Kotka wstała kiedy tylko spostrzegła, że ten zaczyna biec w jej stronę. Co prawda, był on dość spory, jednak kotka jak na swój wiek też była dość wysoka, przez co jego atak na jej brzuch tak średnio się udał. Tak, poczuła go, ale z łatwością mogła odskoczyć a następnie okrążyć kociaka. Starała się go zdezorientować, i kiedy znalazła się w miejscu, gdzie jej nie widział, pchnęła go do przodu. Jeszcze nie do śniegu, ale w jego pobliżu. Ze zmrużonymi oczami i machającym ogonem w ciszy czekała, co kociak pocznie następnie.

Kasztanowa Łapa była mimo wszystko sporo większa od Siwka... Więc nic dziwnego, że jak tylko go pchnęła, to biedak aż przekoziołkował, a po podniesieniu się na cztery łapki musiał się otrzepać. Ale to nic! Byle "samotnik" go nie powstrzyma!
Musiał obmyślić jakąś... Strategię. A przynajmniej na tyle, na ile ten kocięcy móżdżek mu pozwoli! Mógłby spróbować wskoczyć jej na grzbiet, wtedy nie będzie w stanie go dosięgnąć... To brzmiało jak plan! Tylko musiał się skądś wybić... A nie było tu za bardzo jak. Chociaż... Wpadł na pewien pomysł.
Spojrzał na kotkę... I po prostu wskoczył w tę rozwalającą się już powoli zaspę. Dosłownie jakby wsiąknął w ten śnieg... Co on znowu knuł?

Kotka patrzyła na kociaka, powoli coraz mniej chcąc się bawić. Lecz nagle, jak gdyby czytając jej w myślach, Siwek odskoczył do śniegu obok, co dla kotki było równoznaczne z poddaniem się i końcem zabawy. Stała więc w miejscu jeszcze przez chwilę po czym strzepnęła uchem.
- Koniec tego- powiedziała i bez dalszego pożegnania odeszła kawałek dalej i usiadła, znów polizała swój bark, wracając do wcześniejszej pielęgnacji.
Co prawda wiedziała, że Siwek dalej jest w pobliżu i słyszała go, jednak nie spodziewała się, że ten coś jeszcze planuje...

Oj planował. A fakt tego, że kotka usiadła, tylko bardziej go nakręcił. "Koniec tego"? To na pewno podstęp! Weźmie go potem z zaskoczenia. Dlatego to on musiał zrobić pierwszy ruch!
Zaczaił się w tej zaspie... Po czym wystrzelił z niej jak z procy prosto na grzbiet kotki, spróbował wspiąć się po nim swoimi drobnymi pazurkami... I zwyczajnie ugryźć ją w kark. W ten sposób nie będzie w stanie go tak łatwo dorwać, prawda?
- Ha! Mam cię! - pisnął radośnie będąc pewien, że właśnie wygrał.

Kotka usłyszała drobne łapki Siwka jeszcze zanim zaatakował. No dobra, da mu zaatakować ją jeszcze ten jeden raz, niech się kociak pobawi.
Udając, że go nie widzi ani nie słyszy kontynuowała mycie. Wtedy poczuła małe pazurki wbijające się w jej grzbiet, na co zareagowała tylko ugięciem łap. Poczuła również ząbki, które próbowały przebić się przez jej futro do skóry, niczym zagubiony kleszcz.
Wtem chciała go zrzucić, jednak usłyszała jego radosny pisk. Nie wiedzieć czemu, ale pisk ten wzbudził w niej coś, jakieś dziwne uczucie... Coś, przez co poczuła sympatię do kocurka? Być może przypomniały jej się czasy, w których ona sama tak się bawiła i cieszyła się z tego?
Kotka zastygła w miejscu, nie będąc pewna, czy walczyć z kocurkiem czy ze swoimi emocjami.
W końcu wydobyła z siebie udawany syk i otrząsnęła się aby zrzucić kociaka z siebie i następnie obrzucić go śniegiem. Kiedy ten nie widział, kotka aż lekko uśmiechnęła się. Fajnie było tak sobie czasem odpuścić i pozwolić sobie na chwilę zabawy.

