Droga na Gadzie Łuski okazała się trudniejsza niż zakładałem, a proszę mi wierzyć! Byłem naprawdę sceptyczny co do tego pomysłu. Gwiezdni zrobili mi naprawdę nieprzyjemny żart z ta nagła choroba Mknącego Nurtu, ale co poradzić? Nie mogłem od tak nie zabrać klanu na zgromadzenie tylko dlatego, że byłem, hm, stary? I kulawy, i... No tyle. W każdym razie jak tylko nadeszła odpowiednia chwila, zwołałem odpowiednie koty i ruszyłem w miarę pewnym, ale dość powolnym krokiem ku doskonale znanemu mi miejscu. Nie będę oszukiwać, było ciężko. Co jakiś czas posiłkowałem się drobna pomocą od Czarnostopego, ale jak tylko zbliżyliśmy się do Gadzich Łusek, podziękowałem mu i ruszyłem przodem. Wychodziło na to, że mimo mojej kulawej łapy byliśmy pierwsi.
— Dobrze, to za nim zbiorą się wszyscy, pozajmujcie miejsca i dobrze się bawcie — miauknąłem uśmiechając się do zebranych, po czym ruszyłem w stronę skały. Może to i nawet lepiej, że byliśmy pierwsi? Miałem chwilę na wejście i obmyślenie planu bezpiecznego zejścia że skał. Stanąłem pod nią i zadałem łeb z cichym cmoknięciem. — No, ostatni raz — miauknąłem sam do siebie i jakimś cudem wspiąłem się na głaz bez skręcenia sobie żadnej kończyny i z lekką zadyszką zająłem swoje standardowe miejsce. No, teraz czekać na te młodziki z innych klanów... Szałwiowa Gwiazda i Rozżarzona Gwiazda na pewno będą mieli wiele do powiedzenia.

