Kamienisty Brzeg

- Owszem, mógłbym określić to mianem obsesji - odparł, ignorując przytyk wypowiedziany przez kotkę. Jej opinia nie posiadała w tej sytuacji żadnego znaczenia, interesowało go jedynie to, co łączyło kotkę z Krukiem.
- Kruczy Cień nie jest kimś, kogo uważam za rodzinę i nie zamierzam zniżać się do niego, by podjąć rozmowę - odparł w odpowiedzi na słowa kotki, powstrzymując się od skrzywienia pyska w odpowiedzi na słowa Migoczącej Iskry ponownie informującej go o podobieństwie wyglądu zewnętrznego jego i żółtookiego kocura. - Biorąc pod uwagę twoje powitanie, śmiem podejrzewać, że musiałaś darzyć jego osobę sympatią.

_________________

Elegant maniac.

– W takim razie… wyrazy współczucia. Faktycznie jest się czym szczycić – mówię z nieskrywanym obrzydzeniem, zarówno do Konwaliowego Snu, jak i Kruczego Cienia. „Nie jest kimś, kogo uważam za rodzinę” to bardzo dziwny sposób na powiedzenie „nie jesteśmy spokrewnieni”, więc zapewne mam do czynienia z jego… synem? Zapewne, chociaż młodszy brat również wchodzi w grę. Och, to dlatego jest taki… odrzucający, chociaż chyba nawet bardziej, niż Kruk. Jednak gdyby istotnie był jego synem, to dodałoby to pewnych interesujących szczegółów do mojej schadzki z Krukiem, bo Konwaliowy Sen jest wyraźnie starszy niż moje kocięta. A poza tym; któż jest tą biedną kocicą, która miała z nim do czynienia?
– Widzisz, mój drrrogi… jest pewien problem – mówię z dramatycznym westchnięciem. To naprawdę fascynujące, że w swojej maniakalnej wręcz ciekawości jedynie zafiksował się na pierwszym – i jedynym! – wniosku, jaki wyciągnął, a o tym nawet nie pomyślał. – Cały czas całkowicie ci umyka pewna możliwość… taka, że ja od pierwszej chwili wiedziałam, że nie jesteś Kruczym Cieniem, a jedynie kimś do złudzenia go przypominającym. Tylko dlatego zdecydowałam się na to przywitanie… wiesz, żeby mieć trochę rozrywki. Słyszałeś kiedyś o czymś takim? – pytam retorycznie, bo chyba wiem, jaka będzie odpowiedź. Nawet nie czekam na to, czy coś powie; nie spodziewam się jakiegokolwiek zaskoczenia w tej kwestii, Konwaliowy Sen jest tak nudny, że nie musi nawet nic mówić. Mój ton twardnieje, kiedy zaczynam kolejną wypowiedź, bo mam tego dość, jednak pozostaje chłodny i opanowany. – Może gdybyś podszedł do tego normalnie, to byś się czegoś dowiedział, a tak… przykro mi, ale nie mam ochoty na uczestniczenie w twoim wariactwie, Konwaliowy Śnie, zwłaszcza że nie umiesz mi nawet odpowiedzieć na proste pytanie, co z tego będę miała. Zamiast tego cały czas zwyczajnie jesteś chamski i mnie obrażasz, wciąż upierając się przy tym, że darzyłam kogoś takiego sympatią albo że był mi bliski, mimo powtarzających się zapewnień z mojej strony, że tak nie było i nie jest. Nigdy bym nie uznała go za bliskiego, więc łaskawie zamknij pysk na temat rzeczy, o których nie masz pojęcia, bo wydaje ci się, że ty wiesz lepiej.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

