— Przynajmniej tych treningów, które nigdy nie są kończone — zamruczałam rozbawiona, z nutką jednak goryczy w głosie. Byłam świadoma, że większość kotów znika, w ten czy w inny sposób, a i tak... bodziło to, w sensie takim, że bez dodatkowych wojowników Klan Wichru nie będzie silny. Uh.
Skupiłam się na słowach medyka. Drgnęłam delikatnie uchem na imię Słodkiego Nektaru, finalnie kiwając delikatnie głową.
— Już nie będziesz musiał sam ogarniać całej lecznicy, co? — ciepło uśmiechnęłam się do medyka. Mistrzyni chora i Gwiezdni miejcie w opiece każdego, kto wchodził do lecznicy, bo tam leczył tylko Motyla Łapa, przerażony kocurek. No, może nie taki przerażony, i może nie Gwiezdni miejcie w opiece od razu, jednak... to na pewno była ulga dla Motylego Blasku, który zarządzał lecznicą od bardzo młodego już wieku. Na pytanie Motyla dotyczące mnie zamrugałam kilka razy.
— Tak. W sensie, no, nie wyczułam kolejnego niedźwiedzia przy naszej granicy, więc powiem, że nic.

Ach, no tak, treningi, które urywały się znikąd w samym środku... Tych Motyli Blask też miał dość, nawet nie będąc wojownikiem, bo wiedział, że te oznaczały, że terminatorzy ginęli albo gubili się gdzieś na terenach. Tak skończyła większość jego rodzeństwa. To było księżyce temu i na ogół już nawet o nich nie myślał, tak samo jak nie myślał codziennie o Niedźwiedziej Gwieździe i Mroźnym Wietrze, ale czasami nachodziły go myśli o nim i zastanawiał się, czy ci, których już nie było w klanie, dalej żyli, a jeśli tak – jak im się wiodło. Wiedział jednak, że co najmniej dopóki nie znajdzie się na Srebrnej Skórce, nie pozna odpowiedzi na to pytanie, więc nie było sensu się nad tym rozwodzić dłużej niż to konieczne.
– Mm... Nie, żebym narzekał na swoją robotę, ale zawsze lepiej mieć kogoś do podziału obowiązków. Roska i Chaber dobrze sobie radzą, swoją drogą – powiedział i uśmiechnął się lekko. Był z nich dumny – zarówno z tego, jak szybko się uczyły, jak i z tego, jak szybko dostosowały się do życia medyka i dobrze sobie radziły. Jakaś jego część może im nawet tego zazdrościła... no, ale co poradzić. Bywało ciężko, ale dał radę i dzięki temu był, gdzie był, więc nie było co narzekać na wydarzenia zamknięte w przeszłości.
– Heh, rozumiem. To chyba lepiej – stwierdził z delikatnym rozbawieniem, ale zaraz spoważniał. – Mam nadzieję, że nie będzie już żadnych innych niedźwiedzi kręcących się w okolicy. Jak ogromne muszą się wydawać na żywo... – mruknął, trochę do Szałwii, trochę do siebie i wzdrygnął się lekko.
Porozmawiali z Szałwiowym Życzeniem jeszcze jakiś czas, aż dopóki nie musieli się rozejść, żeby zająć się swoimi sprawami.

/zt

Ze względu na to że nie zostałem wybrany na poranny patrol postanowiłem nieco dłużej pospać. Wychodzenie z ciepłego legowiska nie należało do najlepszych ale niestety musiałem to zrobić, nie mogłem leżeć tak cały dzień! Nawet nie mówię o wykonaniu obowiązków a moim własnym samopoczuciu. Ostatnio niedojadałem a moje futro nie wydawało się tak gęste jak zeszłej Pory Nagich Drzew. Starałem się dużo nie myśleć o tym że już jej z nami nie ma. Starałem się nie zatrzymywać aby nie mieć chwili na nadmierne rozmyślanie, lecz moja natura jest taka a nie inna. Zdarza mi się zagapywać na randomowe punkty i odlatywac myślami do przeszłości. Niby nie mogłem uchronić jej od śmierci, ale coś mi wmawiało że mogłem o wiele lepiej wykorzystać czas z moją matką. Więcej rozmawiać. Więcej się starać.
Przy wychodzeniu z Zielonych Zarośli oślepiło mnie białe światło... no i cisza. Usiadłem w jakimkolwiek miejscu w którym było nieco mniej śniegu owijając łapy ogonem. Zaciągnąłem się chłodnym powietrzem rozmyślając o tym wszystkim co było i będzie.

