Tej nocy po raz pierwszy Sowia Gwiazda miał poprowadzić Klan Rzeki na spotkanie trzech klanów. To był chyba pierwszy raz gdy będzie przemawiał przed tyloma kotami. Przez całą drogę do Gadzich Łusek układał sobie w głowie co ma powiedzieć Orzechowej Gwieździe i Rozżarzonej Gwieździe, jak ubrać to wszystko w słowa, no i co ma ogłosić wszystkim klanom. Dodatkowo jego umysł zajmował ten okropny mróz. Przeprawa do miejsca zgromadzenia nie była prosta, ale przynajmniej nie padał śnieg i gdyby nie rozmyślał o zgromadzeniu to pewnie uznałby tę noc za bardzo klimatyczną.
Gdy dotarli na miejsce nie dało się nie zauważyć, że przybył już Klan Wichru, a w dodatku na miejscu dla przywódców siedziała zastępczyni. Ciekawe, czy Orzechowa Gwiazda był po prostu chory czy może jak Mknąca Gwiazda dołączył już na drugą stronę?
Życzył więc reszcie Rzeki miłego zgromadzenia i dołączył do Słodkiego Nektaru, ewentualnie Gwiazdy, na skale dla przywódców.
- Dobry wieczór. Mroźną mamy noc, prawda? - zagadał na przywitanie, celowo unikając użycia imienia kotki, tak na wszelki wypadek. - Patrol Klanu Wichru zapewne przekazał informację o śmierci Mknącej Gwiazdy i mojej wyprawie po życia? - zapytał, przypominając sobie spotkanie z wichrzakami w czasie podróży do Spienionych Wodogrzmotów. Był prawie pewien, że informacje o tym dotarły już do władzy wichru. - Ale wiedzę, że nie tylko delegacja Rzeki przyszła dziś w innym składzie niż ostatnio... - dodał, nieco delikatniejszym tonem, mówiąc oczywiście o niczym innym jak o nieobecności Orzechowej Gwiazdy.

To było jej pierwsze Zgromadzenie jako zastępczyni i czuła, że powinna się stresować. W końcu to powinno być naturalne, prawda? Najwyraźniej okropna pogoda i wciąż bolący ukruszony kieł w pełni zajmowały myśli liliowej kocicy, bo aż do Gadzich Łusek, Wierzbowy Puch wcale się nie stresowała. Dopiero gdy dostrzegła charakterystyczne głazy, przez jej grzbiet przeszedł nieprzyjemny dreszcz; nie wiedziała, czy była to ekscytacja, czy już stres. Skrzywiła się delikatnie i rozejrzała - byli pierwsi? Już miała iść zająć miejsce gdzieś pod skałą, gdy zorientowała się, że właściwie powinna zająć miejsce bliżej Słodkiej Gwiazdy. Zawahała się i odchrząknęła, chcąc zamaskować swoje zmieszanie, chociaż Wieczorna Rosa (przy której spędziła całą trasę) na pewno to zauważyła. Akurat, gdy usiadła zaraz przy Gadzich Łuskach, w miejscu dla Zastępców, przyszedł Klan Rzeki. Patrol doniósł o wyprawie Sowiego Zmierzchu, a raczej Sowiej Gwiazdy, ale nawet z tą wiedza, Puch nie mogła wyjść z podziwu. Co za śmieszne zrządzenie losu; Sowa, Konwalia i ona byli na wyższych stołkach... Dziwne uczucie.
W momencie w którym Sowia Gwiazda zbliżył się do Gadzich Łusek, Puch podeszła do niego na chwile i z lekkim uśmiechem pogratulowała mu awansu, po czym wróciła na miejsce. Wtedy też podeszła do niej Suchy Nos i liliowa postanowiła porozmawiać ze starsza kocicą, tym samym zabijając sobie czas do przybycia Klanu Gromu. Zbyt długo jej myśli zajmowała pogoda, chłód, mokre futro i bolący ząb. Postanowiła chociaż na moment oderwać się od wewnętrznych prychnięć. Poza tym chciała zobaczyć minę Konwaliowego Snu na jej widok pod skałą.

