To był dla Sowiej Łapy wielki dzień, o ile nie największy w jego życiu. Dzień, w którym przestanie być łapą i stanie się jednym z wojowników powstałego z popiołów Klanu Rzeki. Koniec ze sprzątaniem obozu i wyciąganiem kleszczy Orlego Krzyku, koniec z byciem słabym tchórzem uciekającym na drzewo, gdy inni narażają dla niego życie. Poprzedniego wieczoru, gdy Mknący Nurt oświadczył mu o jego ceremonii przyrzekł sobie, że od teraz będzie innym kotem, odważniejszym i rozsądniejszym, takim, który zadośćuczyni klanowi śmierć Łosiego Ryku.
Tego ranka dokładnie wymył i ułożył swoje futro, następnie spędził czas razem ze Śliwkową Łapą, która też miała być dziś mianowana. Kocur cieszył się, że w czasie nocnego czuwania będzie miał przy sobie jakąś bliską mordkę.
W końcu w obozie rozległo się to charakterystyczne wołanie, na które Sowia Łapa tak długo czekał. Nadeszła ta wielka chwila. Razem ze Śliwką jako pierwsi znaleźli się pod Omszoną Skałą, siadając razem. Dymny z szacunkiem skinął głową przywódcy w ramach powitania. Z cichą radością odnotował również, że krótkowłosy wyglądał już nieco lepiej, niż w czasie pogrzebu Porannej Zorzy.
No, to teraz jedynie czekać na resztę mianowanych.

Co prawda Kózki nie udało się wytrenować na tą ceremonię, ale była następna na której miała zamiar usłyszeć nowe imię szylkretowej. A jak na razie? Ah, nie mogła narzekać! Dokończyła trening jednego, konkretnego terminatora, z którym początkowo współpracę widziała dosyć czarno, a tu oprócz niego, mianowany miał zostać Sowia Łapa. Czy więc był powód do ukrywania zadowolenia i dumy? Co prawda nie z Płotki (no, może troszeczkę), ale z Sowy jak najbardziej. I to właśnie do niego skierowała swoje kroki, kiedy tylko usłyszała wezwanie Krzywej Gwiazdy. Podreptała do trójki kotów, z wysoko uniesionym ogonem i wyjątkowo dobrym nastroju.
- Jak się nasze gołąbki czują z pełnym upierzeniem? - Spytała siadając sobie obok, do Śliwki jedynie kiwając głową, gdyż po prostu jej nie znała. Jednocześnie Sowa mógł zobaczyć pytające spojrzenie, jakie ta mu posłała. Ostatnio rozmawiali o romansach, a tu może coś się dzieje? Czy to zwykła znajomość?
- Aah~ Naprawdę wyboista droga była za wami, jak biedaki sobie z tym poradziliście - Miauknęła teatralnie, jak to miała w zwyczaju, jednak po chwili można powiedzieć, że spoważniała, pomimo dalszego rozbawienia w postawie. Miała zamiar im pogratulować, oczywiście, ale dopiero po otrzymaniu imion. Teraz chciała się jeszcze nacieszyć ich stanowiskami z ,,Łapą" na końcu.

Przyszła i typowa Ryk. Zgarbiona, z nieprzyjemną miną i świdrującym wzrokiem. Nie, żeby jakoś cieszyła się z ceremonii. Miała ostatnio pogrzebową atmosferę. Grzebała jednego kota za drugim. Nawet już jednego zasypała ziemią i piachem będąc medyczką. Cóż za gorycz. A się od niej nie uwolni. Musi się trzymać tego na co pracowała z 20 księżycy. Plus Terminatora za jakiś czas będzie musiała szukać. Eh. Rzyg. No, ale nic. Trzeba przyjść. Jacyś wojownicy będą mianowani. Wyszła ze swojej niedźwiedziej jaskini (lecznicy) i usiadła gdzieś blisko centrum. Musi zaczepić Krzywą Gwiazdę, gdy wszystko się skończy.