/straszydlo

Od rana Straszka słyszała piski wokół siebie, to dzieciaki, których tak bardzo próbowała się pozbyć, piszczały w kółko o białym deszczu, który zaczął lekko przyprószać wejście do żłobka. Matula i w końcu wybudziła niechętną Straszke z płytkiego snu i wręcz wypchała ją na zewnątrz. Inne warchlaki rozbiegły sie w swoje strony. Ruda powoli stąpała pomiędzy śniegiem, nie lubiąc jego zimnej struktury. Była tak wpatrzona w swoje łapy, że nawet nie zauważyła gdzie idzie...
BONK!
Rudy łebek przyrył w niebieskie cielsko jakiegoś innego osobnika. Ta zamrugała zdziwiona jego obecnością. Obeszła kocisko szukając jakieś mordki, czegoś poza niebieskim futrem. Przez nieuwagę nadepnęła na zimny puch. BRR! - Wszedłeś mi w drogę koleżko, ale fajnie sypie nie? Tylko ciekawe kto to potem posprząta. Hmm - Zamyśliła się siadając obok kocura bez żadnych skrupułów. Pierwszy śnieg nie był tak emocjonujący jak sobie go wyobrażała. O kolega obok sie dąsał. Jednak trzeba znaleźć w tej sytuacji jakieś plusy. Zajmie Straszce to chwilkę.

Spojrzałem na małe stworzonko które akurat na mnie wpadło. Jak zwykle był to kociak. Pewnie rodzeństwo Mrówki i Pchełki... ten drugi wspominał o tym ilu ich tam jest, ale szczerze mówiąc nie pamiętam. Było to dość dawno.
Spojrzałem przed siebie przymykając oczy i strzygąc uszami co jakiś czas aby strzepnąć z nich śnieg.
- Nie jest jakoś dużo tego śniegu, ale fakt... sypie. - odparłem. Pewnie Pora Nagich Drzew się jeszcze rozkręci, w to nie wątpiłem, jednak było jakoś tak bardzo wilgotno. To chyba zapowiadało jego szybkie zniknięcie? Tak mi się wydaje.
- Jak śnieg stopnieje, wszędzie będzie błoto i kałuże, samo wszystko zniknie, taka kolej rzeczy. - westchnalem gorzko. Nie lubiłem śniegu, ale ten był lepszy niż to co było zamiast niego przez resztę obiegu pór. Jednak, co mogłem z tym zrobić? Trzeba się zaadoptować, wpasować, poddać pędzącemu czasu. Wcześniej uważałem to za w jakiś sposób piękne, jednak teraz... mam żal do tego jak toczy się życie.

— Co ty gadasz, samo zniknie? Aż taka głupia nie jestem. Po co w takim razie w ogóle oni to tu sypali skoro będzie z tego jeszcze gorsze błoto!? Straszka nie była najmądrzejszym kociakiem to fakt, ale przecież magiczna siła która sypie z nieba śnieżek zaraz go przemieni w błoto.??? przecież to bez sensu! — Brzmisz jakby śnieg padał przez całe twoje życie. Coś taki smutny - Zauważyła, że niebieski koleżka był wyjątkowo jakiś ponury. Nie znała go wcześniej ale może zawsze taki był? Jednak nawet jej! A to jest trudne !! poprawił się humor od zobaczenia małych tańczących w wietrze płatków śniegu.

- Najwyraźniej jest to jakoś potrzebne... może taka ilość wody jest potrzebna na rozpoczęcie za jakiś czas Pory Nowych Liści. - woda wsiąka w ziemię i może jest trzymana na cieplejszy czas? Bo wtedy wszystkie rośliny budzą się do życia i pewnie potrzebują jej więcej...jak taki niedźwiedź budzi się z snu zimowego to chyba też mu się chce pić, racja?
Wycedziłem przez usta pierwszą literę zdania i zamilkłem. To jeszcze dziecko, nie mogę chyba powiedzieć tak poprostu "moja matka zmarła." Jak by zrobiła to ona próbując wytłumaczyć to tak młodej istotce? Wziąłem głębszy wdech wyrzucając napięcie spowodowane przed to jedno drobne pytanie. - Jakiś czas temu był pogrzeb Golcowej Gwiazdy, I emocje nadal ze mnie nie zeszły... - odpowiedziałem. Nie chciałem jej okłamywać. Może była kocięciem ale zasługiwała na prawdę... tak mi się zdawało.

