Poszło szybko. Milczenie Iskry wcale mnie nie zaskoczyło czy rozczarowało; powiedzmy, że było w jednym ze scenariuszy który zakładałam. Gdy więc kątem oka dojrzałam jak jej mięśnie się napinają, kąciki mojego pyszczka drgnęły w lekkim zadowoleniu, bo wiedziałam co się zaraz wydarzy - kocica wybiła się w moją stronę, a już chwile po tym uderzyłam bokiem o ziemię i zostałam do niej przygnieciona. Sapnęłam cicho i zerknęłam na pysk kocicy spod przymrużonych ślepi.
- No proszę, znowu to ty dowodzisz? - mruknęłam, unosząc brew, poprawiłam się by leżeć w wygodniejszej pozycji niż na boku. Wykorzystując, że miałam jakąkolwiek możliwość ruchu, obróciłam się na brzuch i leżałam nisko na łapach i nieznacznie się podniosłam, zatrzymując się dopiero w momencie w którym mój grzbiet uderzył o Iskrę. Otarłam się łagodnie o jej krótką sierść z niskim, słodkim pomrukiem, kładąc lekko uszy po sobie i wyciągnęłam szyję, przymykając ślepia. - Ale przyjmuje ofertę. - szepnęłam, ciesząc się chwilowym ciepłem, zapachem i bliskością kocicy. Nie darzyłam jej żadnym głębszym uczuciem i niczego takiego nie planowałam, była jednak na tyle przyciągająca i na swój sposób uzależniająca, że czerpałam z naszych krótkich, epizodycznych spotkań pełną garścią. Teraz nie chciałam robić inaczej, a skoro i tak spotykałyśmy się w jednym celu, nie kryjąc swoich intencji; nawet nie było mi wstyd. Chociaż...czy kiedykolwiek było?

Jej zapach mnie otacza, wypełnia moje nozdrza, jest na moim futrze, wszędzie; Uszko jest wszędzie. Czuję krew tętniącą w moich żyłach, ciepło, dotyk jej krótkiej sierści, łaskoczące mnie wibrysy; na moim pysku pojawia się lekki uśmiech w reakcji na jej słowa. Och, jest perfekcyjna, przynajmniej w tym celu, w którym się spotykamy, przecież obie doskonale wiemy, że nie ma w tym niczego więcej… i to tylko to wszystko polepsza.
– Jak się postarasz… to następnym razem pozwolę na to tobie – mruczę nisko z zachętą w głosie, po czym powoli przejeżdżam językiem po szyi kocicy. Moje mięśnie lekko drżą, a z mojego gardła poza moją wolą wydobywa się cichy, długi pomruk, kiedy lekko podgryzam skórę Uszka.
A wtedy jesteśmy tylko my.

(…)

— Mówisz? — wymruczałam cicho w odpowiedzi na jej słowa i cicho zachichotałam. Cóż, trochę nudno było być w ciąży w tej samej pozycji i nawet mnie to przeszkadzało. Teraz jednak nie miało to dla mnie większego znaczenia - ciepło i wszechobecna w moim otoczeniu Iskra skradła dla siebie całą moją uwagę i myśli. Przez tę jedną, krótką chwilę mogłam skupić się na wszystkim i niczym. Cieplej przyjemne dreszcze rozchodziły się po moim ciele za sprawą jej gestów i zapachu. Naszym spotkania towarzyszyły praktycznie te same intencje: nic nie znaczący flirt i chęć zyskania jakichkolwiek informacji i obie to otrzymywałyśmy. Był to układ prawie doskonały i niesamowicie wygodny. Uzależniające uczucie na ulotne uderzenie serca, by później zniknąć i pojawić się dopiero przy następnym spotkaniu. Coś, czego potrzebowałam - teraz byłam tylko ja i Iskra, oraz plątanina naszych ciał.
(...)

[zt]

Uszko nie protestuje… a perspektywa kolejnego spotkania jest niemal elektryzująca, jednak szybko zostaje przeze mnie zapomniana, kiedy skupiam się na tu i teraz, na niej i na sobie, na cieple i ciele.
A kiedy jest po wszystkim, przychodzi czas na powrót do zimna, do klanu, do obozu, do nudnej rutyny, jednak gdzieś z tyłu głowy pozostaje obietnica następnego spotkania. Kto wie, może nawet uda nam się za którymś razem ze sobą faktycznie porozmawiać i poznać się lepiej nie tylko fizycznie.

