- Tego to ja bym górami nie nazwał - stwierdził z rozbawionym uśmieszkiem, teatralnie rozglądając się na około. - To raczej pagórki - dodał, z powrotem przenosząc wzrok na białą kotkę. Racja, tereny plemienia może i nie były tylko górami, ale tutaj na pewno było ich mniej, niż tam. Aż dziwnie mu było poruszać się po tak płaskim terenie. Podobała mu się jego mała przygoda, ale mimo to wolał skaliste tereny.
- Rozumie - odparł. Może i nie był strażnikiem i nie musiał bronić granic plemienia, ale rozumiał koncept kotki. W końcu wychowywał się w podobnym "klimacie".- Ja też mieszkam w jednym miejscu. Po prostu chciałem trochę pozwiedzać. W końcu trzeba zobaczyć trochę świata, co?

– O? Czyli widziałeś większe? – spytała zadziornie, ale sam koncept gór większych niż w Dolinie nieco ją przerażał. Przecież to jest gigantyczne! Horyzontu nie widać! Baranek wychowała się na o wiele bardziej płaskich terenach. Dla niej takie tereny były obce — i piękne.
– A to prawda! Ja trochę podróżowałam, ale w końcu mi się trochę znudziło. Szczerze, jak chodzę na spacery tutaj, to nadal znajduję miejsca i koty, których totalnie nie widziałam wcześniej, więc to znak, że muszę tu się pokręcić jeszcze trochę! Wiesz, że w tamtej dolinie mieszkają trzy kocie klany?

- Właściwie, to na co dzień mieszam w tamtych rejonach - odparł, wskazując końcem ogona pasmo Sokolich Gór, które oddzielały dolinę od terenów plemienia. - Ale w sumie takie płaszczyzny, to miła odmiana.
Zadziorne pytanie kotki trochę go rozśmieszyło. Nawet nie przyszło jej do głowy, że mógł przybyć z gór? Musiał przyznać, że w tej chwili poczuł nawet delikatne kopnięcie dumy, choć tereny plemienia nigdy nie napawały go zbyt wielkim zachwytem. W końcu tam się wychował. Miał to na co dzień.
- Ta, słyszałem o nich - odparł niezbyt wylewnie, spoglądając w stronę wspomnianej doliny. Że słyszał o klanach, to trochę mało powiedziane. W końcu poznał kotkę, która pochodziła z Klanu Rzeki. Uznał jednak, że nie ma potrzeby mówić o tym jakiejś losowej samotniczce. - Samotnicy mają z nimi jakiś kontakt? - zapytał, po dwóch uderzeniach serca. Plemię było znacznie odizolowane od klanów, ciekaw więc był, czy w przypadku samotników jest podobnie.

Podążyła wzrokiem za kierunkiem, jaki wskazywał ogon.
– Oo, tam? – spytała entuzjastycznie. – Ej, a to plemię jest prawdziwe? Słyszałam, że tam jakieś żyje, więc pewnie ich znasz, co? – w rzeczywistości była świadoma, że kocur, z którym rozmawia może nawet być z tego plemienia. Mówił o mieszkaniu w górach, pachniał nieco innymi kotami… ale hej, poudaje chwilkę głupią. To, czy dowie się tego w ten, czy inny sposób nie robiło jej dużej różnicy.
…A jej podejrzenie zostało potwierdzone, gdy ten nazwał ją samotnikiem. Tytuł używany przez klany, więc może i plemię też. Nie, żeby ją to jakoś obraziło, ale zastanawiała się, czemu był tu tak incognito.
– Zależy od kota. Ja czasem chodzę z kimś pogadać, jak mi się nudzi, ale na przykład Klan Rzeki stał się dość nieprzychylnie nastawiony do samotników — podobno mają z nimi jakieś problemy, no ale wiesz. Z kilkoma, a nie ze wszystkimi… ale wszyscy obrywają – wzruszyła bezsilnie ramionami.

Czas leciał, Ignis nadal marzył o swojej ukochanej, a dręczące go myśli coraz bardziej go męczyły. Ciągnęło go do tego tajemniczego, ciemnego lasu, o którym opowiadał mu Chaos. Zdawało mu się, że będzie czuć się lepiej w otoczeniu, które idealnie odzwierciedlałoby jego cierpienie. Wybrał się więc w kierunku Międzyrzecza, po drodze obmyślając kolejne plany spotkania się z Dym.
W pewnym momencie dotarł do wielkiej szramy, zdającej się nie mieć dna. Nieskończenie pusta, głęboka zapaść, dokładnie ta, w jakiej obecnie znajdował się Ignis. Kocur ostrożnie, nie za blisko jej niestabilnej krawędzi, zerknął w dół. Było tam ciemno, praktycznie niczego nie widział.
Po chwili obserwacji kocur odsunął się od niej i zaczął spacerować wzdłuż urwiska, szukając przejścia na drugą stronę.

