Udało się. Rybka nie żyła, była to już trzecia. Czyli... została jej już tylko jedna, ale, prawdę mówiąc, była zbyt obolała i zesztywniała, by dalej próbować ślęczeć nad wodą w pozycji przypominającej krewetkę. Dlatego też wstała, przeciągnęła się, i zamiast stać na brzegu, skontrolowała kierunek słońca i weszła do wody tak, by jej cień padał na brzeg, a ona sama stała w wodzie, która sięgała nieco ponad jej nadgarstki i czekała, wpatrzona w wodę.

Sowia Gwiazda wychylił się nieco, wyciągając przy tym szyję. Przez pierwsze uderzenia serca pomyślał, że Niknącej Łapie znudziło się łowienie i postanowiła samodzielnie spróbować pływania, jednak szybko do niego dotarło, że kotka chciała tylko spróbować łowienia ryb w wodzie. Huh, sam w sumie nigdy tego nie próbował ale wyglądało na to, że Niknąca Łapa zachowywała wszystkie najważniejsze zasady łowienia, więc jej nie przerywał. Nie chciał jej speszyć.

Przez to, że wchodząc do wody Niknąca Łapa zmąciła nieco wodę, musiała nieco dłużej poczekać, aż coś się nią zainteresuje. W końcu jednak się to stało i do jej łapy podpłynęła srebrzysta rybka, być może nawet jedna z tych, które podpłynęły do niej ostatnio. Nie skubała jednak jej futra, a tylko zbliżyła się na odległość kociego wąsa.

Nawet jeżeli musiała dłużej czekać, to było bardziej komfortowe. Woda była chłodna, przyjemna, jej łapy zatapiały się w wilgotnym piachu, nie musiała wyginać grzbietu, tylko sobie stała i spokojnie obserwowała wodę.
W końcu jednak jakaś rybka pojawiła się w okolicy i Niknąca Łapa miała szansę na to, żeby się wykazać. Patrzyła, mając nadzieję, że podpłynie bliżej którejś z jej łap, by łatwiej było ją wyrzucić na brzeg, jednak ta była wyjątkowo ostrożna. Nie chciała ryzykować tym, że rybka znudzi się i ucieknie, dlatego też wybrała pierwszą opcję, która przyszła jej do głowy, jaką było bardzo, bardzo ostrożne obniżenie głowy, po czym, bardzo mądrze, wstrzymała oddech i kłapnęła paszczą w wodę, mając nadzieję, że między jej zębami zostanie coś więcej, niż woda i zmącony piach.

Kto by pomyślał, że takie eksperymenty się udadzą? Ale cóż, standardowy sposób łowienia ryb również był kiedyś eksperymentem. Niknąca Łapa szybko zanurzyła pysk w wodzie i już po chwili między jej zębami znalazła się mała szamocząca rybka.

Złote oczy Sowiej Gwiazdy rozszerzyły się z zaskoczenia, gdy zobaczył, że nowy sposób łowienia wymyślony przez terminatorkę zadziałał.
- No no, nigdy nie wpadłem na to, by łowić w ten sposób - powiedział z aprobatą, podchodząc bliżej do Niknącej Łapy, nadal stojącej w wodzie. - Jak wpadłaś na ten pomysł?

Zupełnie nie spodziewała się tego, że to się uda, a mimo to właśnie trzymała między zębami szamoczącą się rybę. Sapnęła, wydmuchując wodę z nosa i otrzepała się, niemalże upuszczając rybę z powrotem do wody. Nim zdołała dorzucić rybkę do swojego dołka, odezwał się Sowia Gwiazda. Niknąca Łapa uśmiechnęła się, tuląc pod sobie uszy.
- Nie wiem - odpowiedziała zgodnie z prawdą, gdy już odłożyła rybkę do pozostałych. - Chciałam zobaczyć, czy tak się da - dodała. No i się dało. Ciekawe, czy możliwe było też polowanie na ryby podczas pływania, tak, jak robią to wydry i inne wodne stworzenia? Hm. - Bolały mnie plecy od schylania się nad brzegiem.

