No, reakcja Sroczki rzeczywiście była ciekawa. Kochana, jakby ci to powiedzieć... Twoje słowa nie brzmiały zbyt wiarygodnie. Błagam, jąkanie się? Drżenie głosu? Toż to były błędy kompletnego laika, kogoś na miarę lizusa dwunogów! Lecz teraz nie musisz już się bać, możesz przestać ronić łzy, Trzask za niemal bezcen może cię wszystkiego nauczyć! Tylko, no, jak tu do ciebie trafić. O losie, nieśmiałość była rzadka u samotników i można się było pobawić jej kosztem, racja, ale wtedy wszystko szło tak… opornie.
 — Nie skrzywdzę cię. Serio. — Uprzednio wysłuchawszy Srokę do końca, samotnik lekko odsunęła się od biało-burej kotki. Przestrzeń była w tym przypadku podstawą, a że teraz trzeba było na rozmówczynię chuchać i dmuchać, to… Ech, takie rzeczy się zdarzają. Trzask przyjęła więc bardziej… Neutralny wyraz pyska. — Słuchaj, nie za dużo kotów lubi prawić komplementy ot tak. To zaskoczenie, miłe, ale wciąż. — Uśmiechnął się, już mniej „podejrzanie”, cokolwiek miałoby to sugerować – Trzask lubiła własny uśmiech! Może i nie był najpiękniejszy, ale był własny! – i podniosła końcówkę ogona do góry. Może załagodzi sytuację. Albo ją tylko pogorszy i wtedy będzie mogła przestać się z biało-burą cackać. Same plusy!

Sroka lekko się skuliła. Tak szczerze, bala się bo trochę bardzo.
Sroczka, wrażliwa stworzenia i Trzask, wydający się być bardziej dominującym i stanowczym osobnikiem. Idealne połączenie.
Samotniczka bala się patrzeć brązowej w oczy.
Gdy samotnik podsunął się od niej, bura lekko się rozluźniła. Tak było...o wiele lepiej.
Ale dobra, teraz Trzask zaczęła mówić i Sroka musi się skupić A nie rozmyślać o 1000 sposobów w jaki ona może popsuć wszystko i zranić albo zdenerwował Trzask.
— A-ale ja nigdy nie powiedziałam, że możesz mnie skrzywdzić.[ — odpowiedziała ja mając się. — Ch-chyba Jesteś miłą kotką która nie ma złych zamiarów wobec mnie, małej, biało-burej Sroki.. — powiedziała, patrząc na ziemię oraz swoje łapy. Kotka mówiła wszystko tak, jakby sama wątki na w swe słowa. No i ostatnie zdanie to było dość duże kłamstwo, albo nie, źle to ujęłam. Sroka w ostatniej swojej wypowiedzi wstąpiła w swoje słowa i chciała się tylko podlizać, sama nie będąc pewna czy jak powiedziała, tak jest.
— Ale ja nie prawie komplementów ot tak... — zaczęła, mówiąc niczym niewiniątko, z miną zabitego psa. Np prawie zbitego. — Prawie je tylko wtedy, gdy ktoa jest naprawdy ladny albo ma imie, ktore mi sie szczerze pdoba. — skończyła. Teraz zamilkła. Nie miała co mówić. Ale czemu ona się tak boi? Od Trzask bije dziwna aura, według kotki. Jego sposób poruszania, mówienia, dużo Sroka myśli i trochę sądzi, że ma czego się bać.