- Myśl o jakiejkolwiek rozrywce opuściła mój umysł, gdy jako pierwsza obraziłaś mnie poprzez miano, jakiego użyłaś - odpowiedział. Gdyby kotka odnosiła się do niego w taki sposób będąc częścią Klanu Gromu z pewnością zareagowałby inaczej, jednakże z racji tego, że należała do innej grupy nie przykładał dużej uwagi do posiadanych przez nią opinii.
Nie zmieniało to oczywiście faktu, że pragnął uderzyć rzeczniaczkę. Nie zrobił tego, ponieważ, wbrew jej opinii, pozostawał kotem kulturalnym.
- Nie znam cię wystarczająco dobrze, by móc określić, jakie korzyści chciałabyś odnieść - odparł ostatecznie, orientując się, że irytacja nietypową sytuacją sprawiła, że i on sam nie odpowiedział na zadane przez kotkę pytanie.
- Jakie korzyści jednakże zyskam ja, jeśli przestanę obrażać cię poprzez wspomniane sugestie?

_________________

Elegant maniac.

Posyłam mu tylko spojrzenie spod uniesionych brwi, jakbym chciała powiedzieć „litości”. Faktycznie, nazwanie kogoś innym imieniem w ramach udawania jest wielką obrazą. Zapewne nawet większą, niż udawanie, że wie się coś na temat kota, którego się widzi na oczy pierwszy raz życiu, i uporczywe zaprzeczanie jego wersji wydarzeń, chociaż nie było się ich świadkiem.
Na wszystkich Gwiezdnych. Jakiż on jest… głupi. Tak po prostu, zwyczajnie głupi, tylko przy tym kreuje się na takiego, co zjadł wszystkie rozumy.
– Naprawdę mnie o to pytasz? – pytam z rozbawieniem. – Nie wiem, hmm, p o m y ś l m y… czyżby były to… och! Może informacje, na które niemal się ślinisz od pierwszych słów, jakie wypowiedziałeś w tej rozmowie?

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

- Zamieniam się zatem w słuch - odpowiedział, powstrzymując się od wytknięcia nieznajomej, że ona sama stwierdziła, że nie poda mu wspomnianych informacji. Ona sama również powinna wywnioskować, że udzielenie mu ich wiązać się będzie z brakiem słów, które jej nie odpowiadały.
Gdyby była samotniczką, mógłby zaatakować ją zapewne wkrótce po ich otrzymaniu, skoro jednak należała do Klanu Rzeki, powstrzymać musiał swoje emocje - nawet teraz, podczas, gdy znajdował się poza terenami Gromu oraz gdy poruszali temat, który nie był komfortowy dla jego osoby.
Ciekaw był jednak, czy ktoś zdołałby dostrzec i podjąć odpowiednią reakcję, gdyby zachował się w taki sposób.

_________________

Elegant maniac.

– Teraz zaczniesz słuchać, co się do ciebie mówi, zamiast fiksować się na swoim jedynym słusznym wniosku, który musi być prawdą, bo ty go wymyśliłeś? – pytam kpiąco, poruszając ogonem. Zaraz jednak na moim pysku pojawia się pogodny uśmiech. – Więc proszę, posłuchaj tego: dałeś się zrobić jak małe kociątko, Konwaliowy Śnie. Dzięki twojej obsesji dziecinnie łatwo było cię wciągnąć w tę… jakże, ach, ożywiającą dyskusję. Ja po prostu nie mam nic do powiedzenia o Kruczym Cieniu, bo jedyne, o czym rozmawialiśmy, to Puszczykowy Lot i inne nudne, przyziemne tematy, ale cóż, jednak nie okazał się być dla mnie wystarczająco angażującym rozmówcą – mówię wesoło, wskakując wyżej na jeden z kamieni przy brzegu.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Rozmowa z nieznajomą zdawała się pozostawać bezowocna, a i sprawiała go w nieodpowiedni w jego opinii nastrój. Wysłuchał słów kotki, obserwując, jak ta wskakuje na jeden z kamieni. Podczas, gdy pozostawała w trakcie skoku, odwrócił się, mrużąc oczy, jako, że na przylegającej do Kamienistego Brzegu granicy dostrzegł patrol. Charakterystyczne sylwetki szczupłego kocura o długich uszach, łapach oraz płomienistym futrze, długowłosej pointki - jego matki - oraz czarno-białego kocura o nieregularnie rozmieszczonych na sierści barwach zdały mu się osobnikami, z którymi konwersowałoby mu się lepiej, niż z rzeczniaczką; na tyle znajome, że nie potrzebował dużej ilości czasu, by je rozpoznać.
- Zbliża się noc - stwierdził ostatecznie, obserwując uważnie kotkę. - Jeśli nie posiadasz nic do powiedzenia, pozostaje mi podziękować ci za informacje, które od ciebie pozyskałem, pożegnać cię i życzyć ci bezpiecznego powrotu do klanowego obozu.
Po swych słowach, jeśli nie został zatrzymany, oddalił się w kierunku gromowego patrolu.