Ale mróz! Masakra z tą obecną pogodą, miał wrażenie, że mu ogon odpadnie, jak czekał na koty wybrane na zgromadzenie aż się zbiorą w obozie i wyruszą razem. Przestrzegł wszystkich o możliwych poślizgnięciach się, by nikt nie wrócił kontuzjowany. Szczególnie że brał dwójkę najmłodszych terminatorów! Ale dotarli w miarę szczęśliwie, nieco się rozgrzał podczas podróży, ale zdecydowanie wolałby leżeć w legowisku. Ewentualnie móc się trochę poruszać między kotami na dole, no ale cóż! Taka była doła przywódcy. Żałował, że go nie było ostatnio, ale no, nie miał na to za bardzo wpływu. Ważne, że udało mu się teraz dotrzeć! Już myślał, że przywita innych staruchów na miejscach przywódców, bo pozostałe klany się już zebrały, a tu... Niespodzianka! Sami zastępcy. No trudno, może następnym razem. Posłał uśmiech w kierunku całej grupy, na chwilę jeszcze pozostając z nimi.
- No dobra, jesteśmy! Pamiętajcie, że każde z was reprezentuje Klan Gromu, przynieście mu samą dumę! - zagadnął do nich wesoło, wyszczerzając zęby w uśmiechu, po czym ruszył do przedstawicieli pozostałych klanów.
- Widzę, że Pora Nagich Drzew nas wszystkich nie oszczędza! Mam nadzieję, że jakoś się trzymacie, okropnie zimno jest i zazdroszczę wam długich futer - powiedział z cichym chichotem, przysiadając na zimnej skale i pusząc krótką sierść, by jakoś zachować te resztki ciepła. Matko, miał nadzieję, że nie będzie chory po tym wszystkim! Miał już dość siedzenia w lecznicy, no bo ile można!
- Towarzystwo tutaj na skale znacznie odmłodniało, mam nadzieję, że tylko chwilowo - powiedział, przenosząc wzrok to na Słodki Nektar, to na Sowi Zmierzch. Wiele razy się zdarzało, że zastępcy przychodzili na zgromadzenia zamiast przywódców, dlatego sądził, że tak samo było w tym przypadku. Bo jakim cudem w dwóch klanach na raz byliby nowi przywódcy?

Jałowcowa Łapa wyjątkowo tej nocy żałowała, że medycy muszą obowiązkowo chodzić na zgromadzenia. Miała wrażenie, że coś jej zaraz odpadnie od tego zimna. Ogon jej odmarznie i będzie chodzić z kikutem jak Truskawkowa Łapa albo Śliwkowa Pestka. Miała nadzieję, że dzisiejsze zgromadzenie pójdzie szybko i gładko.
- Miłego zgromadzenia - rzuciła w stronę brata, który również był częścią dzisiejszej delegacji i powędrowała do miejsca, w którym ostatnio siedziała z Owczym Runem, by tam poczekać na medyczkę w oczekiwaniu na rozpoczęcie spotkania.