 Ooooch. Ooooch, na ostry i ciernie. Końcówka ogona Trzask lekko drgnęła na ruch Sroki. Zachciało im się, rozmawiać z kimś tak strachliwym jak biało-bura przed nim. Ty, a może takie koty są takie rzadkie, ponieważ się nigdzie nie pokazują albo uciekają od razu po rozpoczęciu rozmowy? Heh, jeśli tak, to całkiem nieźle mu szło, skoro zdążyli ją pociągnąć tak długo. No, powiedzmy, że szło. Jedno musiał przyznać – do rozmów z kotami o... delikatnej psychice go nie ciągnęło, do samych kotów swoją drogą również, więc jak to do cholery potraktować? Mogli pójść na całego. Mogli udawać dominującego. A mogli... Mogli spróbować, cóż, udawać że dobrobyt Sroki jest najważniejszą rzeczą dla nich w tym momencie. Heh. Ot, taki malutki wysiłek dla głowy.
 Dlatego samotnik odsunęli się jeszcze na odległość kocięcego kroku, a następnie usiedli. Spróbowali ogarnąć wzrokiem całą sylwetkę Sroki, a nie jedynie skupić go na pojedynczej części ciała. Jak nie lubiła patrzeć komuś w oczy, to niech nie patrzy, no, Trzask też nie lubili wielu rzeczy, na przykład LISÓW. Paskudne stworzenia. Co nie, Sroka?
 — W sensie... — Postarali się wyjątkowo, by ich głos zabrzmiał niezręcznie. — Koty się najbardziej obawiają tego, że zostaną ranne, nie? Myślałam, że o to chodzi. — Uśmiechnęli się, lekko. — A jakie zamiary mielibyśmy mieć? Przechodziłem tędy, po prostu, a potem spotkałam ciebie. Nie spodziewaliśmy się kogoś po tej stronie Potoku. — Bo w sumie, to... Nie chodzili tu za często, co najwyżej, by sprawdzić jak tam się miewa Podmokła Łąka, a na Zielone Grzbiety patrzyli tylko z daleka. Szczerze, ta strona rzeki była po prostu dla Trzask nieciekawa, a przyszli na nią po to, by trochę poćwiczyć pływanie. A teraz ćwiczyli, jak uspokajać znerwicowane koty. Super.
 — O. — Mruknęli, skupiając wzrok na głowie samotniczki. — W porządku. Dobrze wiedzieć. Ha, czy oprócz ładnego imienia jestem też naprawdę ładna? — Obejrzeli własny bok, i lewy i prawy, jakby dla sprawdzenia tej tezy – bo to, że Trzask jest ładny oczywiście wiedzieli i potwierdzili dawno temu, o to niech nikt się nie martwi! Po prostu czasem... Fajnie jest słyszeć potwierdzenie z ust innych, nie?

Biało bura patrzyła dość uważnie na Trzask. Powinna trochę przestać się jąkać, być strachliwa bo inaczej do niczego w życiu nie dojdzie.
— Też. — odpowiedziała krótko. Zawsze ktoś mógł pozostawić uszczerbek na jej psychice, albo...którz wie.
— Dobre, zamiary... Rozumiem, że nikt się mnie tu nie spodziewał. — ciekawe czy na tym świecie ktoś wogóle kiedyś się Sroki spodziewał? Czy ktoś wogóle kiedyś chciał tu Srokę?
— Taak, jesteś bardzo ładna — powiedziała Sroka, jednocześnie lustrując ładno-futrą wzrokiem. Po czym znów wbiła swe żółte ślepia w ziemię. Bądź bardziej pewna siebie...odważyła się na tyle, żeby spojrzeć drugiej kotce na pysk. Ładny pyszczek.

