Było to wyjątkowo podłe, tak rzucić zwierzynę na drzewo komuś, któremu przednia łapa nie domagała… Lecz, cóż, pustki w jego żołądku ten fakt nie obchodził. Trzask ruszyła do przodu, płynnie przechodząc w postawę łowiecką — ustawiła się pod wiatr, ugięła łapy tak, żeby nie szurać brzuchem po ziemi, a także zrównała ogon z linią grzbietu — oraz patrząc się pod łapy, żeby nie wytłumić przez przypadek jej kroków. Przy podejściu do drzewa, starała się również chować za wyższą roślinnością i, w razie potrzeby, zastygać w bezruchu, a ciężar ciała przeniosła na tylne łapy, by zniwelować drgania podłoża.
Jeżeli udało jej się podejść niezauważoną, zaczęła wspinać się po pniu najciszej jak mógła. Proces ten nie był szybki, albowiem Trzask przełożyła mocne zaczepienie w korze i drewnie, a także powolne wejście, nad pójście na skróty, które mogło przekreślić jej szanse całkowicie… a w kaprysie losu być może pozbawić resztki sprawności. Po wejściu na konar, na którym znajdowała się wiewiórka, włóczęga zaczęła powoli stawiać kroki, żeby w finalnym akcie zabić ofiarę celnym ugryzieniem w tył karku.

Przez chwilę zostali na drzewie, by nieco uspokoić własne tętno i dać spiętym mięśniom odpocząć; następnie zeszli z drzewa głową w górę i nieco szybszym tempem, niż ostatnio. Postanowili zakopać wiewiórkę w korzeniach tego samego drzewa, na którym przyszło jej umrzeć — czasem trzeba było dodać sobie co nieco poetyzmu do życia! Jeżeli w okolicy znajdowałby się jakiś postronny, uznałby że Trzask delektuje się w rozkopywaniu i rozgrzebywaniu ziemi powolnymi ruchami, co było po części prawdą: na polowanie mieli cały dzień.
Po pewnym czasie, jednak, musieli ruszyć dalej, co też uczynili. Ponownie skierowali się pod wiatr i patrzyli za zwierzyną.

Szli, szli, a uczucie, które z początku zignorowali przybierało na sile: swędzenie. Dopiero, gdy niemal instynktownie zatrzymał go widok gawronów poświęcił moment, aby powoli odwrócić się i znaleźć przyczynę jego stanu.
– No ku*wa mać – syknął cicho, żeby nie spłoszyć jego potencjalnego posiłku, którego stan kątem oka sprawdzał od czasu do czasu. Cóż, najwyraźniej polowanie zmieni się w poszukiwanie mysiej żółci… i innych ziół, na jesień i zimę. – Wstrętne robale.
Poczekał, aż wiatr wiał mu w pysk, by powoli odwrócić się i przejść w pozycję łowiecką. Zrównał ogon z linią grzbietu, ugiął łapy i zaczął się skradać. Patrzył pod łapy i w razie wypadku zastygał w miejscu, a trasę wydłużył na rzecz możliwości schowania się za krzewami i młodymi drzewami. Gdy znalazł się ostatecznie blisko, spiął mięśnie i wyskoczył w stronę najbliższego mu gawrona, chcąc wpierw przyszpilić jego skrzydła do ziemi, a dopiero potem przerwać jego rdzeń kręgowy.

Nie miał czasu na jakąkolwiek reakcję, oprócz skupienia się na tylnich łapach i wybicia się w powietrze najmocniej, jak tylko mógł. Chciał wbić pazury w skrzydła gawrona i sprowadzić go na ziemię wraz ze sobą — a potem zabić.

Nie mogła powiedzieć, że poszło gładko, natomiast wysiłek się opłacił — zaczęła jednak powoli odczuwać zmęczenie. Zakopawszy gawrona pod krzewem i przykrywszy go roślinnością, Trzask poświęciła krótką chwilę na złapanie oddechu, z tyłu głowy kuły ją jednak te cholerne kleszcze. Koniec końców musiała się podnieść, ustawić pod wiatr i szukać myszy. Im szybciej ściągnie to kradnące krew cholerstwo z siebie, tym lepiej.