zt

Ostatnie księżyce spędziłam w okolicach miasteczka, jednak po śmierci Ody, ponownie zaczęłam się kręcić tylko i wyłącznie na jego terenie. Zbliżała się zima i praktycznie większość gryzoni czy ptaków zaczęła zbierać się wokół siedliska ludzi z nadzieją, że znajdą tutaj i ciepłe schronienie, jak i coś do jedzenia. Podobnie zresztą koty; nie byłam w tym odosobniona. Gdyby nie Wrotycz, która zaczęła mi się kręcić w Młodych Brzózkach i śmierć Ody... pewnie by mnie tutaj nie było. Dzisiaj akurat polowałam i poszukiwałam ziół, by jakkolwiek dopomóc pogrążonemu w żałobie Popiołowi, a moje łapy zaprowadziły mnie na Kładkę. Miejsca, gdzie od czasu do czasu najczęściej spotykałam Iskrę, której swoją drogą już jakiś czas nie widziałam. Dzisiaj akurat jej nie było, ale spotkałam tam kogoś innego. Jak mnie pamięć nie myliła, był to ten sam kocur, który próbował zabrać mnie do swojego legowiska i skusić jakimś posiłkiem. Wtedy mimo słodkich słów zapewnienia, spławiłam go i z powodu choroby musiałam zrezygnować z wycieczki po piszczkę. Teraz jednak sprawy miały się inaczej, nie?
- No proszę, proszę - zamruczałam, wskakując lekko na kładkę i zgrabnym krokiem zbliżyłam się do kocura, którego imienia... nie pamiętałam. - Kogo moje oczy widzą? - zamruczałam, unosząc brew podczas gdy przyglądałam się kocurowi z lekkim uśmieszkiem na pyszczku.

Ten sam krzywy uśmiech na mordzie kocura sprawił, że w swoim wnętrzu nieco się skrzywiłam. Najwyraźniej doskonale mnie pamiętał, a jego słowa tylko mnie w tym utwierdziły. Czyżbym uraziła jego dumę tym, że wystawiłam go do wiatru? Kocury to jednak miałkie stworzenia.
- Myślałam, że jako porządny kocur, pofatygujesz się i przyjdziesz po mnie, abyśmy mogli wspólnie przejść się do twojego legowiska. Trochę się na tobie zawiodłam. - cmoknęłam, przekrzywiając lekko głowę, udając, że jestem zasmucona, chociaż trwało to ledwo uderzenie serca. Przysiadłam niedaleko niego, zerkając na mozolnie płynącą pod nami wodę, lekko owijając ogonem swoje łapy. Zaczęło mi się trochę przypominać odnośnie tego jaką siebie wykreowałam przed nim, ale nie miałam ochoty ponownie wcielać się w jakąś tępą koteczkę, którą można zbajerować byle słodkimi słówkami. Cóż, miałam zły humor. Miałam nadzieje, że sam kocur również zauważy, że nie ma obok siebie tamtej kotki, którą spotkał parę księżyców temu. Niech pomyśli, że jakoś dojrzałam. Wyglądałam na młodsza niż naprawdę byłam, same plusy. - Teraz bym nie pogardziła ciepłą, świeżą piszczką. Zima zapowiada się niezbyt łaskawie. Masz na swoim terenie wystarczającą ilość pożywienia? - mruknęłam neutralnym tonem, wracając spojrzeniem na kocura, unosząc przy okazji brew.

— Odważne stwierdzenie. — zamruczałam, w ten sposób kwitując wypowiedzio-zachętę Żyta, który w dalszym ciągu próbował mnie zaciągnąć do swojego legowiska. Tyle księżyców i dalej taki zdesperowany? Żadna inna kocica nie dała się naciągnąć na jego tanie zagrania, a może wręcz przeciwnie? Już miał na swoim koncie kilka głupszych sikoreczek pokroju Wrotycz bądź Sroki? Ta, nie zdziwiłabym się gdyby owinął je sobie wokół pazura paroma słodkimi słówkami. Nie były zbyt kumate. — Przemyślę twoją propozycję i może wpadnę sprawdzić, czy faktycznie masz coś do zaoferowania. — czy faktycznie zamierzałam się nad tym zastanawiać? Trochę tak, trochę nie. Teraz nie chciałam zbytnio oddalać się od miasteczka ze względu na Popioła, jednak gdy otrząśnie się po stracie partnerki, zamierzałam wrócić do dawnego stylu życia i kontynuacji lekcji ziół. Teraz nawet nie chciałam go o to pytać; o dziwo, czułam się z tym niesamowicie niewygodnie. Gdy kocur zadał mi pytanie, końcówka mojego ogona drgnęła nieznacznie, a sama uśmiechnęłam się nijako.
— Nic szczególnie zaskakującego. — rzuciłam. — Śmierć jest dość typowym wydarzeniem w życiu każdego samotnika.

