O na wszystkie drzewa, które stoją w lesie. Czy on się przesłyszał? Czy ZASTĘPCZYNI naprawdę to zrobiła?! Powiedziała to obrzydliwe i upokarzające imię przed WSZYSTKIMI?! No nie... To był chyba jakiś żart. Miał ochotę tam wbić do niej i ją wyjaśnić. Jak ona śmiała?!
Praktycznie nie usłyszał jak jakaś wojowniczka przypomniała mu o tym, aby nie spać. Ale przecież... To, że miał zamknięte oczy nie znaczyło, że spał! Słuchał! Słuchał i był wściekły!
— Nie wytrzymam tutaj. Słyszałaś ją? — Wskazał na Zaćmione Słońce. — Zrobiła mi wstyd przed wszystkimi klanami! — Napuszył się rozeźlony. — Ja jej dam... Zaraz ona będzie Śpiewającym Słońcem. Wtedy pewnie nie będzie jej do śmiechu. Ani waż się mówić każdemu, że to mnie miała na myśli — dodał jeszcze szeptem, rozglądając się po bokach poddenerwowany. — Jak coś jestem Szczurza Łapa. Ten drugi to Śpiew.

Szok to mało powiedziane co poczuł, gdy wojowniczka tak bez ceregieli trzasnęła go w mordę. Od razu zapomniał o swojej nienawiści do zastępczyni, skupiając całą swą uwagę na niej. Jeżeli chciała skutecznie powstrzymać go przed zrobieniem głupoty, to jej się udało. Nadal jednak nie potrafił wyjść z szoku. Co... Co ona zrobiła? Przecież byli na zgromadzeniu a zachowywała się jak jakieś dzikie i niewychowane zwierzę! Najeżył się cały, zwracając na nią dość gniewny wzrok, czując jak pysk promieniuje mu bólem. Tak jak przystało na prawdziwego kocura nie zakwilił jak słabiak, a zniósł to z tlącym się głęboko w jego wnętrzu ogniem.
— Co to było? Aż tak ci brak atencji, że musisz bić biednego ucznia na zgromadzeniu jeszcze przed wszystkimi? — wycedził przez zęby. — No co? Może jeszcze raz walniesz, co? Zniżysz się do takiego poziomu? Lepiej się dobrze zastanów kto tu jest twoim wrogiem. Wróg jest tam. — Wskazał na obcych, których obrzydliwy zapach drażnił go w nos. — A nie tu.

