Samczyk zatrzymał się, kiedy Orzech powiedział o kulce śniegu. A więc to tylko kulka śniegu? Miał co najmniej wrażenie, że do futra przyczepił mu się wojownik innego klanu. Zaraz podreptał do wojownika, nieco koślawo bo jednak kulka wciąż ciążyła mu na lewo. Kiedy znalazł się przed starszym kotem, obrócił się do niego tyłem, podniósł zadek i ogonek, eksponując swoje pośladki i nie tylko.
- Bardzo proszę.
Przez całą sytuację całkowicie zapomniał o groźbie poinformowania jego matki o próbach ucieczki z obozu. Teraz całą jego główkę zaprzątała sprawa z kulką, która pięknie zwisała z futra na jego lewym pośladku. Śnieg był zdradliwy, a młody jeszcze wiele się nauczy w swoim życiu o Porze Nagich Drzew. Nie mniej jednak dla innych kotów, obserwujących pewnie tą sytuację z daleka, wyglądało to niesamowicie zabawnie.

Mały pokiwał głową słysząc informację o kulkach. To będzie prawdziwe utrapienie. Zaraz jednak temat rozmowy powrócił do ucieczki i jego mamy. Spojrzał gdzieś na bok, a ogonek znowu zaczął chodzić na boki.
- Więcej nie będę. Obiecuję.
Miałknął do starszego wojownika i westchnął.
- Tylko potwornie mi się nudzi! Moje rodzeństwo się gdzieś rozbiegło! Myślałem, że zrobię coś pożytecznego!
Tak. Byłby pożytecznym posiłkiem dla lisa lub borsuka, to na pewno. Mały palił się już do pracy i nauki, ale wciąż był na to za mały. Sam nie rozumiał, czemu trzeba mieć aż sześć księżyców, żeby móc zacząć szkolenie. Sam czuł się już gotowy i zwyczajnie niecierpliwił się do nauki, nawet jeśli musiałby obsługiwać chwilami starszyznę. Jeśli takie poczucie obowiązku oraz chęć nauki i walki za klan pozostanie mu na zawsze, na pewno będzie dobrym nabytkiem dla Klanu Wichru. Wpierw jednak wypadałoby, aby nic go nie zjadło prawda?

W sumie to starszy wojownik miał rację. Co jak co, ale w obozie na pewno znalazłoby się miejsce, w którym mógłby pomóc nawet bez narażania swojego życia. Kiwnął głową wdzięczny za to, że do uszu jego matki nie dojdzie wieść o próbach ucieczki. Zaraz jednak padła propozycja opowieści. Zaskoczony poderwał się na łapki i podszedł bliżej Orzechowego, na tyle blisko że wtulił się w jego prawy bok, a oczka skierował w w górę na pysk kocura.
- O taak. Bardzo proszę! Opowiesz mi o Klanie Gwiazdy? Albo o walkach!
Zawołał głośno, a jego podekscytowany głos zamienił się w piszczenie.

Kocurek zaczął uderzać końcówką ogonka o ziemię i patrzył na samca swoimi wielkimi oczkami.
- O nieee! Tego mi mama nie opowiadała. Proszę opowiedz mi!
Zawołał i zaczął podskakiwać na swoich łapkach by zaraz odsunąć się nieco od kocura i usiąśc na swoim puchatym zadku. Jak nic znowu przyczepi mu się śnieg, jednak tym razem jakoś szczególnie się tym nie przejmował. Był zachwycony, że ktoś chce mu coś poopowiadać!

