Czarno-biała obeszła ich w kółko, a Piórko w tym czasie starał się nie robić żadnych dziwnych hałasów przy oddychaniu. Zerknął na Świetlika przelotnie, a potem znowu na Dimę, która zdecydowała się odezwać. Zdecydował?... Zresztą nieważne, miał teraz pilniejsze rzeczy na głowie niż roztrząsanie cudzej tożsamości.
Odetchnął w myślach z ulgą, kiedy padła zgoda, na zewnątrz zaś pokiwał głową, bo dziękować wypadało raczej po fakcie. Zresztą, nie zamierzał przedłużać na grzeczności.
— Cieknie mi z nosa, bez koloru... kicham, kaszlę, boli mnie gardło... — Przetarł nos łapą. — Chyba mam gorączkę i ogólnie tak no... czuję się źle, słabo — wymruczał, zastanawiając się w międzyczasie, czy niczego nie pominął. O ile pozostałe były do zniesienia, jakoś, to dwa ostatnie objawy chyba najbardziej dawały mu się we znaki. Miał ochotę położyć się w ciepłym kącie i tak już zostać. Świadomość tego, że było to niemożliwe, była dobijająca. Teraz chyba jeszcze bardziej docenił obecność Świetlika, bo choć nie musiał jeszcze na nim polegać, to to drobne szturchnięcie od losu jasno zasugerowało, że mógłby.

Niewiele miałem tutaj do roboty, poza dodawaniem Piórkowi otuchy i może stanięciem w jego obronie, jeśli taka potrzeba by była, chociaż poszliśmy do medyków, więc może nas nie zaatakują, ale kto wie. Średnio chciało mi się wierzyć w to, że kot nam pomoże, już sam wstęp, przywitanie było średnie. Czyli jednak bycie samotnikiem jest fajne, ale jak się potrzebuje pomocy medycznej, to nie wiadomo czy ta zostanie nam udzielona? Zobaczymy.
Stanąłem bliżej Piórka, z opuszczonym ogonem, czując się mało swobodnie w towarzystwie Dimy. Nie to, że nie ufam kotu, ale no... nie ufam.

  Jego spojrzenie powróciło do Dimy, który wyglądał, jakby słyszał takie rzeczy już dziesiątki razy. To właściwie dobrze, ale z drugiej strony Piórko zaczął się zastanawiać, jak zarysuje się tutejsza populacja medyków, bo chwilowo dwóch na trzech należało do tych mniej albo niezbyt przyjemnie rozmownych. Nie żeby miał im to za złe, w końcu nie przyszedł na pogawędkę.
  Kot zniknął, prawdopodobnie udając się do składzika medykamentów, bo za chwilę wrócił z liściem. O świetnie, kolejne zielska do zjedzenia. Ale nie marudził, zamiast tego chcąc jak najszybciej zmamlać liść i przełknąć, by jego specyficzny smak nie rozszedł się zbyt obficie po pysku. No nie jego wina, że nie przepadał za tym.
  Zerknął krótko na Świetlika, kiedy został wspomniany, a zaraz skinął Dimie głową.
  — Dziękuję — rzucił i wstał. — Do zobaczenia, choć... może w lepszych okolicznościach — dodał na pożegnanie, zerknął na Świetlika i wyminął go szerokim łukiem, by przecisnąć się przez wyjścia ze stodoły. W ciepłym co? A zatem powrót do stajni.

z.t.

Coś co dla mnie było straszne, a dla Piórka było nieznane Dima potraktował, jako nic wielkiego. Aż tyle kotów na to choruje? Mam nadzieję, że nie wkradła się tutaj żadna rutyna i lek podziała, bo dobre leczenie zostało zastosowane.
Nie chciałem odsuwać się od Piórka, nawet pomimo wytycznych medyka. Poza tym skoro tę chorobę można wyleczyć jednym liściem, to nie powinienem się bać, że zarażę się od towarzysza, bo nawet jak zachowuje, to zjem liścia i po sprawie.
Skinąłem obcemu kotu głową, po czym podreptałem za przyjacielem, licząc, że niedługo wróci całkowicie do zdrowia.

Z/T

  Niestety czas mijał, a jego stan się nie poprawiał. A przynajmniej nie czuł się ani trochę lepiej i choć nie był pewien, ile dokładnie czasu powinno minąć, to coś podpowiadało kocurowi, że ta farsa trwa już zbyt długo, jak na... Hm, w sumie co? Nic wielkiego właściwie. Może powinien poprosić o kilka takich liści na drogę?
  W każdym razie, przyszedł tu ponownie, już bez Świetlika, by znaleźć Dimę i poinformować o swoim w dalszym ciągu nijakim stanie.

