Na dźwięk nowego określenia w mich oczach szczerze błysnęło - księżyc zamiast miesiąc? A to nawet ciekawe. Zastanawiało mnie czy na dawnych ziemiach kocicy chwilowo zamieszkującej Wysoką Stodołę było więcej odmiennych nazw na rzeczy tak mi oczywiste jak miesiące czy lata. Końcówka mojego ogona lekko drgnęła, a ja przytaknęłam krótko kodując przedstawioną mi informacje, bo kto wie, kiedy może mi się na coś przydać.
- Popiół zawsze udziela schronienia kotom w potrzebie. - westchnęłam w nie do końca odpowiedzi na jej słowa, co do długości pobytu w Wysokiej Stodole. Zerknęłam w kierunku wejścia do legowiska jakbym oczekiwała, że kocur magicznie się zmaterializuje w progu i będę mogła z nim porozmawiać. Tak się jednak nie stało, a ja wróciłam spojrzeniem na srebrno-kremową kocicę leżącą na sianie nieco niżej. - Zatem szybkiego powrotu do zdrowia. - oczekiwali jej bliscy...Cóż, była to dla mnie obca konwencja, patrząc na to, że matka od najmłodszych lat wpajała mi samodzielność i fakt, że w określonym do tego wieku będę musiała zacząć żyć na własną łapę bez rodziny u swojego boku. Na pewno innym kotom łatwiej było żyć w otoczeniu bliskich - sama czasem odwiedzałam Popioła z jego partnerką na pare dni, wracałam do matki, jednak nie odczuwałam jakiegoś silnego przywiązania by chcieć do nich wracać po jakiejś nieobecności. Jako samotniczka spoglądałam na to zupełnie inaczej. Gdy kocica mi się przedstawiła, uśmiechnęłam się lekko i mruknęłam spokojnie.
- Wąsik. - odparłam, po chwili delikatnie poruszając uchem i dodając bardziej do samej siebie. - Klanowe imię jak słyszę. - wtedy też Poranna Zorza zadała dość...bliskie mojemu stwierdzeniu pytanie, a ja uśmiechnęłam się i poprawiłam na własnym, chwilowym legowisku z siana. Czy coś wiedziałam? Wiedziałam naprawdę sporo. Golcowy Śpiew była naprawdę wspaniałą rozmówczynią w kwestii pozyskiwania informacji o klanach. Byłam więc jak najbardziej rozeznana w temacie i zamierzałam jeszcze trochę poszerzyć ów temat.
- Wiem, że są dwa. Poznałam nawet parę kotów z nich podczas wędrówek w okolicach ich rewirów. Jesteś z nimi jakoś powiązana, Poranna Zorzo? - może była członkinią jednego z klanów, którym nie udało się dotrzeć do doliny?

Przytaknęła głową w odpowiedzi na podziękowanie, woląc oszczędzać swój już i tak zachrypnięty głos. Nie powinna dużo mówić, jednak krótka pogawędka z nieznajomą kocicą pierwszy raz od jakiegoś czasu nie była jakoś mocno obciążająca. A przynajmniej takie wrażenie miała Poranna Zorza.
- Tak, pochodzimy ze wspólnych ziem - odpowiedziała na pytanie, jednocześnie częściowo zdradzając swoje pochodzenie zachrypniętym głosem. Skoro już Wąsik pytała bezpośrednio, to nie widziała powodu, dla którego miałaby tego nie wyjaśnić. Aktualnie nie była w zbyt dobrej kondycji, jednak miała nadzieję, że zdąży wyleczyć zarówno przeziębienie, jak i rany, nim większość kotów z siedlisk dwunogów się o tym dowie.
- Kiedyś należałam do jednego z nich, ale mój klan nie przeżył pożaru tak dobrze, jak pozostałe dwa - odpowiedziała, odkasłując zalegającą w gardle wydzielinę, która mocno utrudniała jej porozumiewanie się. Może to i lepiej, bo złocista kotka nie będzie mogła pociągnąć za język Porannej Zorzy, a sama szylkretka mogła się hamować w udzielaniu informacji Wąsik. Kocica nie wiedziała zbyt dużo o klanach, dlatego nie zamierzała udzielać mocno szczegółowych informacji, jednak... Mogła paroma z nich się podzielić.
- Chcę odbudować swój klan - dodała na koniec, nie przerywając kontaktu wzrokowego, a pomimo starań w zachowaniu neutralności, to w oczach medyczki Klanu Rzeki błysnęła pewność, a także determinacja, chociaż przez krótką chwilę. Jedyne, co darzyła szczerą miłością, to właśnie klan i chciała wykorzystać wszystkie swoje siły, by cel jej i dwójki pozostałych rzeczniaków się urzeczywistnił.