 Oj tam, oj tam, już tak się nad sobą nie użalajmy – patrz no, Sroczko, jaka wokół piękna pogoda! Pochmurno, liście już opadłe, po prostu aż łapy mrowią, aby wyjść z legowiska i sprawiać, by nieznajome twarze stawały się twymi najlepszymi przyjaciółmi na świecie! Miłość do bliźniego i siebie samego!
 — Ha. Mało rzeczy można się w życiu spodziewać. Mnie też się tu nikt nie spodziewał, ale proszę, jednak jestem! — uśmiechnęłam się i lekko wypiąłem pierś do przodu. Grunt to pewność siebie, nie? Od razu innym zaczyna brakować słów i plątać się język, no cud, miód i orzeszki – w końcu trzeba pokazać, kto tutaj jest priorytetowym rozmówcą.
 — Ach, dzięki. Nawzajem. — wyszczerzyłem się i machnąłem łapą. Pochlebstwom nie było, jak widać, końca! Nudy. Co ja tu mam niby innego do roboty? Na ciągnięcie Sroki za język nie mieliśmy ochoty, a z resztą, nie byłoby to raczej opłacalne. Do siedzenia na dupie i spoglądania na siebie z ukosa stworzony nie byłem, więc... Czas zwijać manatki, nie?
 — Ech... — pokręciłam głową. — Wybacz, że stało się tak niezręcznie. Nawyk. Muszę się zbierać, obowiązki czekają. — czyli spanie. Odwróciłem się tyłem do kotki i zacząłem powoli iść wzdłuż brzegu rzeki, ale trzeba było jeszcze zostawić pewne wrażenie.
 — Następnym razem będę cię tutaj spodziewać! — zamruczałam, odwracając głowę w tył. Nie będę. Chociaż, kto wie, może Sroczka nabierze trochę ikry. Oby.

//zt

Cholera. Znowu idziemy tutaj.
Przyżekałem całe życie, że nie dojdzie już nigdy do momentu, żebym powrócić miał do lecznicy. A jednak. Moja nauka pływania poskutkowała najgorszym możliwym skutkiem. Chorobą. I to taką. Całkiem porządną. Leje mi się z nosa, mam gorączkę, kaszel, gardło boli. Katastrofa. Ale chyba bardziej niż o moje zdrowie boję się pójść do Wieszcza. Już nawet nie że względu na czystą nienawiść, ale jak ja mogę go prosić o cokolwiek po tylu księżycach zachowywania się w ten sposób. A przecież. Przecież nie zostawię tego tak jak jest. Bo umrę. Chyba. Od razu w dzień po pływaniu w Łusce, gdy zaczynam czuć się koszmarnie, wychodzę z obozu tak jak zwykle. Ale idę na dłuższą wycieczkę. Nie wiem gdzie kończą się tereny Plemienia. Ale chcę wyjść poza nie. Poszukać pomocy od kogoś innego. Wiem, że postępuje jak półgłówek. Ale mam wrażenie, że prędzej wyjdę ze skóry i stanę obok niż wejdę w interakcję z Wieszczem. Idę więc i idę nie wiedząc czego szukam. Opadam wręcz z sił, ale wiem że nie mogę się poddać. W pewnym momencie wyczuwam silniejszy zapach plemienia, wiem więc że jestem blisko granicy. Uważając na to, by w pobliżu nie było patrolu, wymykam poza nią i idę dalej. Będąc poza terenami rodzinnymi... czuję się może trochę mniej bezpiecznie? Ale czy aż tak źle? W sumie nie, podoba mi się odkrywanie nowych miejsc. Nie wiem tylko gdzie iść. Moja podróż trwa parę wschodów słońca, bo często muszę przystawać na sen i odpoczynek. Przechodzę obok wielkiej wyrwy w ziemi i w lesie nieopodal tego miejsca, w końcu wyczuwam czyiś zapach. Nie jest to woń plemienia. Jest zupełnie inna, ale wiem, że kocia. Znajduję po chwili wzrokiem sylwetkę srebrnej kocicy. Podchodzę do niej szybszym tempem, a gdy jestem bliżej odzywam się.
- H- hej..! - krzyczę czując jak gardło boli mnie mocniej i staje niedaleko samotniczki. Mam nadzieję, że będzie wiedziała chociaż kto mógłby mi pomóc. Wiem jednak jedno. Nie wrócę do Plemienia. W końcu jak w ogóle oni by zareagowali jakbym wrócił po paru dniach. Muszę sobie jakoś radzić sam od tej pory. A przede wszystkim, nie umrzeć od choroby.
//Wawrzyn

