– Mhm. Nie wiem, czy kiedykolwiek spotkałem kogoś tak sztywnego – stwierdził wesoło. „Specyficzny”, heh, bardzo delikatnie powiedziane – ale też Orzech się nieszczególnie dziwił. W końcu Zaćmione Słońce była Zastępczynią swojego klanu, takiemu kotu szczególnie nie wypadało wyrażać się źle o własnych klanowiczach do kotów spoza grupy, także nawet dostała mały plusik respektu w jego oczach, nawet jeśli chętnie by sobie poplotkował jeszcze o tym głupim sztywniaku. No, ale nie chciał wprowadzać kocicy w głupią sytuację czy dyskomfort. Zmienili więc temat, ale nie rozmawiali specjalnie długo, a później kocur wrócił do siebie.

zt

Powoli zbliżała się jesień, czyli koniec sezonu na dene- odwiedzanie klanów dla Żyta. Z tego powodu kocurek zaczął się nieco śpieszyć i odrobinkę bardziej nagniatać na rozmawianie z klanowiczami, póki jeszcze warunki na to pozwalały. Jednocześnie odczuwał już lekkie zmęczenie taką sytuacją, więc w rzeczywistości nie czepiał się ich mocniej, tylko wręcz przeciwnie - coraz częściej zbliżał się do terenów bliżej granic, żeby po prostu sobie posiedzieć i najwyżej porozmawiać z kimś, kto do niego zagada. Lub odejść... Te klanowe urwisy były nieprzewidywalne. Czasami nawet był wdzięczny, że będzie mógł sobie odpocząć i bardziej skupić się na samotnikach i ludziach.
Tak też było i tego dnia, a raczej wieczora. Starszy samotnik wybrał się na mały spacer nad jeziorem, idąc wzdłuż jego brzegu, dopóki mu się to nie znudziło. Akurat wtedy doszedł do granicy z jednym z klanów, który chyba nazywał się Gromem. Ułożył się na przyjemnie ogrzanym piasku nieopodal wody, tuż przy kamienistym brzegu, spokojnie oglądając widniejący stąd krajobraz. Słuchał cichego szumu i śpiewających ptaków, jednocześnie obserwując, jak okolica powoli się ściemnia, wraz z zachodzącym słońcem.

//Wrona

Jesień dla Wrony znaczyła mniej więcej tyle, że w niedługiej przyszłości będzie miał jeszcze gorszy humor, bo spadnie śnieg. Jego przekleństwo, największy wróg, z którym nie chciał nieć do czynienia pod żadnym pozorem. Nie miał jednak na niego wpływu... więc mógł tylko akceptować ten przykry los, a teraz - cieszyć się jeszcze brakiem przyklejających się zimnych gród do futra.
Spacer, jak się jednak okazało, wcale nie miał polegać na myśleniu o najgorszym, zastanawianiu się nad sytuacją swojego terminatora czy obmyślaniu rzeczy absolutnie niepotrzebnych, bowiem już z oddali uwidział bardzo... znajomą mordę. A jego ogon aż strzelił do góry.
- Dawno się nie widzieliśmy - rzucił na powitanie. Bo faktycznie, troszkę minęło!

I to mu odpowiadało. Swoisty luz, nie było o co się martwić i mógł się skupiać na rozmowie. Oczywiście, i gbur by mu nie przeszkadzał. Sam Wrona był dość... gburowaty, dość niechętny do niemal każdego, na kogo trafił - przynajmniej na początku znajomości - więc nie mógł mieć pretensji dla uprzednio gburowatego Żyta.
- Leci. Już mnie mianowano, mam treminatorów i... właściwie, to wszystko co mogę powiedzieć. Jakoś zbyt spokojnie ostatnio, nudno, że aż nie ma o czym mówić - przyznał zgodnie z prawdą. - A u ciebie? Jakieś nowinki? Czy też powiewa nudą...?