— Niestety, czas płynie nieubłaganie! — zamruczałem chrapliwie, posyłając Zaćmionemu Słońcu łagodny uśmiech w ramach częściowej odpowiedzi na jej, powiedzmy, zaskoczone pytanie. — Starość nie radość, a młodość nie wieczność czy jak tam się mówi. Może i młodo wyglądam, ale niedługo stuknie mi 120 księżyców! Chyba należy mi się długa emerytura? — zachichotałem wesoło, nieco żartobliwie się prostując i wysuwając bojowo dolną szczękę. No raczej na młodszego nie wyglądałem, oj nie! Jak ostatnio przeglądałem się w kałuży to mógłbym się porównać do bardzo, bardzo zasuszonej śliwki. Przystojnej śliwki, ale dalej zasuszonej. Łapy też powoli odmawiały mi posłuszeństwa, a dodatkowe obciążenie pod postacią niesprawnej łapy mówiło samo za siebie. Mój czas minął i pewnie niedługo znajdę się pośród Przodków. Cóż, do tego czasu powinienem cieszyć się małymi rzeczami, nie?
Gdy Zaćmione Słońce wysunęła się jako pierwsza do przemowy, skinąłem jej lekko łbem i nadstawiłem uszy by jak najwięcej usłyszeć, a... poszło mi kiepsko. Musiałem nieco wyciągnąć łeb w kierunku złotej kocicy, ale finalnie usłyszałem całkiem sporo. Wychodziło na to, że w Klanie Gromu się powodzi, a to było najważniejsze. Później przemawiał Orzechowa Gwiazda i jego również słuchałem, ale w międzyczasie dostrzegłem... Dwójkę gromiaków z czego jedna na pewno była wojowniczką. Uniosłem delikatnie brew w zaskoczeniu, gdy ta bez skrępowania uderzyła terminatora siedzącego obok, a ten cały się najeżył i siał zamęt pod skałą. Zaśmiałem się cicho pod nosem i zerknąłem w stronę Zaćmionego Słońca. — Jak przywódcy nie ma, myszy harcują — nie było w tym przytyku czy złośliwej nutki. Aj, sam miałam sporo problemów z młodzikami w klanie, więc doskonale rozumiałem możliwą frustrację gromowej zastępczyni. Ten niebieski kocurek... Oby nie skończył jak Ptasia Łapa. No, ale w każdym razie, jak tylko Orzech skończył mówić, podniosłem się na trzy łapy, posłałem mu ciepły uśmiech i wysunąłem się by powiedzieć swoje.
— Również w Klanie Rzeki dzieje się coraz lepiej. Pomimo problemów z lisami w okolicach Młodnika, przez które straciliśmy młodą wojowniczkę, Śpiewającego Raniuszka, ale i ja odniosłem pewne rany, i ich powrotu w okolicach Małych Grzbietów, Klan Rzeki zyskał dwójkę nowych i silnych wojowników, Połyskującą Taflę i Bladego Ducha! Do tego urodził się liczny miot Czarnostopego i Ćmiej Łapy, który niedawno został mianowany i rozpoczął swoje treningi, a z którego jest dzisiaj z nami obecna Burzowa Łapa — no proszę, chyba o niczym nie zapomniałem? O, a w sumie to jest jeszcze jedna rzecz warta wspomnienia. — Cóż, chciałbym również podzielić się tym, że oficjalnie odstępuje rangę przywódcy dziś nieobecnemu Mknącemu Nurtowi i przechodzę do starszyzny. Jeszcze jako przywódca Klanu Rzeki, chce skierować moje szczere podziękowania do Klanu Wichru i Gromu za udzieloną nam w przeszłości pomoc o której Klan Rzeki nigdy nie zapomni! — mruknąłem donośnym, ciepłym głosem, pod sam koniec odwracając łeb w stronę Orzechowej Gwiazdy i Zaćmionego Słońca, pochylając kanciasty łeb z szacunkiem. Następnie wróciłem spojrzeniem na zebranych i z wysoko uniesionym ogonem zawołałem:
— I tym akcentem oficjalnie uznaje zgromadzenie za zakończone! — cofnąłem się i zerknąłem na mordki moich towarzyszy. — No młodziki! Trzymam za was wszystkie moje wąsy byście żyli tak długo jak ja i zachowali jasny umysł, a do tego końskie zdrowie! Zaćmione Słońce, przekaż ode mnie ciepłe pozdrowienia dla Rozżarzonej Gwiazdy i mam szczerą nadzieję, że uda mi się dożyć wieści o tym, że i tobie udało się zostać przywódczynią! Oczywiście nie umniejszając obecnemu przywódcy, haha! O, a ty Orzechowa Gwiazdo trzymaj się jak najdłużej, dobrze? Wydajesz się kawałem konkretnego kocura, na pewno sobie poradzisz. To ten, nie będzie wam już dziadyga łbów zawracał! — po tym przydługim pożegnaniu, uśmiechnąłem się wesoło, wyminąłem ich i podszedłem do skraju głazu, zerkając w dół. — No to teraz musze z tego bezpiecznie zejść, o łaskawi Gwiezdni...  — wymamrotałem pod nosem, podchodząc do tego jak pies do jeża, ale ostatecznie powolnymi i ostrożnymi krokami zacząłem schodzić. Byleby nie spaść i nie połamać łap, które mi jeszcze zostały!

