Szła, szła, szła… i poczuła coś na swojej głowie, trochę jak kropla deszczu, no ale przecież nie było chmur, i potem do niej doszło. Szczególnie, gdy zaczęła wycierać to łapą i poczuła tego zapach. FUUUUUUUUUUUUUUUUUUUJ!!!!!!! Nawet nie chciała próbować tego wylizywać. Skorzystała z terenów i wróciła prędko na podmokłe okolice rzeki, gdzie wodą zmyła z siebie ptasi brud, i nieco rozbawiona tą sytuacją wróciła do szukania ziół, już bliżej wody.

Nie wierzyła w to, co widzi. Roślina… roślina! Serio znalazła roślinę, a nie nic, lisa, bądź ptasie łajno. Co prawda pojęcia nie miała, co to, a te kropki to jakieś dziwne były, ale nie zamierzała tego nie zebrać, no halo. Dowie się potem od kogoś, co to takiego i czy może cokolwiek zrobić. Bardzo ostrożnie zaczęła wykopywać roślinę w całości z ziemi wraz z korzeniami, tak, by mieć jak najwięcej każdej z jej części, ale starała się nie brak nic z niej do buzi, gdyby okazała się trucizną.

O, no i zdołała tam w miarę jej nie zniszczyć, zdobywając może 10 części zdatnych do użytku. Zamruczała zadowolona, odnosząc swoje znalezisko na kupę zdobytych rzeczy. Może tyle na dzisiaj? I tak już nie doniesie tego wszystkiego na raz. Najpierw więc zdecydowała się powrócić do swojego legowiska z tajemniczą rośliną, a potem wróciła się jeszcze po swoje łowieckie łupy, po czym udała się na zasłużony odpoczynek.


A następnego dnia ruszyła znów w tamte okolice, ale najpierw zaczęła rozglądać się po Pogórzu - za ziołami, rzecz jasna. Może po prostu wodne okolice jej nie lubiły i dlatego jej szło wtedy tak opornie?

Wooo, co za fajne zioło! Takie ciemne, a nie zielone, i pierzaste, a nie liściaste, i z dziobem, I ŻYWE. Nie zamierzała rezygnować jednak z pożywienia, ba, pewnie będzie to jej śniadanie, jeśli zdoła go złapać. Tą wronę… lub gawrona, czy innego kruka, w sumie średnio ją to obchodziło. Ugięła łapy i upewniła się, że znajduje się w pozycji, gdzie wiatr bije w jej twarz. Zniżyła zakręcony ogonek do poziomu grzbietu i zaczęła się skradać do ptaka uważając pod nogi, a do tego chowając się za trawami, czy też zastygając w bezruchu. Gdy była już blisko, wyskoczyła z zamiarem zabicia zwierzęcia.

No i epicko, ptak złapany! Baranek położyła swoją zdobycz na ziemi… po czym przypomniała sobie, że zjedzenie go teraz oznaczało SKUBANIE Z PIÓR. Nie no, nie była aż tak głodna. Poszła więc gawrona zakopać, myśląc sobie, że jego piórka ozdobią jej legowisko. Gdy to było za nią, zaczęła rozglądać się znów za ziołami - tym razem ze konkretnym, języczkami polnymi.

Ten teren to jakieś miejsce wylęgiwania się orlików? Widząc, jak wielki ptak zabija zająca zaczęła po cichu i ostrożnie wycofywać się z miejsca zdarzenia, nie zamierzając skończyć tak, jak długouchy zwierz, po czym - jeśli to jej się udało - zaczęła znów szukać ziół w okolicy, a konkretniej języczków polnych, których potrzebowała właśnie w razie napotkania takiego orlika bliżej.

O, no wystarczyło się trochę cofnąć, i prooooszę bardzo, co to? A języczki polne we własnej osobie! W złotych oczach Baranek pojawiły się iskierki, a ta od razu podskoczyła w stronę znajomej, babkowatej rośliny. Ostrożnie zaczęła zbierać jej liście, by potem przełożyć je do zawiniątka z innego, większego liścia znalezionego nieopodal. Niezależnie od ilości, po zebraniu odłożyła zbiory do gawrona i zaczęła znów rozglądać się za jakimś ziołem.

Znowu zwierzyna? Niech im będzie, nie będzie odmawiać jedzeniu, gdy jest podane jej na tacy. Miała w sobie jeszcze trochę siły. Ugięła łapy, a ogon zrównała z grzbietem. Upewniła się, że idzie pod wiatr, mocząc nosek językiem. Zaczęła skradanie do drobnej ptaszynki, idąc po łuku czy zastygając w miejscu, gdy ta się patrzyła, a do tego uważała pod łapy. A potem skok! I haps, o ile ten nie uciekł jej wcześniej.

No i essa, ptak złapany. Trochę już się zmęczyła tym całym polowaniem, i ostatnio, i dzisiaj, więc raczej już za wiele nie popoluje, ale wciąż chciała zebrać nieco medykamentów na przyszłość. Zabrała płochacza do sterty czy też dziury, w której to zakopała go wraz z gawronem, po czym ruszyła znów dalej w poszukiwaniu jakiegoś medykamentu - niezależnie, czy go znała, czy nie. Ktoś znać na pewno będzie.

Uch. Uchuch. Płomykówka, serio? Miało być zioło, nie sowa, która nie wiedziała, kiedy sobie darować polowania! Baranek cicho i ostrożnie wycofała się z pola widzenia drapieżcy, po czym wróciła do swoich zbiorów. Może to znak, że powinna na dziś serio wrócić, bo w sumie przyniesienie gawrona, płochacza i języczków brzmiało trochę ciężko, a co dopiero więcej!
Przegrana, zebrała swoje zbiory i wróciła do Młodych Brzózek.

Jej dziąsła nadal bolały.
Nie winiła Dmuchawiec, w końcu czasem choróbska były uparte; ważne, że jeszcze nie zaczęły ją boleć zęby, a jedynie same dziąsła. Nie zmieniało to faktu, że bolało… ale hej, teraz wiedziała, że mięta jest lecznicza i że może na te głupie dziąsła pomóc. Co prawda nie znała całego i szczegółowego wyglądu mięty, ale wiedziała, że jej listki są takie trochę podobne do pokrzywy, a przede wszystkim… mięta pachnie. Miętę poczuć można, gdy tylko się koło niej przechodzi. Gdyby wiedziała od początku, że ona jest przydatna, to już dawno by jej nazbierała całą kupę. Ech!
W każdym razie wyszła znów na łąkowe tereny Pogórza. Poszukiwała rośliny i charakterystycznej woni, mięty, która mogłaby pomóc jej z bólem dziąseł.