Czas Zgromadzenia zawsze był dla Zaćmienia nieco stresujący. Bardzo stresujący, nawet; najgorszym było to, że każda z rzeczy, która tak ją denerwowała i nie dawała spokoju, była rzeczą ostatecznie poza jej kontrolą. Mogła pomóc Żarowi z doborem składu i mogła dbać o organizację, ale w końcu to rudy kocur prowadził klan na Gadzie Łuski, i… i zazwyczaj kończyło się to byciem, zawstydzająco, ostatnim klanem do pojawienia się w owym miejscu, kiedy złota chciała mobilizować wyjście tak, by byli idealnie… ale nie ona prowadziła.
 …Chyba, że?
Nieskończone Żarowe Choróbsko oczywiście nie odpuszczało przywódcy i za większość rzeczy odpowiedzialna była Zaćmienie - nic nowego, szczerze, choć ostatnio nawet jej się odechciewało, czując zalążki pewnego zawodowego wypalenia. Może gdyby faktycznie czuła, że jej starania są sprawiedliwie nagradzane, to nie miałaby ochoty walnąć głową w ostry kamień, gdy znów słyszała o smarkającym przywódcy od Owczego Runa.
 Zgromadzenie zbliżało się wielkimi krokami, a im dłużej patrzyła na rudego, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że po poprowadzeniu Klanu Gromu na Gadzie Łuski będzie z nim tylko gorzej. I stało się coś, co dla złotej brzmiało wręcz nierealnie logicznie (logiczne może stać się nierealnym, gdy żyjesz w Klanie Gromu wystarczająco długo): że to zastępczyni poprowadzi gromiaków.
Nie był to dziwny koncept, w końcu widziała już Szałwię stawiającą się zamiast Golcowej Gwiazdy czy Mknący Nurt zamiast Krzywej Gwiazdy. Po prostu zapomniała, że jest to możliwość również i u nich… naturalnie, była niezadowolona i sfrustrowana, że taka sytuacja w ogóle zaistniała, ale… ale chyba bardziej była pełna ulgi i wręcz dziecięcej ekscytacji: bo w końcu pójdzie według jej planu. A jeśli pójdzie źle, to przynajmniej będzie mogła obwiniać samą siebie, a nie innych - co, według niej, w jej przypadku było zdrowsze.
 Wraz z Żarem poinformowali klan o wybranym składzie: Pszczeli Pył, jej siostra… i znów jej siostra, Sokole Skrzydło. Choć nie darzyła żadnej z nich szczególną sympatią, nie było ich jakiś czas na Zgromadzeniach. Poza tym Rwący Strumień, jedna z najstarszych wojowniczek, Śpiewająca Łapa (oby nie zaspał!), a także Szczurza Łapa - jej własny terminator. Zmienny skład dopełniała Miodowy Nos, która… po prostu była? Zaćmienie nie miała żadnych silnych opinii na temat rudej. Zaćmienie uważnie śledziła czas pozostały do ich wyjścia, upewniając się, że każdy z grupki coś zjadł, wysikał się, był gotowy; według jej obliczeń czasu potrzebnego do dojścia do Gadzich Łusek, powinni być tam wręcz idealnie na czas północy.
 Podróż poszła im bez większych problemów, a Zaćmienie w przerwach od nadzorowania, czy wszystko gra, myślała… cóż, co właściwie miała robić. Jak się zachować, o czym mówić? Wskoczyć na kamień, o którym tak marzy, i powiedzieć niesamowicie interesujące informacje o mianowanych kociętach i ewentualnych problemach… da radę, wierzyła, ale presja i nerwowość robienia czegoś po raz pierwszy nie znikała z jej piersi. Jeśli miała być szczera, brakowało jej w tym składzie kogoś, z kim mogłaby pogadać, polegać - w pewnym momencie myślała o otworzeniu pyska do Owczego Runa, ale nawet nie wiedziała, co właściwie miałaby powiedzieć. No tak.
 Ale w końcu dotarli i choć widząc Klan Rzeki przed nimi była nieco zawiedziona, tak - eureka! - nie byli ostatni! Klan Wichru się jeszcze czołgał. Świetnie; to może rozjaśni sytuację Krzywej Gwieździe, choć trochę. Kiwnęła gromiakom, by zajęli swoje miejsca i zajęli się ewentualnym dzieleniem języków, a sama - nieco onieśmielona w środku, ale perfekcyjnie pewna siebie na zewnątrz - wskoczyła na jedną z najwyższych, głównych kamiennych łusek.
 — Dzień dobry, Krzywa Gwiazdo. Powiem wszystko, gdy pojawi się Klan Wichru, ale spokojnie, Rozżarzona Gwiazda jeszcze żyje — mruknęła, próbując nadać słowom żartobliwy ton. A potem… cóż, czekanie.

Możecie to zrozumieć, to moje PIERWSZE w życiu zgromadzenie! Haha! Może mnie w ogon Płomień pocałować. Wiedziałem, że jestem od niej lepszy we wszystkim. Ba, ten kociak dopiero niedawno był mianowany, a ja? Patrzcie, jaki gigant! No.. powiedzmy, ale wiecie o co mi chodzi.
Nie mogłem się doczekać, aż wraz z klanem, co się później dowiedziałem, prowadzonym przez Zaćmione Słońce, moją mentorkę! Poniekąd cieszyłem się z tego. W końcu każdy zobaczy, ja sam również, jaka moja mentorka jest świetna, dojrzała i jak super sprawuje się w roli zastępcy samego Rozżarzonej Gwiazdy!
Gdy już ruszyliśmy, szedłem blisko złotej kotki. Nie na tyle by jej przeszkadzać, skąd! Zwyczajnie trzymałem się blisko, bowiem nie pamiętając dużej części terenów niczyich czy wspólnych, byłoby to nieco ciężkie gdybym od tak się zgubił. No cóż, mus to mus, a my dotarliśmy. Ba!! Byliśmy drudzy, drudzy ale i tak najlepsi oczywiście. Cóż.. do kogo się przysiąść? Z kim porozmawiać? Tego jeszcze na spokojnie się dowiem! Na razie zerknąłem w stronę zastępczyni i podszedłem za większą grupą kotów, może dwóch wojowników którzy rozsiedli się na swoje miejsca, siadając również niedaleko swoich pobratymców. Oh, jak musiało być widać moje niemalże całe białe ciałko. Czarne łaty dodawały mi uroku, rzecz jasna, lecz nieco to problematyczne siedząc na środku i nie mogąc zrobić nic. Chociaż będą mnie widzieć i na mnie nie wpadną, łatwo.