  Komentarz Dimy był jak najbardziej uzasadniony i adekwatny, więc czarny tylko pokiwał głową, by zaraz usiąść sobie na swoim poprzednim miejscu po środku stodoły.
  — Nic się nie zmieniło — rzucił tylko dla sprecyzowania swojego stanu, po czym odprowadził kota wzrokiem.
  A po chwili otrzymał kolejne roślinki, tym razem inne, a dokładniej jagodę i jakiś listek. Widział go już wcześniej? Nie był pewien, ale tym razem uważniej zanotował w głowie wygląd jednego i drugiego, nim nie znalazły się w jego pysku.
  — Właściwie, co to było? — zapytał za moment swobodnie, choć nie oczekiwał szerokiej odpowiedzi.

  Piórko pochylił delikatnie uszy na to pierwsze zdanie, nie bardzo wiedząc, jak ma je odebrać. To nie było aż tak głupie pytanie, nie było też podejrzliwe, ale... Och, no dobra. Czarny zaśmiał się cicho, trochę niemrawo przez swój średni na jeża stan, ale również całkiem szczerze.
  — Ależ oczywiście — odparł, raczej i tak nie biorąc tego flirtu na poważnie, a bardziej jako udawany narcyzm. — Taak, przedsiębiorcze, nie powiem. W takim razie mam nadzieję, że nie nadepnę ci na odcisk — odparł z nutą żartu w głosie i podniósł zadek z ziemi. — Swoją drogą, nazywam się Piórko. Dzięki jeszcze raz i... do zobaczenia — dodał, by za chwilę odwrócić się i pójść w swoją stronę, a dokładniej na poszukiwania Świetlika.

z.t.

Upewniwszy się, że ktoś z leczniczej rodzinki jest, dymny skierował się na leczenie. Nie miał wątpliwości co do tego co mu dolega, problemem pozostawało pytanie czy samotnicy wiedzą o tych samych określeniach chorób co on. Tak czy inaczej stanął w środku, rozglądając się dookoła.
- Popiele? Dimo? Jest ktoś? Potrzebuję pomocy, złapałem biały kaszel... chyba - Oprócz roślinki którą zerwał i przyniósł z chęcią dowiedzenia się co to i po co, przyszedł również z białą wydzieliną sączącą się z nosa, gorączką i bólem gardła no i kaszlem, który jak na potwierdzenie zatrząsł drobnym ciałem.

//Mg

A
Czyli tak.
Na pytanie które padło od Dimy, kocur poruszył uchem i zerknął w stronę rośliny. W sumie nie miał nic przeciwko, i tak by jej nie użył teraz czy coś. No i wciąż nie wiedział co to.
- Jeśli masz ochotę powiedzieć mi co to i do czego służy, to mogę następnym razem jak się uda przynieść więcej - Mruknął przyjaźnie poddając propozycję, chociaż i tak to pewnie odda bo chce się pozbyć choroby.

Kocur przekrzywił nieco głowę, posyłając jedną brew w dół. A tak po naszemu? Chyba, że ów lekarz nie znał innej nazwy na to zielsko, chociaż szczerze w to wątpił.
- M, trudne słowo, nie ma może zamiennika? - podpytał ostrożnie, niewinnym tonem, chociaż już czuł, że nie dość, że wychodzi poza swoją strefę komfortu, to jeszcze może swoją szansę na uleczenie zdenerwować
- Jeszcze tylko co leczy i dam ci spokój z pytaniami - miauknął miękko w odpowiedzi przymykając zmęczone oczy, na tyle na ile pozwalało mu chore gardło, sięgając łapą po łodyżkę, bo jeszcze samotnik się pokusi na zabranie i pójście sobie bez dania mu tej miodunki czy czego na ten katar. No i przecież chyba łaciate nie myślało, że taka informacja Pyła zadowoli. Dymny był w tym momencie pozbawiony cierpliwości przez ten stan zdrowotny.

Yś. Napływ stresu którego nie specjalnie chciał po sobie pokazać. Czemu od razu tak negatywnie nastawieni są wszyscy? Przecież nie zjem ci wnuków czy coś. Kocur wypuścił ciężko nosem powietrze. Końcowo zna tylko nazwę i że zbiera się liście, co? Podsunął więc w stronę Dimy bylicę, oczekując w zamian tego czegoś co mogłoby pomóc na kaszel.

Zerknął z wewnętrznym zaskoczeniem na widok mlecza. O, czyli to też działa na biały kaszel? Pozostawało mentalnie wzruszył barkami i zjeść posłusznie kwiatka.
- Dzięki - miauknął po skończeniu, kierując się ku wyjściu - Do widzenia - dodał jeszcze, nim zniknął na zewnątrz.
[zt]

Nie specjalnie widziało mu się kolejne odwiedzanie Dimy, tym bardziej bez niczego na oddanie w zamian za leczenie, ale nie miał ochoty się męczyć z choróbskiem dalej. Wszedł do stodoły cicho, zagryzając zęby kiedy po raz kolejny ścisnęło mu się gardło.
- Przepraszam? Dzień dobry, czy jest ktoś? Potrzebuję pomocy - Miauknął głośniej, wchodząc głębiej w budynek i rozglądając się za znajomym pyskiem.

//Mg