- Rozumiem. - mruknęłam krótko spoglądając na kocice z niemałym zainteresowaniem. A więc pochodziła z tym samych ziem, a jej klan nie przetrwał wcześniej wspomnianego pożaru - tak jak obstawiałam. Nie pachniała żadnym ze znanych mi klanów, więc wielu możliwości nie miała. Zatem kocica musiała być albo dawną członkinią Cienia bądź Rzeki o których wspominała mi Golcowy Śpiew. Nie zamierzałam jednak zdradzać przed rozmówczynią, że wiedziałam o czym mówimy i zdawałam sobie sprawę z istnienia pozostałych dwóch klanów, które nie dały rady dotrzeć do doliny. Poranna Zorza sprytnie i wymijająco unikała wypowiadania nazwy swojego klanu, a ja nie zamierzałam ciągać ją za język. Mogła powiedzieć w swoim czasie, mogła nie powiedzieć w cale.
- Odbudować? - powtórzyłam unosząc łeb z łap, a moje brwi lekko się zmarszczyły gdy wpatrywałam się prosto w mordkę chwile temu odchrząkującej kocicy. Nie marszczyłam brwi jednak w negatywnym grymasie, a bardziej...W zastanowieniu. - Zatem twoi bliscy to również koty z klanu, który nie zdołał dotrzeć tu w całości? - podpytałam poprawiając się na słomianym stosie, a moje brwi lekko się uniosły. Uśmiechnęłam się lekko widząc determinację i pewność w ślepiach swojej rozmówczyni, po czym poruszyłam nieco wibrysami.
- Ciekawe plany, mam nadzieje, że uda ci się je zrealizować Poranna Zorzo. - przyznałam i skinęłam kocicy powoli łbem, językiem przejeżdżając po sierści na łapie. Mimo sporego zainteresowania tym przedziwnym przedsięwzięciem, w mojej głowie pojawiły się również obawy. Pojawienie się następnego klanu równało się z gorszym dostępem do zwierzyny i kolejnym zabranym terenem. Miałam szczerą nadzieje, że odbudowany klan przeniesie się bliżej doliny i moje tereny łowieckie zostaną nietknięte.
- Gdybyś potrzebowała pomocy podczas rozmów z narwanymi samotnikami tam, gdzie postawisz ławę z twoimi bliskimi. - zaczęłam podnosząc się i przeciągając porządnie, po chwili zeskakując z miękkiego siana na miejsce kawałek przed legowiskiem kocicy. - Służę łapą, słowem i niską opłatą. Znam okoliczne tereny i ich mieszkańców. - mruknęłam miękko, posyłając kocicy lekki uśmiech, po czym powolnym krokiem zaczęłam kierować się ku wyjściu z Wysokiej Stodoły. Wolałam za długo nie przebywać w towarzystwie chorej, a że i tak już miałam sporo informacji...Mogłam poszukać drugiej mieszkanki tego miejsca - Ody i podpytać o jej samopoczucie.
- Szybkiego powrotu do zdrowia, oby nasze ścieżki się jeszcze skrzyżowały, Poranna Zorzo - rzuciłam na pożegnanie odwracając jeszcze łeb w kierunku swojej rozmówczyni, po czym opuściłam stodołę udając się na poszukiwanie Ody.

[zt]

Poranna zdecydowała się odpowiedzieć na pytanie jedynie przytaknięciem głowy. Nie czuła jak na razie potrzeby, by zdradzać Wąsik imiona swoich towarzyszy czy ich ilość, nie był to na razie czas na takie opowieści. Ponadto, jeszcze chwilę będzie musiała spędzić u Popioła nim się wykuruje, a nie wiedziała, jak koty ze stodoły podchodzą do kotów o klanowym pochodzeniu. Być może były tu również osobniki, których klany przegoniły z ziem, co może zaszkodzić jej wizerunkowi. Złocista kotka wydawała się bardziej zainteresowana niż wrogo nastawiona, dlatego gdzieś w środku klatki piersiowej szylkretki wzniósł się delikatny płomyczek nadziei na pozyskanie nowego członka klanu. Jednak na pewno nie w tej chwili, zarówno ze względów bezpieczeństwa medyczki Klanu Rzeki, jak i faktu, że ciężko jej było mówić, a dodatkowo pewno nie słuchało jej się za dobrze. Na życzenia odpowiedziała również skinięciem, jednak w geście podziękowania, a nie potwierdzenia, co było widać po wolniejszym ruchu głowy oraz cieplejszych uczuć, jakie mogła Wąsik zauważyć w oczach swojej rozmówczyni. Na propozycję pomocy lekko się zdziwiła, jednak zastanowiła. Dobrze byłoby mieć kogoś, kto mógłby porozmawiać z samotnikami, gdyby zaszła taka potrzeba. Klan Rzeki był na razie zbyt mały i liczył dwójkę wojowników i jedną kulawą medyczkę, przez co nie mogliby się bronić, gdyby samotników było więcej. Była to propozycja... Godna rozważenia. Dobrze byłoby mieć kogoś takiego, jak złota kocica za swojego sprzymierzeńca i Poranna teraz musiała uważać na swoje słowa, by nie urazić samotniczki, która... Mogła równie dobrze wywołać dużo szkód.
- Zapamiętam. Również mam taką nadzieję i... Dziękuję - odpowiedziała na końcowe pozdrowienia, odprowadzając wzrokiem, delikatnie unosząc kąciki ust i kiwając głową na pożegnanie. No, to teraz będzie mieć o czym myśleć do czasu swojego powrotu do Mknącego Nurtu i Zroszonej Łąki. Jeszcze chciała załatwić przy okazji parę spraw, których nie mogła odwlekać po wyjściu ze stodoły, ale teraz... Położyła głowę na słomie, układając się wygodniej na boku i prędko zapadła w sen.