Wciągnęli nieco gwałtowniej powietrze, spojrzenie ogniskując na myszy. Ugięli łapy, jednocześnie ciężar ciała przenosząc na tylne, by zniwelować drgania podłoża, a ogon zrównali z linią grzbietu i skierowali się pod wiatr. Zaczęli iść, jednocześnie uważając na grunt pod łapami, czy przypadkiem nie natrafią na coś, co wytłumi ich kroki. Jeżeli znaleźli się wystarczająco blisko: skoczyli na mysz, chcąc ją nieco przygnieść do podłoża i wbić kły między kręgi szyjne, kończąc jej żywot.

Przez pierwsze uderzenia serca, w których trzymał drgające w posmiertnych konwulsjach ciało myszy, nie wierzył, że to się stało. Gdy opadło z niego pierwsze wrażenie, zaczął rozglądać się za mchem rosnącym na pniu drzewa. Wziął pewną ilość z najbliższej mu strzępki, po czym pobieżnie sprawdził, czy nie znajdują się na niej jakiekolwiek zanieczyszczenia. Nim położył nań mysz, delikatnie rozciął jej brzuch pazurem — spośród innych, również niemiło pachnących, wnętrzności jeszcze nie pragnął naruszyć woreczka żółciowego. Trzask zabrał się wpierw za oczyszczanie własnej łapy z krwi, a następnie również i myszy, żeby zapewnić mu klarowność medykamentu. Gdy proceder został ukończony, położył ofiarę na mech i rozciął woreczek zółciowy, w duchu modląc się, żeby uzyskać co najmniej dwie uncje żółci.

Nie wierzyła w to, co widziała. Osiem uncji mysiej żółci, jedna na trzy kleszcze… dwa tuziny leczeń! Zanim zabrała się za pozbywanie kleszczy z siebie, spojrzała się w niebo i powiedziała:
– Chłopaki, ja również nie wiem, czemu to mówię, ale cholera jasna, dziękuję.
Uniosła mech z jedną uncją zółci i przyłożyła go najpierw do pierwszego kleszcza, a gdy miała pewność, że ten się udusił, do drugiego, na tę samą ilość czasu. Gdy pozbyła się mchu, postanowiła zająć się myszą. Gorzkie, bo gorzkie, ale jej mięso wciąż było w stanie wypełnić pustkę w żołądku.
Zebrałby jeszcze trochę medykamentów, lecz musiał myśleć realistycznie — gawron, wiewiórka i siedem uncji mysiej żółci samo się nie przeniesie. Westchnęła cicho, oblizała pysk i zaczęła rozglądać się za jakimś liściastym pakunkiem. Czas iść w drogę.

zt

Po spędzonej nocy w pobliżu Gęstego lasu, postanowił zapuścić się dalej, poza Kamienny Potok. Nie czuł się zbyt najlepiej, w zasadzie nie spał wcale, a zwierzyna, którą upolował, była marna i chuda. Zresztą, było ledwie po świcie, i pewnie normalnie długo jeszcze by spał, gdyby nie jakiś wewnętrzny niepokój, który nakazał ruszyć mu się do przodu.
Trafił do gęstego lasu, porośniętego niemal wyłącznie jodłami. Jednak i tam nie czuł się dobrze, nawet mając wrażenie, że nieco się zgubił. Zresztą, nawet jeśli by tak było - to nie tak, że gdziekolwiek miał jakieś określone legowisko, do którego mógłby wrócić. Włóczył się więc dalej, minimalnie, ale to minimalnie licząc, że może trafi w okolice tego plemienia, o którym słyszał. Nie znając jednak dokładnej drogi, szanse pewnie były marne.
Ruszył do przodu, co chwila wdychając nowe zapachy i nasłuchując. Las nie wydawał się bezpieczny.