– Dobra, to może wejdźmy do Zielonych Zarośli, hm? Żeby ci się znowu kulki ze śniegu nie porobiły… a poza tym, za zimno jest, żeby tak tu siedzieć – zaproponował na początek. Jeżeli kociak się zgodził, to zaprowadził go do legowiska wojowników i terminatorów i usadził się na swoim legowisku z mchu… – Dobra. Wstęp jest taki, że pewnie kojarzysz, że teraz są trzy klany – my, czyli Wicher, a do tego Grom i Rzeka. Kilka obiegów pór temu istniał jeszcze Klan Cienia, a setki księżyców temu – Klan Nieba. Jednak! Długie tysiące księżyców temu klanów w ogóle jeszcze nie było… ale istniało Plemię Grzmiącej Wody. Żyło sobie w odległych górach, jednak były tam za trudne warunki i było za mało zwierzyny, by wykarmić wszystkie koty, kiedy Plemię zaczęło się rozrastać. Przywódcę i medyka w jednej osobie nazywało się tam Wieszczem Spiczastych Kamieni i kot ten otrzymał od przodków znak, by podążyć w stronę wschodzącego słońca celem odnalezienia nowego domu, w którym koty nie będą musiały głodować. Jak to bywa w takich trudnych sprawach… nie wszyscy chcieli odejść, przez co Plemię rozpadło się na dwie grupy; jedna z nich pozostała w górach, no a druga, pod przewodnictwem kota imieniem Cienisty Mech, wyruszyła w drogę w nieznane – zaczął, lekko parskając na imię Cienisty Mech. Brzmiało tak… głupio i nawet nie wiedział, czemu, bo niby miało jakiś sens, po prostu coś mu w nim nie grało i go bawiło.
– Choć niebezpieczna wędrówka odebrała życie części tej grupki, w tym lidera, to ostatecznie koty dotarły do ogromnego, bogatego w zwierzynę lasu. Nie minęło kilka księżyców, aż grupa rozpadła się na kilka mniejszych, do których dołączyły także inne koty, obcy samotnicy, którzy już tam mieszkali. Przez jakiś czas było nawet spokojnie, grupy się rozrastały, czasem powstawały nowe i się rozpadały… ale ostatecznie kotów w lesie zaczęło być tak dużo, a same grupy tak niezorganizowane, że zaczęli się ze sobą bić – o tereny, o zwierzynę, o bezpieczeństwo kociąt, i tak dalej. Jak się pewnie domyślasz, w końcu niektórzy zaczęli mieć tego dość – w końcu ile można żyć w wiecznym napięciu i ciągle walczyć, nie? Wtedy więc wszystkie grupki zgodziły się na to, by w czasie pełni spotkać się na polanie otoczonej czterema ogromnymi dębami. Choć noc zaczęła się pokojowo, koty prędko zaczęły się kłócić i… walczyć. Umarło wiele kotów, a ci, którzy przeżyli, zasnęli lub stracili przytomność na miejscu bitwy, zbyt wyczerpani, by kontynuować lub uciec na swoje tereny. Gdy otworzyli ponownie oczy, wokół nich stały duchy poległych! Nie byli poranieni i zakrwawieni, a zamiast tego… lśnili cali niczym gwiazdy. Duchy pokazały żyjącym okropne wizje przyszłości i W KOŃCU zrozumieli oni wtedy, że walki muszą dobiec końca. „Zjednoczcie się, albo umrzecie!”, zagroziły duchy. Wtedy piątka kotów – Cień, Rzeka, Wicher, Grom i Niebo – wyrwała się do przodu, a każde z nich zapewniło, że jest w stanie zjednoczyć las pod swoimi rządami. Gwiezdni dość mądrze uznali, że jedna ogromna grupa pod przewodnictwem jednego kota byłaby ciężka do utrzymania i pewnie zamiast się zjednoczyć, to znowu zaczęliby się kłócić, więc powiedzieli, że las jest wystarczająco duży, by żyło w nim pięć grup. Każdy z pięciu kotów miał znaleźć koty podobne do siebie, wybrać tereny i wyznaczyć granice, a kiedy to zrobią, mieli otrzymać dodatkowe osiem żyć i stać się pierwszymi przywódcami! Przodkowie obiecali także, że będą czuwać nad klanami z nieba, ze Srebrnej Skórki, i odwiedzać przywódców w snach. Dali im także Kodeks Wojownika i w ten sposób zaczęły się losy wtedy pięciu klanów.

Kocurek nastawił swoje uszy i słuchał uważnie opowieści Orzechowego. Jego uwagę można było zauważyć przez to jak wpatrywał się w Orzechowego. Jego mordka otworzyła się lekko i wydawało się, że chwilami zapominał o przełykaniu śliny. Biedny się nieco nią ubrudził na piersi. To była niesamowita opowieść. Zaraz jednak przekrzywił głowę, bo coś mu sie nie zgadzało z tym co mówiła mu matka.
- Ale czekaj. Mama jeszcze mówiła o takich kotach co mieszkają w górach. To też jakiś klan?.
Nie potrafił sobie przypomnieć nazwy, a jednak był pewien że mama coś wspominała. Zaczął zdziwiony tłuc ogonkiem o ziemię. Cały czas się zastanawiał.

