Wysoka Stodoła

Dima

Na szczęście Pyła, ktoś tutaj był. Konkretnie Dima, które siedziało sobie w głębi stodoły i jadło swój posiłek w postaci skromnego gołębia. Dla jeno takie żarcie było wystarczające.
Słysząc znajomy głos przerwało na chwilę spożywanie zdobyczy, aby spojrzeć na kocurka. Cofnęło lekko uszy, widząc, że tym razem nie miał nic ze sobą i kontynuowało swoje dotychczasowe zajęcie. Może i przejęło fach ojca, ale nie za bardzo miało ochotę leczyć byle kogo za darmo. Tym bardziej, że teraz było zajęte, a stan pacjenta nie wyglądał na krytyczny.

Poruszył więc tylko uszami, wszedł dalej i czekał w spokoju, aż Dima zakończy swoje zajęcie, nie chcąc przeszkadzać, najwyżej będą mieć całą podłogę w wymiocinach ale to już trudno. Ułożył się obok jednego z drewnianych słupów podtrzymujących konstrukcję i czekał. W końcu nie umierał, prawda? Po prostu przypomni o sobie, kiedy Dima skończy posiłek.

Dima

Dima długo siedziało i jadło, nie szczędząc ani jednej resztki jedzenia. Można było odnieść wrażenie, jakby specjalnie wydłużało każdą chwilę. Zerkało przy tym co jakiś czas na Pyła, sprawdzając, czy ten jeszcze sobie nie poszedł. Kiedy wreszcie skończyło, oblizało pysk i uprzątnęło wszystko. W końcu niezbyt przyjemnie byłoby pracować w takim bałaganie, prawda? Po tych porządkach westchnęła, podeszło i spojrzało do Pyła.
– Słucham. – rzekło, bo wyglądało na to, że raczej kocur stąd sam się nie wywinie.

No, dostał wreszcie trochę uwagi. Wziął więc oddech i ze spokojem wytłumaczył co leży na sercu.
- Przyszedłem licząc na małą pomoc. Od jakiegoś czasu mam gorączkę i często wymiotuję. No i brzuch mnie boli... zatrułem się czymś? - Spróbował opisać swoją chorobę, na koniec dość niepewnie zadając pytanie, które skierowane było bardziej do siebie, głównie z zastanowienia i próby znalezienia przyczyny złego stanu zdrowia. Co ostatnio jadł?

Dima

Dima przyglądało się bacznie samotnikowi, z niecierpliwością czekając, aż ten jenu wszystko powie. Miało już gdzieś tą zapłatę, byle by tylko szybko się odczepił. Gdy Pył wyśpiewał wszystkie swoje dolegliwości, kot mruknęło coś do siebie w zastanowieniu, przyglądając się pacjentowi.
– Może, nie chcę wiedzieć czym. Siedź tutaj i czekaj. – rzuciło, po czym oddaliło się na chwilę, aby wrócić z liściem szczawiu, który położyło przed kocurkiem. – Weź to i zjedz, tylko nie u mnie, bo mam swoje standardy. Na początku poczujesz się trooszkę gorzej, ale potem powinno ci się zrobić lepiej. – poinstruowało krótko kocura, po czym bez zbędnych słów wróciło do swoich spraw, jeśli Pył niczego więcej nie potrzebował.

Kocur jedynie kiwnął głową, głównie przez fakt, że zaciskać teraz musiał zęby, gdy w żołądku znowu mu się poprzewracało. Chwycił liść w zęby i kiwnął w stronę samotnika głową.
- Dziękuję bardzo - wymruczał trochę niewyraźnie, po czym opuścił stodołę by zjeść liścia.

[zt]

Starlight