[z/t]

_________________

Elegant maniac.

__________

Spacerowała wzdłuż Oka Gór dla zabicia czasu. Trening Srebrzystej Łapy i Różanej Łapy miała już z głowy, na patrolu była z samego rana i wtedy też zapolowała więc... Miała chwile dla siebie, którą planowała przeznaczyć na chwilę uzasadnionego relaksu. Pomyślała nawet, że mogła zabrać ze sobą Rosę; w końcu ostatnio rozmawiały, że ta nigdy nie była poza granicami Wichru, ale... na to było już za późno. Wierzbowy Puch pewnie obeszłaby całe jezioro i wróciłaby do obozu, ale coś ją zatrzymało i sprawiło, że wspięła się na jeden z większych kamieni przy Kamienistym Brzegu niedaleko Gromowej granicy i... skuszona niewielką ilością promieni słońca, postanowiła na moment odsapnąć. Przycupnęła masywnym cielskiem na kamieniu i na ugiętych łapach spod delikatnie przymrużonych ślepi, obserwowała okolicę, a końcówka jej ogona miarowo uderzała o chłodny kamień.

//Niezapominajkowa Łapa

_________________

Wywędrowała trochę dalej niż zamierzała, jednak niezbyt się tym przejęła. Oznaczenia graniczne zniknęły gdzieś za jej plecami, kiedy łapy kotki dreptając po brzegu raz po raz faliście skręcały, kiedy wiatr wyrzucił na brzeg większą ilość wody. Pierwotnie chciała obejść jezioro dookoła, jednak po chwili zdała sobie sprawę, że raczej nie będzie to możliwe, jeśli nie chce dostać po uszach. Sama część przy jeziorze chyba powinna być neutralna, jednak kto wie, co im wszystkim siedzi w głowach? Ostrożność mieszała się z zwykłym niedopuszczeniem do siebie wiadomości o możliwych zagrożeniach. Po prostu nie chciała o tym myśleć, było zbyt irytujące, męczące. Wtem, po kawałku drogi dostrzegła coś wielkiego, lilowego, najprawdopodobniej- całkiem żywego. Co to, samotnik? Zapuszczają się w te tereny? Nie miała ochotę na takie spotkanie, w końcu większość samotników była dość wrogo nastawiona, szczególnie kiedy zimna pora dawała we znaki, szczególnie z ilością jedzenia poza stodołami dwunożnych. Zatrzymała się więc, zastanawiając nad możliwą drogą powrotu, by nie wracać tą samą trasą.