Leśna Łapa była pełna ekscytacji na pierwsze zgromadzenie w jej życiu! Cały dzień spędziła na obskakiwaniu to Żytniej Łapy, to Pszczelego Pyłu, to Sokolego Skrzydła zagadując i ciesząc się z tego, że wybraną ją jako uczestnika zgromadzenia. Obgadywała plany jak przedstawi się wszystkim tam zgromadzonym terminatorką, że zakoleguje się z każdym w jej wieku, a może nawet ze starszymi wojownikami z innych klanów! Kłamstwem natomiast byłoby powiedzieć, że ta ekscytacja się w niej utrzymała gdy na to zgromadzenie trzeba było dotuptać. Kto wymyślił, aby zgromadzenia odbywały się nocą! W porę nagich drzew! W największy mróz! Przecież jak Leśna Łapa wróci cała i zdrowa to to będzie cud zesłany przez Gwiezdny Klan! W głowie tylko wyklinała swój los, co chwilę upewniając się czy przypadkiem poduszki łap jej nie popękały z zimna. Nie raz w jej głowie pojawiał się pomysł zrobienia tył wzrost i ucieczki do ciepłego legowiska. Nawet Jabłkowej Gałęzi tutaj nie było!
No ale trochę się jej odżyło, gdy zobaczyła tyle kotów! Tyle nowych pyszczków! Najwidoczniej przybyli jako ostatni.
- Tylko zachowuj się, i nam wstydu nie przynieś! Sobie, Rozżarzonej Gwieździe i całemu Klanu Gromu! - zagroziła Wilczej Łapie którego szturchnęła gdy już dotarli na miejsce zgromadzenia. Nie rozumiała dlaczego ze wszystkich swoich kociaków, przywódca wybrał tego najmniej eleganckiego! No ale dobra, nie można przecież słowa przywódcy tutaj krytykować. Na razie nie zauważyła nikogo do kogo miałaby ochotę podejść, a właściwie to najpierw skupiła się na wyczyszczeniu przednich łapek z kłębków śniegu które jej się między pazurkami zebrały, bo nie cierpiała tego uczucia ponad wszystko!

Kotka jako jedna z pierwszych zjawiła się wśród kotów, które wybierały się na zgromadzenie. Co prawda w głębi cieszyła się z tego, że tam idzie- był to jej pierwszy raz na zgromadzeniu. I w sumie jedno z pierwszych wyjść poza obóz Klanu Wichru.
Kiedy koty ruszyły z obozu Kasztanowa Łapa trzymała się bardziej z tyłu, nie mówiąc nic do nikogo po drodze. Rozmyślała, jak będą wyglądać inne koty, jak będą pachnieć i się zachowywać. To wszystko co dotychczas słyszała tylko w historiach innych kotów teraz zobaczy na żywo.
Pomimo jej dość poważnego podejścia do życia gdzieś tam w głębi serca dalej tkwiła dziecięca ciekawość i chęć poznania nowego, zwłaszcza po tylu księżycach siedzenia w obozie.
Kiedy koty doszły na miejsce, kotka rozejrzała się dookoła po otwartym terenie, w oddali widząc wielkie, zamarznięte jezioro. Po dostaniu sygnału od Słodkiej Gwiazdy, że klanowicze mogą się rozejść, kotka odeszła na bok aby znaleźć miejsce dla siebie. Nie była jeszcze pewna które miejsce będzie najlepsze więc przysiadła gdzieś z boku, przyjmując swoją typową pozycję- wyprostowała się, lekko uniosła głowę i zmrużyła oczy, wyczekując na inne Klany.
Jedynym co zmieniła było napuszenie bardziej ogona, który następnie owinęła wokół łap- było naprawdę zimno, lecz długie futro kotki w miarę pomagało jej utrzymać temperaturę na tyle, aby nie zamarzła.

Został wybrany na zgromadzenie i jak na początku podszedł do tego z entuzjazmem, to zaraz tego pożałował, gdy poczuł jaki panował na zewnątrz ziąb. Dobrze, że posiadał długie i puchate futro, bo dzięki niemu chociaż przez chwilę mógł nacieszyć się naturalną izolacją.
Kiedy dotarli na miejsce również życzył siostrze miłego zgromadzenia i usiadł nieopodal miejsca skąd przemawiali liderzy. Owinął swoje łapy ogonem, by te nieco odtajały i z uwagą słuchał tego co mówią inne koty.

