Mina kocura nieco spoważniała a z jego gardzieli urwał się przytakujący pomruk, przy czym skinął lekko głową.
- Rozumiem. No to może w takim razie powtórzymy temat polowania? Przydadzą się teraz sprawne łapy do zdobywania zwierzyny - zaproponował a na jego pysk wrócił przyjazny uśmiech.

- Mm, pewnie. Też mi się tak wydaje - odpowiedziała, kiwając głową. Po czym zrobiła długą pauzę... która szybko zrobiła się bardzo niezręczna; Niknąca Łapa miała wrażenie, że było słychać, jak wali jej serce ze stresu. - Um. Mam po prostu iść i zacząć polować? Znam już teorię, dorzucam się do stosu... chyba wiem, co robię - dodała zaraz, uśmiechając się nieco krzywo, niepewnie, bo nie miała pojęcia, czego Sowia Gwiazda od niej w tym momencie oczekiwał.
Jeżeli nie miał niczego przeciwko temu, to faktycznie oddaliła się od niego i zaczęła rozglądać się za zwierzyną.

Kocur otrzepał lekko futro, gdy doszło doszło do niego, że kotce rzeczywiście przydałaby się instrukcja.
- Praktyki nigdy za wiele - stwierdził. Co prawda wiedział, że Niknąca Łapa uczestniczyła już w patrolach, ale nie przypominał sobie by kiedykolwiek widział ją w akcji. Chciał wiedzieć co potrafi, a co musi poćwiczyć. - Spróbuj złapać trzy piszczki.

Niknąca Łapa musiała chwilę pochodzić po okolicy, jednak w końcu, dotarłszy prawie na kraniec Wietrznego Gaju, przy jednym z drzew mogła zobaczyć małą myszkę. Grzebała w ziemi przy grudzie śniegu i jeszcze nie zauważyła obecności kotki.

Trzy piszczki. Trzy. To chyba było wykonalne, chyba da sobie radę. Tak sądziła? Nigdy nie miała na tyle szczęścia, żeby na jednym polowaniu złowić aż trzy zwierzyny... a może po prostu miała w sobie jakiś opór, który nie pozwalał jej łowić więcej, niż wydawało jej się, ze było konieczne. Nie chciała przecież, by życie zwierzyny się zmarnowało.
Miała wrażenie, ze musiała iść bardzo długo, by w końcu trafić na jakikolwiek trop. A nawet nie trop, a po prostu mysz, która jakimś cudem nie dostrzegła jej, zanim Niknąca Łapa dostrzegła ją. Wstrzymała na moment oddech. Musiała się skupić. Co teraz?
Ugięła lekko łapy i pochyliła głowę, by obniżyć swój środek ciężkości i mieć nad nim większą kontrolę, nawet jeżeli z jej nieproporcjonalnym ciałem wygladalo to nawet zabawnie; przeniosła ciężar ciała dodatkowo w tył, by w pełni moc panowac nad głośnością swoich kroków: a te były ciche, ostrożne, chociaż jej mięśnie delikatnie drżały pod jej cienką skórą. Chciała podejść do myszy na długość skoku, by móc zaraz skoczyć w jej stronę, chcąc chwycić ją w pazury.

Mimo że wiedziała, że jest za późno, to i tak skoczyła w przód, mając nadzieję, że jednak uda jej się złapać mysz. Ta jednak czmychnęła do swojej kryjówki i Niknąca Łapa nawet nie była pewna, gdzie dokładnie umknęła... wypuściła powietrze przez nos, sapiąc z niezadowoleniem. Rozczarowaniem. Zażenowaniem tym, że zrobiła tak głupi błąd, o którym przypomniała sobie w momencie, w którym poczuła, jak jej wąsy poruszają się na wietrze.
Zadrżała, prostując się. Może to i lepiej. Może za dużo o tym myślała. Może powinna po prostu wyłączyć mózg i pozwolić na to, by jej ciało robiło wszystko samo, bo gdy próbowała kontrolować wszystko świadomie, to było coraz gorzej. Otrząsnęła sierść, po czym znów ruszyła naprzód, węsząc, nasłuchując i rozglądając się po okolicy. Och, miała nadzieję, że Sowia Gwiazda nie przyglądał jej się zbyt uważnie...

No... dobrze. Teraz będzie lepiej, prawda? Przełknęła nerwowo ślinę. Och, Gwiezdny Klanie, oby faktycznie było lepiej, bo chyba zapadnie się pod ziemię, jeżeli okaże się, że ze stresu zupełnie zapomniała, jak się poluje i będzie popełniać kolejne i kolejne głupie i oczywiste błędy.
Tym razem sprawdziła, z której strony wieje wiatr i ustawiła się odpowiednio, aby wiał jej prosto w pysk. Obniżyła się na łapach, pochyliła głowę, luźno opuściła ogon; przechyliła się lekko w tył, by przenieść ciężar ciała na tylne łapy. No dobrze. Niemalże nie oddychając (bała się, że gdy zacznie oddychać, zacznie hiperwentylować) zaczęła iść w stronę myszy, dbając o to, by jej kroki były ciche i ostrożne, ale pozbawione ślimaczego tempa. Skoczyła w przód, gdy była na odległość skoku od gryzonia - w ostatniej chwili, tuż przed potencjalnym uderzeniem łapami w mysz, zacisnęła powieki.