Ma sierść staje sztywno, gdy wrzask się z pyska kocicy wydobywa. Wystraszyć można by tym ostrzegawczym krzykiem nawet i ducha. Serce bije mi przez chwilę nieco szybciej. Kaszlę parę razy odwracając pysk w inną stronę. Nie chcę tkwić w chorobie z drugim kotem. No tak. Muszę uważać.
- E- No. Dobrze by było.. ch-chociaż jakby ci znany był kto kto pomoże jeśli tyś nie chętna. Po prostu no, rozumiem nie. Odpłacę się za. kh KH... jakąś formę pomocy.
Ta osobliwość chyba niezbyt zadowolona była moją obecnością. Nie dziwię jej się, w końcu mogę ją zarazić. Kim ja zresztą jestem, żeby domagać się pomocy od kogoś obcego. Ale... odpłacę się! Nie wiem jeszcze jak, ale to zrobię. Nauczę się polować i będę polować dla tej tu czy coś. Na jakiś czas.
- Co mnie nie boli to... kh... pytaniem jest. Ale zgadzałoby się to coś przytoczyła.
Przełykam gorzko ślinę czując jak piecze mnie gardło.

Słowa kocura początkowo zbyła milczeniem, lecz gdy ten doszedł do potencjalnej zapłaty za leczenie, Wawrzyn przez chwile zmierzyła go wzrokiem, po czym parsknęło.
– No, już to widze – przez chwile na jeno pysku trwał ironiczny uśmieszek, bo to wygłodzone chuchro niby odżywiało się prawidłowo, tak? Dobre sobie. Powinno pozwolić mu tu zdechnąć i tyle, na nic się nie przyda i tak. Szczęście dla niego, że Wawrzyn miało zbyt uczynne serce.
– Sidź tu na dupie i czekaj – burknęło pod nosem i zaczęło iść w kierunku brzegu lasu, wymieniając określone medykamenty w głowie: mniszek, miodunka, nawłoć… Ach, kochało mniszek.

// poprzednia akcja mg: https://starlight.forumpolish.com/t514p80-stary-dab#35291

Brzeg Lasu

Ucieczka Wawrzyn: wypada 5
Pogoń psa: wypada 6
Finalny wynik ucieczki: nieudana, pies dogania Wawrzyn i atakuje.
Atak psa: Krytyczny! -> (19 + 45) - (0.5 * 15) -> 56

[i]Niestety szczęście nie było po stronie Wawrzyn. Kocisko zaczęło biec ile sił w piersi i początkowo szło nu to całkiem w porządku... do czasu. Pies był wielki, w pełni zdrowy i bardzo silnie zbudowany. To było tylko kwestią czasu, gdy dopadł biedną Wawrzyn. Capnął od razu kota za ogon... i tyle było po ogonie. Siła jego szczęk okazała się bezlitosna i pies odgryzł ogon samotniczce praktycznie natychmiast. Kości pękły, ciało się rozerwało, a przy kuprze Wawrzyn pozostała tylko nieznaczna lepką futra. Nieszczęśliwy był jej los.[/b]

Wawrzyn:
P: 2 | S: 10 | Z: 12 | Sz: 19 | O: 15 | HP: 140-56= 84/140 | W: 80-8= 72/80
MP: 2
- obniżony modyfikator do skradania się i wspinaczki (nabyta cecha brak ogona)
- ostre kły, cichy krok, kulwa noga
- skradanie się 1 poziom; tropienie 1 poziom; zielarstwo 1 poziom
- rana 4. stopnia: oderwany ogon (krwawi do momentu zatamowania, -4 HP na turę od następnej tury)