Nie miał szczególnej ochoty tutaj być. Nie rozumiał fenomenu zgromadzeń, skoro przecież mogli rozmawiać ze sobą i wymieniać informacje każdego dnia, niekoniecznie w najzimniejszą noc, jaką kiedykolwiek przeżył. Jednak, cóż, może po prostu musiał pójść i na własne oczy zobaczyć, o co w tym wszystkim chodziło.
Gdy dotarli na miejsce, szybko oddzielił się od grupy, by móc prześlizgnąć wzrokiem po kotach, które zebrały się przy Gadzich Łuskach. Widział kilka mniej lub bardziej znajomych twarzy, jednak nie było tu nikogo, kto szczególnie przyciągnął jego uwagę. Westchnął więc cicho, napuszył futro i pociągnął nosem; podszedł do Złotego Blasku, bo z kotami z Klanu Rzeki chyba najmniej miał do czynienia.
- Cześć. Jabłkowa Gałąź - przedstawił się, siadając nieopodal i owijając łapy ogonem. Kocur wyglądał na takiego, który był w zbliżonym wieku do jego. - Też twoje pierwsze zgromadzenie? - zagaił luźno.

Jedyne, o czym potrafiła myśleć, to Lilia, z którą nie da rady się spotkać przez zgromadzenie.
Zapomniała o nich. Zapomniała, że to rzecz, która istnieje... bo nigdy nie była kotem, którego się zabiera na takie wydarzenia. Nie była godnym reprezentantem Klanu Rzeki, chyba że ktoś miał fantazję zaprezentować, jak bardzo Klan Rzeki był biedny, chory i głodny. Do tego Znika była idealna, ze swoją wypłowiałą sierścią, kościstą budową i dość niezdrową aparycją. Siedziała gdzieś na uboczu sama, nieszczególnie szukając towarzystwa. Zęby szczękały jej z zimna.
Drżał każdy jej mięsień i nie była pewna, czy to z przeraźliwego zimna, który wgryzał się w jej skórę pod krótką, nienadającą się do ochrony przed zimnem sierścią, czy też bardziej ze stresu i przerażenia, bo wiła już w swoim czarnowidztwie fantazje o tym, że Lilia nie chce już się z nią nigdy widzieć, bo nie pojawiła się na umówionym spotkaniu i kazała jej stać jak kołek i marznąć w Orlej Przełęczy. Skuliła się nieco mocniej i przełknęła ślinę, bo z tego wszystkiego miała wrażenie, że za chwilę zwymiotuje cały swój układ pokarmowy, wywracając go na lewą stronę.

A więc po raz kolejny miała brać udział w Zgromadzeniu. Świetnie, idealnie. Nie szła tam zawierać przyjaźni, ale obserwować. Bacznie i czujnie. Nic nie poradzi, jak ktoś się dosiądzie, ale biorąc pod uwagę jej wieczny grymas na mordzie, to może nie miała się czego obawiać; była go świadoma, biorąc pod uwagę, że czasami przeglądała się w kałużach, czy widziała wzrok co strachliwszych kociąt i terminatorów.
W każdym razie, przyszli jako ostatni. Żałosne. Rzuciła przywódcy spojrzenie spod zmrużonych powiek, a następnie ruszyła ku zgromadzonym już kotom z innych klanów, po prostu ich mijając i siadając niedaleko miejsca, gdzie znajdowali się przywódcy. Nie pchała się tam jakby była jakimś zastępcą, czy coś, ale fajnie byłoby, hm, usłyszeć o czym mówią oni, albo ich zastępcy. Ewentualnie medycy, ale ich historie średnio ją interesowały.