Został wybrany na zgromadzenie. Normalnie przez pierwszy moment nie mógł w to uwierzyć. Sądził, że skoro miał tą całą karę z wynoszeniem mchu, to lider jak na "wujka" Konwaliowego Snu przystało, jeszcze bardziej go udupczy, o tak po złości. A co zrobił Rozżarzona Gwiazda? Wybrał jego, pomijając oczywiście wojownika, który go szkolił. Tak jak nie cierpiał rudzielca za to jak go potraktował na mianowaniu na ucznia, tak z pełną satysfakcją, wyruszał teraz w świat, dziękując mu za tą dozę zaufania. Ale niech sobie nie myśli, że taki czyn sprawi, że go polubi. O nie. Nadal miał nadzieję, że lider zdechnie.
Gdy dotarł na miejsce, usiadł przy swoim klanie, rozglądając się z zaciekawieniem po okolicznych kotach. Do nozdrzy dotarły mu różne zapachy, każdy nowy i inny. Może uda mu się podpytać jakichś mysich móżdżków i zdobyć ciekawe informacje, które udupczą ich klan? Byłoby znakomicie. Pamiętał w końcu, że obecni tu nie byli jego przyjaciółmi, a wrogami. Trzeba było poszerzyć o nich swoją wiedzę, nim ci zaatakują.

Wierzbowy Puch w jakimś stopniu cieszyła się na zgromadzenie. W końcu była to najlepsza okazja do spotkania znajomych mordek i poznania nowych, ale nie mogła nic poradzić na czyhającą z tyłu głowy frustrację. Frustrację spowodowaną mizernością reprezentacji i świadomości, że na czele klanu stoją nowe koty, chociaż jeszcze na ostatnim zgromadzeniu reprezentowała ich Szałwiowa Gwiazda. Zacisnęła zęby i starała się myśleć o tym jak najmniej. W pewnym momencie bardziej skupiła się na tym, że Deszczowy Plusk specjalnie wystrzelił przed nią tylko po to by z nią nie rozmawiać, co spowodowało u niej delikatny dyskomfort. No cóż, musiała go zrozumieć. Dlatego wybrała do towarzystwa Gęsi Tupot i co jakiś czas podchodziła do Motylego Blasku i Wieczornej Rosy, a jak tylko dotarli pod Gadzie Łuski postanowiła rozejrzeć się za jakimiś znajomymi mordkami. Dotarli jako ostatni, więc miała nadzieję, że już kogoś wyłapie. Postanowiła przysiąść gdzieś w miarę widocznym miejscu i poczekać aż zobaczy kogoś znajomego, albo, cóż, ktoś nowy się do niej dosiądzie.

Wyjątkowo Gołębie Serce nie miał ochoty na uczestniczenie w zgromadzeniu. Ostatnie zmiany w Klanie Wichru były dla niego dostatecznie emocjonalnie wykańczające w domu, niekoniecznie miał ochotę słuchac o tym wszystkim jeszcze raz tutaj. Dodatkowo był najnormalniej w świecie zmęczony. Miał wrażenie, że roboty w klanie tylko przyby wa i przybywa. Idąc na zgromadzenie trzymał się tyłu grupy i nie męcząc się rozmową z nikim bujał w obłokach. Mimo niechęci do zgromadzenia nadal interesowało go, co opowiedzą im inne klany. Kiedy przyszli nie miał nikogo, do kogo mógłby się przysiąść. Nie przeszkadzało mu to za bardzo. Rzosiadł się wygodnie w miejscu, z którego będzie odbrze widział przemawiające później koty.