Rzecz jasna, gratulacje, nawet takie ciche były miłe. Inni również mu gratulowali, nie raz nawet, ale słyszeć to ze strony kota którego lubi nie z przymusu, by jest częścią jego Klanu? Inne uczucie. Jakieś lżejsze, jakoby prawdziwsze, mające zdecydowanie więcej znaczenia.
A potem, zrobiło się mniej miło. Nie, aby był zły, ale zdziwienie malowało się na jego pysku z sekundy na sekundę coraz bardziej. Jedną brew uniósł do góry, wertując przez pamięć wyglądy, imiona i wiek różnych kotów. Jaśków nie mieli, nie było to żadne Klanowe imię.
- Konwalia to mój brat, ale zdecydowanie nie jest młody i nie ma plam - mógł zaznaczyć na wstępie. - Mieliśmy Wietrzną Łapę? Konwalia właśnie go trenował, ale... no, Wiatr umarł. Coś go zagryzło. Nie do końca wiem co się stało, nie przyszedłem na pogrzeb. Zwykle na nich nie bywam.
Co nie było niczym, jego zdaniem, złym. Po prostu nie miał interesu przebywać wśród smutnych, zapłakanych kotów. Do tego - ten się odbywał w chwili Zgromadzenia, na którym był. Fizycznie, nie miał szans się pojawić na pożegnaniu z Wiatrem.
- Byłeś z nim jakoś bliżej? - przyjaciel? Niby jedna noc, ale wiadomo - dogadać się czasem nie trudno. Oni również się znali stosunkowo krótko, a jakby nie było... chyba się lubili, co nie?

- Dzień, w którym go znaleziono, był równoległy ze Zgromadzeniem. O samym pogrzebie dowiedziałem się ledwo po powrocie i... wiesz. Nie miałem już możliwości uczestniczyć w nim jako tako. Wiem jedynie tyle, że to Konwalia go znalazł. A młody trafił na... lisa? Czy coś innego - wyjaśnił po krótce wszystko to, co pamiętał. Chociaż nie było pytania o szczegóły, naturalnym było coś dorzucić w chwili, gdy Żyto młodzika znał, a do tego ewidentnie wieść o jego śmierci nie była mu nazbyt obojętna. Lub to Wrona coś źle wyczytał z jego reakcji. - Reszta pogrzebów... nie wiem. Nie umiem, nie lubię siedzieć wśród płaczących kotów, smutnych z tego, że ktoś odszedł. Lub tych, co przychodzą być świętować czyjąś śmierć, bo są i tacy obrzydliwcy. Preferuję iść po ceremonii sam na grób, złożyć ostatni hołd w taki sposób, w jaki ja chciałbym być żegnany. Szczerze i od serca.
Na kolejne skinął lekko głową. Nie było nic do dodania w tej kwestii.
- Szkoda go. Młody był, jakby go wytrenować, byłby dobrym Wojownikiem. Mam nadzieję, że chociaż po śmierci jest mu dobrze... gdziekolwiek by nie trafił.

Inny temat... ach, niechaj będzie. Owszem, ten który obrali teraz, był średnio miły czy przyjemny, liczył się z tym z całego serca. Lepszą opcją był chyba dosłownie każdy inny temat, niż śmierci. Chociaż, czy ten był lepszy?
- Jeden z nich chyba... nie wiem co się z nim stało. Nie widuję go. Nie ma go w lecznicy, wcześniej się nie pojawiał na treningach, a później... oby nic złego się mu nie stało - wziął krótki oddech. Nie miał oczywiście teraz zamiaru wybaczać mu tego, jak olewacko podszedł do obowiązków, ale nie życzył mu źle. To niemoralne. - Natomiast Bocian, mój drugi terminator, radzi sobie wyśmienicie. Polowanie szło mu nieco opornie, ale jest mądry i chce się uczyć, na szczęście. Oby było takich kotów jak najwięcej, szczególnie w Klanie. Nie wiem jak ty, ale... osobiście sądzę, że koty które nie chcą w życiu nic, a tylko mieć podsunięte pod nos i wszystko gotowe, są naprawdę... niedostosowane do niczego. Nie mówię tu o takich, które nie umieją sobie same radzić, chorzy, młodzi, starzy, ranni... ale tacy, którzy mają potencjał, ale wolą gnić i nic nie robić. To ich niszczy.

Może to i lepiej, dodał sobie w myślach - sprzecznie z myślą, że nie życzy Popiołowi zbyt źle. Pasożyty były zbędne w Klanie. Przeszkadzały, żyły korzyścią innych, i co wnosiły do społeczeństwa? Nic. Mogły poszerzyć ewentualny problem głodowy i pomęczyć mentorów przy przywódców, marnować zioła jak zachorują. Okrutne, ale prawdziwe.
- Liczę na to, że życie go teraz użre w zad - i się ogarnie. Wróci, albo sam będzie sobie radzić poza obozem. - Poza tym, niespecjalnie wiele. Liczę na to, że dostanę jeszcze jakiegoś terminatora w przyszłości, żeby mieć więcej do roboty w obozie. Póki co, częściej bywam za nim niż w nim!
Pomachał głową, cmokając do tego cicho.
- Jakiś czas temu też oglądałem spadające gwiazdy, z... mm... przyjaciółką - mógł tak o niej w ogóle mówić? - Nie wiem czy ty miałeś przyjemność kiedykolwiek zobaczyć coś takiego, ale przysięgam - jak mało rzeczy mnie zachwyca, dla tego widoku mógłbym umrzeć.