- Oh - sapnął z zaintrygowaniem, słysząc wyjaśnienie kotki. - Rozumiem. Ciekawy pomysł. Możemy sam wypróbuję - dodał z uśmiechem. - No dobrze. To teraz przejdźmy do pływania. Po tym wracamy do obozu. Przede wszystkim musisz pamiętać, by nie panikować, gdy zabraknie ci gruntu pod łapami. Musisz spokojnie przebierać łapami, tak jakbyś chodziła w wodzie. Ciężko to wyjaśnić słowami, ale gdy już wejdziesz to załapiesz o co mi chodzi. Poza tym musisz zawsze trzymać głowę nad wodą, by nie odpuścić by napłynęła ci do nosa, uszu, oczu lub pyska - wyjaśnił, wkładając jedną z przednich łap do ciepłej wody. - Jeśli jesteś gotowa to możesz spróbować się przepłynąć. Jak coś to będę cię asekurował.

- Z tym niepanikowaniem może być ciężko - zażartowała sucho i uśmiechnęła się krzywo, bo nawet sama uznała, że to było nieśmieszne. Uch. - No dobra - mruknęła po chwili zastanowienia i patrzenia się na wodę. Chyba nie było już wyboru, prawda? Każdy rzeczniak musiał przez to przejść i nie było od tego odwrotu, niestety. Odwróciła się więc znów w stronę wody i powoli szła coraz dalej, wstrzymując oddech, gdy woda sięgnęła rękojeści jej mostka. Teraz już na pewno nie było odwrotu, a ona nie mogła panikować... i było to łatwiejsze do powiedzenia, niż faktycznie zrobienia, skoro była dość sztywna już teraz, kiedy cały czas miała grunt pod łapami.
Zastanowiła się. Raz kozie śmierć. Najwyżej się utopi, jak przystało na największą zakałę Klanu Rzeki. Odepchnęła się lekko łapami, wstrzymała oddech, gromadząc powietrze w płucach, podkuliła pod siebie łapy i wyciągnęła się na powierzchni wody... i chyba nawet przez chwilę się unosiła? Zaraz jednak zaczęła machać łapami, chociaż nie mogła znaleźć ani rytmu, ani sposobu na to, by faktycznie zacząć wiosłować do przodu, zamiast tylko unosić się w miejscu.

- Nie będzie tak źle - uśmiechnął się do niej pocieszająco. Każdy Rzeczniak przez to przechodził i Niknąca Łapa na pewno też da radę. A jak nie za pierwszym razem to za kolejnym. W końcu się uda.
Kocur cały czas szedł za nią, razem wchodząc do wody, by na wszelki wypadek móc kotkę ratować. Na szczęście jednak okazało się to niepotrzebne, bo Niknąca Łapa dała radę utrzymać się bez podtapiania.
- Dobrze, dobrze! Teraz spróbuj zawrócić na mieliznę. Tylko pamiętaj o oddychaniu - poradził, dotykając nosem jej barku, by lekko nakierować z powrotem do brzegu.

Miała wrażenie, że to koszmarnie żenujące, że nie ma jakiejś... instynktownej umiejętności pływania. Chciałaby umieć pływać, chciałaby umieć pływać dobrze, ale jednocześnie zabijał ją ten okres kiedy czegoś nie umiała od razu, taplała się w wodzie chaotycznie, bez żadnego ładu i składu... i dopiero gdy Sowia Gwiazda jej o tym przypomniał, faktycznie zaczęła oddychać, bo zaczynało jej ciemnieć przed oczami.
Nie miała większych problemów z tym, by się obrócić, ale dopiero gdy zaczęła wiosłować ogonem, udało jej się faktycznie ruszyć naprzód, by niezdarnie wrócić na mieliznę. Znów czuła grunt pod łapami! Fantastycznie.
- N-nie rozumiem. Jak ruszać łapami, żeby faktycznie płynąć naprzód? - spytała. Chciała umieć dobrze pływać! Ale nie potrafiła na to wpaść tak... instynktownie, sama z siebie, bo samo machanie łapami jedynie młóciło wodę i miała wrażenie, że zamiast płynąć naprzód, to tak naprawdę tylko zbliża się do tego, by iść na dno jak kamień.