W zasadzie to nie spodziewał się, że już drugi raz pod rząd zostanie wybrany na zgromadzenie. Całe szczęście, że stawy już powoli zaczęły mu dawać spokój i w drodze bolały go tylko trochę, nie było to nic, czego nie mógłby znieść. No cóż, na pewno był w lepszej formie niż Krzywa Gwiazda. Patrząc jak w drodze stary kocur opiera się o Czarnostopego, coraz lepiej rozumiał, dlaczego zdecydował się przekazać władzę Mknącemu Nurtowi. Nadal jednak czuł się jakoś dziwnie w związku z sytuacją Klanu Rzeki. Każdy kolejny dzień wydawał się bardzo niepewny, zwłaszcza, że i sam Mknący Nurt nie miał końskiego zdrowia.
Gdy jednak kolejne klany zaczęły przybywać do Gadzich Łusek, mógł spokojnie stwierdzić, że nie tylko Klan Rzeki miał takie problemy. Ciekawe tylko, czy Rozżarzona Gwiazda i Szałwiowa Gwiazda byli chorzy, czy nadszedł już czas Zaćmionej Gwiazdy i Orzechowej Gwiazdy. Zdaje się, że całe Oko Gór czekało dużo zmian.
No ale przecież nie przyszedł tu rozmyślać. Mógł to robić wszędzie indziej, a noc zgromadzenia, to noc pojednania i rozmów z kotami z innych klanów. Gdy tylko na miejscu pojawił się Grom i Wicher, zaczął rozglądać się za jakimiś znajomymi mordkami. Szybko w oko wpadła mu jedna z nich. Upewnił się, że Wierzbowy Puch siedzi sama i podszedł do niej ostrożnie, siadając przy jej boku.
- Dobry wieczór, Wierzbowy Puchu - przywitał się z uśmiechem na pysku. - Dawno nie widzieliśmy się na zgromadzeniu, co?

Na całe szczęście nie musiałem długo czekać! Po chwili pojawił się Klan Gromu na czele z... Zacmionym Słońcem? Uniosłem delikatnie brwi i przymrużyłem ślepia pewny, że wzrok zaczyna mnie zawodzić i dlatego nie widzę nigdzie sylwetki Rozżarzonej Gwiazdy, ale Zaćmione Słońce konsekwentnie podeszła, a następnie wskoczyła na Gadzie Łuski rozwiewając moje wątpliwości.
— O, witaj Zaćmione Słońce! To dobrze słyszeć, ale mam nadzieję, że nie jest mu nic poważnego — zamruczałem uprzejmie i skinąłem kotce z szacunkiem. Ciekawe kiedy sama zostanie przywódczynią i nie będzie musiała się w ten sposób tłumaczyć, a po prostu będzie podchodziła na miejsce, które powinna zajmować. Wtedy też zjawił się Klan Wichru, znowu, z kimś innym na czele. Tu byłem bardziej zaskoczony bo jak dobrze pamietałem, młoda Szałwiowe Życzenie dopiero co liznęła rangi po śmierci Golcowej Gwiazdy. Westchnąłem cicho, a końcówka mojego ogona zadrżała nieznacznie. — Ciekawe co się stało... — szepnąłem Sam do siebie, a gdy złoty kocur dołączył do na skalę, przywitałem go łagodnym skinięciem głowy w geście szacunku, po czym wysłuchałem jego słów z widocznym smutkiem na pysku. Och, więc choroba.
— Moje szczere kondolencje, Orzechowa Gwiazdo. Bardzo szybko przejąłeś range przywódcy, ale wierzę, że sobie na niej świetnie poradzisz — mruknąłem, chcąc dodać kocurowi nieco otuchy. Był młodym kotem, a do tego na pewno odpowiednim na swoje stanowisko skoro został na je wybrany. Chociaż cicho liczyłem, że uda mi się spotkać Rozżarzoną Gwiazdę i Szałwiową Gwiazdę na swoim ostatnim zgromadzeniu, musiałem zadowolić się tym co dostałem. Niezbadane są ścieżki Gwiezdnego Klanu.
— Miałem nadzieję, że swoje ostatnie zgromadzenie spędzę że starymi znajomymi, heh! To tylko pokazuje, że czas najwyższy na powiew świeżości na skalę, dobrze mówię? — zamruczałem chrapliwie, ale nieco smutno. Szałwiowe Życzenie miała jeszcze wiele księżyców przed sobą, to raczej oczywiste! A jednak... choroba wygrała. Ciekawe dlaczego mnie diabli nie biorą, eh!

