Obowiązkowe. Nie wiedział o co chodzi, ale wiedział że obowiązków nie można było ignorować. Szczególnie, że w nie przypominał sobie, aby ta wzmianka pojawiła się kiedykolwiek indziej. Wyciągnięty z zamysłu, gdzie wzrok przykuł do jednego z ptaków, który właśnie siadł na drzewie i zajmował świergotaniem, oglądaniem na różne strony, robieniem tego, co robią ptaki. Zabawne zwierzę, oby miało jak najdłuższe życie. Teraz to ptaszyna będzie mogła oglądać co koty robią i mówić, jakie to one są śmieszne.
Paroma szybkimi skokami zbliżył się do miejsca zebrania. Nie było niemal nikogo, tylko on, Połysk i Krzywy, przed którym - jak zawsze - pokłonił się z szacunkiem. Niedługo później zasiadł blisko siostry, wyczekując na nadejście wszystkich innych. Ciekawe co się stało, ha? Nie miał pojęcia. Nie chodziło o mianowanie. Na pewno nie. To było coś nieco... innego. Był pewien.
- Cześć - wymruczał w jej kierunku z delikatnym uśmiechem. - Cokolwiek wpada ci do głowy, o co może chodzić?

Ryk może i nie wpasowywała się w mentalne normy społeczne, ale mózg posiadała i z niego intensywnie używała. Nie w celu jakim było to od niej oczekiwane, ale to nie tak, że brak było jej inteligencji. Gdy Krzywa Gwiazda nagle zwołał zebranie, tego samego dnia, gdy miało miejsce jej spotkanie ze Świetlikiem trochę mogła się domyślać o co chodzi. W końcu zjawiła się pomiędzy nimi te parę godzin temu Migocząca Iskra, kocica która raczej nie puszcza spraw płazem. W przeciwieństwie do reszty Klanu. Czy Ryk jednak przejmowała się tym, że mogło chodzić o nią? Eh. Raczej nie w ten sposób w jaki by to odbierał zwykły kot pełen empatii. Bardziej bała się ujmy na honorze niżeli byłoby jej głupio, że groziła, może i nie na serio, ale groziła kociakowi. Bo nie żałowała tego zbytnio. Nie zrobiła niczego Świetlikowi, ten nie przejmował się takimi odżywkami jak wkładanie mu ości do gardła, a tylko się nakręcał i denerwował. Bardziej ją ruszał fakt, że to dziecko mogło mieć pomysł, że ktoś kiedyś zaatakuje Klan Rzeki. Albo, że proponował że on się nauczy rzeczy medycznych, żeby reszta mogła się lenić. Dobre sobie. Stawiła się na zebraniu bardzo szybko, bo co, przecież trzeba przyjść. Ceremonie ją nieco nudziły, ale tu chodziło o coś ważniejszego. W dodatku to zgromadzenie było obowiązkowe. Eh. Fajnie, fajnie. Jak już upokarzać innych to przec całym Klanem. Okej, rozumie. Trochę nie rozumie, że jeśli dobrze myślała o co chodzi to sytuacja była jednostronna. Bo ona nie brała udziału w żadnych rozmowach. Ale tak właściwie to ma w to wyjebane. Była wtedy głodna, chciała dokończyć jeść. Mogła tam postać chwilę i pociskać się jadem z Migoczącą Iskrą i tym glutem, ale nie chciało jej się tego. Pragnęła tylko świętego spokoju wtedy. Trudno. Na prawdę nic jej nie obchodziło na tym etapie. W szczególności, że aktualnie mogła mieć tylko domysły i Krzywa Gwiazda nie zamierza robić wielkiego problemu przez tą sytuację. Na razie na polanie widać było tylko gówniarzy Migoczącej Iskry, którym zamachała ogonem na znak ,,cześć". Znała Brzask, nie był złym kociakiem. Ale nie rozmawiała z nim raczej dużo. Nie podeszła jednak do kociaków. Usiadła sobie oddalona od nich kawałek i posłała spojrzenie Krzywej Gwieździe. Raczej takie nijakie, po prostu usiadła i na niego patrzyła. Była bardziej ciekawa tego co zacznie zaraz mówić niżeli by się miała bać potencjalnego upokorzenia. Mu też kiwnęła ogonem, bo skoro siedziała sama to ten jeden raz nie zaszkodzi przywitać się z Krzywusem. Był aktualnie jej jedynym towarzystwem, bo Brzask z Połysk pewnie są zajęci swoją kompanią.