Och, nawet nie wiecie, jak bardzo rad Przypływ był, że nie przypadło mu oglądać martwych ciał poraz kolejny! Głosy nawołujące go, żeby spoczął wraz z nimi pod Omszoną Skałą nie wydawały mu się już być przyjazne — lecz tym razem, Krzywa Gwiazda nie pozostawił wątpliwości co do funkcji tegoż zebrania. Gdy wyściubił nosa zza jakiegokolwiek zakątka, który uznał za interesujący przyuważył, że największe zbiorowisko stanowili Płotkowa Łapa, Sowia Łapa, Śliwkowa Łapa i, ech, Śpiewający Raniuszek. Chyba już wiedział, co się świeci.
– Aaa, więc to wasze…! – zaświergotał, gdy podbiegł do zgrai terminatorów… tego wojownika też, powiedzmy. – No… to wszystkiego najlepszego? – zaśmiał się i przekrzywiła głowę na bok, skacząc spojrzeniem od sylwetki do sylwetki. Niekoniecznie wiedziała, co się mówi w takiej sytuacji… poza tym, teraz miała żartować, a nie być poważna! – Życzę wam ładnych imion i, eee, czegokolwiek tam chcecie – machnęła łapą i usiadła najbliżej, a jakże!, Płotkowej Łapy.

Skończył trening. Oficjalnie. No, nie żeby wcześniej skończył nieoficjalnie czy coś. W każdym razie; mógł zjawić się na ceremonii i uzyskać nowe imię... ale nie był pewien, czy chciał. Nowe imię znaczyło nowe obowiązki, nowe zobowiązania wobec klanu, a przede wszystkim; szkolenie przyszłych pokoleń rzeczniaków. Co... nie podobało mu się. Co prawda rozmawiał o tym z Mknącym Nurtem, który był zastępcą, ale czy ten na pewno przekazał to przywódcy? Czy Krzywa Gwiazda o tym wiedział? Czy... miał coś przeciwko temu, że rudy nie jest gotowy trenować? Od rozmowy minęło wiele księżyców, a Trzcina trochę podrósł, więc może myśleli, że zmienił zdanie? Ale nie, nie zmienił. Czuł się źle. Okropnie... ale jeszcze gorzej by się czuł, gdyby nie przyszedł. Czułby, że zawiódł swoją mistrzynię, a tak... zawiedzie ją trochę później, o ile Krzywa Gwiazda nie da mu żadnego terminatora, jak to miał obiecane przez Mknącego...
Usiadł z boku, uparcie wpatrując się w swoje łapy i cofając uszy starając się nie słyszeć rozmów między innymi mianowanymi. Nie chciał w tym uczestniczyć, chciał być sam ze sobą, ze swoimi myślami i... modlitwami.

Ryczący Niedźwiedź szybko wyłapała przygnębioną sylwetkę brata. Trzcinowej Łapy. Może i oddalili się od siebie znacznie na przestrzeni księżycy to chciała do niego podejść. Sama nie miała najlepszego humoru, ale dwóm nieszczęśliwym kotom będzie raźniej nie? No ba. Machnęła ogonem jeszcze do Przypływu, który zjawił się na ceremonii w pobliżu reszty kotów i usiadła obok rudego brata na uboczu.
- Cześć Trzcina. Coś nie tak? - dotknęła barkiem jego barku patrząc na jego pysk, skierowany w ziemię.

Głos Krzywej Gwiazdy doszedł i mych uszu, a ja ...Nie Wiedziałam, czy chce przychodzić. Ostatnim razem, gdy umieściłam swój kuper w lecznicy i nie mogłam wyjść, Śliwka powiedziała, że Krzywa Gwiazda zwołał pogrzeb Porannej Zorzy. Moje serce wtedy jakby ustało na moment. Czy na samą wieść o dość niespodziewanej śmierci srebrnej, czy na to, co się z nią wiązało, co mogło wyjść, a na co sama pręgowana teraz mogła jedynie się popatrzeć z chmur. Ugh. Czasami też bym tak chciała. Po prostu przejść gdzieś indziej, by problemy żywych mnie nie dotknęły. Jakie by to było prostsze, zgaduję.
Śliwka spędziła wtedy ze mną ten czas, opowiadając co dzieje się w obozie i społeczności.

