— Bardziej ogólnie się nie dało, co? — odparowała, marszcząc w rozbawieniu grzbiet nosa, również śmiejąc się z kocurem. Jednak, gdy zaczął swoją prawdziwą odpowiedź, nadstawiła czujnie uszy i słuchała go w ciszy i skupieniu. Zupełnie jak na własnym treningu, tylko teraz... polegał on na czymś innym niż na nauczeniu jej skupienia na polowaniu czy wyrobieniu mięśni w walce.
Wiedziała, że Wilcza Łapa był jej pierwszym terminatorem i nie może fiksować się na możliwych błędach, ale... Łatwiej było powiedzieć niż zrobić. Od ich ostatniej poważnej rozmowy na ten temat minęło już sporo czasu i Wierzbowy Puch zrobiła ogromne postępy w kwestii swojego charakteru. Nie pozwalała swoim emocjom i myślom kontrolować się bardziej niż ona je oraz w jakimś stopniu wyciszyła ten irytujący szept z tyłu jej głowy, który próbował utwierdzić ją w tym, że jest beznadziejna. Nawet to dziwaczne poczucie dyskomfortu zniknęło - no prawie. A jednak mimo to, dalej stresowała się i wymyślała najróżniejsze scenariusze jak tylko popełniła najmniejszy błąd. Różnica polegała na tym, że nie poddawała się tym myślom i o wiele sprawniej je ignorowała; ale wciąż były i po prostu chciała je jak najlepiej omijać. Stąd też pytanie o radę i to akurat kocura, któremu ufała najbardziej w kwestii chłodnego myślenia i opanowania. Wyraźny plan. Tak, to miała. Praktyka przede wszystkim. Tak, zaczęła z Wilczą Łapą od polowania, aby mógł się jakoś przydać oraz pokazała mu część terenów, aby się przypadkiem nie zgubił, gdyby do łba mu przyszło gdzieś wychodzić. Wyznaczenie granic i zbudowanie szacunku. To... chyba też już zrobiła? Może faktycznie niepotrzebnie się tak tym zestresowała, a mimo wszystko to wszystko przyszło jej naturalnie? Chyba znowu wymaga od siebie za dużo jak na pierwszy raz.
— Dzięki, jesteś nieoceniony! — miauknęła wesoło, ocierając się z głośnym pomrukiem o jego policzek, po czym podniosła się i trzepnęła ogonem. — Co powiesz na małe polowanie z elementami rywalizacji? Jestem pewna, że upoluje więcej piszczek od ciebie staruszku — miauknęła i uniosła dumnie ogon w geście rzucenia mu wyzwania, a gdy ten przystał na jej propozycję, ruszyła w stronę wyjścia z obozu. Gdyby kocur jednak odmówił - i tak wyszła na polowanie.

/zt

– Oj, gówniaro, nie pozwalaj sobie! – parska rozbawiony, podnosząc się na równe łapy i przyspieszając kroku, by ją wyprzedzić przy wychodzeniu z obozu. Ma tylko nadzieję, że faktycznie jego słowa jakoś pomogły Puch… ale wszystko i tak wyjdzie w praktyce. I tak wierzył, że nawet bez doświadczenia z pewnością będzie lepszym mistrzem niż, dajmy na to, Kiełkujące Ziarno, o ile nie pozwoli, by zjadł ją stres.

zt

Chabrowy Powiew wróciła właśnie z dłuższego spaceru po terenach, chcąc rozejrzeć się, jak sytuacja wygląda z medykamentami, jednak... po prostu chciała odetchnąć od obozu. Wzięła sobie małą mysz, by następnie przysiąść przy Krzewiastym Przesmyku i zacząć jeść. Trochę się jednak zmęczyła takim dreptaniem!

— Roska!!

Fajnie było być już uczniem i móc swobodnie poruszać się po obozie Klanu Wichru. Nie musiałam się już martwić o to, że mama zawsze będzie mnie szukać, gdziekolwiek bym się nie ukryła. Mogłam też nie spać całą noc, aby oglądać to, co działo się na niebie po zmroku. Od starszych członków klanu usłyszałam, że dzisiaj naprawdę warto jest zerwać nockę, gdyż szykuje się deszcz spadających gwiazd. Nie mogłam tego przegapić, dlatego zdrzemnęłam się w ciągu dnia, a wieczorem znalazłam sobie dobre miejsce do obserwacji i wpatrzywszy się w powoli czarniejący nieboskłon, czekałam na pojawienie się pierwszych lśniących punkcików.