Ryczący Niedźwiedź mimo swojej znikłej obecności w Klanie w ostatnim czasie to jednak zjawił się na Zgromadzeniu. Ostatnio podpadł na zdrowiu ale po woli do przodu. Szkoda tylko że przegapił ostatnią ceremonię.
Zaczął się rozglądać za towarzystwem medycznym, gdy dotarli na Zgromadzenie, ale nijak nie mógł ich zlokalizować. Tak więc usiadł sobie sam gdzieś niedaleko skały. Trochę niepokoił go fakt, że Krzywa Gwiazda wchodził tak wysoko, gdy już oficjalnie dał znać że niedomaga ostatnio i chciał już zrezygnować z rangi. Ale cóż poradzi, że Mknący Nurt zawiódł i akurat w takim momencie się rozchorował. Oby tylko stary kocur dał sobie radę z zejściem po dzisiejszych pogawędkach.

Nudy, nudy i jeszcze raz nudy. To całe zgromadzenie, o którym tyle słyszał ciągnęło się niemiłosiernie. Spodziewał się jakichś większych akcji. Wypowiedzenia wojny, krzyków, kłótni i płaczu. A co zastał? Spokój i nudne rozmowy dorosłych. Badziewie. Żałował, że zmarnował tyle sił, aby tu przyjść. Mógł sobie siedzieć w tym czasie w obozie i spać.
Nie chcąc jednak poddać się i dać szansę temu... spotkaniu, udał się na spacer pomiędzy kotami. Jakoś tak wszyscy ze sobą gadali, a on nie potrafił znaleźć kogoś kto by go zainteresował. W sumie... Może lepiej, że nikt go nie zaczepił? Przecież jak nic zrobiłby awanturę i jeszcze doprowadził do wojny. W zasadzie... Wtedy byłoby ciekawiej. Dlatego też, gdy tak szedł, specjalnie nadepnął jakiemuś kotu na ogon, szybko znikając w tłumie. Ha! Tak. To było bardzo zabawne. Ból na pyskach wrogów to powinno być coś widywanego na co dzień. Pokój był nudny, przyjaźń tym bardziej. Rozżarzona Gwiazda źle rządził klanem skoro doprowadził do czegoś takiego. Powinni zmieść ich z lasu, ot tak dla zasady. Co z tego, że kodeks mówił inaczej? Banda słów kogoś kto nigdy nie istniał.
Gdy już ocenił marne towarzystwo, wrócił do swoich, siadając z westchnięciem. A walić to, że mentor mówił, że spanie nie jest dobre. Skoro takie mysie bobki tu były, to pewnie nawet nie zaatakują. Czyli mógł odpocząć. Położył się wygodnie, a następnie przymknął oczy. Nie spał, lecz czuwał. W zasadzie to starał się przeczekać czas, w którym dziady zwące się liderami poplotkowali. No bo na tym to jak widać polegało. Na niczym ekscytującym i ważnym. Po co brali ich w takim razie? Już chciał wrócić do obozu i powiedzieć siostrze, że niczego nie straciła, a nawet lepiej, że nie poszła, bo by się zawiodła... No chyba, że zaprzyjaźniłaby się z wrogiem i stałaby się zdrajcą. Hm... A może powinien bardziej przyjrzeć się Klanowi Gromu? Może już teraz ktoś właśnie sprzedawał wrogowi ważne o nich informacje? A w zasadzie... nie... Nie chciało mu się. Jak nawet do tego dojdzie to przynajmniej Rozżarzona Gwiazda zdechnie i może ktoś kompetentniejszy zajmę jego miejsce. I co najważniejsze - da mu prawdziwe imię, a nie takie, po którym chciał wyrwać rudzielcowi język z gardła.