Jeśli było jakieś większe zgromadzenie kotów Klanu Rzeki, to Księżyc obowiązkowo musiał się na nim pojawić. Z ciekawości, z chęci zagadania do kogoś, i żeby zwyczajnie wiedzieć, co się dzieje. Słysząc wołanie Krzywej Gwiazdy od razu wyskoczył i zatrzymał się niedaleko centrum obozu, szybko wzrokiem przejeżdżając po obecnych kotach. Wybór towarzystwa był dla niego oczywisty - od razu skierował się do brata i siostry, siadając po prostu obok i nachylając się do obojga.
- Obstawiajcie - rzucił i wyszczerzył się. - Ja stawiam, że chodzi o coś dotyczącego innych klanów - powiedział całkowicie losowo, gdyż mogło chodzić właściwie o cokolwiek. Dosłownie. Nie miał pojęcia, czemu służyło to obowiązkowe zebranie, jednak miał nadzieję zaraz się dowiedzieć. Zaraz, czyli jak najszybciej.

No i się zaczęło, trochę z mojej winy, może bardzo z mojej winu, ale nie taki był mój cel. Ciągle miałem w głowie niesawne rozmowy i zastanawiałem się dlaczego nie mogło być inaczej, przecież to nie takie trudne, wystarczy żyć w zgodzie i doceniać innych? Nieprawda, albo prawda, ale to nie jest realne. Siedziałem więc blisko Iskry, bo jej się miałem pilnować. Siedzenie to to czysta formalności, bo ona już nie jest moją przyjaciółką, nie jest dla mnie nikim, chciała się mnie pozbyć z klanu, sama to zaproponowała! Dziękuję za zrozumienie i pomoc. Nie jestem bez winy, ale moje zachowanie ma powód, ma przyczynę, nie było bezcelowe byle komuś dokuczyć, ale to nie jest ważne.

Gdzieś przeleciała mu Ryk, z którą nie zdążył się przywitać, bo przed nim zasiadł brat. Ah, Księżyc! Uśmiechnął się na jego widok, zaraz odruchowo dając uszy w tył. Obstawiać... co się stało. Huh, to mu dał do myślenia. Brzask parę kolejnych sekund powstrzymywał się od słowa, przyglądając się mordzie Przywódcy.
- Coś o naszym Klanie - szepnął niepewnie, marszcząc brwi. Klanie, jako kotach, nie jako całości miejsca którym są... - Wygląda na zmartwionego. Jeśli byłoby to o innych Klanach, wiedzielibyśmy wcześniej. Plotki szybko się rozchodzą.
Dodał zaraz, spoglądając na Księżyc, czekając na jego odpowiedź. Cóż nie musieli się zgadzać, to były tylko przypuszczenia i... każde mogło być błędne.

Nie było niczym szczególnym, że kotka codziennie dbała o ułożenie swojego futra. Natomiast wyrywanie jej z tej czynności i to przez samego przywódcę? Cóż... wtedy sprawa prezentowała się nieco inaczej. Czyżby chodziło o jakieś sprawy, o których kotka nie miała pojęcia i teraz właśnie był moment, by się dowiedzieć? A może jakieś problemy z innymi grupami kotów? A może sprawa dotyczyła ich samych...? W końcu ostatnio wiele się działo, śmiesznie by było, gdyby przywódca tego nie zauważył. Dymna jednak sobie samej nie miała nic, ale to nic do zarzucenia, więc wstała i po krótkim przeciągnięciu kończyn podeszła trochę bliżej, by usiąść w dogodnym miejscu i poczekać na rozwój wydarzeń, podczas których to mogłaby zdobyć jakieś gorące wiadomości i to od samego przywódcy! To normalnie jak wiadomości w gazecie, ale o wiele lepsze, bo z lektorem. Rozejrzała się po zebranych kotach badawczym wzrokiem, próbując wyczaić po ich minach, o cóż może chodzić.

Ostatnio w Klanie Rzeki działo się... dużo. Sowia Łapa nie mógł pozbyć się uczucia, że w obozie powietrze zaczęło robić się gęste i nieprzyjemne. Dlatego też, gdy tylko było to możliwe, dymny starał się spędzać czas poza nim. Nie oddalał się jednak zazwyczaj zbyt daleko. Tego dnia po prostu wyszedł by zjeść posiłek, zaraz przy zewnętrznej ścianie obozu. Był na tyle blisko, by stamtąd usłyszeć wołanie Krzywej Gwiazdy. Na jakąkolwiek ceremonię było jeszcze za szybko. Czyżby stary przywódca zdecydował się w końcu zrobić coś z narastającymi konfliktami?
Długonogi nie zwlekał długo. Jednym kęsem dokończył jedzoną płoć i z powrotem wszedł do obozu. Zebrało się już kilka kotów. Wypatrzywszy wśród nich siostrę od razu do niej podszedł.
- Krzywa Gwiazda chyba już ma dość tych wszystkich sprzeczek, co? - zaszeptał dyskretnie, siadając obok szylkretowej.