Zapach. Do nozdrzy Wierzbowego Puchu dostał się charakterystyczny i intensywny zapach Gromiaka, który nie był zwykłym oznaczeniem granicznym. Uszy kocicy poruszyły się i jak tylko odwróciła łeb w kierunku gromowych terenów, od razu dostrzegła wysoką sylwetkę nieznanej jej gromiaczki. Przymrużyła ślepia i powoli podniosła się na łapach, zeskakując z kamienia. Co prawda kotka zdawała się "uciekać", ale Wierzbowy Puch nie zamierzała tak łatwo odpuścić. Nie po to przeszła taki kawał by gardzić kimś do rozmowy, nie?
— Hej! Zaczekaj! — zawołała, powoli podchodząc bliżej granicy, zachowując przy tym bezpieczny, a przede wszystkim neutralny, dystans. — Jestem Wierzbowy Puch, wojowniczka z Klanu Wichru jakby co. Masz chwilę czy... przeszkadzam w patrolu? — zagadała z przyjaznym uśmiechem, przyglądając się kotce, która była... tylko niewiele niższa od niej, a to było dość ciekawe!

_________________

Zaczekać? Że ona? Serce bursztynowej zabiło na moment szybciej, kiedy ta niemal błyskawicznie obejrzała się na boki, jakby szukając innego osobnika do którego mogło być to skierowane, jednak nic nie dostrzegła, a wielka, jak się okazało: kocica, zmierzała prosto w jej kierunku. Spięła się na moment, jednak nie ruszyła z miejsca, czekając na rozwój sytuacji, który jak się okazało, nie był jakiś zły.
Wierzbowy Puch. Imię ewidentnie należące do kota klanowego, a jako iż z wichrzakami granicy wspólnej nie mają i nie miała z nimi kontaktu, to z pierwszego razu rozpoznać nie mogła do której grupy należała. No, teraz już tak, w końcu lilowa nie śmierdziała rybą, poza tym, kotka wyraźnie się przedstawiła i powiedziała skąd jest, dla gromiaczki to wystarczyło. Naiwne ślepia zerknęły na futro rozmówczyni, już po momencie pozwalając, by Listek wyrobiła sobie swoje pierwsze wrażenie i pozwoliła włożyć Wierzbę do jednego z worków segregacji rodzaju kotów.
- A, nie, spokojnie, tylko spacerowałam. - odpowiedziała zaraz pośpiesznie, nieco się przy tym plącząc, z poddenerwowanym uśmiechem. - A ten... pomóc w czymś?

Kotka wyczuła lekkie zmieszanie młodszej gromiaczki, na co łagodnie się uśmiechnęła. W końcu nie chciała by ta jej uciekła czy... nie wiem, bała się jej, prawda? — W sumie wpadłam tu dla zabicia nudy. Cicho myślałam, że uda mi się natknąć na kogoś znajomego by trochę pogadać. Podczas ostatniego Zgromadzenia niby udało mi się poplotkować, ale dość... mizernie — wyjaśniła bez większego skrępowania, przysiadając tam gdzie stała. Nie żeby rozmowa z Koźlorogim była jakaś nudna, po prostu była krótka, a Wierzbowy Puch liczyła na coś dłuższego. Poza tym, Sowi Zmierzch był dla niej kompletnie niedostępny przez fakt piastowania nowej rangi i siedzenia pod Gadzimi Łuskami z resztą zastępców. Konwalii i Wrony nie dostrzegła, a poza kilkoma starszymi wojownikami z którymi zamieniła w życiu kilka słów, były same młodziki. Jakoś... tak dziwnie, eh. Nie żeby jej obecna rozmówczyni była w jej wieku!
— Więccc może zgodziłabyś się na rozmowę? Swoją drogą, jak się nazywasz?

_________________

- Hm - "odpowiedziała" na pierwsze słowa kotki, z lekkim uśmiechem i wyrazem oznaczającym, że rozumie o czym Puch mówi. Nie widziała sensu by cokolwiek dopowiadać w tej sprawie, w końcu nigdy nie była na zgromadzeniu, nie znała kotów z innych klanów, więc podłapanie tematu w tym przypadku nie wchodziło w grę, a pytanie się, o kogo mowa albo jak przebiegały lilowej poprzednie zgromadzenia, po prostu nie leżały jakoś w chęciach terminatorki. Samo myślenie o sposobności kontynuacji tego wątku zdawało się w tym momencie niemal ciężkie, przez co wszystkie myśli były jakby zupełnie wyprane z jej umysłu i musiała poświęcić kolejną chwilę, by przywrócić się do stanu użytecznego, z którego jakby za pomocą kubła zimnej wody wybudziła ją starsza kotka, pytając o imię.
Oh, no nie. Wyleciało jej to z głowy!
- A tak, wybacz, Niezapominajkowa Łapa - Przedstawiła się niezręcznie, zdając sobie sprawę, że w sumie nie lubi się przedstawiać - I znaczy, no, nie mam nic innego twórczego do zrobienia, więc w sumie rozmowa może być. I jeśli by się Pani chciała przejść przy okazji to byłabym wdzięczna... chyba się zastałam.