- Nic z tego nie zrozumiałam, ale ufam, że masz zupełną rację kolego. - Ziewnęła trochę już znudzona tematem śniegu. Ten przyjemnie prószył na jej rude futerko, aby zaraz się rozpuścić i zmoczyć przed chwilą jeszcze suchą sierść. Tragedia z tą pogodą.
- AAA słyszałam, bardzo mi przykro. O to dlatego sypie dzisiaj śnieg! Oh to musi być znak od Golcowej Gwiazdy, kolego nie smuć się. - Wysunęła język i drobne płatki spadły jej do pyszczka. Koteczka zaraz się skrzywiła kiedy nie udało się jej ich pogryźć, bo zaraz się roztopiły. Po chwili jednak uznała, że nie powinna próbować zjadać znaku od Golcowej Gwiazdy do tego niebieskiego kota. - Lubiłeś ją co? -

Położyłem uszy czując jak śnieg zaczyna wpadać mi do ich wnętrza... i w geście jakiegoś tam zawodu. Nie rozumiałem czego kotka nie pojęła w moim tłumaczeniu, ale nie komentowałem tego w żaden sposób. Bycie kocięciem jest... dziwne. I wszystko w tym okresie życia na pewno jest takie.
Na słowa kotki spojrzałem na nią kątem oka uśmiechając się ciepło. - Heh... pewnie masz racje. - niby takie małe i nie pojmujące łatwych dla mnie spraw, ale za to pojmujące proste znaki w przyrodzie. Czy kocięta są w jakiś tam sposób bliżej Gwiezdnych? Nie mówię o jakiś wielkich przepowiedniach czy coś... ale są niezłymi tłumaczami tych łatwych przekazów. -Tak... była przywódczynią przez całe moje życie! Więc to nieco dziwne... że wiesz, była sobie... i tak po prostu już jej nie ma.

Jeżyk nadal była po prostu oczarowana obozem. Przecież tam wszystko było takie ciekawe, i miała tyle miejsca do zabawy! Nawet kociarnia była fajna, w końcu była tam mamusia. Mimo wszystko, ciekawska koteczka wolała spędzać czas poza nią, bo było tam trochę mrocznie i ciemno. Dzisiaj więc, wyruszyła do centrum obozu. Usadowiła się wygodnie w jakimś wolnym kąciku, czekając na kota, z którym mogłaby pogadać. Można by było powiedzieć, że wręcz wypatrywała ofiary, którą mogłaby zasypać milionem pytań. Usiadła pod Wysokimi Trawami, tymi na krańcu obozu, mając ogromną nadzieję, że nikt jej nie skarci za przebywanie tak blisko wyjścia. Mimo wszystko, miała gdzieś z tyłu głowy to, żeby na siebie uważać, ale zazwyczaj, gdy znalazła coś ciekawego, zwyczajnie o tym zapominała. Właśnie tak, jak teraz. Bowiem teraz, zauważając, że trawy łatwo się łamią, zamiast wyczekiwać spokojnie rozmówcy, znalazła sobie nową zabawę.
// starsza siostra! <3

Odwróciła gwałtownie głowę w stronę głosu. UPS, ktoś jednak ją przyłapał. A tym ktosiem była Wierzbowy Puch, jej starsza siostra. Ciekawe, czy powie rodzicom i czy Jeżyk dostanie kolejne nudne kazanie? Możliwe!
Mimo tego, nie przejmowała się tym zbytnio. - Wibacz, siostlo - miauknęła i uśmiechnęła się, próbując zgrywać niewiniątko.
Kiwnęła delikatnie głową. - Wjem, wjem.. Ale tu jiest tak ciekawie.. - mruknęła z nutą znudzenia. Kotka naprawdę nie lubiła, gdy ktoś mówił jej, co ma robić, a czego nie. Starała się mimo tego nie być zbyt niemiła, to przecież była jej siostra!
- Pewnie są w kocialni, ale tam jiest nuudno. I tloskę stlasznie - powiedziała.