- To byłoby zbawieniem, mój drogi - dla Klanu. Dla Wrony - zależy. Jeśli podejście byłoby dobre, a kot przy okazji chciałby współpracować, może by to przeżył. Jeśli miałby się męczyć z pajacem, który nie chce się uczyć i robić niczego, a przychodzi na trening by tylko Wronę drażnić... to chyba najbardziej współczuć temu terminatorowi.
- Pszczoła - pełnego imienia chyba nie musiał zdradzać, nie było ono niczym istotnym. - Siostra mojej innej przyjaciółki, o dziwo dogaduję się z nią całkiem dobrze. Lubię ją, bo jest konkretna. Nie zdaje się być rozemocjonowaną kulą, która by tylko drżała i płakała na każdym kroku... i dobrze, bo tego szczerze nie lubię. Jest silna, jest mądra. Przyjemnie się z nią spędza czas. Ostatnio, w każdym razie, nie było nam to zbyt często pisane... nie wiem właściwie czemu. Może z czasem znów się to zmieni, co nie ukrywam - byłoby całkiem miłe.
Uśmiechnął się pod nosem. Problem w tym, że ni jedno ni drugie kwapiło się do tego, by ze sobą pogadać. Wrona zagadywał do kotów, gdy czegoś chciał. Pszczoła mogła być nim absolutnie niezainteresowana. I tu był zgrzyt w ich relacji!

W pierwszej chwili rzucił mu zdziwione, może i nawet oburzone spojrzenie. Ostatnim co Wrona by robił, to latanie za kimkolwiek. Nawet jeśli Pszczołę lubił, jakoś nie widziało mu się - pha! Przynosić prezentów?! Przejmować inicjatywy? IMPONOWAĆ? Nie, nie. Nie wchodziło to w jego łeb i nie potrafiłby ot tak zacząć się tak zachowywać. Kiedykolwiek nawet! To było po prostu... Dziwne. Wrona nie rozumiał robienia takich rzeczy, czułby się co najmniej tym zażenowany!
- Kiedyś mogę spróbować... Póki co, za krótko chyba się znamy - i to, to też! Znali się trochę, ale to chyba było za mało...?! Jeszcze by się zbłaźnił, a wtedy to chyba do końca życia by odmawiał posiadania kogokolwiek blisko siebie! - Nie lubię się narzucać innym. Generalnie, niespecjalnie kiedykolwiek robiłem... takie coś, jak ty mówisz.

Jeśli Wrona słyszałby zarzut, że się wstydzi - Żyto zostałby pożarty. Albo wzrokiem, albo czynem. Nawet jeśli mogło być to prawdą, nie miał zamiaru takich rzeczy słuchać! Bo wtedy, jak na złość, było to jeszcze bardziej zawstydzające.
- Mogę próbować, ale nie wiem co z tego wyjdzie - odpowiedział ostatecznie, wzdychając cicho. To chyba głównie teraz jego upartość, trudny charakter, nic więcej. Ale kto wie, może w przyszłości faktycznie się przekona by zrobić jakiś... jakikolwiek krok? - Idziesz się jeszcze przejść? Będziemy mogli ogadać więcej o tych... sprawach.

Pożarty? Hm... No cóż, dobrze, że Żyto jednak tego nie powiedział, bo jeszcze by za to porządnie oberwał. Na odpowiedź Wrony skinął spokojnie łbem. Niech sobie śmiało próbuje, w końcu jeśli tego nie zrobi, to nigdy się nie dowie. Kiedy padło pytanie, mruknął zastanawiająco, patrząc na zachodzące słońce. Niebo powoli ciemniało, a jego czas powoli się kończył.
– Nie no, możemy jeszcze chwilkę pogadać. – odparł luźno, powracając do kocura. Nawet jeśli już zaczęło się ściemniać, to raczej nic się nie stanie, jeśli sobie jeszcze troszkę posiedzi. Szczególnie, że trafił mu się tak ciekawy temat do rozmów. Bardzo go interesowało, co jeszcze jego znajomy chciał omówić z "tych spraw". Później, gdy Żyto uznał, że pora wracać, zakończył rozmowę i pożegnał się z Wroną, zanim powrócił do swojego lęgowiska.

//zt x2