//Krokus :3

Chciałam choć przez chwilę pobyć sama, z dala od rozwrzeszczanej zgrai uczniów, która zawsze kręciła się w okolicach naszego legowiska, dlatego nie spodziewałam się, że ktoś do mnie podejdzie. Na dźwięk czyjegoś głosu podskoczyłam, lekko spłoszona, po czym rozejrzałam się po okolicy. Dostrzegłszy sylwetkę swej siostry, Krokusowej Łapy, uspokoiłam się, ciesząc się, że to ona, a nie ktoś obcy.
- Och, to ty, Krokusowa Łapo. Tak, właśnie taki miałam zamiar. - odparłam, odpowiadając na jej pytania. - Chcesz je oglądać razem ze mną? - dodałam po chwili niepewnie, ale skoro już tu przyszła, to chyba warto było jej to zaproponować. Mama mówiła, żebym spędzała więcej czasu z rówieśnikami, a Krokus była właściwie moją rodzoną siostrą z miotu, więc w szczególności powinnam zacieśniać więzy rodzinne ze swoimi bliskimi.

Kasztan przesiadywała skulona blisko wyjścia z obozu. Przesiadywała, a raczej przykucała, trzymając blisko siebie łapy i ogon aby trochę się ogrzać. Szczerze wolałaby się schować w Wilczej Paszczy, ale to właśnie tam było teraz najwięcej kotów i największy zamęt.
Siedziała więc tutaj, patrząc przed siebie i nie do końca wiedząc, co ma ze sobą zrobić. Jej rodzeństwo pewnie teraz trenowało, każdy kot wypełniał swoje obowiązki w Klanie...
Ale nie ona. No cóż.
Spojrzała pod swoje łapy, mrużąc oczy.

Kotka podniosła wzrok na kocura, który pojawił się przy niej. Uniosła się na łapy i usiadła wyprostowana. Zmrużyła oczy i przez chwilę zastanawiała się, co odpowiedzieć.
Myślała, że większość klanu wie o tym, co się stało, i tym bardziej że nikt nie będzie jej tego wypominał. No ale cóż, zaczynamy zabawę od początku.
- Nie mam mistrza - powiedziała bez emocji a jedynie wyraz jej pyska pokazywał lekkie poirytowanie. - Powinnam trenować, i to już dawno. Ale nie jest mi to dane - powiedziała wprost, nie odrywając oczu od jego żółtych ślepi.

Kotka nie ściągała wzroku z kocura, powoli stającego się w jej oczach oponentem. Zwlekała? Powiedział to tak, jakby Kasztan miała jakikolwiek wybór jeśli chodzi o swoją chorobę. Gdyby mogła, zaczęła by trening razem ze swoim rodzeństwem, w ogóle się nie zastanawiając. Oburzyła się, kiedy wojownik uznał to za jej winę. Rzeczywiście, jej winą było złamanie łapy, ale nie było to świadome- stało się to kiedy była o wiele młodsza i nie docierały do niej jeszcze konsekwencje nieuważnej zabawy.
Postanowiła jednak się nie odezwać. Nie dlatego, że nie chciała wywołać kłótni, a dlatego, że uznała za bezsensowne rozmowę z kimś, kto nawet nie kojarzy kim ona jest. Kotka nie uważała się za jakieś centrum uwagi, raczej starała się być na boku. Jednak żeby nie wiedzieć jak się nazywa? Żyli w jednym klanie, w jednym obozie, i kiedy jeszcze kociaki mogły nie znać imion innych kotów, taki wojownik już powinien.
- Taki oburzony ważniak, a nie wie jak inne koty się nazywają? - prychnęła cicho, po czym odparła, już głośniej:- nazywam się Kasztan, Szerszeniowy Roju.