Oho, ciężkie tematy wjechały, robi się poważnie. W kim budzi w tym budzi, dla mnie śmierć była tak normalna jak oddychanie. Na każdym kroku szło z nią obcować. Nawet głupie przeżycie wymagało od nas świadomości śmierci. Ci, którzy się jej bali, byli głupcami. W większości nie robiła na mnie najmniejszego wrażenia; serio rzadko kiedy śmierć jakiegoś kota przyprawiała mnie o smutek czy dyskomfort i ceniłam to w sobie. Owszem, zdarzały się wyjątki, jednak nie były one zbyt częste. Sama byłam zaskoczona ile emocji wywołała we mnie choroba, a później i śmierć Ody. Przejęłam się nią bardziej niż myślą o możliwej śmierci własnej matki; ciekawa sprawa. Sądząc jednak po słowach Żyta, on spoglądał na to nieco inaczej niż ja. Może stracił kogoś bliskiego? To na pewno, skoro był samotnikiem, szczerze wątpiłam w to, że ma pełną i kochającą rodzinkę gdzieś hen daleko stąd. To niewykonalne w takich warunkach.
— Niektórzy potrzebują czasu by zrozumieć, że nie mieli na to żadnego wpływu. — mruknęłam w odpowiedzi, samej wbijając spojrzenie w kładkę. — Jeszcze inni są zbyt głupi by to pojąć.

Kładka. Pewien kocur pomyślał sobie, że hej! Może ktoś to naprawił, może da się przejść na drugą stronę będąc suchym, co z tego, że nikt z tym nic nie robi odkąd pamiętał. Przestało pruszyć jakiś czas temu, jednak mimo wszystko, teraz cała okolica była szaro-biała. Śnieg był całkiem majestatyczny, serio, ale nie w momencie, w którym musisz potem wyjść na chłód, wiatr wieje ci w pysk a ty uznałeś, że spacer po okolicy z możliwością złapania w pysk czegoś ciekawego będzie świetnym pomysłem. Spoiler: nie był. A Pyłek skończył z mokrymi opuszkami i jakąś marną piszczką w pysku, która znikła szybciej niż została uśmiercona, przy okazji przed jej złapaniem wpadając łapą w jakąś dziurę. Ałć. Niby chciał wracać, ale skoro już wyszedł...? Skierował swoje kroki w stronę kładki, by usiąść sobie na skraju i spojrzeć w dół, na mknący nurt który nie pozwalał na zamarznięcie w tej części. Chociaż zdawało się, że temperatura nie jest jeszcze chyba ujemna? Tak czy inaczej szumiało fajnie, a woda dawała fajny połysk. Gdyby nie było zimno, to może by nawet do niej wlazł?

//Trzask.

Pogoda jesienno-zimowych księżyców została skreślona przez brunatnego samotnika, który wolał trzymać się własnego terenu i własnej nory z ziołami, lecz jedna, czy dwie wędrówki nie zabiją go, a przynajmniej nie od razu. Zdecydowanie nie zamierzał zmierzać w stronę klanów, lecz nie spodziewał się zajść tuż pod wieś… a także zobaczyć starego znajomego. Samotnik zmrużył oczy i zaczął powoli kuśtykać w stronę dymnego kocura.
– Chyba nie zamierzasz uczyć się pływać przy takich temperaturach, co? – mruknął z cieniem uśmiechu w głosie, gdy postawił pierwszy krok na drewnie.

Koza doszła do wniosku, że dawno gdzieś dalej nie była. Po odbębnieniu wszystkich koniecznych z wojowniczego punktu widzenia obowiązków, poinformowała Truskawkę, że wyłazi, żeby ta się nie martwiła. No i jak powiedziała, tak zrobiła! Nadała sobie dość szybkie tempo, chcąc dojść jak najdalej po terenach niczyich i doszła aż do Kładki! Przysiadła na moment, wciągając szybko chłodne powietrze do płuc. Ale to była potężna przebieżka! I dość trudna, bo warstwa śniegu naprawdę utrudniała trochę poruszanie się. No, chwilę odpocznie i ruszy dalej, ale trochę już wolniejszym tempem, chcąc zobaczyć jak najwięcej po dłuższej przerwie!


//Fasola!!

Baranek była bardzo wesoła, że jest cieplej, no to naturalnie, że poszła zapolować na jakieś nowe kąski! Zwierzyna chętniej wychodziła, gdy prażyło słoneczko. Wybrała się w okolice ludzi, ich kładki; może skoro jest tu woda, to znajdzie kaczkę? Nie, żeby umiała pływać, żeby ją w tej wodzie złapać, ale może ta woda nie jest taka głęboka. W każdym razie szła i rozglądała się za czymś do jedzenia. Pomyślała, że potem może spróbuje też ziołobrania, ale przecież ona znała jakieś trzy zioła max… powinna tu znaleźć kogoś, kto znał się na ziołach bardziej. Szczerze chciała się tego nauczyć.

…Co za nieśmieszny żart. Baranek wiedziała, że nie ma szans z orlikiem, a do tego ten chyba szukał obiadu… wiedząc, jak łatwo było ją zauważyć, gdy stopniał śnieg, kocica szybko pomknęła do Kładki, przy której polowała, by schować się na brzegu pod nią. Baranek czekała pod mostem, co jakiś czas wyjrzewając, czy orlik już sobie poleciał, a jeśli tak, to ruszyła szukać JEDZENIA dalej.