 Nic poważnego. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie powiedzieć w lekkiej słoności o niekończącej się chorobie Rozżarzonej Gwiazdy, nieco wylać swoją frustrację, dać znać, co się właściwie dzieje i że to nie jej wina… ale ugryzła się w język w ostatniej chwili, zdając sobie sprawę, że to byłoby nie w porządku. W stosunku do Klanu Gromu, rzecz jasna - nie chciała, by o jej klanie latały plotki, by znana była jakakolwiek ich słabość; już i tak czuła się jak pajac.
 — Nie, wyliże się — odpowiedziała, a gdy rzeczny przywódca zwrócił wzrok w stronę nadchodzących Wichrzaków, ta nieco rozszerzyła oczy. Czy to Orzechowy Cień? Czyżby byli w tych samych sytuacjach? Przekręciła głowę, nieco nieświadomie… och? Nie przeżyła choroby? Ale… czy nie widziała jej tu pół obiegu pór temu? Jakie choróbsko mogło złapać kota, by zabrać mu tak szybko aż dziewięć żyć? Przygryzła wargę, nieco sceptyczna, ale kiwnęła głową kocurowi.
 Przeszedł ją lekki dreszczyk ekscytacji, gdy ten nazwał ją Zaćmioną Gwiazdą.
 — Heh, jeszcze nie. Rozżarzona Gwiazda nieco się… przeziębił, więc dziś ja poprowadziłam Klan Gromu na Zgromadzenie. Przykro mi z powodu Szałwiowej Gwiazdy — to ostatnie wypowiedziała nieco mechanicznie, naśladując dyplomację Krzywej Gwiazdy, ale nie znała przecież dobrze dawnej przywódczyni; zastanawiała się tylko, czy jej krótka kadencja o czymś świadczyła.
 — Ostatnie? — zagaiła, wyłapując słowa Krzywej Gwiazdy, ale gdy pomyślała o tym dłużej, nie było to bezsensowne; wyglądał naprawdę staro, choć zdecydowanie miał swoją charyzmę. Przywódca, który sam decyduje o swojej emeryturze… Kruk wolał po prostu sobie pójść. Kątem oka zauważyła nieco śmieszną rzecz; zarówno ona, jak i Orzechowa Gwiazda mieli złotorude futerka - czyżby przyszły przywódca Klanu Rzeki też miał przestrzegać tego wzoru?
 Omiotła wzrokiem swoich klanowiczów. Z lekkim niezadowoleniem zauważyła, że Śpiewająca Łapa chyba tam zasnął, wow, ale nie była teraz od schodzenia tam i uczenia go manier. Najwyraźniej takich terminatorów trenuje Konwaliowy Sen. Westchnęła w myślach, przypominając sobie, co właściwie było kolejne na zgromadzeniach - klanowe wieści. To może…
 — To może ja zacznę — odchrząknęła. Mów same pozytywy, ani słowa o braku nowych kociąt, za to wiele o wszystkich awansach. — Klan Gromu ma się dobrze; miot Żółwiej Skorupy został mianowany na terminatorów i pilnie uczy się pod opieką naszych wojowników. Jest dzisiaj z nami dwójka z nich, Szczurza Łapa i Śpiewająca Łapa. Poza tym, mianowany został również miot Barwnego Nieba, który niedawno został wojownikiem wraz z Bocianim Klekotem. Nie napotkaliśmy żadnych znaczących problemów na terenach i nie brakuje nam zwierzyny — wyrecytowała, jak to ćwiczyła podczas drogi tutaj, powtarzając sobie ten mały, nieznaczący wiele monolog w myślach. Brakowało jej wciąż nieco naturalności i wprawy w dłuższych wystąpieniach, ale… było akceptowalnie, nawet, jeśli mogłaby coś poprawić. Kiwnęła reszcie głową.

 Niespecjalnie wiem, dlaczego znów jestem wybrany na Zgromadzenie, choć mam wrażenie, że inni wojownicy nadaliby się tam bardziej, zasłużyli bardziej… o ile można nazwać to zasłużeniem, bo szczerze, wolałbym zostać w obozie. Nieco przykre, ale ubieranie dobrej miny do złej gry nie jest mi czymś odległym i kiwam głową, gdy dowiaduję się o moim wybraniu i grzecznie idę z resztą klanowiczów na Gładkie Łuski, gdzie jesteśmy pierwszymi obecnymi. Staram się po prostu przetrwać to bez większego zagłębiania się w rozmowy i tym podobne… zresztą, może spacer dobrze mi zrobi.
 Była tu też moja terminatorka… i radziła sobie chyba lepiej ode mnie, bo od razu podeszła do jakiegoś czarnobiałego kocurka z Klanu Gromu. Okej, super, kolejna samodzielna… uch, o co mi znowu chodzi? Gryzę się w policzek i po prostu siadam, wtapiając się możliwie w tłum. Jednym uchem słucham rozmowy przywódców, bo ta wygląda na najbardziej cywilizowaną.