Jeszcze rano żegnało się z Rdzą mówiąc jej, że wróci. Jeszcze w południe przeskakiwało przez kamienie na rzece nucąc pod nosem jakąś piosenkę z dziecięcych lat.
A teraz zaraz miało się skończyć. Huh.
Ale to nic. Takie już jest życie. Skoro już nie ucieknie, to przynajmniej będzie mogło starać się wywalczyć odrobinę godności.
To, co wydobyło się z jej pyska było dźwiękiem… Nader dziwnym. Rzężeniem, skowytem, okrzykiem bojowym, lamentem, czymkolwiek pomiędzy. Bodziec na moment odwrócił jej dogorywające zmysły od bólu, przez co Wawrzyn mogło odwrócić się na zdrowej pięcie i, w ostatnim akcie wolnej woli, rzucić się z rozwartymi szczękami i wysuniętymi pazurami na gardło psa. Zapewne nie trafi lub też jej atuty jedynie zostawią ślad na futrze zwierzęcia, lecz… Ziemia zawsze mówiła, że liczą się chęci.
Prawda?

Cóż,
przynajmniej nie można było powiedzieć, że poddała się bez walki.

Już nie poczuło ugryzienia psa na jeno ciele, prawdę powiedziawszy… Nie czuła już czegokolwiek. Bólu, smutku, złości, żalu; była od tego odcięta, już była ponad to. Żalu, ponieważ nigdy więcej nie poczuje gorzkiego posmaku ziół na języku, nigdy nie zabandażuje rany Rdzy; ponieważ skończyły się czasy wypraw przed siebie, krzyczenia na cały głos, rzucania przekleństw na wszystko, co nie pasowało jej młodzieńczemu duchowi. Gniewu przez to, że wszystko było nietrwałe i w pewien sposób żałosne w tej właśnie nietrwałości—byłeś, a potem znikałeś niczym w rozbłysku. Czy to niebywałe, że tak wysoko rozwiniętą istotę można zamienić w przedmiot jedynie trzema celnymi ugryzieniami? Czy to niebywałe, że Wawrzyn kiedyś było osobą, kochało, nienawidziło, złościło się, bo rodzice spojrzeli na nią za ostro, lecz cieszyło się dlatego, że dobrze zapamiętało nazwę bluszczyka ziemnego, albo, prościej: kiedy czuło, ponieważ od zawsze nie potrafili wyłowić odpowiedniego pojęcia z wywaru wysyconego emocjami, który w nich wrzał,
a teraz skończyło jako zabawka dla psa?

W ostatnim przebłysku świadomości, rozwartymi oczami patrząc się w przebłyski między koronami drzew, uznała że niebo dziś było bardzo ładne.
Do zobaczenia po stronie bezkresu, Rdza. Najlepszy przyjacielu, jakiego można było mieć.

Czekam i czekam, a po kocicy nawet śladu. Me myśli wędrują poprzez las, który rozpościera się przede mną. Jestem głodny. Źle się czuje. A gdy mija coraz to więcej czasu dochodzi do mnie przeświadczenie, że srebrna samotniczka mnie zostawiła. Oszukała. Pozostawiła na śmierć. Co teraz? Była mą jedyną nadzieją. Przekichane. Ruszam z powrotem w podróż, już nie tyle by kogoś znaleźć, kto mi pomoże, a po prostu w poszukiwaniu pożywienia i... ziół. Nienawidzę medykamentów, ale muszę chyba zacząć się nimi interesować. Po mej osobie zostaje jedynie niesmaczny, chory zapach, a ja idę kręcić się w pobliżu.
//zt