Oj miał z tego radochę. I to dużo radochy! Śmiał się radośnie, toteż nie trzymał się zbyt mocno i spadł z kotki dość łatwo. Gdy ta obrzuciła go śniegiem, Siwek roześmiał się jedynie głośniej. Dawno nie miał okazji się tak pobawić!
No ale w końcu podniósł się i strzepał śnieg ze swojego futerka. Stanął znów w dumnej pozie... A raczej próbował. Dyszał już lekko - ktoś tu chyba się trochę zmachał.
- Godny z ciebie przeciwnik... - wydyszał z uśmiechem na mordce... I nawet wyszczerzył do niej radośnie kiełki. Uniósł ogonek w górę.
- W ogóle... Fajny masz ogon. - powiedział zerkając na jej rudą kitkę. Była taka... Inna od całej reszty! Też by taki chciał...

Szylkretka patrzyła jak tamten wykopuje się ze śniegu, cały zdyszany, ale szczęśliwy. Usiadła wyprostowana i polizała kilka razy futro na klatce piersiowej, aby trochę doprowadzić je do porządku. Co prawda, jej futro i tak wystawało szpicem w niektórych miejscach, ale to nic.
Kiedy usłyszała, że godny z niej przeciwnik, miała ochotę się zaśmiać. Poruszyła jednak tylko wąsami.
- Ty też dobrze walczysz- powiedziała z powrotem po czym rozejrzała się dookoła. Wtedy usłyszała wzmiankę o swoim ogonie, przez co popatrzyła na rudą kitę a następie kątem oka na Siwka.
Niezbyt pewna co powiedzieć skinęła po prostu głową i odpowiedziała:
- Dzięki.
Niezbyt wiedziała, co zrobić dalej. Z jednej strony nie chciała już więcej się bawić, bo wiedziała, że... tak średnio jej wypada. Z drugiej strony zostawienie kociaka tutaj samego, kiedy ten tak dobrze się bawi byłoby niemiłe z jej strony.
Pozostała więc na miejscu, w ciszy spoglądając na boki.

Sam też zaczął się w końcu myć. Mimo wszystko jego futerko było kompletnie przesiąknięte wodą, a on jednak wolałby się nie rozchorować... Nie chciał spędzić reszty Pory Nagich Drzew w lecznicy!
- Tak myślisz...? - spytał z tą cichą nadzieją w głosie strzyżąc uszy, jakby chcąc usłyszeć ją lepiej. No i znowu została obdarowana uśmiechem bombelka.
- A ty... Jesteś już wojownikiem? - spytał w końcu zaciekawiony i przekrzywił łebek. W końcu mu wyszło! A tak na poważnie... Założył to, bo kotka była już duża. Sporo większa od Siwka. No i na pewno sporo silniejsza!

Szylkreta nie odpowiedziała na ,,tak myślisz?". Wystarczająco już go pochwaliła, o ile można było to tak nazwać. Zerknęła na jego uśmiech a następnie zastrzygła uchem słysząc pytanie.
- Jestem terminatorką - powiedziała i wtedy zorientowała się, że kociak w sumie może nie znać jej imienia. Podobnie jak ona nie znała jego.
- Kasztanowa Łapa- każdy z imieniem ,,łapa" jest jeszcze uczniem- odpowiedziała.
Oj, jak bardzo chciałaby już być wojowniczką- mieć za sobą cały ten nieprzyjemny lecz potrzebny etap uczniowski i być niezależna. Mogła by opuszczać ten nudny obóz kiedy tylko by chciała.
No trudno. Na to jeszcze trochę musi zaczekać.
Popatrzyła na kociaka w dole. On również wyglądał na dość sporego- z pewnością za niedługo on też zostanie terminatorem.

Przynajmniej siedział i słuchał grzecznie. Co było dla niego czymś nowym. Zwykle nie mógł usiedzieć w miejscu, ale tym razem chyba po prostu za bardzo się wymęczył... Więc mógł równie dobrze posłuchać kotki!
- Ooo... - kiwnął łebkiem - Lopuszy Skrzek mówi, że my niedługo też zostaniemy... - zawiesił się na chwilę - ...telmitami! - tak, to na pewno to słowo!
- Ja jestem Siwek! - uniósł uszka i ogonek do góry, radosny uśmiech nie schodził mu z pyszczka - A ty jak miałaś na imię jak byłaś kociakiem? - przekrzywił łebek. Chyba nadal nie do końca rozumiał, jak działa to całe nadawanie imion...