Za każdym razem, gdy zwierzyna umierała pod jej łapami i słyszała trzask malutkich kości, coś wywracało się w jej żołądku.
Co było śmieszne. Głupie. Dlaczego tak bardzo to przeżywała? Nie była już młodym, głupim terminatorem, który nie wiedział, skąd się bierze zwierzyna. Nie była też kocim jaroszem, który wraz z królikami ogryzał młode pędy, korzonki, liście i jagody. Zachowywała się jak hipokrytka i to jeszcze bardziej pogłębiało jej niechęć do polowania.
Wyprostowała się. Wzięła głęboki wdech. Westchnęła. Wzięła mysz, zmawiając w myślach modlitwę do Gwiezdnego Klanu, po czym zakopała ją w płytkim dołku. Oby tylko pamiętała, gdzie ją zostawiła, bo zdarzyło jej się już zapomnieć... Otrząsnęła sierść i ruszyła dalej. Niech ten koszmar się już skończy, nienawidziła polowania.

Stanęła krzywo w miejscu, patrząc na zająca. Uh huh. To może być trudne. Rozejrzała się; w pierwszej kolejności chciała samą siebie sabotować i przepłoszyć zająca, by nie musieć się do niego zakradać i oszczędzić sobie zażenowania, jeżeli niechybnie ucieknie jej spod łap... Ale nim zrobiła pierwszy krok już podjęła decyzję, że chyba jednak spróbuje. Wzięła głęboki wdech.
Ugięła łapy, obniżyła ogon i głowę i ruszyła pod wiatr w stronę zająca. Kroki stawiała dość szybko, ale ostrożnie, dokładnie badając podłoże przed tym, jak oparła tam ciężar ciała. Choć serce waliło jej w piersi i czuła, że jej opuszki są całe mokre ze stresu, starała się oddychać cicho i spokojnie, by nie zwrócić na siebie uwagi długouchego.
Jeżeli jakimś cudem udało jej się podejść na długość skoku, ruszyła do ataku, chcąc przewrócić zająca na bok impetem swojego uderzenia i złapać go zębami za szyję.Co ja robię co ja robię cojarobię COJAROBIĘ.

Była absolutnie przerażona tym, że zając wciąż był w jej szczękach i desperacko walczył o życie. Kręciło jej się w głowie od szumu krwi, która wrzała w jej mózgu; teraz nie miała wyboru i im dłużej zwlekała, tym bardziej zając się stresował i cierpiał, a tego przecież nie chciała. Zacisnęła więc powieki w tym samym momencie, w którym poprawiła chwyt na gardle zająca i zatrzasnęła szczęki najmocniej, jak potrafiła, w myśląc powtarzając wciąż przepraszamprzepraszamprzepraszam za każde uderzenie serca, gdy zając wciąż walczył.
Nawet nie rejestrowała tego, czy zając zmarł i kiedy to zrobił. Ze stresu kompletnie wyłączył jej się mózg i zamierzała jeszcze jakiś czas leżeć na wpół oparta na zającu, z zębami wbitymi w jego szyję, chorobliwie prędkimi i płytkimi wydechami przez nos mierzwiąc jego mokre i lepkie od krwi futro.

Było jej niedobrze i sama nie wiedziała, czy to z emocji, zapachu strachu i krwi, który oblepiał jej nozdrza, czy może ze świadomości, że zabiła stworzenie, które było wielkości kota. Które było jak kot. Czy byłaby w stanie zabić kota? Czy kiedykolwiek musiałaby to zrobić? Fizycznie byłaby w stanie. Zając u jej łap był fizycznym dowodem na to, że mogła zabić zwierzę, które dorównywało jej wzrostem i wagą. Zabiła go, pomimo tego, że walczył o życie i przegrał. Obraz rozmywał jej się przed oczami. Puściła szyję zająca i podniosła się gwałtownie, przez co pociemniało jej przed oczami i zakręciło jej się w głowie; pochyliła głowę, czując na końcu języka kwas żołądka. Mimo to nie zwymiotowała. Jeszcze.
Oddychała ciężko przez pysk. Łapy jej drżały. Nie mogła przestać myśleć o tym, że zabiła ekwiwalent kota. Że to mógł być kot. To mógł być kot. Co jeżeli kiedyś to będzie kot? Nie mogła zatrzymać swoich myśli.
Panicznie kopała dół, w którym mogła ukryć ciało zająca. Pochować kota, którego zabiła. Gdy unosiła wzrok, kątem oka jego głowa przybierała koci kształt. Nie mogła przestać o tym myśleć. Miała wrażenie, że oszalała. Całkowicie straciła już zmysły. Przydeptała ziemię, którą go zasypała. Przestać o tym myśleć. Kot. Kot. To mógł być kot. Co jeżeli kiedyś kogoś zabije? Czy kiedykolwiek pozbyłaby się krwi ze swoich pazurów?