Samczyk z uśmiechem słuchał wyjaśnień Orzechowego, jednak całe jego wyjaśnienia zatrzymały się na tym, że Plemię nie znaczyło swoich terenów. Faktycznie było to dla niego niesamowicie dziwne. Jednak w jaki sposób musiał to zasygnalizować?
- O! O! Ja wiem jak się znaczy teren!
W tym momencie podniósł się z ziemi i obrócił zadem do Orzechowego podnosząc ogon. Nie. Nie opryskał go. Mama mówiła, że tak nie wolno. Ale mimo wszystko Orzechowy mógł poczuć nieco niepokoju o swoje futro. Usiadł zanim oberwał za prezentację po głowie. Nie celuje się odbezpieczoną bronią! Eh! Kocięta...

Orzechowy Cień tak bardzo nie spodziewał się takiej reakcji, że nie odpowiedział, a do tego poderwał się na równe łapy i odskoczył od kociaka. Na szczęście ten się w porę opamiętał, ale… wciąż.
– Cieszę się – odpowiedział ironicznie, nieco przez zęby. – Chyba wystarczy ci na dzisiaj wrażeń, jeśli tak zamierzasz potraktować swojego rozmówcę. Wracaj do matki – fuknął ze zdegustowaną miną na pysku, po czym odwrócił się na pięcie i się oddalił.

zt

Kocurek spojrzał zaskoczony na Orzechowego i otrzepał się lekko. Pft! Przecież nic takiego nie zrobił! Zaraz jednak zerwał się i pobiegł do swojej mamy opowiedzieć mu o spotkanym przez niego kocie! Oj miejmy nadzieję, że ten maluch wyrośnie z głupich zachowań.

/zt

Czasami jedyne, co było trzeba w dniu to... spokój. I czasami bardzo trudno było go osiągnąć. Każdy dzień zdawał się taki sam, rutyna weszła w życie i nawet nie miałem jak jej przerwać. Dlatego pewnego dnia, wolny od obowiązków na dzień dzisiejszy, usiadłem przy wyjściu z obozu. Delikatnie zgarbiony, wbijając wzrok w jakąś dal. I zacząłem myśleć... głęboko. Westchnąłem cicho, kładąc uszy po sobie. Brakowało mi Sójki... nie rozumiałem, dlaczego odeszła. Dlaczego jeszcze nie wróciła.

Czas leciał, a pory się zmieniały; ledwo zaczęła się Pora Zielonych Liści, a już rozpoczynała się ta opadających! Dosłownie Puch nie wiedziała gdzie zniknęło jej te parę księżyców, co szybko zwaliła na krótki pobyt w lecznicy, a raczej uziemienie w obozie. Brak polowań, patroli i zamknięcie w obozie najwyraźniej sprawiło, że kocica popadła w niewygodną monotonię jedzenie, spania, drobnych prac i krótkich, niezobowiązujących rozmów. Jak dobrze, że było to już dawno za nią! Chyba przez sam proces leczenia, wolała rzez jakiś czas nie zyskiwać nowych ran czy chorób, uh!
Było deszczowo i chłodno, wszystko zaczynało przekwitać i więdnąć, a ptaki zaczynały odlatywać lub przygotowywać się do mniej przychylnej pory. Na całe szczęście, jeszcze nie było takiej tragedii jaka mogła się zacząć wraz z nadejściem jeszcze zimniejszej pory, ale o niej Wierzbowa Łapa nie chciała jeszcze myśleć. Na razie cieszyła się pięknem pożółkłych liści i przyjemnym zapachem wilgoci po deszczu. Akurat gdy miała chwilę wolnego pomiędzy obowiązkami i treningiem, szukając miejsca i towarzystwa do posiłku, tuż przy wyjściu z obozu dostrzegła charakterystyczną, barczystą sylwetkę wuja. Uśmiechnęła się pod nosem, zgarnęła ze stosu kuropatwę i w paru susach podskoczyła do wuja, kładąc ptaka przed swoimi łapami. — Zjemy razem? — zagadnęła wesoło, posyłając kocurowi ciepły uśmiech. Cóż, wspólny posiłek i dzielenie języków z kocurem brzmiały przyjemnie, a do tego chciała z nim o czym porozmawiać; najwyższy czas, co?

/Orzech