odetchnęła z ulgą.Milo było wiedzieć, że wie z kim rozmawia.
Zgodnie z poleceniem Popioła otworzyła pyska, tak nie za szeroko.
— Tak dobrze? — spytała, mówiąc niewyraźnie z otwartym pyskiem.

Przeraziła się. Zamknęła posłusznie pyszczek. Mogły jej zęby wypaść? Oh.
Na chwilę Popiół zniknął w stodole. Pewnie poszedł po..po coś.
Po chwili zobaczyła kocura z kilkoma listkami w pysku, które miały bardzo faajny aromat, a zarazem, po dłuższym wąchaniu, pewnie swędział po nich nosek!
Kotka kiwnęła głową.
Wzięła listek do pyska i zaczęła żuć powoli. Jakoś nie zawróciła uwagi na smak, skupiła się na słowach Popioła.

Pokręciła głową. Raczej nie potrzebowała..
Po chwili uznała, że samo kręcenie głową jest nie kulturalne i dodała:
— Nie, bardzo dziękuję Tobie za pomoc.
Musiała przyznać, że samotnik był niesamowicie miły! Oczywiście, dlatego że jej nie zaatakował i jej pomógł.
Po chwili kotka jeszcze raz podziękowała i pożegnała się z kocurem, odchodząc w swoją stronę.

//zt

Odkąd dowiedziałam się o śmierci Ody, przeniosłam się na jakiś czas do Wysokiej Stoły chcąc wspomóc Popioła i Dimę, oraz samej sobie pozwolić na żałobę. Nie oznaczało to jednak, że całkowicie rezygnowałam z własnego życia, jednak zobligowałam się do pomocy starszemu kocurowi, gdy ten najbardziej tego potrzebował. Miał swoje księżyce, a długa, wyczerpująca choroba Ody zakończona jej śmiercią, pozostawiła w nim głęboką, niewidoczną gołym okiem ranę. Nie mogłam go tak zostawić i chociaż kłóciło się to z moimi wewnętrznymi zasadami, po prostu zostałam z kocurem, wspierając go na tyle na ile potrafiłam. Polowałam, przynosiłam zioła i odpędzałam namolne koty, które śmiały kręcić się w okolicy i przeszkadzać. Dzisiaj, chociażby, odprawiłam z kwitkiem jednego kocura, który wymyślił sobie, że Popiół odda mu za darmo kocimiętkę. Co za tupet! Wsunęłam się do wnętrza stodoły, trzymając za skrzydło martwą wronę i w paru lekkich susach znalazłam się w legowisku niebieskiego znachora, kładąc upolowaną piszczkę niedaleko jego łap.
- Jak się dzisiaj czujesz? - zagadnęłam, delikatnie dotykając nosem jego ucha i przysiadając obok niego, po chwili podwijając łapy pod siebie.

[MG]

Uśmiechnęłam się nieznacznie na odpowiedź kocura, gdzieś wewnętrznie ciesząc się na dźwięk rozbawienia w jego głosie. Zdawało się, że Popiół małymi krokami leczy się po śmierci Ody, a to oznaczało dla mnie jedno: ja również będę mogła powoli wracać do swojego dawnego stylu życia, chociaż musiałam przyznać, że wcale (a przynajmniej nie tak jak myślałam) nie przeszkadzało mi spędzanie czasu z Popiołem i Dimą, które również ku mojemu zaskoczeniu, nie opuściło miasteczka.
— Jest znośnie jak na zimę i tak, zjadłam już. — mruknęłam lekko. — Nawet zdążyłam mieć  dziwną sytuację z jakimś przygłupim kocurem. Rozumiesz, że on myślał, że od tak oddasz mu kocimiętkę? Bezczelny. — syknęłam na sam koniec, a mój ogon uderzył o siano z głuchym trzaskiem.
— Na całe szczęście zrozumiał od razu, że nie ma czego tutaj szukać. Byłam co do tego dość klarowna.

