Z całą pewnością można stwierdzić, że Przypływ jest dzieckiem Powracającego Zimna. Wierny formie jego matki, pomimo przeciętnej budowy już zaczyna odstawać wielkością na tle jego rodzeństwa, dążąc do bycia jednym najwyższych spośród całej zgrai, a także członków Klanu Rzeki. Kontury jego ciała są zaokrąglone kocięcym tłuszczem, a także długą sierścią, której objętość jest dodatkowo zwiększona przez kocięcy puszek, lecz – na modłę rodzicielki – Przypływ zapewne wyostrzy się i nabierze kształtu wraz z dojrzewaniem. Futro kota przybiera ton wyjątkowo nienasyconego niebieskiego, wpadającego niemalże w szarość; barwa ta rozjaśnia się do beżowokremowych odcieni na spodzie ciała. Odcinająca się od tła ciemniejszym kolorem gruba pręga pokrywa ogon – za wyjątkiem pojedynczych włosków – oraz grzbiet Przypływu, na bokach rozpraszając się w nalot, dopiero na głowie i kończynach ujawniając dość gruby rysunek pręgowania.
Całość dopełnia biel. Barwa ta na głowie rozciąga się pod kości jarzmowe, niemalże w całości pokrywając pyszczek Przypływu, docierając między brwi nieregularną strzałką – zostawiając małą łatkę koloru na grzbiecie nosa nachyloną ku lewej stronie. Stamtąd, znaczenia rozlewają się na całą kryzę i podbrzusze. Po lewej stronie grzbietu kota, na wysokości klatki piersiowej i blisko samego kręgosłupa, znajduje się biała łata. Również i reszta korpusu Przypływu jest gdzieniegdzie zaznaczona drobnymi włoskami tegoż koloru, a ich większe skupiska można wyróżnić na prawej stronie miednicy, środku klatki piersiowej również po prawej stronie, a także końcówce ogona. Nieregularne łaty bieli znajdują się też na łapach; wysokie “skarpetki” z tyłu przednich kończyn sięgają łokcia; z przodu pozwalają niebieskawej barwie sięgnąć połowy przedramienia, a także zostawić drobne plamki – tuż nad nadgarstkiem na prawej łapie, a na samym nadgarstku na lewej. Tylne kończyny wyglądają podobnie: na ich wierzchu biel rozpoczyna się od wysokości samej stopy, a na ich tyle rozlewa aż do kolana. Biały ustępuje niebieskiemu na lewym stawie skokowym oraz obszarze kości śródstopia prawej łapy.
Przypływ ma dość wąski, trójkątny łebek z prostym grzbietem nosa, który znajduje się w jednej linii z czołem, a zakończony jest różowym noskiem – tego samego koloru są opuszki jego łap. Całość dopełniają zaokrąglone na czubku uszy z małymi pędzelkami oraz oczy z kącikami uniesionymi ku górze, które jeszcze nie wybarwiły się z szaroniebieskiego, kocięcego odcienia – w przyszłości będą głęboko niebieskie o zielonkawym odcieniu, stopniowo zmieniające się do ciemnego brązu przy źrenicy.

od czterech księżyców do ???
Zdecydowanie nie straciła na pewności siebie. Przypływ wciąż uwielbia być w centrum zainteresowania i błyszczeć, lecz także podchodzić do innych, by rozpocząć rozmowę na przeróżne tematy, jakim chociażby może być ich samopoczucie. Niezwykle ciekawski świata oraz drugiego kota, dziecię Powracającego Zimna uwielbia ciągnąć innych za język i wyciągać z nich reakcję, nie ma w tym jednak ani kszty złośliwości, a jedynie niewiarygodnie silne pragnienie zadawania pytań i błądzenia za odpowiedzią nań. Wiąże się z tym przywiązanie Przypływ do baśń i podań opowiadanych mu przez inne koty, które kojarzy z pyskami ich właścicieli i przypisuje do nich dziedzictwo, hołd.
Stoi to w opozycji w jego niechęci do wszelkiego rodzaju autorytetów, które odczuwa z pozycji szarego kocięcia, terminatora, wojownika. Dystansuje się od kodeksu wojownika i klanowej hierarchii, nawet jeżeli pozna te koty osobiście — co jest jedyną formą samotności, której Przypływ się oddaje. Wydawać by się mogło, że całą jej wiarę przelewa na przyjaciół oraz jej przodków, czemu ani nie zaprzecza, ani nie przytakuje.
Wartym jest uwagi, iż nawet przy lekkim stopniu obłudy, który szarofutry wziął we własne objęcia, aby osiągać najlepsze efekty z konwersacji, nie brak mu kultury osobistej, ani traktowania własnego rozmówcy na równi z sobą. Nawet, jeśli nie zawsze uważa, że tak jest.

od pierwszego do trzeciego księżyca
Przypływ wciąż jest maleństwem, którego zalążek charakteru będzie się intensywnie rozwijać, lecz już widać, że to kot lubiący zwracać na siebie uwagę. Niestroniąca od towarzystwa przylepa, która wołaniem przypomina o swojej obecności, z lubością dołączająca się do niemalże każdej usłyszanej przezeń rozmowy. Uwielbia słuchać przeróżnych historii i opowieści, dopóty nieważny dla niego jest stopień ich prawdziwości, dopóki są wystarczająco angażujące. Wraz z rozwojem jego abstrakcyjnego myślenia sam zaczął bawić się w małego bajarza, w zależności od dnia albo zwyczajnie prawiąc o przeróżnych świecidełkach, które znalazł w obozie, albo dołączając do nich niesamowite, w jego mniemaniu, biografie, a reakcje dorosłych na jego słowa strasznie go bawią. Niestety, do bogatej wyobraźni młodego marzyciela z łatwością dołączyła się tendencja do patologicznego kłamania, wyrobiona przez nic innego, jak drakońskie zasady, które jej dzieciom wpaja Powracające Zimno. Przypływ czuje do rodzicielki więcej strachu, aniżeli ciepłego uczucia, zabaw szukając u innych członków Klanu Rzeki. Jeżeli w jego naturze sprawianie kłopotów leżało nigdy, to dlaczego mama ciągle go straszy? Mały nauczył się unikania jej, a także po części jej ideałów – do bycia najlepszym wojownikiem na tym padole mu się nie śpieszy… woli się bawić z innymi oraz uśmiechać, a nie martwić czymś, czego w ogóle nie rozumie!