Oddychała przez otwarty pysk. Musiała stąd odejść. Potykając się o własne łapy w pierwszych kilku krokach, oddaliła się czym prędzej od zająca. Musiała znaleźć coś innego. Musiała przestać myśleć. Może gdy skupi się na czymś innym, przestanie myśleć o kocie. O zającu. Sama już nie wiedziała o czym. O wszystkim.

Wzięła długi, drżący wdech. Była zmęczona - nie fizycznie, a psychicznie. Nie chciała kontynuować. Im dłużej szła, tym bardziej czuła, że ma dość. Mimo to jednak Gwiezdny Klan postanowił jej sprezentować coś, co było jednocześnie zbawieniem, jak i przekleństwem. Zwierzyna - ostatnia, którą miała dziś upolować, a zarazem zwierzyna, którą musiała upolować, by mieć to w końcu za sobą. Nawet jeżeli nie widziała Sowiej Gwiazdy w pobliżu, czuła na sobie jego spojrzenie, miała wrażenie, że wypala piętna na jej grzbiecie samym wzrokiem. Chyba dostawała pomylenia zmysłów.
Pochyliła głowę, ugięła łapy, zrównała ogon z grzbietem. Wyrównała oddech, by nie drżał jej i nie świszczał z emocji; zmusiła się do tego, by panując nad oddechem przestać myśleć o tym, że za chwilę zwymiotuje. Skontrolowała wiatr i ruszyła naprzód, tak, by wiał jej prosto w pysk. Starała się ukrywać przed wzrokiem ptaka, obchodzić go lekko po łuku, by móc podejść niezauważenie na długość skoku, a biorąc pod uwagę bliskość ptaka, zajęło to zaledwie kilka uderzeń serca. A wówczas chciała skoczyć. I zabić.

Tym razem, na szczęście, Niknąca Łapa nie musiała długo się męczyć ze zwierzyną. Udało jej się dobić ptaszynę w kilka uderzeń serca.

Sowia Gwiazda tymczasem cały czas podążał za terminatorką w ukryciu. Nie mógł jej w końcu zostawić samej sobie. Po pierwsze, ze względu na jej bezpieczeństwo, a po drugie, chciał zobaczyć jak kotka poluje, bez stresowania jej. Odczekał więc chwilkę, po tym jak złapała wróbla, i wyszedł z ukrycia by podejść do niej. Zdecydował jednak, że nie będzie jej mówił, że ciągle za nią szedł, żeby jej nie stresować, ani nic takiego.
- Ładnie - pochwalił od razu jej podejście do ptaka. - Trzy piszczki złapane? Wszystko dobrze? Wyglądasz trochę niewyraźnie - zauważył z delikatnym zmartwieniem, gdy podszedł bliżej i wyczuł emocje w jej zapachu, a także zobaczył zdenerwowanie na pysku. Już wcześniej, gdy patrzył jak polowała, spostrzegł, że była jakaś zdenerwowana, ale myślał, że był to tylko lekki stres. A teraz wyglądała, jakby miała wymiotować...

Gdy Sowia Gwiazda pojawił się na horyzoncie, Niknąca Łapa wciąż trzymała ptaka w pysku. Na pochwałę uśmiechnęła się lekko, z pyskiem pełnym piór, choć i tak jej uszy skierowały się w tył. Nie pozwoliło to jednak na to, by ukryć jej stan psychofizyczny. Odłożyła wróbla pod swoje łapy i potrząsnęła głową, prostując się.
- N-nie, jest. W porządku - uśmiechnęła się lekko, pocieszająco, po czym westchnęła. - Zakręciło mmi się tylko w głowie. T-to pewnie przez- przez zmianę pogody.
Zrzucenie winy na pogodę zawsze było wygodne. Niknąca Łapa faktycznie była wrażliwa na zmiany ciśnienia i każdą zmianę musiała odchorować... A Sowia Gwiazda nie musiał wiedzieć o tym, co faktycznie było powodem jej stanu.
- Pójdę- pójdę po resztę piszczków - wymamrotała, nim ten zdołał jakkolwiek zareagować, po czym odmaszerowała szybkim krokiem w stronę kryjówek, w których schowała swoje pozostałe ofiary, pozostawiając kocura z wróblem u jego łap.