Tak więc teraz skierowałam spokojny krok ku zebranym - była to pewno ceremonia samej Śliwki i Płotki. Niech brat poczuje jakieś tam gratulacje z mej strony. Przecie zawsze mogłam od niego wymóc tego samego, kiedyś, jak skończe swój trening.
Śliwka nie musiałaby za to przychodzić, lecz byłoby mi...Miło, widząc ich pyszczek wśród zebranych.

Skinęłam Krzywej Gwieździe głową na przywitanie.
Moja głowa obróciła się kilka razy, wzrokiem szukając za jakąś znajomą mordką, które...Znalazłam poniekąd?
Śliwka, Płotka i ten uh, Sowa - siedzieli razem z boku wraz z jakimś kociakiem oraz szylkretką. Szybko można się skapnąć, że zajęci.
Gdzieś w tłumie kolorowych futer ujrzałam to jedno, znaczące i wyróżniające się swym zielonym wzrokiem - Ryczący Niedźwiedź! Choć i ta uciekła w stronę brata.
Westchnęłam - od czasu śmierci Porannej Zorzy...Kotka nie czuła się dobrze, lecz starała się tego nie pokazywać przy pacjentach, za co można było ją podziwiać.
Nie wiem, czy nawet gratulowanie imienia medyka byłoby na miejscu po tym wszystkim - czy takie przejęcie rangi nie zostawia gorzkiego posmaku?

Westchnęłam. Lepiej o tym nie myśleć, a i tak finalnie usiadłam się z boku, zauważając długofutrą sylwetkę ojca i witając się z nim z uśmiechem.

To miała być ceremonia Sowiej Łapy, między innymi, dlatego naturalnie nie mogło go na niej zabraknąć. Zdawałoby się, że nad klanem wciąż ciążyło widmo pogrzebu Porannej Zorzy, ale niezależnie od smutku, jaki temu towarzyszył, dzisiaj nie mogło być ponuro. To miał być wspaniały dzień dla przyszłych wojowników; Sowia Łapa miał dostać swoje długo wyczekiwane imię, na które zasługiwał z całą pewnością.
Dlatego przyszedł. Nieco później niż inni, ale się pojawił. Zlustrował spojrzeniem grupkę, jaka utworzyła się na środku, i gdyby jego terminator zerknął w jego kierunku, Mknący Nurt posłałby mu promienny uśmiech. Następnie skierował się gdzieś na bok, gdzie samotnie usiadł. Przecież jakiś stary dziadek nie będzie pchał się w młode towarzystwo i psuł wszystkim nastrój.

Na ostatnim pogrzebie i ceremonii się nie zjawił... No cóż, bywa, to może, chociaż na następnej się uda. Słyszał wszystko, co się stało, ale to nie to samo, co być osobiście, dlatego tym razem dopilnował siebie, żeby jednak uczestniczyć w życiu Klanu. Miały być mianowane jakieś koty, to znaczy jakiś terminator... Terminatorzy? Naprawdę nie miał pojęcia, jednak co z tego, skoro zaraz miał się dowiedzieć.
Wybór towarzystwa był dla niego oczywisty - przysiadł się do Migoczącej Iskry, bo nie dostrzegł kogoś z rodzeństwa, ani też nie bardzo miał ochotę, by podchodzić do losowych terminatorów. Skinął lekko głową matce na przywitanie, a następnie nachylił się, by zapytać:
- Ktoś od ciebie jest mianowany?