— O, to miło mi cię poznać Niezapominajkowa Łapo — mruknęła z lekkim uśmiechem, a wraz z jej następnymi słowami delikatnie skinęła głową i podniosła się, na szybko otrzepując futro na ogonie. W pierwszym odruchu myślała, że ma do czynienia z wojowniczką bazując po samym wzroście, ale nic na ten temat nie powiedziała. Nie chciała w ten sposób urazić młodszej kotki; sama przez swoje gabaryty była czasem brana za starszą niż faktycznie miała, a to osobiście ją frustrowało. Miała na tyle taktu by nie rzucać czymś takim. — Jasne, chodźmy. Więcej spaceru mi nie zaszkodzi — oznajmiła wesoło, ruszając spacerkiem wzdłuż granicy, zerkając kątem oka na swoją rozmówczynię, po krótkiej chwili ponownie się odzywając.
— Długo już trenujesz?

_________________

- Nawzajem - rzuciła z uśmiechem w odpowiedzi, nie wiedząc co innego jeszcze dodać, na zgodę odnośnie spaceru jedynie kiwając krótko głową. Nie minęła nawet krótsza chwila, zanim wzrok utkwiony w dal zaczął wymazywać myśli z bursztynowego łba, chociaż zdawało się, że Wierzbowy Puch nie miała zamiaru dać Listek bardziej odpłynąć.
- ... Jakoś zdaje się, że kilka księżycy? - zatrzymała się na moment - Zaczynamy od sześciu, prawda? No to... uh, ja zaczęłam jakoś... Jednak nie, nie wiem. Na pewno kilka księżyców - mruknęła, zmieszana zatrzymując próby myślenia nad tym, kiedy zaczął się jej trening. W sumie mogła to jakoś ogarnąć przez swój wiek. Milczała więc przez chwilę, jakby całkiem porzucając temat, zanim po chwili wypaliła.
- Osiem.

Czy Wierzbowy Puch spodziewała się tak dokładnej odpowiedzi? Nie. Nic więc dziwnego, że nim się powstrzymała, uniosła brwi w zaskoczeniu i cicho cmoknęła. Osiem... Jeżeli jej rozmówczyni zaczęła swój trening w wieku 6 księżyców to czyniło ją dużo młodszą od Wierzbowego Puchu. Huh, a coś było mówione o młodzikach, prawda...
— O, i jak ci idzie? Dogadujesz się ze swoim mistrzem? — mruknęła uprzejmie, posyłając kotce lekki uśmieszek. Ciekawiło ją w sumie, czy mistrzem Niezapominajkowej Łapy jest ktoś z jej znajomych... Na pewno Konwaliowy Sen miał terminatorów, Koźlorogi również, więc nie byłaby zaskoczona, gdyby udało jej się poznać akurat kogoś od nich. Gdyby Niezapominajka była terminatorką Konwalii, może nawet udałoby jej się nieco o nim poplotkować... Głównie w celach dowiedzenia się czy kocur dalej jest taki, jak w momencie w którym go poznała.

