Bura stwierdziła, ze musi poszukać kogoś, kto jej pomoże. Ból w tym, em, środku buzi nie ustawał i kotka czuła się przez to jeszcze gorzej. Przez jej ciało przeszedł.
Na pewno znajdzie się ktoś, kto jej pomoże, prawda?
Ruszyła więc przed siebie, rozglądając się za jakąś żywa duszą. A co jeśli nikogo nie znajdzie? O nie, tak nie wolno myśleć! Trzeba myśleć optymistycznie. Na pewno się uda znaleźć kogoś do pomocy. Przecież jest tu tyle miłych kotków.
A co jeśli kogoś znajdzie i nikt jej nie pomoże? No nie, przecież kotki tu na pewno są bardzo przyjazne i opiekuńcze i towarzyskie i pomocne i radosne i bardzo bardzo bardzo chętne do pomocy, więc ktoś jej pomoże.
Sroka kroczyła więc przed siebie, pełna nadziei. Za węszyła raz i drugi. Nieświadomie kierowała się w stronę Owczych Łączek.

Wyczuła zapach jakiejś zwierzyny. Nie wiedziała jakiej. Ale i tak nie była nią zainteresowana.
Wciągnęła powietrze nosem trochę bardziej, żeby sprawdzić, czy aby na pewno nie ma tu innego kota. Nic.
Zawróciła więc i ruszyła w przeciwną stronę. Może tam ktoś będzie? Szła dalej, mimo bólu dziąseł. Bolało piekielnie! Ale trzeba było iść dalej i szukać pomocy ..

Gdy tylko zobaczyła kota, spięła mięśnie i ruszyła za nim, chętna się przywitać. Choć pewnie trochę ciężko jej będzie coś mówić, przez ten ból w paszczy.
Kotka biegła tak szybko, jak w obecnej chwili mogła. Bardzo chciała dogonić kota, żeby on jej pomógł. Chyba że nie umie..ale zakładajmy że umie, trzeba być optymistycznym.

Kotka słysząc głos nieznanego kota zatrzymalaysie gwałtownie, tuż przed kotem. Postanowiła miło się przywitać.
— Witaj. — przywitała się, z uśmiechem na pysku. Musiała zrobić dobre wrażenie!
— Ja jestem Sroka, a ty, jak masz na imię? — zapytała równie radośnie, starając się zignorować ból, co było trudne.

Wywróciła się, i, ała, bolało.
Nieco speszyła się. Co jeśli samotnik, o zapachu kotki, nie pomoże jej?
— Oh, nie, nie, nie marnuję twojego czasu. — odpowiedziała szybko. Nie chciała żeby kotka tak o niej myślała! — Potrzebuję pomocy, bo wszystko mnie boli i w ogóle, głównie, em, środek pyska.

Szybko nieznajoma dała jej do zrozumienia, że u niej nie ma czego szukać. Czyli musi iść i szukać tego Popioła. Słabo trochę. Ale trudno.
Sroka mniej więcej kojarzyła gdzie są domostwa, a więc w tam tą stronę ruszyła. Trochę łapy ją bolały, była zmęczona.

//zt

Była ekstremalnie sfrustrowana tym... wszystkim. Swoim losem, swoim brakiem sukcesów, swoim zdrowiem, tym, że nie potrafiła zrobić niczego konkretnego. Nie mogła się uspokoić. Nie mogła znaleźć ziół. Miała ochotę wbić sobie samej zęby w brzuch i wypruć flaki, byleby ta żałosna szopka się w końcu skończyła.
Nie zamierzała żebrać o pomoc w klanach po raz kolejny. Tym razem postanowiła wybrać się dalej, na spotkanie z kotami, o których usłyszała od okolicznych, wędrujących samotników. Podobno gdzieś w okolicy wsi mieszkały koty, które zajmowały się ziołolecznictwem i były znane z tego, że zbierały koty do kupy. W takim wypadku była szansa na to, że mieli oni zioła i podzielą się przynajmniej częścią z nich. Oby. Nie miała za bardzo pojęcia, dokąd szła, ale wydawało jej się, że kierunek był dobry. Nie spotkała jeszcze na swojej drodze żadnego kota, więc nie miała nawet jak zapytać o jakiekolwiek wskazówki... Ech.
Miała nadzieję, że jakimś cudem Gwiezdny Klan postawi przed nią kota, którego właśnie szukała, chociaż nawet nie miała pojęcia, kogo dokładnie szuka.