zt

Nim wyruszę dalej w poszukiwaniu klanów, daję sobie czas na poznanie okolicy.
W końcu jeśli Jaganow mówił prawdę i klany faktycznie osiedliły się w okolicy – a przypadkowo poznane przeze mnie koty zdawały się potwierdzać tę wersję – to… nigdzie mi nie uciekną. Mam czas. Tak dużo czasu, jak tylko zapragnę, w gruncie rzeczy, chociaż nie zamierzałam wiecznie siedzieć na wsi i w jej bliskim otoczeniu; jedynie tyle, ile potrzebowałam, by poznać jej mieszkańców. Każda informacja na temat tych ziem i zamieszkujących je kotów była dla mnie istotna. W ten właśnie sposób spaceruję i szukam. Szukam innych kotów i wrażeń, a łapy mnie same niosą po okolicy; tym razem chcę poznać część budynków w pobliżu rzeki, więc tam się kieruję.

Spaceruję niespiesznym krokiem, rozglądając się uważnie po okolicy. Szukam czegoś, jednocześnie będąc otwarta, na wszystko, co mnie może spotkać; wiedziona ciekawością wchodzę do wnętrza jednego z największych budynków, jaki widziałam w okolicy. Pewnie gdyby nie długie miesiące spędzone we wsiach, miastach, w podróży i wśród samotników, nie miałabym pojęcia, czym ów budynek jest, ale wiem, że to stodoła… a w stodołach często gnieździły się myszy, wraz z nimi zaś – koty. Przechodzę zaledwie kilka kroków, gdy nagle do moich uszu dobiega cichy głos zza mojego grzbietu. Na tyle cichy, że od razu wiem, żeby nie spodziewać się zagrożenia; obracam się więc powoli i spokojnie, a na moim pysku pojawia się leciutki uśmiech.
– Tak, ja. Mieszkasz tutaj, kruszyno? – pytam dobrotliwie, przyglądając się drobnej koteczce o krótkim futerku, które tworzy cała feeria barw.

Przyjmuję luźną postawę, w tym również opuszczam ogon, unosząc jedynie lekko jego końcówkę; to zdecydowanie wskazane przy kimś, kto zachowuje się tak jak młoda kotka, z którą mam do czynienia. Nie jest kociakiem, ale jak jeden z nich się zachowuje; trochę przypomina w tym Marionetkę, ale to nie jest skojarzenie, o którym chcę myśleć w tym momencie. Na razie zostaję na swoim miejscu, nie chcąc przytłaczać istoty o kolorowym futerku.
– Och. Widzisz, ja troszkę też… – stwierdzam pogodnie i z nutką ciepła w głosie, chcąc wywołać bardzo określone uczucia u swojej rozmówczyni. – Ale to dlatego, że dopiero poznaję okolicę, bo jestem tu od niedawna – przyznaję otwarcie. – Mogę cię gdzieś… odprowadzić? Może akurat znam drogę.

Obserwuję młodą, nerwową kotkę, która nieco się uspokaja, w czym niemałą zasługę miała zapewne moja spokojna mowa ciała i ton głosu. Świetnie. Może uda mi się dowiedzieć czegoś ciekawego od tej istotki, która ufa mi tak prędko, że dzieli się ze mną miejscem, gdzie ma swoje legowisko.
– Huh, jeśli mówisz o takim spalonym domu w oddaleniu od reszty, to tak, mniej więcej – odpowiadam po krótkim udawanym zastanowieniu. Jestem tu tyle czasu, że doskonale wiem, że to jedyne miejsce w całej wsi, które pasuje do nazwy „zniszczona chata”, ale nadmierna pewność siebie nie odniesie pożądanego przeze mnie efektu. – Kawałek stamtąd odeszłaś – dodaję ciepło, po czym odwracam się w stronę wyjścia ze stodoły i zaczynam się kierować w stronę drogi. Na szczęście z moich obserwacji wynika, iż ten fragment ulicy, przez który będziemy musiały przejść, jest jeszcze mniej używany, niż pozostała część, więc nie powinnyśmy się nadmiernie martwić o konie i bryczki.
– Nazywam się Mara – odzywam się po chwili, zerkając na kotkę.