_________________

Kotka wzruszyła barkami.
- Jest spoko - odparła - Chociaż czasem za szybko mówi. Nie umiem zapamiętać niektórych rzeczy. Szczególnie takich które są mniej ciekawe - Przyznaje, już trochę z mniejszą ilością jakiegoś śmiesznego onieśmielenia. Tylko gorzej będzie, jak zacznie memlać jęzorem i mówić wszystko i za głośno, by zwrócić na siebie uwagę. Tego wolała uniknąć.

— O, mogę zapytać kto cię trenuje? — miauknęła ze słyszalnym zainteresowaniem i uśmiechnęła się w kierunku młodszej kotki. Kto wie, może faktycznie padnie jakieś znajome imię? Na pewno jakoś poprawiłoby to dynamikę ich rozmowy, bo na razie... była dość sztywna i nawet Wierzbowy Puch była w stanie to wyczuć. — Wiesz, niektóre rzeczy są ważne, inne mniej... Ale lepiej zapamiętać wszystko, nawet dla samej zasady. Przy dobrych wiatrach jak ukończysz trening to sama zajmiesz się szkoleniem terminatorów, więc lepiej wiedzieć więcej niż mniej! Chociaż prawdą jest, że im więcej się coś powtarza tym lepiej się zapamiętuje... no i kot uczy się całe życie czy coś...

_________________

***

Był wieczór. Zielonooki ponownie udał się na brzeg Oka Gór w poszukiwaniu ukojenia. Tak, jak podczas poprzednich swych wypraw usiadł tuż obok tafli wody obserwując jej niezmąconą toń i oczekując aż na jej powierzchni pojawią się pierwsze gwiazdy. Żywił nadzieję, że tej nocy chmury nie przysłonią obrazu przodków - zwłaszcza Jeżynowego Ciernia - i że jego spokój nie zostanie zakłócony.
Pomimo zamyślenia zachowywał czujność wiedząc, że nie jest to miejsce w którym chciałby doprowadzić do bliskiego spotkania z silniejszym od niego drapieżnikiem.

_________________

Elegant maniac.

Silniejszego drapieżnika w okolicy nie ma, w zasadzie silniejszego kota też nie – jest tylko Lin, która kontynuuje swoje eksploracje w dolinie i stara się dowiedzieć jak najwięcej o niej i jej mieszkańcach.
Z tego powodu zostaje w niej aż do wieczoru, chodząc tu i tam, i starając się zaobserwować, jak dokładnie przebiegają wyznaczone tu granice. Jest świadoma, że się zasiedziała, a do domu ma daleko – ale wie, jak o siebie zadbać i perspektywa spędzenia nocy gdzieś w terenie nie jest jej straszna. W końcu od tego przyzwyczaiły ją całe księżyce przebywania z Wędrowcami. Jakkolwiek ich nienawidziła, cóż, musiała przyznać, że wiele im zawdzięczała w kwestii umiejętności i radzenia sobie sama.
Planuje więc zatrzymać się na chwilę w okolicy jeziora, które niedawno odkryła, a potem ruszyć w stronę domu i być może zatrzymać się gdzieś na noc, jeśli będzie bardzo zmęczona, ale wtem, niespodziewanie dla siebie, kątem oka dostrzega długowłosego, czarnego kota, siedzącego samotnie przy jeziorze i wpatrującego się w jego taflę, jakby coś kontemplował. Hm. Rozmawiać z nim, nie rozmawiać? Z jednej strony rozmowy z kotami, które faktycznie tu mieszkają, pozwalają jej na lepsze poznanie terenu, z drugiej jednak nie potrzebuje przecież zaczepiać każdego kota, którego spotka, a i też jest późno...
Koniec końców decyduje się na zrealizowanie swojego pierwotnego planu i po prostu siada nieopodal brzegu, w bezpiecznej odległości od obcego, jednak jeśli ten spogląda w jej stronę, kiwa mu z lekka głową na powitanie. Ot, maniery.

_________________

złoty klucz na dłoni
to nie mój dom
siwy włos na skroni
ucieknę stąd

ten cud, ten miód
SMAKUJE GORYCZĄ

Starlight