Duży pies:
S: 45 | Z: 35 | Sz: 32 | O: 32 | HP: 145 | W: 140-8-15= 117/140

A więc to wszystko skończy się w ten sposób. Przykre.
Nie wiedziała, co się dzieje. Kto wrzasnął, czy ona, czy pies, cały świat zamienił się w mieszaninę czerni, czerwieni i bólu, bólu nieporównywalnego nawet do momentu, w którym dorożka przetrąciła coś w jej kręgosłupie.
Gdzieś za całunem bólu zaczęła pączkować nienawiść, nienawiść do tego jebanego kundla i nienawiść do tej obsmarkanej zakały, dla której teraz musiała cierpieć. Lecz jeszcze nie zdawała sobie z tego sprawy. Na razie wiedziała jedno, że musi uciekać, musi próbować, musi przeżyć.
Adrenalina buzująca w jej organiźmie zagłuszyła potworny ból, który promieniował od tyłu jej ciała, na oślep rzuciła się do przodu, by ponownie spróbować uciec na drzewo. Skończyć na pień, objąć się go, wbić się w korę pazurami, to było proste, prawda? Więc musiało się udać, nie mogło się nie udać, przecież to było takie proste…

Brzeg Lasu

Ucieczka Wawrzyn: wypada 4
Pogoń psa: wypada 6
Finalny wynik ucieczki: nieudana, pies dogania Wawrzyn i atakuje.
Atak psa: Krytyczny! -> (24 + 45) - (0.5 * 15) -> 62

Żyto ze względu na nieudaną pogoń w poprzedniej turze jest turę za Wawrzyn i psem. Dobiegnie do ich aktualnej lokalizacji w kolejnej turze.

Wydawało się, że nie może być już gorzej... a jednak, mogło być. Wawrzyn utraciło ogon, a pies gonił no nieubłagalnie. Kot na pewno był już zmęczony, ale dalej biegło. I to całkiem dobrze biegło. Problem w tym... że drapieżnik biegł szybciej. Ponownie dogonił biedną Wawrzyn, a jego kły zacisnęły się tym razem na tylnej łapie kota. Pies kolejny raz użył brutalnej ilości krwi i mocno uszkodził kończynę samotniczce. Jej łapa, która została zraniona podczas incydencie z dorożką, została bardzo głęboko ugryziona zaraz przy udzie, w dodatku uszkodzone zostały mięśnie w tej części nogi. To było o wiele za dużo na organizm kota. Utracił on już wystarczająco dużo krwi, a tu pojawiła się kolejna rana, która tak mocno się wykrwawiała. Wawrzyn po woli zaczynało robić się słabo, ale dalej stała, dalej była świadoma swojego otoczenia.

Żyto biegł dalej usiłując dogonić psa, ale został bardzo daleko w tyle, więc nie udało mu się jeszcze zbliżyć do drapieżnika.

Wawrzyn:
P: 2 | S: 10 | Z: 12 | Sz: 19 | O: 15 | HP: 80-4-62= 14/140 | W: 72-12= 64/80
MP: 2
- od następnej tury statystyki spadają do 25% ze względu na spadek hp do 25%
- obniżony modyfikator do skradania się i wspinaczki (nabyta cecha brak ogona)
- ostre kły, cichy krok, kulwa noga
- skradanie się 1 poziom; tropienie 1 poziom; zielarstwo 1 poziom
- rana 4. stopnia: oderwany ogon (krwawi do momentu zatamowania, -4 HP na turę)
- rana 4. stopnia: bardzo głęboka rana z uszkodzeniem mięśni na tylnej łapie (która uszkodzona była przez dorożkę) ulokowana pod udem (krwawi do momentu zatamowania, -4 hp na turę od następnej tury)

Żyto:
P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 130-10= 120/140
- jedną turę za walką
- króliczy słuch, twarda skóra, wątłe zdrowie
- skradanie się 2 poziom; tropienie 2 poziom; wspinaczka 2 poziom; pływanie 1 poziom

Duży pies:
S: 45 | Z: 35 | Sz: 32 | O: 32 | HP: 145 | W: 107-12-15= 80/140