/zt

 Sto dwadzieścia… choć sama nie była już niesamowicie młodym kotem, trudno jej było sobie wyobrazić życie aż tak długo; tak długo, żeby być w wieku starszych wojowników, gdy Zaćmienie dopiero co się rodziła. Rzadko miała do czynienia ze starymi kotami - w końcu Klan Gromu zachował jedynie Mroźny Poranek, a on… cóż. Nie wiedziała, czy to źle, czy dobrze; klan, gdzie jest dużo starszych, świadczy o małym przyroście naturalnym i słabości - ale może rzadziej miałaby ochotę złapać się za głowę, gdy słyszała, co niektórzy wymyślają. Jak na przykład… Śpiewająca Łapa i Pszczeli Pył?
 Nietrudno było ich zauważyć; najpierw Orzechowa Gwiazda bez skrupułów zagapił się w ich stronę, a potem sam Krzywa Gwiazda zwieńczył to swoim komentarzem, i choć ten nie miał być złośliwy, to Zaćmione Słońce odebrała to nieco inaczej. Przygryzła wargę, zawstydzona własnymi klanowiczami, za których była odpowiedzialna; może i Krzywa Gwiazda sugerował, że to przez brak przywódcy, ale Zaćmienie wiedziała - wiedziała, że jeśli pod jej łapą zachowują się w ten sposób, to pod lekkoduchem Żarem byłoby tylko gorzej. Wysłuchała, co u reszty klanów, kiwając głową i monitorując problematyczną dwójkę, a gdy to dobiegło końca, westchnęła, nieco zirytowana.
 — Dziękujemy. Życzę dobrze Klanowi Rzeki i Wichru… i przepraszam za zachowanie niektórych gromiaków — mruknęła, kiwając głową, a jeśli nie działo się nic więcej: zeskoczyła ze skały, prosto do Śpiewającej Łapy i Pszczelego Pyłu. Wiedziała, że Śpiewająca Łapa był specyficzny, że Konwaliowy Sen już dał mu karę, ale myślała, że może zaszczyt pójścia na Zgromadzenie sprawi, że nieco się ogarnie. Zaś co do Pszczelego Pyłu… chyba była po prostu zawiedzona, ale jednocześnie miała wrażenie, że nie walnęłaby kogoś łapą bez powodu.
 — Śpiewająca Łapo, spodziewałam się po tobie czegoś lepszego, niż spanie i darcie się na Zgromadzeniu. Konsekwencje omówię z twoim mistrzem — stwierdziła, zmęczona; naprawdę traciła siły na bycie zdenerwowanym, a nawet nie była przywódcą. Zwróciła łeb do Pszczelego Pyłu szybko, marszcząc brwi. — A co do ciebie, Pszczeli Pyle… może nie bij kotów bez słowa na Zgromadzeniu. Albo w ogóle — parsknęła, nieco sarkastycznie. — Nie wiem, o co tu poszło, ale na Zgromadzeniu macie się prezentować dobrze, a nie jak nieopanowane zwierzęta. W każdym razie… zapamiętam, kogo w najbliższej przyszłości na Zgromadzenie nie brać — zakończyła, i jeśli zostało to zrozumiane: zawołała Klan Gromu, by mogli w spokoju wrócić do obozu.

Zmierzył wzrokiem odchodzącą Pszczeli Pył, jeżąc się bardziej, gdy zastępczyni do nich podeszła i oczywiście, musiała popsuć doszczętnie cały jego dzisiejszy humor. Patrzył na nią przez cały czas jej paplania, wcale nie skruszony jej połajanką. Był wściekły. A ta wściekłość ulatywała mu oczami, za to myśli błądziły do krtani Zaćmionego Słońca, a w wyobraźni już widział jak kotka kona, gdy odbiera jej dech i ten przebrzydły język. O tak... Kiedyś ją szanował, ale teraz? Brzydził się nią coraz bardziej.
Nie bał się kar, wręcz z nich szydził, bowiem co mogli mu zrobić? Opóźnić mianowanie? Wlepi mu wieczne wymienianie mchu? Lider nie miał jaj, aby go wygnać za to, że żądał tylko sprawiedliwości. Po tym jak zastępczyni upokorzyła go przed wszystkimi klanami, jeszcze tak perfidnie go przedstawiając tym obrzydliwym imieniem, że podjął dość drastyczną decyzję. Pogada z rudym. Pogada, gdy tylko jego umysł wróci do sprawności, bo podobno wielce taki chory. Prawda była taka, że pewnie mu się nie chciało tu być i symulował.
Miał dość! Cholernie dość tego, że z niego szydzono co krok! I to właśnie z jego winy, bo staruch nie potrafił pogodzić się ze stratą swojego kochanka.
Nie odpowiedział Zaćmionemu Słońcu nic a nic. Ta i tak sobie polazła zbierając klan, wpisując się na jego listę wrogów, o czym nie miała pojęcia. To się z dnia na dzień powiększało, a dlaczego? Wszystkiemu winne było to imię! Nie zginie z nim. O nie! Zmusi Rozżarzoną Gwiazdę do zmiany decyzji, bo jak nie...
Ruszył za klanem, zostawiając to nudne towarzystwo obcych kotów, wręcz ciesząc się z tego, że kolejny raz tu nie zawita. To było marnowanie czasu, sił i nerwów. Żałował, że w ogóle tu przylazł. Mógł powiedzieć liderowi nie i zakopać się w mech, pokazując im tyłek.
Zasrana władza. Po raz kolejny dawali dowody, że nie znali się na rządzeniu klanem. Bo zabierać na zgromadzenie kogoś kto miał karę, co niby powinno być nagrodą? Pff... Banda lisich bobków i mysich móżdżków.