Sowia Gwiazda obserwował, jak kotka wraca na mieliznę, a gdy już złapała grunt, skinął głową. Już miał ją pochwalić, gdy akurat kotka zadała pytanie.
- Tak, jakbyś chodziła po lądzie. O tak - odparł, po czym podniósł się na tylne łapy, by przednimi zaprezentować ruchy do pływania, po czym usiadł z powrotem. - Trochę, jakbyś łapała nimi wodę. Oczywiście, to samo z tylnymi. Jeśli chcesz, spróbuj jeszcze raz. Możemy razem popłynąć do tamtych trzcin - zaproponował, wskazując nosem trzciny kilka długości lisa od brzegu.

- Chcę. Chcę umieć pływać dobrze - odpowiedziała niemalże od razu. To była jedna z rzeczy, których miała szansę się nauczyć dobrze. To było coś, w czym mogła być dobra. Chciała umieć pływać, chciała być w tym dobra, chciała kiedyś móc być nie do odróżnienia od wydry w wodzie. To brzmiało dobrze. Ekscytująco.
Wróciła więc do wody i spojrzała pytająco na Sowią Gwiazdę; z całą pewnością czułaby się pewniej, gdyby jednak był gdzieś blisko niej, ale nie zamierzała otwarcie prosić go o to, by do niej dołączył. Zamiast tego weszła na głębszą wodę, tam, gdzie nie czuła już gruntu pod łapami i z początku wróciła do swojego chaotycznego młócenia łapami w wodzie, by utrzymać się na powierzchni; sapnęła, próbując się uspokoić i zmusić do tego, by jednak zaufać własnej wyporności. Choć grzbiet miała sztywny, starała się rozciągnąć swobodnie na wodzie i zmusić się do tego, by jednak nie machać łapami na oślep, a zamiast tego próbować iść, tyle że w powietrzu.
Zdecydowanie brakowało jej wprawy, jakiejś lekkości i swobody w wodzie, jednak faktycznie, gdy znalazła rytm, choć walczyła z wodą bardziej, niż powinna, udało jej się wypłynąć dalej, głębiej, w stronę trzcin, które wskazał Sowia Gwiazda.

Kocur uśmiechnął się, widząc determinację terminatorki. Skinął więc jej głową i wszedł za nią do wody. Cały czas płynął obok niej, zachowując jednak lekki odstęp i zmniejszając go tylko, by w razie potrzeby skorygować ruchy Niknącej Łapy. Trochę opornie, ale w końcu udało im się dotrzeć do wspomnianych trzcin.
- Dobrze ci idzie - pochwalił czarnofutrą, chcąc dodać jej nico pewności siebie. - Odetchnij chwilę i wracamy do brzegu.

Zawróciła dość płynnie, czym zaskoczyła nawet siebie; im dłużej była w wodzie, tym lepiej szło jej kontrolowanie swojego oddechu i pilnowanie, by woda nie zalewała jej nosa oraz poruszanie się w wodzie. Brakowało jej jakiejś finezji ruchów, równego rytmu, ogólnie pojętego doświadczenia - ale nie szła na dno jak kamień, więc to był dla niej największy plus. Przepłynęła odcinek, jaki dzielił ją od brzegu i dopiero gdy stanęła na trawie, zorientowała się, jak bardzo była zmęczona i jak bardzo drżały jej suche, słabo wyrobione, choć doskonale widoczne pod krótką sierścią i cienką skórą mięśnie. Wzięła głęboki wdech po tym, jak otrzepała się jak pies.

Sowia Gwiazda wyszedł na brzeg tuż za kotką i również się otrzepał.
- W porządku. Dobrze ci poszło, ale na dziś koniec. Wracamy do obozu - oświadczył, ocierając pocieszająco ogonem o bok terminatorki. Gdy tylko chwilę odetchnęła, ruszyli w kierunku obozu, po drodze zahaczając tylko o Języki i Łyse Drzewa, gdzie, pokazał jej granicę z ziemiami niczyimi.

Kiwnęła głową. Nie miała nic więcej do dodania, więc ruszyła za Sowią Gwiazdą, jednak szybko zorientowała się, jak bardzo męczące było pływanie i jak bardzo bolały ją mięśnie. Gdy wróciła do obozu, rzuciła się na swoje legowisko i niemalże natychmiast zasnęła.