Kotka wstrzymała oddech słysząc, że kociak i jego rodzeństwo zostaną... termitami.
...
Nie chciała się śmiać z pomyłki kocurka, więc po prostu go poprawiła.
- Terminatorami. Termity to robaki - powiedziała. Skinęła głową, kiedy usłyszała imię kociaka.
- Siwek- powiedziała do siebie. Tak, gdzieś już słyszała to imię- zapewne, kiedy kociak przyszedł na świat i mówiła o tym Wieczorna Rosa.
- Po prostu Kasztan- powiedziała. - Kasztan, a potem Kasztanowa Łapa. Ty pewnie będziesz Siwą Łapą.- powiedziała zastanowiona, chociaż wiedziała, że zdarzały się również przypadki gdzie imię kociaka zostało zmieniane na jakieś inne podczas ceremonii.

Siwek strzepnął uchem, kiedy kotka go poprawiła... I gdyby nie to puchate futro, pewnie mogłaby zobaczyć, jak jego pyszczek nabiera kolorków. Chociaż... Czy koty w ogóle są w stanie się czerwienić?
- ...och. - skomentował to tylko jednym, krótkim słowem. Cóż, to nie pierwszy raz, kiedy jakieś słowo mu się poplątało! I z pewnością nie ostatni.
- Kasztan... - zamyślił się przez chwilę - ...co to kasztan? - spytał w końcu. Nigdy w końcu żadnego na oczy nie widział, a rodzice raczej nie opowiadali swoim kociętom o gatunkach drzew.
- Siwa Łapa... - zamyślił się - Podoba mi się! - uśmiechnął się radośnie - A jak zostaniemy telmit... tel-mi-na-to-la-mi... - przegłoskował to, żeby znowu nie popełnić gafy - To przyjdziesz na naszą Celemonię?

- Kasztany to takie rośliny. Dość ciężkie, brązowe kulki z jasną plamą w jednym miejscu. Mają też powłokę z kolców- powiedziała to, co kojarzyła o tych roślinach. Patrząc w dół na swoje buro pręgowane futro, białą plamę na szyi oraz niektóre fragmenty futra sterczące w różne strony, domyśliła się dlaczego tak właśnie została nazwana. Zapewnie.
- Pewnie będę wtedy w obozie- powiedziała z lekką niechęcią. Nie przez to, że nie chciała przyjść na ceremonię, a przez to, że wolałaby nie być w obozie. Wolałaby spędzać każdą wolną chwilę na treningach i polowaniach, na nadrabianiu zaległości. Jak jednak Szerszeniowy Rój ustalił, treningi są co dwa wschody słońca. Tylko tyle.

Kiwnął głową na słowa Kasztanowej Łapy i sam popatrzył na jej umaszczenie. Huh... Rzeczywiście takiego przypominała, a przynajmniej tak by wynikało z jej opisu.
- Hmm... Ty też jesteś blązowa, masz białą plamę... I kolce. - podniósł się i łapką spróbował tyknąć jedno z miejsc, w którym jej futerko odstawało. Ale wcale nie było ostre! W takim razie czy to na pewno były kolce?
- Tylko że ja nie jestem siwy... Więc czemu mam na imię Siwek? - ciężko stwierdzić, czy to pytanie było skierowane do kotki czy do niego samego. Ale wyglądało na to, że kociak miał teraz zagwozdkę.
- Supel! - pisnął radośnie i skoczył, chyba w kolejnym przypływie energii - To ja przyjdę na twoją, jak już zostaniesz wojownikiem!

- Zapytaj o to swoją matkę- powiedziała. Ona również nie wiedziała, skąd kotka wzięła swoją inspirację na imię. Brązowo biały kociak, a Siwek? No cóż. Matki klanowe już miały to do siebie, że nie zawsze nadawały racjonalne imiona. Niektóre zupełnie nie miały związku z tym, co matka lubiła czy widziała.
- Jeszcze trochę czasu minie zanim to się wydarzy- powiedziała. Przez chwilę przez jej głowę przeszła nieprzyjemna myśl. Czy jest możliwe, że mały Siwek i jego rodzeństwo zostaną wojownikami nawet wcześniej niż ona? Miała nadzieję, że nie jest to możliwe.
Strzepnęła ogonem i zerknęła na niego.
- Pewnie - odpowiedziała. Przez chwilę siedziała w ciszy, niebardzo wiedząc co robić dalej. Nie miała już zbyt ochoty na rozmowę, a tym bardziej na zabawę. Czekała więc w miejscu, chcąc zobaczyć czy kocur na coś wpadnie.