//Wilk

Zwiedzałem okolice, jednak docierało do mnie że czas mijał nieubłagalnie i że powinienem powoli wracać na stare śmieci... nieco się uspokoiłem. Nadal odczuwałem niechęć do konkretnych kotów, nie wybaczałem tak po prostu, ale moje siostry na pewno się martwiły. Nadal mi na nich zależało... i na ojcu.
Niepewnie spacerując po nieznanym mi terenie w kącie mojego oka błysnęło rude futro. Śmierdziało samotnikiem więc dla pewności ugiąłem łapy, zrównałem ogon z linią grzbietu i zacząłem iść w jego kierunku starając się iść pod wiatr i uważając na wszystko pod moimi łapami. Moje źrenice zwężały gdy dotarło do mnie kim jest kocur przede mną. Ognista Łapa. Zdrajca, wygnaniec... ten którego najlepiej jakby nie było na świecie. Zdusiłem nienawistne syknięcie i wyszedłem z zarośli zawiadamiając rudego o swoim przybyciu. - Co lobisz tak blisko glanic? - warknąłem w jego stronę. Mój ogon wskazywał na moje niezadowolenie.

- To ty nie wiesz, ja tylko ostsegam bo powiększamy swoje teleny bo lobimy się colaz to więksi. - rzuciłem jakby od niechcenia chcąc przestrzec rudego przed naszą POTĘGĄ.
- Aż tak zakochany nie jestem, mam lepsze kandydatki niż ty. - zaśmiałem się i zniknąłem w zaroślach. ARRIVEDERCI

/zt

Cynamonowy kocur jedynie przewrócił obojętnie oczami na "ostrzeżenie" Wilczej Łapy. Ta, jasne, przecież był debilem i inaczej w życiu się nie domyśli, jeśli kiedykolwiek wyczuje w nowym miejscu intensywny zapach tego patoklanu. Jednak po chwili zastanowienia gdzieś z tyłu jego głowy pojawiły się obawy. Czy... Czy Klan Gromu faktycznie zaczął podbijać kolejne tereny? Wątpił, by ten staruch do tego się posunął, no chyba że Konwaliowy Sen zajął jego miejsce i ujawnił swoje prawdziwe oblicze. W sumie... brzmiało to bardzo prawdopodobnie. Najpierw kazał atakować swojego własnego terminatora, teraz nagle poszerza tereny, aby mieć jak największą przewagę... zdaje się, że władzę nad Klanem Gromu ostatecznie przejął tyran.
Mimo tych myśli wcale nie zaprzestał strzelania fochów Wilkowi. A ten co, już uciekał? Oh, jaka wielka szkoda. A zresztą... miał to w nosie. Ważne, że znów miał spokój.
– Ta, jasne, spadaj stąd! – prychnął do tego mysiego móżdżka, zanim ruszył dalej w swoją stronę. Ten drań miał szczęście, że tego dnia był w dobrym humorze, inaczej dałby mu nauczkę znacznie gorszą, niż Grzmiącemu Gardłu.

//zt

Łasica łatwo się nudził i chociaż ekscytowało go to, że niedługo odbędzie się zgromadzenie, to... nic poza tym. Dziury były dawno załatane, albo na tyle by nie robiły większych problemów. W obozie siedziały koty, a kocur nie miał zamiaru z nimi się użerać, o ile mógł się pobawić to musiał być ostrożny, nie chciał tak łatwo wylecieć z klanu swojego własnego brata. Szkoda by było.
Wybrał się na przechadzkę po niedalekich i tych bardziej oddalonych terenach, dopóki jakaś dziura nie stanęła mu na drodze, poza nią jednak wyczuł coś o wiele bardziej ciekawego. Kogoś. Uśmiech sam pojawił się na jego pysku, kiedy zobaczył kota. Podszedł spokojnym krokiem i dał się zauważyć, chciał być zauważony.
- Cześć przystojniaku - mruknął - wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia czy mam przejść jeszcze raz? - miał nadzieję, że jego super podryw podziała, albo nie, obie opcje byłyby dobre. Może kocur poczuje się niekomfortowo?


/Wysoka Łapa

Z dnia na dzień decyzja o wybraniu ścieżki samotnika coraz bardziej mi odpowiadała. W Klanie Gromu była stagnacja, nuda, nawet te dziwne dramy pomiędzy członkami nie były ciekawe... polegały tylko na przekrzykiwaniu się. A co ja miałem do powiedzenia jako nędzny TERMINATOR medyka? Nic. Wysoka Łapa do końca życia.
Pogoda dopisywała - podobnie jak moje szczęście do spotykania pozytywnie nastawionych samotników. Im dalej klanowych granic tym koty stawały się potulniejsze... no niemożliwe. Kocur którego bacznie obserwowałam z delikatnym uśmiechem i zmrużonymi ślepiami był podobny do Szepczącej Gwiazdy... a sądząc po terenach na których się znajdujemy to dość prawdopodobne że to członek jego rodziny o której wspominał.
- Obróć się jeszcze raz. - sapnąłem nosem rozbawiony ale też zaintrygowany... przystojniaku. Nikt tak do mnie nigdy nie powiedział... co było dziwne, bo nie uważałem się za brzydala. W końcu ktoś chyba docenił moją aparycje. Przyglądałem się liliowemu od dołu do góry zatrzymując się na jego oczach.