***

Nie spotkali się następnego nie. Kolejnego również nie... i w zasadzie przez następne dwa księżyce Niknąca Łapa była uziemiona w obozie. Choć w pierwszej kolejności chciała biec na granicę z Plemieniem i dać znać Lilii, że wciąż żyje, wiedziała, że najpierw musiała załatwić wszystkie sprawy tu, w Klanie Rzeki. Zresztą, słyszała o zakazie, jaki narzucił Sowia Gwiazda... sama nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Mieli się spotkać dziś, więc Niknąca Łapa pojawiła się o wyznaczonym miejscu i czasie.
- Dzień dobry - przywitała się, tuląc po sobie uszy, a raczej lewe ucho i to, co pozostało jej z prawego ucha.

Niknąca Łapa i Księżycowa Łapa w końcu wydobrzeli, a więc mogli wrócić do treningu. Na pierwszy ogień poszła czarna kotka, ponieważ uznał, że Księżycowej Łapie może przydać się dodatkowy dzień wolnego. Z resztą i tak musiał przemyśleć rozmowę, jaką chciał z nim przeprowadzić.
- Witaj, Niknąca Łapo - przywitał się z kotką, gdy zbliżył się do wyjścia z obozu, przy którym kazał jej czekać, gdy wczoraj rozmawiali. - Jak się czujesz? - zapytał z troską, nim ruszyli.
Jałowcowa Łapa sądziła, że oboje byli już gotowi do wyjścia z lecznicy, ale to nie znaczyło, że wszystko było w porządku. Zdrowie cielesne to nie wszystko. Takie wydarzenie, jak walka na śmierć i życie z kuną mogło na długo zapaść w pamięć.

- Chyba w porządku - odpowiedziała, wzruszając barkami. - Ucho nadal nie odrosło - dodała, uśmiechając się głupio, żeby trochę rozładować atmosferę, bo miała wrażenie, że Sowia Gwiazda już na wstępie miał nastawienie, jakby ktoś te dwa księżyce temu umarł w Młodniku. Ktoś inny, niż kuna, rzecz jasna.

Sowia Gwiazda wydał z siebie rozbawiony pomruk na jej słowa. Cóż, chciałby, by uszy rzeczywiście odrastały, ale niestety tak to nie działało. Po chwili ponownie spoważniał.
- Muszę cię pochwalić, Niknąca Łapo. I podziękować. Nie każdy kot zdobyłby się ratować czyjeś życie - przyznał z nutą uznania. Musiał coś powiedzieć. W końcu kotka uratowała życie jego siostrzeńca. Całe szczęście, że nie musiała przypłacić tego swoim. - Gdyby nie ty, wszystko mogłoby się potoczyć o wiele gorzej. Mógłbym nawet rozważyć, czy nie mianować cię za to na wojowniczkę, ale niestety zostały nam jeszcze dwie ważne umiejętności do przerobienia. Wspinaczka i walka. To drugie masz już w pewnym stopniu zaznajomione, ale i tak wolałbym byś potrenowała w kontrolowanych warunkach. Możesz wybrać, co dziś zrobimy.

- Hm - mruknęła cicho, uśmiechając się lekko i uciekając wzrokiem gdzieś w bok. Nie chciała mówić, że to sumienie ją gryzło. Że to był ułamek uderzenia serca, kiedy postanowiła zwrócić na siebie uwagę kuny, kiedy mogła bez problemu wycofać się niezauważona i udawać, że niczego nie widziała - ale ponieważ już się odezwała, nie miała odwrotu i musiała dołączyć do walki. To nie była odwaga, bohaterskość, czy cokolwiek innego. Czuła się okropnie, przyjmując podziękowania, bo czuła, że na nie zupełnie nie zasługuje. Kot, który w myślach był gotowy odwrócić wzrok i pozwolić na śmierć młodego kota nie zasługiwał na pochwały. Przygryzła wnętrze policzka.
- Walka brzmi dobrze - powiedziała cicho. - Możemy od niej zacząć.