Siwek standardowo znudzony siedzeniem w kociarni, postanowił wyjść na zewnątrz się pobawić. Wszędzie było biało i zimno, aż bolało w łapki, ale przecież się rozgrzeje! Co to dla niego trochę zimnej wody, skoro miał puchate futerko!
Jego łapki zaniosły go w pobliże wyjścia z obozu. Wiedział doskonale, że nie powinien się do niego zbliżać, ale... Przecież nie zamierzał zaraz wychodzić! Uknuł za to mały plan.
W miejscu, gdzie normalnie ułożone były Wysokie Trawy, była teraz spora zaspa śniegu. Dlatego też Siwek wskoczył w nią, pozwalając by wystawał z niej tylko jego drobny łebek. Nie najlepszy kamuflaż... Ale lepszy taki niż żaden! Teraz tylko zaczaić się na jakąś... "Ofiarę"...

/Kasztanowa Łapa <3

Kasztanowa Łapa nie miała żadnych planów na dzień dzisiejszych. Nie miała dziś treningu (i w sumie dobrze, odpocznie trochę od sztywnego Szerszenia). Jednak siedząc w obozie czuła znudzenie i poczucie, że traci czas i powinna coś teraz robić. Zwłaszcza kiedy spędziła tyle czasu siedząc w lecznicy- ma teraz sporo do nadrobienia, więc wolałaby chodzić na treningi codziennie, nawet po dwa czy trzy razy.
Westchnęła jednak, będąc świadomą, że nic na to nie poradzi. Musi nauczyć się cierpliwości. Choć tej cierpliwości zużyła już sporo...
Teraz jednak wybrała się w pobliże wysokich traw, wcześniej zjadając małą mysz polną. Usiadła przy jednej z zasp śnieżnych i zaczęła dokładnie wylizywać spiszaste, bure futro na swoim boku.

Długo nie musiał czekać! I bardzo dobrze, bo powoli łapki mu odmarzały i zaczął rozważać wyjście z zaspy. Ale takiej okazji na pewno nie przepuści!
Zaczaił się na kotkę, poczekał aż ta usiądzie... I w pewnym momencie terminatorka mogła poczuć, jak na jej grzbiet wskakuje coś... Małego. Ale miało swoją wagę.
- Mam cię! - zawołał próbując wgryźć się w futro kotki. Jakby jego pazurki nie były już wystarczające! Ale przynajmniej... Polowanie się udało? Tak jakby. Chociaż czy upolowanie kota zalicza się jeszcze jako polowanie, czy to już coś innego? Nie żeby Siwek się nad tym za długo zastanawiał...

Kotka zdążyła polizać się zaledwie z dwa czy trzy razy, kiedy usłyszała cichutki odgłos łapek na śniegu. Był jednak na tyle cichy, że pomyślała, że pewnie jakiś kot przechodzi w pobliżu. Wyprostowała się i przybliżyła do siebie ogon, kiedy nagle poczuła coś lądującego na jej grzbiecie. Coś, a raczej kogoś. Kogoś małego, kto próbował wbić jej pazurki w grzbiet.
Cicho syknęła i odwróciła się, tym samym słysząc zwycięski okrzyk. W całym tym zamieszaniu zdążyła się domyślić, że to jedynie zabawa i postanowiła nie robić kociakowi krzywdy, choć, sama musiała przyznać, dość mocno sfrustrowało ją to zajście.
W końcu otrzepała się w celu zrzucenia brązowo-białego kociaka z siebie i machając rudym ogonem na boki spojrzała niego, mrużąc oczy.
Spodziewała się starszego kociaka niż tego, który przed nią stał. Jednak po mimo młodego wieku udało mu się ją zaskoczyć.
Przez kilka uderzeń serca zastanawiała się, co teraz zrobić. Okrzyczeć go? Upomnieć, że ją zdenerwował? Czy może dalej się z nim bawić?
Hmm... Jedna z opcji była skrajnie niemiła, druga natomiast nie pasowała do tego, jak dotychczas kotka obchodziła się z kociakami i zabawą w ogóle. Nie była taka wesoła i pełna energii.
A gdyby połączyć obie te rzeczy?
Kotka nagle prychnęła i skoczyła do kocura, popychając go do zaspy śniegu tak, aby ten upadł na grzbiet. Nie zrobiła tego mocno, aby go nie skrzywdzić, jednak musiał mieć jakąś nauczkę, prawda?
- Zobaczymy, kto kogo teraz ma- wymamrotała rozbawionym ale także chłodnym tonem.