Nadszedł wreszcie czas mojego mianowania. Nic nie mogło mi zepsuć tego dnia. Na wezwanie Krzywej Gwiazdy z uniesioną wyżej głową pojawiłem się pod Omszałą Skałą i rozejrzałem się po zgromadzonych. Wiedziałem, że nie byłem jedynym, dla którego ta ceremonia mogła zostać zwołana. A szkoda, gdyż cała uwaga byłaby skoncentrowana wówczas wokół mojej osoby. Kilka imion obiło mi się o uszy, lecz chyba najbardziej w głowie utkwiło mi Trzcina, koło którego przysiadła się pstrokata medyczka. Zmrużyłem delikatnie oczy, opuszczając brwi, będąc nieco zaskoczonym tym widokiem, ale i ja postanowiłem podejść do rodzeństwa, głównie z myślą o Ryczącym Niedźwiedziu.
— Siema. Pozwolicie, że się przysiądę. — powiedziałem patrząc na dwa zmarnowane pyski i usiadłem dumnie obok siostry. To, że Ryk miałam powody do wisielczego humoru rozumiałem, dlatego nie zamierzałem zadawać w tej sytuacji głupiego pytania pt. "co ci jest?". Ale zastanawiało mnie przygnębienie rudego. Zauważyłem jednak, że Ryk wyglądała na bardziej zainteresowaną tym tematem, więc zostawiłem to bez słowa, licząc, że prędzej czy później pewnie dowiem się o co chodzi. Milczałem i czekałem na wywołanie mojego imienia. Wreszcie, ten dzień nadszedł!

Zanim się obejrzałem, prawie jakbym był ostatnim wyczekiwanym kotem na ceremonii; głos Krzywej Gwiazdy rozniósł się ponownie po obozie, a ja z nadzwyczajną chęcią i przyjemnością go słuchałem, bo wiedziałem, że nadszedł najwyższy czas na otrzymanie wojowniczego imienia.
Wywołany wśród szeregu innych terminatorów wystąpiłem podchodząc bliżej środka. Zadarłem lekko głowę w duchu myśląc jedynie o tym jak długo czekałem na tą chwilę. Ile musiałem wycierpieć, wyczekać, ile pochłonęło to czasu i mojej cierpliwości do mistrzów, zanim wreszcie stanąłem tu, pod Omszałą Skałą w oczekiwaniu na usłyszenie pełnego imienia. "Czy przysięgacie postępować według Kodeksu Wojownika oraz chronić i bronić swojego klanu, nawet kosztem własnego życia?" Poczułem, że serce mocniej łomocze mi w klatce, a kąciki pyska mimowolnie unoszą się, gdy wypowiadałem głośno i wyraźnie... — Przysięgam!

Coraz więcej kotów schodziło się na ceremonię, a dymny witał się z każdym, kto przywitał się z nim, a także podziękował Przypływowi za te urocze gratulacje. Choć ciężko było ukryć, Sowia Łapa był nieco rozczarowany frekwencją. Miał nadzieję, że jednak pojawi się więcej kotów. Nowi wojownicy, zwłaszcza w tak ubogim w tę rangę Klanie Rzeki, powinni budzić większe zainteresowania. Ale cóż, co poradzić? Dla Sowiej Łapy najważniejsze było, że pojawili się Suchy Nos i Czarnostopy, którzy bądź co bądź byli dla niego jak rodzice. Aha, no i Śpiewajający Raniuszek przyszła. Cieszył się, jednak od ich ostatniej rozmowy nadal był nieco zirytowany jej zachowaniem. Teraz jednak postanowił nie zwracać na to uwagi i cieszyć się wielką chwilą.
Na szczęście, nadeszła ona szybko. W końcu pojawili się wszyscy, którzy mieli być mianowani. Serce złotookiego zabiło szybciej, gdy w końcu Krzywa Gwiazda zabrał głos. Machnął nerwowo ogonem i wraz z resztą mianowanych wyszedł nieco na przód.
Chyba jeszcze nigdy w życiu nie czuł takiej dumy. Pomimo wielu błędów jakie popełnił, był pewny, że jednak zapracował na tę rangę. Musiał, w końcu inaczej nie dopuszczono by go do ceremonii. Wszystko to jednak doprowadziło go do tego momentu. Momentu, gdy oficjalnie stanie się częścią Klanu Rzeki i nierozerwalnie połączy swoich samotniczych przodków z Gwiezdnym Klanem.
Ustał dumnie, jak nigdy dotąd, jednakże jego ogon drgał nerwowo, zdradzając jego stres.
- Przysięgam! - odparł poważnie, lecz z lekkim uśmiechem rosnącym na mordce.