Wawrzyn nie było. I nie było. I nie zapowiadało się, aby miała się pojawić. Co było dziwne, bo... zawsze się pojawiała. Zawsze wracała, czy to po nocy, czy po dniu. Ale wracała. Ale teraz... w stodole było cicho. W nocy słyszałam każdy skrzek desek, każdą mysz, która grzebała w pozostałym sianie. Słyszałam skrzekliwe głosy kruków, przez które przez każdą moją tkankę przebiegał zimny dreszcz. Czułam, jakby stało się coś… okropnego. Ale nie rozumiałam co.
Nigdy nie czułam się tak samotna, jak tej nocy…
Następnego dnia z rana wyruszyłam. Wawrzyn mi powiedziała wcześniej, gdzie była. Ufałam jej, wiedziałam, że nic jej się nie stało, ale i tak, chciałam sprawdzić i zobaczyć na własne oczy. No bo co, Wawrzyn miało coś by się stać? He, dobre żarty, Rdza!
Minął długi czas, zanim dotarłam na miejsce. Z każdym krokiem czułam, jak ciąży mi coś na żołądku. Zaczęłam się rozglądać, starałam się podążać za powoli zanikający zapachem mojej kuzynki. Nie leżało mi to wszystko. Nie rozumiałam. Dlaczego nie wróciła do stodoły? Nie chciała wrócić? Powiedziałaby tylko słowo, to byśmy poszły dalej. Chyba… nie. Hehe, nie, ja raczej nie byłam problemem, prawda? Ja nie ciążyłam jej na… łapach…
— Wawrzyn! Wawrzyn odezwij się, bo skopię ci dupsko! — zaczęłam wołać swoją kuzynkę, gdzie jej zapach się natężał. Był on kilkudniowy, ale był. Wołałam ją i rozglądałam się dookoła. Nie było odpowiedzi. Poczułam mrowienie w łapach.
— Wawrzyn…! Wróćmy do domu, martwiłam się… — znowu brak odpowiedzi. Poczułam dreszcze, gdy dotarł do mnie jeszcze smród psa. Otworzyłam szerzej oczy, w panice. Wawrzyn miała problemy z nogą. Ale nic jej się nie stało, prawda? Zaczęłam szukać po węchu swojej kuzynki, próbowałam znaleźć cokolwiek.
— Wawrzyn… proszę — brak odpowiedzi. Nie podobało mi się to. Znalazłam zaschniętą krew. Poczułam jak wstrząs przechodzi przez moje ciało. Poczułam, jak nagle cały mój świat zanika, jak wszystko… zaczyna nie mieć sensu. Nie, proszę, proszę. Wzrokiem zaczęłam wodzić dookoła, dopóki… nie zauważyłam usypanego kopca.
— Wawrzyn… —  brak odpowiedzi. Nie chciałam do niego podchodzić. Nie chciałam tam podchodzić, ale coś mnie ciągnęło. Podświadomość.
Zaczęłam kopać. Nie obchodziły mnie kwiatki, które tutaj były, zaczęłam kopać. Bolały mnie łapy, ale nie mogłam się poddać. Adrenaliny dodał mi widok srebrnego futra. Poczułam nagły przypływ energii, który opadł wraz z momentem, gdy zauważyłam pysk kuzynki… jej ciało. Sztywne. Bez ogona. Całe w krwi…
nie.
nie nie.
to tylko żart, prawda? to tylko…
Moje przemyślenia przerwał nagły odruch. Odbiegłam na bok, aby zwymiotować żółć i dzisiejsze śniadanie. Mój oddech przyśpieszył, zaczęłam dyszeć. Kaszleć. Płakać. Wszystko na raz. Wszystko na raz i jednocześnie. Wbiłam pazury w ziemię, odwróciłam zasmarkany pysk w stronę marnego pochówka Wawrzyn i zaczęłam mówić, krzyczeć bardziej, trochę jakbym miała do niej pretensje.
— Nie, nie, nie! Miałoś wrócić. Mieliśmy iść na ten zasrany Klan Gromu, postraszyć. Mieliśmy… mieliśmy… żyć razem. Wawrzyn, błagam, nie możesz mnie opuścić. Wawrzyn, co ja mam teraz zrobić, bez ciebie? — …jestem taka zagubiona.. Wyciągnęłam kotkę z dziury, aby położyć ją obok niej i… położyć się obok kuzynki. Utknęłam swój nos w jej futrze, płacząc. Nie wiedziałam, co robić bez kuzynki… co teraz.
Leżałam przez dłuższy czas, myśląc nad swoimi kolejnymi krokami. Miałam dwa. Zabrać Wawrzyn do naszego domu, i tam ją godnie pochować. Nie tutaj, gdzie umarła. Tam, gdzie żyła. Gdzie było szczęśliwe.
Zaczęłam więc podróż w stronę domu, z ciałem kuzynki. Była jeszcze dłuższa, ale nie zatrzymywałam się. Nie chciałam się zatrzymywać, a dotarłam… dopiero kolejnego dnia. I tutaj przed stodołą wykopałam grób Wawrzyn, delikatnie ją tam ułożyłam, na ówcześnie wrzuconym legowisku, na którym spało. Na ciało kotki dałam kwiecie, które rosło dookoła naszego domu. Zioła, jakieś ostatki, śmierdzące jak sam skurkojad, które zostały z wypraw kuzynki, wrzuciłam do środka, a pajęczynę niezgrabnie owinęłam wokół jej głowy. I zaczęłam zakopywać.
I pozostałam z kuzynką, leżałam przez kolejny dzień, i noc, i dzień.
Jadłam z nią, płakałam, spałam.
— Odpoczywaj Wawrzyn. Przepraszam, że… powinnam się udać z tobą. Nie powinnam ciebie zostawiać, nie, kiedy poszłaś tak daleko. Nigdy o tobie nie zapomnę. A ty nigdy nie zapomnij o mnie — pożegnałam się tymi słowami.