Oczywiście czuł się dumny z tego, że udało mu się coś upolować. Stał teraz przed kotką z uniesionym ogonem i radosnym, może trochę zadziornym uśmiechem. Przekrzywił nawet w końcu łebek czekając na reakcję kotki...
...i w końcu się doczekał. Nie spodziewał się tego, że zostanie wrzucony z powrotem w zaspę. Nawet się na początku trochę wystraszył jej gwałtownego ruchu i prychnięcia, więc po prostu leżał w tej zaspie na grzbiecie, przez chwilę jakby próbując zrozumieć, co się stało...
...i zaczął się śmiać. Wywijał przez chwilę w powietrzu łapkami, śmiejąc się i próbując wstać, aż w w końcu mu się udało. Otrzepał się i wyskoczył znów z zaspy, stając przed kotką dumnie wypinając pierś i unosząc głowę do góry, próbując wydać się większym.
- Ha! Strzeż się, samotniku! Ja, Siwek wygnam cię z naszych telenów raz na zawsze! - zawołał dumnie i czekał na jej reakcję. Oby zechciała się z nim bawić!

Kotka patrzyła jak tamten wychodzi ze śniegu po chwili szamotania się w nim. Miała nadzieję, że przez to mu się znudzi i odejdzie, jednak kocurek przyjął jej ,,atak" w zupełnie inny sposób- uznał to za zabawę.
Kotka strzepnęła ogonem i zmrużyła oczy, kiedy usłyszała groźbę wygnania z terenów Klanu Wichru.
Z terenów nie, ale z obozu chętnie bym została wygnana, pomyślała. Chętnie wyszłabym na zewnątrz i uczyła się polować.
- Siwek, hm- powiedziała kiedy usłyszała jego imię. Przysiadła i podniosła łeb do góry aby popatrzeć na niego groźnym spojrzeniem. Mimo wszystko chyba wybrała opcję zabawy zamiast przepłoszenia, dlatego następnie rzekła: - Jestem Kasztanowa Łapa. Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo- powiedziała i koniuszek jej pyska lekko podniósł się. Dawno nie bawiła się w nic i tęskniła za słodkim i beztroskim dzieciństwem... Może trochę relaksu i luźniejsze podejście do życia dałoby jej trochę tego dzieciństwa i radości z powrotem?
Strzepnęła głową, aby teraz o tym nie myśleć. Usiadła i wyprostowała się a następnie powiedziała:
- Pokaż mi, co umiesz, a może cię oszczędzę- powiedziała, ciągle zachowując na pysku chłodną i kamienną minę.- jeśli jednak się nie wykażesz...- wtedy znów zerknęła na zaspę śniegu.

Pewnie mogła zobaczyć, jak jego oczka błysnęły, a na pyszczku pojawił się szeroki uśmiech. Chciała się bawić! Nie miał zbyt wielu okazji do zabaw z rodzeństwem, więc... Mała odmiana była bardzo przyjemna!
Odchrząknął w końcu, żeby wrócić do swojej roli "dzielnego wojownika" i wrócił do swojej dumnej pozy. Chociaż wciąż nie mógł powstrzymać od uśmiechania się.
- Ha! Przekonamy się! - zawołał przyjmując pozycję gotową do ataku - Jeśli ty przeglasz... - ...też spojrzał w stronę zaspy. Czyli innymi słowy... Przegrany ląduje w śniegu! Co prawda już się w nim nasiedział, ale przynajmniej dzięki temu się przyzwyczaił! Tak jakby.
A skoro miał pokazać jej co umie... Niech będzie! Ruszył do przodu, próbując przemknąć pod jej łapkami... I spróbował zaatakować jej brzuch! Całe szczęście to kociak, który w dodatku nie używał zbyt wiele siły, więc nawet jeśli mu się to udało, to zapewne nie zabolało za bardzo... W końcu nie chciał jej skrzywdzić!