Wydaję z siebie cichy, pełen zrozumienia pomruk na słowa młodej kotki, tak jakbym doskonale wiedziała, jak to jest się zgubić i nie być w stanie znaleźć drogi powrotnej… z tą różnicą, że ja nigdy nie byłam aż tak niezaradna, jak wydawała się być istotka tutaj.
– Mi też miło cię poznać… Wrotycz. Tak, moi rodzice mieli fantazję, hah. Jak byłam niegrzeczna, to mama mówiła na mnie Zmora, zamiast Mara – opowiadam z rozbawieniem w głosie kłamstwa wymyślone na poczekaniu, które nie wymagają ode mnie zbyt wielkiego zastanowienia czy nawet fantazji. Kotka jest naiwna, a ja… nic nie tracę, mówiąc cokolwiek w tym stylu, i do tego nie zdradzam niczego na swój temat komuś zupełnie obcemu. Jak już, to mogę jedynie zyskać – sympatię i zaufanie ze strony kolorowej, a to mi z pewnością nie zaszkodzi.
– Mieszkasz sama w Zniszczonej Chacie? Wygląda trochę… huh, przerażająco – zagaduję.

– To dobrze. Masz ładne imię, szkoda byłoby je przekręcać – odpowiadam pogodnie kotce. Fakt faktem, to było ładnie brzmiące imię, idealnie wyważone pomiędzy twardym „w” i „r”, a miękkim „cz” na końcu… chociaż kotka zdawała się całkowicie iść w stronę bycia miękką.
– Fenkuł… och, brzmi znajomo, chyba słyszałam już to imię. Dobrze kojarzę, że zdarza mu się leczyć innych? – Jeden z samotników, których zdążyłam spotkać, a który był bardziej zaznajomiony z otoczeniem, niż poznany przeze mnie jako pierwsze Jaganow, wspominał o kocurach o imionach Popiół i Fenkuł, którzy parali się uzdrawianiem kotów, ale nie mówił nic o jakichkolwiek ich towarzyszach. Skoro teraz mam okazję dowiedzieć się czegoś więcej na temat jednego z nich… wyciągam po to łapę.

– Och, nie znam Kłody, ale jak ją poznam, to będę wiedziała, że jest miła – odpowiadam radośnie. Wrotycz… nie należy chyba do kotów, z którymi można porozmawiać na głębsze tematy, albo kto ma jakieś bardziej skomplikowane wnioski na temat innych kotów, z tego co słyszę. Może gdyby znała mnie lepiej, dłużej, może gdybym zyskała jej zaufanie, to mogłabym z niej wyciągać jakieś bardziej poufne informacje, ale czy mam na to czas? – Jasne, czemu nie! Nigdzie się nie spieszę, a dobrze się rozmawia – odpowiadam na propozycję kotki. – Zostaniemy tutaj, czy przycupniemy gdzieś w okolicy? Nie chciałabym naruszać waszej prywatności, wchodząc do środka.

Kotka dotarła do stodoły. Jakiś kot po drodze jej powiedział, gdzie dokładnie ma iść. Miły kotek.
Sroka weszła niepewnie do stodoły. Miała obawy, że ktoś ją z tąd wyrzuci. Bo tak mogło też być.
Końcówka jej ogona zadrżała. Może nie powinna ufać tej nieznajomej? Ojć.
Bura weszła jeszcze dwa kroki dalej do stodoły.
— H-halo? — zawołała niepewnie. Uznała to za za ciche, więc powtórzyła:
— Halo? Jest tu ktoś?
Oby tu był ten Popiół.

Nagle przed nią wyskoczył duży, niebieski kocur. W jej oczach duży. Wyglądał w miarę przyjaźnie.
Kotka, słysząc mruknięcie, najprawdopodobniej Popioła, wyszła posłusznie na zewnątrz stodoły.
Już miała mówić po co przyszła, pysk otworzyła, jednak kocur zacząl pierwszy mówić.
— Tak. Bardzo boli mnie środek pyska, dziąsła, te przy zębach. I cała jestem osłabiona. — wyjaśniła bura. — Przysłała mnie tu Pana córka. Pan zwie się Popiół, prawda? — dodała, żeby upewnić się czy aby na pewno wie z kim mówi.