I kolejny krok.
Zabicie tego pierońskiego kundla, który zabił moją kuzynkę. Nawet, jeśli ja sama polegnę.




Zebrałam siły na wyprawę. Nie wrócę tutaj, do Gniazd. To był dom Wawrzyn, już na zawsze. Będzie strzegła naszej stodoły, będzie jej pilnowała i nawiedzała, straszyła tych, do których ten dom nie należy. A ja ruszyłam do miejsca, gdzie umarła moja kuzynka. I gdzie, jeśli będę musiała, umrę ja.
Zaczęłam szukać psa. Nie zamierzałam się poddać łatwo. Nie bez walki. Nie oddam swojego honoru, swojej rodziny. Zamierzałam walczyć. Szukać.  

[wbijam ze wzgledu na wiadomosc brivi, ze mozna wbic, essa, mg prosze]

Najwyraźniej dalej byłam w drodze do domu.
Do mojego nosa dotarł zapach lisa. Położyłam po sobie uszy, patrząc się przez chwilę na targane przeze mnie ciało. Bez duszy, bez głosu. Bez emocji i humoru. Jednak nie. Nie, musiałam zabrać pustą skorupę Wawrzyn do domu.
Oglądnęłam się za siebie. Westchnęłam. Ciągnęłam Wawrzyn dalej za sobą, podejmując drogę inną. Bardziej naokoło. Mając nadzieję, że lis... mnie zostawi. Eh. Mogę zginąć z paszczy psa, który zabił kuzynkę, a równie dobrze ze szczęk lisa, chroniąc to, co pozostało po kuzynce.
To było ładne miejsce, aby odejść.

Zaczął biec.
W porządku.
Napięłam mięśnie i wbiłam pazury w ziemię, wbijając wzrok w lisa. Dobrze. Puściłam Wawrzyn, zostawiłam ją na bok. Zaczęłam biec na lisa, rzucając się z pazurami w stronę pyska drapieżnika, mając nadzieję, że pazurami zadrapię jego oczy. Nie poddam się tak łatwo. Nie teraz.

Nie.
Nie, nie, nie.
Zaczęłam gonić za lisem, nie mogę się po prostu tak o poddać. Nie mogłam zostać w miejscu, musiałam robić wszystko co w mojej sile, aby dojść do tej zasranej stodoły, aby... aby...
ku*wa.
Biegłam za lisem. Gdybym była wystarczająco blisko rudego śmierdziela, rzuciłabym się z pazurami na kark.

Nie mogę się poddać. Biegłam dalej. Chciałam dobiec do tego gnoja, wbić się w jego kark, pazurami i szczękami go rozerwać. Wiedziałam, że nie byłam do tego aż tak bardzo zdolna, ale chciałam tego lisa skrzywdzić. Chciałam się go chwycić i wbić pazury głęboko pod skórę, zranić go, jak tylko będę potrafiła.

...
nie tak miało być.
to wszystko nie tak. to wszystko moja wina.
Poczułam łzy w ślepiach, kiedy patrzyłam w miejsce, gdzie zniknął lis. Wbiłam pazury w ziemię, zwinęłam się, i zaczęłam krzyczeć. Po prostu krzyczeć z bólu, ze swojej nieprzydatności, z tego, jaka byłam beznadziejna. Okropna. Ja chciałam tylko do domu. To nie tak wszystko miało wyjść.
Po kilku, kilkunastu oddech, poddałam się. Zaczęłam iść w stronę Lepkich Jodeł, zaczynając szukając psa. I tak nie było co do stracenia.