zwinąć. Na ugiętych łapkach, ogon-głowa-plecy w idealnej linii, uważając na to co pod stópkami było, powolutku żeby nie narobić hałasu i jak najdalej od silniejszego drapieżnika. Oblizał nerwowo nos i wąsy, pilnując żeby wiatr wiał mu w tej chwili w plecy, a nie w pysk - w końcu się stąd zawijał i tylko czasem zerkał przez ramię czy ptaszyna go zauważyła. Miał nadzieję, że wolała skupić się na darmowym obiedzie. Smacznego czy coś. Chaos stawiał. Przeklęty kurczak.

Kocur aż się otrzepał kiedy w końcu znalazł się poza zasięgiem i zainteresowaniem orła. Brrr, okropność. Aż przysiadł i poświęcił chwilkę żeby ułożyć futro i trochę uspokoić walenie serca. Mimo wszystko nie miał zamiaru wybierać się na drugą stronę tak szybko.
Chyba lepiej jeśli postara się nieco zmienić otoczenie. Podniósł się i podreptał nieco szybszym krokiem w stronę żwirowej ścieżki. Przy okazji wciąż rozglądał się za czymś w czym mógłby zatopić kły. Nie da się ukryć, że czuł małą irytację przez tego orła i chętnie poprawiłby sobie nastrój dogryzając czemuś innemu.

Huh, ciekawy okaz. Gryzoń, wiewiórka bez ogona w zestawie. Może i dobrze. Ich ogony i tak za bardzo niczego pożywnego na sobie nie miały. Może najwyżej trochę zabawy było w łapaniu je za nie, wygodnie się taką podrzucało.
Kocur od razu ugiął łapy i przypadł do ziemi przenosząc ciężar ciała na tylne łapy. Ogon wraz z ciałem w idealnej jak na jego krzywizny linii... Oblizał wąsy, nos i zaczął powoli zmieniać swoje położenie tak żeby iść na świstaczka pod wiatr. I w końcu mógł zacząć porządnie się skradać. To był prawdziwy test, patrząc na podłoże po jakim musiał stąpać - ale starał się co chwila zerkać pod łapy i wybierać najbezpieczniejsze miejsca żeby je postawić. Logika była prosta... Zakraść się jak najbliżej i skoczyć z zamiarem złapania za kark i ukręcenia łba zwierzaka zanim podniesie alarm.

Oblizał pysk zadowolony. Kolejny maluch do kolekcji... Doprawdy zabawny okaz. Będzie miał czas przyjrzeć mu się kiedy indziej. Na razie po prostu wziął trupka w swój pysk i postanowił jak najszybciej się stąd zmyć. Ta piaskowa okolica zaczynała mu działać na nerwy... Zdecydowanie wolał polować na bardziej zalesionym terenie...
Tak więc ze świstakiem w pysku, opuścił to miejsce kończąc swoje małe polowanie na teraz.

z.t

Ostatnio niebo nocą było naprawdę niezwykłe! Czasami widziała, jak niebo przecinają spadające gwiazdy, dlatego pewnego słonecznego dnia ruszyła na tereny niczyje, oczywiście po wszystkich niezbędnych obowiązkach! Stwierdziła, że przy takim obłożeniu terminatorami, zasługuje na krótką, wieczorną wyprawę, bo dawno nigdzie nie była i aż ją łapy świerzbiły, żeby gdzieś wyruszyć. Przeszła obok Oka Gór, przechodząc przez Złote Piaski i zatrzymując się na Turzycowej Skarpie. Uniosła głowę do góry, patrząc na ściemniające się niebo, na którym powoli zaczęły się pojawiać blade gwiazdki. To będzie idealny punkt obserwacyjny! Szkoda tylko, że nie wzięła ze sobą towarzystwa, ale dopiero teraz się zorientowała, że jakoś tak cicho jest. Towarzyszył jej, jak na razie, tylko delikatny wiatr, ostatnie promienie słońca, dźwięk owadów i gwiazdy na niebie.


//Chaos!!

Tereny dookoła Klanu Wichru chyba nigdy nie przypadną mu do gustu. Jak można w ogóle przesiadywać w tak... łysym miejscu. Las stanowczo bardziej mu odpowiadał, ale skoro tak to czemu cały czas się tutaj panoszył. Dlaczego łapy za każdym razem ciągnęły go na to puste odludzie? Chciałby zadać im to pytanie, ale nie było tak łatwo. Nie miały w końcu pyska i raczej nie odpowiedzą jaki miały dla niego plan. Nie żeby kiedykolwiek go zawiodły, chciałby tylko zrozumieć co takiego tutaj było... Pogrążony w swoich myślach nie zauważył nawet kiedy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi. Spojrzał w niebo chcąc ocenić ile zostało mu czasu przed kompletną czarną nocą, może powinien poszukać sobie jakiegoś miejsca na nocowanie... I wtedy je zobaczył. Na razie tylko pojedyncze smugi przecinające niebo, nic specjalnego, ale aż uchylił pysk jak zdziwione kocię.
- Są przepiękne, prawda~? - rozbrzmiało echem w jego głowie, ten słodki delikatny głosik, gdzieś daleko, tylko we wspomnieniu. Spojrzał przed siebie jakby z nadzieją, że jednak ją tutaj zobaczy, że jednak gdzieś będzie... Ale zamiast tego dojrzał w oddali odbijający się biały kształt poprzecinany ciemniejszymi płatami futra. Machnął ogonem nie do końca wiedząc co powinien z tym faktem zrobić, póki nie poczuł na swoim boku tej małej łapy, pchającej go w stronę nieznajomej. Pokręcił łbem na boki. No dobra... Spadające gwiazdy najlepiej ogląda się z kimś. Nie zaszkodzi mu sprawdzić czy kot, który przyszedł na to pustkowie też miałby taką ochotę. Ruszył w takim razie w stronę nieznajomej sylwetki.
- Dobry wieczór. - odezwał się wciąż będąc kilka długości lisa od swojej... rozmówczyni. Powolnym krokiem skracał jednak tą odległość.

I dość szybko okazało się, że nie będzie oglądać gwiazd sama! Do jej uszu doszedł odgłos czyiś kroków, a potem jeszcze dodatkowo doszedł głos, w stronę którego odwróciła głowę. Uśmiechnęła się szeroko, chociaż obserwowała nieznajomego czujnym spojrzeniem.
- Dobry wieczór! Te gwiazdy są przepiękne, prawda? A stąd chyba najlepiej je widać - powiedziała wesoło na przywitanie, ponownie unosząc wzrok na niebo, ale na niezbyt długo. Dosłownie na uderzenie serca. Nie reagowała jakoś szczególnie na to, że czarny kocur się zbliżał, nie wydawał się kotem ze szczególnie złymi zamiarami. W końcu, gdyby było inaczej, to raczej by się skradał albo zaczął by się agresywnie się odzywać, a tutaj kulturalne przywitanie.