Słowa wichrzaczki nie były do końca odpowiedzią na jego słowa, jednak skinął jej głową w podzięce za kondolencje. No trudno, może nie wyłapała, że kocur pyta o Orzechową Gwiazdę, lub też nie chciała o tym mówić. Postanowił więc nie drążyć, wiedząc, że za chwilę kocica i tak pewnie ogłosi klanom dlaczego Orzechowej Gwiazdy dziś z nimi nie ma. Ale po mowie ciała kotki domyślał się, że złotego kocura spotkał podobny los co Mknącą Gwiazdę.
Uwagę dymnego od myśli na temat wichrowego przywódcy szybko odciągnęło pojawienie się ostatniego z klanów z Rozżarzoną Gwiazdą na czele. Huh, już myślał, że może i Klan Gromu dotknęła śmierć przywódcy i zamiast rudzielca zobaczy Konwaliowy Sen, ale nie. Gdy tylko starszy kocur wskoczył na skałę, przywitał się z nim skinięciem głowy. Nie sposób było nie zauważyć jego dobrego humoru. Z jakiegoś powodu przywódca Rzeki poczuł lekkie zażenowanie pod futrem, gdy Rozżarzona Gwiazda od razu założył, że Orzechowa Gwiazda i Mknąca Gwiazda są chorzy. Aż szkoda było go wyprowadzać z tego błędu. W końcu jednak Słodki Nektar, a raczej Słodka Gwiazda, zdecydowała się zrobić to jako pierwsza.
- W takim razie, tobie też należą się kondolencję - odezwał się do niej delikatnie a w jego oczach błysnęło współczucie, gdy widział jej smutek. Co za nieszczęście, że dwa klany staciły przywódcę w podobnym czasie. Oby nie spotkało to też Klanu Gromu.
- Niestety, Mknącą Gwiazdę spotkał podobny los - powiedział, tym razem przenosząc wzrok na Rozżarzoną Gwiazdę.

ZZZZZIMNOOOO. Okropnie. Chciałem na zgromadzenie ale chyba w inną pogode... no i jeszcze tata wziął Leśną Łapę, która się chyba zbyt rządziła. Sapnąłem piorunując ją wzrokiem. - Chyba ty! - burknąłem i rozejrzałem się poczgromadzonych już kotach... było ich dużo. Ale najchętniej zagadałam do kogoś w moim wieku! Kto najbardziej przypomina takiego kogoś... hm. Zmrużyłam oczy i dojrzałem ją - kotkę o niebieskich oczach o rudym ogonie. Wyglądała ciekawie, dlatego z wypiętą piersią i ogonem uniesionym wysoko postanowiłem podejść do niej.
- Hej, jesteś z Wichlu nie? Ja jestem Wilcza Łapa, z Glomu, syn Lozżażonej Gwiazdy. - uniosłem kącik ust odslaniajac kiełki i usiadlem obok kotki. Mam nadzieję że już jej zaimponowałem swoją osobą.

Kotka siedziała w miejscu, obserwując jak zbiera się coraz więcej kotów. Widziała dwie przybyte grupy, jednak nie potrafiła jeszcze zbyt dobrze rozpoznać kto jest z jakiego klanu po ich zapachu. Jedno było pewne- nie ważne z jakiego byli klanu, było ich wszystkich za dużo i byli zbyt głośni.
Kotka nie dała tego jednak po sobie poznać i zachowała tą samą pozycję, planując nie podchodzić do nikogo i jedynie słuchać, co mają do powiedzenia przywódcy.
Jak się jednak okazało, nie musiała do nikogo podchodzić, bo to ktoś podszedł do niej.
Zobaczyła pręgowanego kocura, który miał klatkę piersiową do przodu wypiętą jakby miał właśnie zostać przywódcą klanu, i to w dodatku jakimś ważnym i sławnym. Powstrzymała się od niechętnego westchnięcia, kiedy ten zaczął mówić.
Od razu poznał, że kotka jest z Klanu Wichru, więc musiał już być na patrolu przy granicach i wykluczyć zapach Klanu Rzeki, jak kotka zgadywała. Zanim zdążyła się zapytać, z jakiego ten niby jest Klanu, kocur sam powiedział i się przedstawił. Nie spodziewała się jednak faktu, że ten młody uczeń, jeszcze nie do końca umiejący mówić poprawnie, jest synem przywódcy Klanu Gromu.
Ta odczekała kilka uderzeń serca, tym samym patrząc jak młodszy kocur siada przy niej i pokazuje kły.
Czy on próbował jej zaimponować?
Kotka poczuła lekkie zniesmaczenie, jednak podniosła głowę jeszcze trochę wyżej i odpowiedziała:
- Tak. Jestem Kasztanowa Łapa- odparła, patrząc na niego kątem oka.
Patrzyła na niego przez chwilę, po czym odwróciła wzrok do tłumu, kiedy znów zobaczyła jego wyszczerzone zęby. Miała ochotę zaśmiać mu się w twarz, bo wyglądał przez to niepoważnie. I trochę się przy tym poniżał.
Ugh. To będzie ciężka noc.