Spóźnił się, jak zwykle zresztą. Nie było to już chyba nic nowego, Srebrna Łuska zawsze miał złe wyczucie czasu — za każdym razem, gdy Krzywa Gwiazda zwoływał ceremonię, wojownik albo pogrążony był w głębokim śnie, zbity z planszy silnymi medykamentami, albo nie było go w obozie, gdy akurat polował, próbując w jakikolwiek sposób odpracować swoją niedyspozycję.
Wrócił do obozu z zającem w pysku. Orientując się, że przyszedł na sam środek ceremonii, na moment mianowania, po prostu zatrzymał się przy wejściu z obozu i tam też usiadł, kładąc zwierzynę obok siebie. Pociągnął cicho nosem i uniósł łapę do pyska, by móc zwilżyć językiem grzbiet nadgarstka; potarł nim po białej sierści na pysku, która miała brunatne zabawienie od krwi, która wcześniej ciekła mu z nosa.

Najpierw nie zwrócił uwagi na przyjście siostry, ale czując jak uderza go delikatnie w bark podniósł spojrzenie właśnie na nią, wyraźnie bijąc się z myślami. Sam do końca nie wiedział, co aktualnie czuje i co mu dolega, więc zanim się zabrał, by w ogóle otworzyć pysk, obok nich pojawił się Rybia Łapa. Tak więc co najwyżej mocniej go zatrzasnął, zaciskając zęby. Co jest? Co jest? No właśnie. Nie powinien się źle czuć, w końcu miał teraz swoją ceremonię, a jedyne o czym marzył, to zapaść się pod ziemię i nigdy spod niej nie wychodzić; no chyba że koty przestaną być mianowane na wojowników i nie będzie obowiązku trenowania terminatorów.
Nie chciał się otwierać, tak po prostu. Nie chodziło tu o Ryk, bo jej ufał chyba najbardziej na świecie poza Suchym Nosem, ale... obecność Rybiej Łapy, z którym nie miał za dobrego kontaktu sprawiała, że ostatnim o czym myślał, to otworzenie się.
- Czy... możemy porozmawiać po ceremonii... jak medyk z wojownikiem? - zagadnął niepewnie do siostry. Nie chciał, by Rybia Łapa poczuł się wykluczony z rozmowy, więc udał, że chodzi o coś... bardziej zdrowotnego. A przynajmniej miał nadzieję, że tak to zabrzmiało. Zresztą, poważnie musiał z kimś o tym porozmawiać, a Ryczący Niedźwiedź była najlepszym kandydatem do tego.
Zanim jednak jego słowa w ogóle mogły osiąść, to... Odezwał się Krzywa Gwiazda, na co tylko ostatkiem siły woli bardziej nie zapadł się w sobie. To już. To teraz. Rozejrzał się w poszukiwaniu zastępcy posyłając mu przerażone spojrzenie. Rozmawiał z przywódcą, prawda? Mówił mu, że nie chce na początku nikogo trenować, prawda? Przełknął ślinę, a następnie, powoli, jakby każdy krok mógł sprawić, że spadnie w przepaść, jeśli nie będzie uważał jak stawia łapy, czując, jak świat mu wiruje, ruszył do przodu za bratem. A więc mieli być mianowani razem, co?
Nawet nie zwrócił uwagi, że obok stoi Sowia Łapa, nie pomyślał, by się z nim przywitać. Wzrok miał wbity cały czas w ziemię, a gdy Krzywa Gwiazda skończył mówić, a dookoła niego rozległy się przysięgi... poczuł że tchórzy. Nie odzywał się, mimo że otaczający go terminatorzy już przysięgli swoje. Oddychał chwilę za szybko, mielił w pysku to, co chciał powiedzieć czując, że panuje tam większa susza niżeli na pustyni w wyjątkowo gorący dzień... i dopiero po chwili z jego pyska wydobyło się ciche "Przysięgam", acz nie podniósł łba by spojrzeć na przywódcę. I miał nadzieję, że to wystarczy.