  Piórko po raz kolejny cicho pociągnął nosem, a zaraz kichnął gdzieś w bok.
  — Nie ruszaj mnie — przypomniał Świetlikowi tak na wszelki wypadek. Może nie powinien go zabierać ze sobą, ale chyba wolał nie zostawać sam w tym momencie. Nawet z tak lekkimi mimo wszystko objawami, bo bywało gorzej. W każdym razie czuł się pewniej, mając go gdzieś w pobliżu, a i Świetlik mógł skorzystać na tym wszystkim, wyciągnąć trochę nowej wiedzy.
  Czarnego przeszedł dreszcz, kiedy tak stał, starając się opanować swój niepokorny nos, który przetarł parę razy łapą, by tę zaraz wylizać. Było mu zimno i gorąco zarazem, tak jakoś od środka, a to bardzo zły objaw. Podniósł łeb i lekko zmrużył oczy na widok położonego wysoko otworu wejściowego. Lubił takie, ale w tym momencie miał wrażenie, że nie jest to najlepszy pomysł pod paroma względami, więc po prostu skręcił w stronę drzwi do stodoły. Nie były bardzo szczelne, więc drobny kot bez problemu wślizgnął się do środka. Łapy mu zadrżały, kiedy tak przystanął i rozejrzał się pospiesznie, lokalizując zwierzęta, które na szczęście były w swoich boksach.
  — Nie wchodź krowom pod nogi — rzucił cicho do rudego i ruszył w stronę środka stodoły. — Popiół? — zawołał nieco głośniej, głosem delikatnie zniekształconym przez nosową wydzielinę, która mu go przytykała.

Skinąłem mu głową. Coś było nie tak, no po prostu nagle go choroba dopadła, a mnie dopadł strach, że to coś poważnego. Sam dużo w życiu chorowałem, wiem, jakie to może być upierdliwe i niebezpieczne, można od tego umrzeć, a wtedy stracę przyjaciela i opiekuna w jednym. Co bym wtedy zrobił? Nieważne, tak się nie stanie, wszystko będzie dobrze, musi być
Starałem się mu ułatwić życie, czyli słuchać się i nie spowalniać marszu, tylko przy wejściu do stodoły chwilkę musiałem się poprzeciskać przez szczelinę między ciężkimi skrzydłami drzwi, jednak koniec końców znalazłem się w środku budynku, wśród dużych, rogatych zwierząt. Wycofałem uszka, obserwując stworzenia, jednak te były spokojne, na razie.
-Dobrze.-nie miałem powodu by nie pójść za jego radą, bo domyślam się co się stanie jak na mnie takie wielkie bydle na mnie nadepnie. Podążyłem za nim cichymi krokami, trochę nisko na nogach ze stresu nowego otoczenia i nieznanych dźwięków i zapachów. Końcówka ogona poruszyła się niespokojnie kiedy Piórko zaczął kogoś nawoływać. Kto to będzie? Pomoże tam?

  Chyba się trochę pospieszył z ostrzeżeniem, ale cóż, miał ku temu powody, a jego zmęczony bólem łeb nie bardzo miał ochotę najpierw się zastanawiać. Rzut oka po pomieszczeniu pozwolił mu zrozumieć, że to nie jest budynek dla zwierząt, ale... właściwie to nic, i tak powinien to Świetlikowi kiedyś powiedzieć, więc niech będzie teraz. I tak nie tego szukali.
  Piórko nie miał pewności, czy znajdzie to, czego potrzebuje, a raczej tego kogoś. Z drugiej strony ucieszyłby się z każdego kota zdolnego mu pomóc.
  Podniósł wzrok na łaciatą osóbkę. Trybiki szybko podpowiedziały, że to musi być Dima, ale wątpił, by ona go pamiętała, jakieś przypadkowe kocię z okolicy.
  — Chciałem prosić go o pomoc... albo was? Źle się czuję i to nie przechodzi... — Usiadł sobie na ziemi. — Pamiętam, że Popiół zajmował się leczeniem kotów... — dodał za moment, ostrożnie dobierając formy, bo... ile on miał już księżycy? Chyba bardzo dużo.

Krów tu nie było, a szkoda, jednak dzięki temu droga do medyka była prostsza. Na spotkanie wyszedł nam kot, co wydawał się być jakiś taki zadufany w sobie, ale rozumiem, w końcu mu do domu wchodzimy. Sytuacja nie była mi wystarczając dobrze nakreślona, dlatego trzymałem się za Piókiem, obserwując sytuację.