- Nie lubię z nią gadać... - burknął spuszczając łebek i wbijając wzrok w swoje łapki. Jego matka była... Nieprzyjemna. A przynajmniej taką widział ją Siwek. Wolał trzymać się z dala od niej, kiedy tylko mógł...
- To nic! - zaraz się ożywił, a na jego mordkę wrócił uśmiech - Będę pamiętał, obiecuję! - kiwnął łebkiem... Aż w końcu dreszczyk go przeszedł, kiedy usłyszał głos Ropuszego Skrzeku wołający go z powrotem do kociarni. Skulił uszy zerkając w tamtą stronę, po czym zwrócił spojrzenie swoich zielonych oczek z powrotem w kierunku terminatorki.
- M-muszę już iść... Um... - pogrzebał łapką w śniegu - Pobawimy... Się jeszcze kiedyś?

Kotka zmrużyła oczy słysząc opinię kocura na temat swojej matki. Chciałaby mu współczuć, jednak, no cóż, nie zawsze życie było takie jak się chciało. Ona sama też miała mentora, którego nie lubiła, i musiała to wytrzymać. Domyślała się jednak, że w przypadku własnej matki może być to trochę inna sytuacja.
- Nie lubisz, ale czasem tak trzeba- powiedziała obojętnie, jednak myślała, że może to go trochę pocieszy? A z resztą- zostało mu niewiele. Zaledwie księżyc czy dwa i zostanie terminatorem i będzie miał spokój od Ropuszego Skrzeku.
Jak gdyby starsza kotka odczytała myśli dwójki, nagle dało się słyszeć jej głos. Kasztan spojrzała na Siwka i na to jak ten grzebie łapką w śniegu.
- Być może- powiedziała. - Pewnie tak- odpowiedziała wtedy aby brzmieć trochę bardziej miło. Następnie skinęła głową na pożegnanie i podniosła się, poczekała aż tamten odejdzie po czym również się oddaliła i udała do stosu ze zwierzyną.
Nie była do końca pewna jak się czuć po tej zabawie. Nie było to podobne do jej codziennego zachowania, żeby tak beztrosko bawić się z jakimś kociakiem w obozie... Ale... chyba czasem nie zaszkodzi na chwilę się rozluźnić, prawda?

//zt, dzięki za sesję!

Ano trzeba... Nawet jeśli wolałby teraz zostać w towarzystwie kotki. Albo kogokolwiek innego tak szczerze... Ale nie żeby miał wyjście, hm? Lepiej iść teraz, zanim matka się zniecierpliwi...
Ale potwierdzenie kotki co do przyszłej wspólnej zabawy od razu dodało Siwkowi otuchy. Podniósł się z uniesionym ogonkiem.
- Supel! To do zobaczenia, Kasztanowa Łapo! - powiedział ocierając się jeszcze o łapy terminatorki w geście pożegnania i w końcu ruszył w stronę matki. Dziś był... Naprawdę fajny dzień! Oj będzie miał co opowiadać rodzeństwu. W końcu walka z groźnym samotnikiem, który wdarł się ot tak do obozu było czymś godnym uwagi, prawda?

[Z.t.] (i również dziękuję <3)

Kręciła się niespokojnie po obozie, próbując znaleźć dla siebie jakieś ciekawe zajęcie. Nic jednak nie zajmowało jej uwagi na dłużej, niestety; szybko nudziła się każdą zabawą, którą sobie wymyśliła, nie chciało jej się też jeść ani spać, więc, zamiast tego, pozostało jej tylko chodzić po obozie i wściubiać nos w nieswoje sprawy.
Wysokie Trawy były ciekawym miejscem, które od razu przykuło uwagę Wapienka. To znaczy - na początku nieszczególnie, jednak w momencie, w którym nacisnęła na miękką trawę, ta ugięła się z łatwością pod naporem jej łapki. Kątem oka jednak widziała wyjście z obozu, na które starała się nie patrzeć. Była grzecznym kociakiem, a grzeczne kociaki nie wychodzą z obozu same, prawda? Skoczyła w trawę, niknąc w jej zielonym gąszczu... i westchnęła cicho, patrząc spomiędzy źdźbeł na świat poza obozem.

Malina