Kotka lekko obniżyła pysk i słuchała, kiedy ten odpowiedział. Lekko zdziwiła ją zmiana tonu kocura, lecz nie miała zamiaru narzekać. Nie docinała nic więcej, jedynie słuchała.
Kiedy ten powiedział o swojej niewiedzy o tym, kto choruje, ta trochę rozluźniła się. Może kocur rzeczywiście miał tyle na głowie, że nie był w stanie nadążać nad wszystkim. Może jego niewiedza zdenerwowała ją tak, bo ona sama pamiętała wszystkie imiona w klanie - 7 księżyców z hakiem spędzonych w lecznicy dało jej sporo czasu na myślenie o różnorodnych rzeczach. A kiedy już nie miała co robić, próbowała chociaż zapamiętać koty klanowe.
Kasztan wolałaby, żeby mogła nauczyć się choć trochę teorii kiedy już siedziała u medyka i nic nie robiła, no ale cóż. To wszystko jeszcze będzie musiało zaczekać.
- Złamałam łapę przed ceremonią na terminatora - powiedziała, wreszcie odrywając wzrok z pyska kocura. Spojrzała lekko na bok. - Od tego czasu siedziałam w lecznicy, dlatego nie mam nawet mistrza. Czekam aż Słodki Nektar wróci i będę mogła zacząć trening- powiedziała tonem dalej dość pozbawionym emocji, i zorientowała się, że pewnie zbyt dużo właśnie powiedziała. Na co dzień zazwyczaj wymieniła z kimś parę zdań, to tyle.
- Nie obijam się. Gdybym mogła, byłabym teraz poza obozem i łapała zające- powiedziała, znów poddenerwowana, odpowiadając na przyznanie się Szerszenia na jego lenistwo w czasach młodości. No cóż. Nie ważne, jaki był wtedy, ale teraz wyglądał na zdecydowanie zbyt poważnego i przejętego obowiązkami.
Kotka jednak zdecydowała się nie wypominać mu nic więcej. Siedziała w ciszy, czekając, co się wydarzy dalej. Bo w sumie co innego miała do roboty?

Kotka nie pokazując tego w żaden sposób zgodziła się z kocurem. Polowanie w śniegu i w zimnie na pewno nie jest przyjemne. Ale jak dla Kasztan to o wiele lepsze niż siedzenie w obozie i nie robienie niczego. Popatrzyła na kocura, kiedy ten mówił o wyborze mistrzów. Rzeczywiście, w klanie było bardzo mało kotów zdolnych do treningu. Kotka miała nadzieję że nie będzie musiała przez to czekać jeszcze dłużej na swój własny trening. Miała nadzieję, że gdzieś jeszcze znajdzie się dla niej miejsce.
- Wierzbowy Puch to moja siostra - powiedziała, tym samym przypominając sobie wygląd dwóch pozostałych, wspomnianych kotek- srebrzysto-rudą wojowniczkę i rudo-białą przyszłą przywódczynię.
Kotka nie wiedziała jednak, kto z nich najlepiej sprawdziłby się w jej treningu. Jak na razie rozmawiała tylko z Szerszeniem i... nie potrafiła sobie wyobrazić, jak wyglądało by trenowanie z nim. Jeśli byłby bardziej spokojny, taki jak teraz, jeszcze by wytrzymała. Jeśli jednak miałby podejście takie jak jeszcze kilka minut temu... To mogło by się źle skończyć.
Kotka rozejrzała się dookoła, po czym poprawiła się aby usiąść w trochę wygodniejszej pozycji, lecz owinęła rudy ogon wokół łap.
- Ciekawe, czy inne klany również mają takie problemy- zastanowiła się na głos, w końcu wypowiadając jakieś swoje przemyślenia. Była ciekawa, ile wojowników jest w Klanie Gromu i Rzeki. Spojrzała na kocura.
- Pewnie byłeś na jakimś zgromadzeniu. Wiesz coś o tym?- spytała, mrużąc oczy. Eh, jakie to głupie, że musi pytać o takie rzeczy. W tym wieku ona sama mogłaby już być na kilku zgromadzeniach. Mogła by poznawać inne koty i ich zwyczaje...
Ale czy chciała? Po tym, ile czasu spędziła w lecznicy nie odzywałaby się raczej do innych kotów.
Mimo wszystko, frustrował ją fakt, że musi siedzieć w obozie i nie może odkryć świata poza nim.