Kręciłam się po Młodych Brzózkach z dwóch powodów; pierwszy był taki, że mogłam, a drugi, że przyszłam zobaczyć czy Wrotycz dalej zipie. Nie ukrywałam, że trochę mnie bawił ten jej mały bunt i ucieczka od Maski, chociaż bardzo dobrze zrobiła. Towarzystwo Fenkuła bardzo źle na nią wpływało, a to Maski? Nie było lepsze. Nic jednak nie mogłam poradzić na to, że chciałam zobaczyć jak młoda, kompletnie niedoświadczona samotnym życiem kotka, sobie poradzi. No, a Młode Brzózki przez długi czas należały w pewnym sensie do mnie, więc ta była u mnie w gościach. Akurat od niej wracałam, gdy w oczy rzuciło mi się naprawdę obrzydliwe stworzenie. Jak się okazało, był to kot, ba! Kotka. Wątła, sucha i powyginana, a do tego o rzadkim futrze, przez co wyglądała jeszcze gorzej, a proszę mi wierzyć, już bez tego wyglądała jak siedem nieszczęść. Skrzywiłam się i podeszłam bliżej, wychodząc nieznajomej na przeciw, mrużąc na jej widok ślepia.
— Czego tu szukasz?

Lin wraca akurat do swojej nory z polowania. Tego dnia pogoda okazała się wyjątkowo mroźna, a więc postanowiła nie ruszać się daleko od Młodych Brzózek i spędzić dzień na odpoczynku: przespać się, zjeść coś dobrego, może odwiedzić później Irys i Baranek. Potrzebowała jednak szybkiej przerwy na obiad i szczęście się do niej uśmiechnęło: udało jej się znaleźć królika, którym powinna się najeść na dłuższy czas. Bingo.
Idąc, mimowolnie spogląda w stronę, w którą musiałaby się udać, gdyby chciała odwiedzić Irys i Baranek. Ciekawe co teraz robią...?

irys

Dziąsła nadal bolały… ale serio mniej. Chyba jednak nie miała przywidzeń i nie wmawiała sobie działania mięty, jupi! Była nawet głupio zadowolona z siebie, bo hej, jej własna zebrana mięta jej pomogła, a ta od Dmuchawiec nie. Po prostu miała szczęście, ale i tak uznała to za mały powód do dumy.
Dziś nie wychodziła daleko od domu. Zaczęła się zastanawiać, czy nie łatwiej byłoby jej zacząć zbierać jagody, żeby nie nadwyrężać znów dziąseł polowaniem. …Jagód jeszcze nie było, wiosna dopiero się kończyła. Ale, póki nie była głodna, to po prostu przechadzała się Młodymi Brzózkami.

Księżyc w życiu nie zadowoliłby się jakimiś jagodami, toteż naturalnie wyszedł na polowanie. Szło mu wyjątkowo dobrze, gdyż najpierw dopadł jakąś pulchną, niezdarną mysz, która posmakowała mu tak bardzo, że zdecydował się wyruszyć dalej i złapać coś jeszcze. Sunął przez Młode Brzózki, skradając się, nasłuchując i wypatrując śladów zwierzyny, i tak czaił się w jakichś krzakach, aż nie dostrzegł wyraźnie jakiejś białej plamy. Wysunął głowę do góry i zmrużył oczy, przez moment myśląc, że to może ta sama biała kotka, którą spotkał jakiś czas temu, zaraz jednak zdając sobie sprawę, że tamta miała krótkie futro, a ta ma długie.
- Psssssssst - wymruczał-wysyczał, nie do końca się w zasadzie ujawniając, ale jeśli kotka by się dobrze przyjrzała w stronę, z której docierał dźwięk, to pewnie w końcu by go dojrzała.

Sssst? Co to, jakiś wąż? Nie, chwila… czuła zapach kota. Zamrugała i wyostrzyła zmysły, rozglądając się dookoła. Gdzie to… o! Obróciła się co nieco i zauważyła jasny kształt, chociaż w sumie najbardziej charakterystyczną jego częścią były niebieskie ślepia. A to kto? Cóż, nieważne, bo Baranek już wesoło podskakiwała w jego stronę, mając nadzieję, że ten złych intencji nie miał.
— Heja! Jak się nazywasz? Nie widziałam cię tu wcześniej! — wyświergotała, zauważając, że ten był podobny do Lin czy Fasoli. Spokrewnienie? Kto wie.