Słysząc obok siebie głos jakiegoś kota z Klanu Gromu, zdziwił się. Zwykle nikt się do niego nie odzywał. Liderzy pogadali, a potem wracali, dlatego też to było dla niego zaskakująca odmiana.
— Nie. Już raz na jednym byłem — poinformował kocura. — Jestem Złoty Blask, niedawno zostałem mianowany na wojownika — przedstawił się, chwaląc przy okazji ze swojego nowego tytułu. — Zwykle nie dzieje się na nich nic szczególnego. Takie tam rozmowy. Chociaż to zgromadzenie zapamiętam na długo, bo teraz odmarza mi tyłek — zażartował.

On również zjawił się na zgromadzeniu. Eleganckim krokiem podszedł ku miejscu gdzie zasiadali najważniejsi członkowie każdego z klanów by następnie zasiąść na tym należącym do niego. Skinieniem głowy powitał Słodką oraz Sowiego wysłuchując informacji które przekazywali. Doprawdy, zasmucał go fakt że i Klan Gromu nie posiadał nowego, bardziej kompetentnego niż poprzedni przywódcy.
- Moje kondolencje - rzekł w odpowiedzi na otrzymanie wieści.

Mimo złej pogody Krowia Łapa była wręcz rozpromieniona! Kiedy usłyszała informację, że jest jedną z wybranych, aby pójść na zgromadzenie, nie mogła się doczekać aż będzie na miejscu. Była strasznie podekscytowana tym, co tam zastanie i kogo spotka! Może nawet pozna kogoś z innego klanu? W drodze do Gadzich Łusek próbowała parę razy zagadać do Kasztanowej Łapy, lecz nie była ona zbyt rozmowna, więc po paru próbach Krówka po prostu odpuściła i wędrowała dalej, przed siebie, podziwiając nowy świat dookoła.
Kiedy dotarła razem z innymi kotami z klanu Wichru na miejsce, nie wiedziała trochę co ze sobą zrobić. Siostra zostawiła ją, udając się gdzieś na ubocze, Słodka Gwiazda rozmawiała z resztą przywódców... Eh! Pora było znaleźć i kąt dla siebie.
Usiadła gdzieś z tyłu, niedaleko czarnej kotki z innego klanu. Przez chwilę wpatrywała się w nią, nieco zaniepokojona, bo wyglądała na nieźle zestresowaną, a skulona postawa ani trochę nie pomagała w tym, aby ukryć złe samopoczucie. Krówka zastanawiała się, czy podejść do niej i zapytać, czy wszystko w porządku, bo było jej szkoda kotki. Powoli wypuściła powietrze z pyszczka i podniosła się z ziemi. Sama aż się trochę zestresowała, bo pierwszy raz będzie rozmawiać z kotem z innego klanu(!).
— Um, hejka, wszystko okej? — zapytała, starając się mówić dosyć cicho, jak gdyby nie chcąc spłoszyć kotki i posłała w jej stronę mały uśmiech.