//zt

Nie podejrzewa, by obecny Klan Gromu i Klan Rzeki chciały wykorzystać słabość Klanu Wichru, o której, w jego odczuciu, można wyciągnąć wnioski z jego wypowiedzi, ale ostrożności nigdy za wiele. Woli nie mówić więcej; skupia się na wieściach z Rzeki. Krzywa Gwiazda ma do powiedzenia o wiele więcej pozytywów, niż on – nowi wojownicy, miot… i oficjalna rezygnacja kocura z rangi Przywódcy. O, proszę. To jednak da się, myśli zgryźliwie, kiedy przed jego oczami staje Golcowa Gwiazda. Kiwa głową z szacunkiem starszemu, a po podziękowaniu i pożegnaniu z Przywódcami zaczyna się kierować w stronę obozu Wichru.

zt

Drgnęła lekko uchem, gdy siostrzyczka do niej zagadała. Niestety, raczej nie była zadowolona z jej słów. "Nie bij kotów na Zgromadzeniu". Aha, czyli ona tu się tak starała, próbowała uciszyć terminatora, który zachowywał się nieodpowiednio i co? Została upomniana za to, że dała mu nauczkę? Zabawne, że Zaćmienie nawet nie próbowała poznać powodu jej czynu, ale już była pewna, że jest on nieodpowiedni. No niezły z niej będzie przywódca. Kocica skinęła łbem w znak, że wszystko zrozumiała, po czym przewróciła oczami, kiedy Zaćmienie na nią już nie patrzyła, nic przy tym nie mówiąc. Następnie wróciła wraz z resztą grupy do obozu, ciesząc się, że to zebranie wreszcie się skończyło. Zupełnie nie przejmowała się tym, że już raczej nigdy nie zostanie wybrana na kolejne Zgromadzenie - i tak były one nudne.

//zt

Owczego Runa nie było, ale za to przyszli Wichrowi. Ryk jakiś czas zastanawiał się gdzie podziali Chabrowy Powiew, bo nie widział jej czarnego puszystego futra w okolicy. No ale okazało się oczywiście najgorsze z możliwych, czyli że kocica zdechła. Medyk jednak nie czuł nic w związku z tym. Była, umarła. Ale po Motylu i Rosie widać było, że był to trudny temat.
- Przykro to słyszeć, niech czuwa nad wami z Gwiezdnego Klanu - skinął głową wyciskając z siebie do ostatku śladowe reszty kultury - oby Owcze Runo nie dzieliła takiego samego losu. Ani Rozżarzona Gwiazda.
Z tego co później jednak obwieszczała Zaćmione Słońce nie wynikało to by cokolwiek im się stało, więc wszystko było w idealnej normie. Za to Wicher miał nowego przywódcę.
- Dobrze, że sporo u was kociaków to straty w kotach nie będą tak widoczne, ale pewnie nie jest to i tak pocieszające. Trzymajcie się - pożegnał się z medycznym kółeczkiem i ruszył do obozu, gdy Zgromadzenie dobiegło końca.
//Zt

Rosa milczy, jednak lekkim skinięciem łba dziękuje Ryczącemu Niedźwiedziowi, nerwowo przełykając przy tym ślinę. Pomyślałby ktoś, że przez ten czas temat Chaber przestanie być tak trudny, ale… nie zapowiada się na to. Wysłuchawszy reszty Zgromadzenia, kotka żegna się z Rzecznym medykiem. Owcze Runo ponownie do nich nie podeszła, co jest… dziwne, ale chyba zaczyna się przyzwyczajać do tego, że Gromowa Medyczka albo nie siada z nimi, albo się niemal nie odzywa; szkoda, bo przez to nie czuć takiej jedności Medyków. Z drugiej strony, jakie ma ona znaczenie, kiedy nie ma już z nimi Chaber…?

zt