Nie trzeba było długo na Poranną Zorzę czekać. Doprowadzała się przez moment do porządku w swoim legowisku, by następnie kuśtykając wyjść z lecznicy i skierować swoje kroki na miejsce ceremonii. Ostatnie dni były naprawdę obfitujące w nieciekawe sytuacje dla klanu. Również miała jedną sprawę do ogłoszenia, jednak zrobi to dopiero po momencie, w którym Krzywa Gwiazda powie to, co miał powiedzieć. Przywitała się kiwnięciem głowy z przywódcą oraz do innych znajomych kotów, z którymi od czasu do czasu rozmawiała, po czym podeszła do swojej terminatorki, witając się z nią (i z jej ewentualnym towarzystwem, gdyby takie było), siadając niedaleko jej boku. Wyprostowała się, unosząc głowę w kierunku Krzywej Gwiazdy, oczekując na rozpoczęcie zebrania.

Koza jakoś niekoniecznie była aktywna w klanie. Owszem, chodziła na treningi, ale ostatnio zdecydowanie bardziej wolała spędzać czas sama ze sobą. Lubiła spacery, podróże po terenach i wychodzenie nieco poza nie, by potem bezpiecznie wrócić do domu przed zmrokiem. Wypełniała również swoje obowiązki, cośtam polowała, chodziła po terenach i inne takie pierdoły, które terminator musi wykonać. Czasem rozmawiała z Suchą, lubiła z nią spędzać czas na rozmowach przy posiłkach, a także z jej partnerem, Kruchym Pazurem. No i oczywiście z Zakwitającą Łapą, która była świetna do spędzania czasu! No i czasem rozmawiała z Powracającym Zimnem. No i tak jej mijał ten czas, głównie na powtórkach kodeksu i innych spraw związanych z treningiem... I nie mogła się wręcz doczekać, aż rozpocznie naukę pływania! Weszła na ceremonię energicznym krokiem z uśmiechem na mordce, siadając tam, gdzie było wolne miejsce na chwilę obecną. Nie widziała nikogo, do kogo mogłaby się dosiąść, dlatego też przywitała się z dziadkiem kiwnięciem głową i szerokim uśmiechem na pysku i... No, czekała. Co jej innego zostało?

Był akurat na patrolu z Kijankową Łapą i Ćmią Łapą, dlatego przegapił całą tę sytuację w obozie. Na szczęście na czas udało im się wrócić, a słysząc „obowiązkowe zebranie” z ust przywódcy, od razu zaczął się zastanawiać, co też mogło się podziać. Podziękował terminatorom za miłe towarzystwo i już w pojedynkę skierował swoje kroki do centrum obozu, rozglądając się po kotach, witając się krótkim ruchem głowy z wszystkimi, w tym oczywiście nieco dłużej z Krzywą Gwiazdą, na którym dłużej zawiesił zmartwiony wzrok. A może wcale nie stało się nic złego. W pierwszym odruchu chciał dosiąść się do Sowiej Łapy, ale skoro rozmawiał już ze swoją siostrą, to nie było co. Dojrzał wreszcie Kozią Łapę, która siedziała sama. Nie znał zbyt dobrze kotki, ale chyba mógł dotrzymać jej towarzystwa na zebraniu.
– Cześć Kozia Łapo. Pozwolisz, że się przysiądę? – przywitał się i spytał, sympatycznie się do niej uśmiechając. Jeśli terminatorka nie miała nic przeciwko, to usiadł obok niej, a jeśli wręcz przeciwnie, to cóż, usiadł gdzieś na tyłach.

Krzywa Gwiazda szybko rozpoczął swoją przemowę od tego, co również niepokoiło Poranną Zorzę. O biciu się terminatorów i krzywdzenia siebie nawzajem. I zagroził naprawdę ciężką karą, jakby miało to miejsce ponownie, dlatego też jedna ze spraw się rozwiązała. Dla szylkretowej kocicy była ona zbyt surowa jak na coś, co może się zdarzyć każdemu nawet podczas przyjacielskiej walki. Ile razy leczyła ukruszone zęby, bo terminatorzy mieli problem z oceną własnej siły na samym początku treningu. A wolała, by koty nie unikały lecznicy przez strach przed karą. Myślała, że będzie to koniec zebrania, jednak Krzywa Gwiazda go nie zakończył. A nawet zwrócił się prosto do niej. Uniosła wzrok na kocura, wysłuchując wszystkich jego słów. Pomimo że niedużo zmieniło się w jej ekspresji i ktoś, kto nie znał kocicy, mógłby pomyśleć, że przygląda się temu z neutralnością lub nawet obojętnością, to kot o bystrych oczach mógł zobaczyć napięcie warg. Wcześniej spokojne oczy obecnie nabrały chłodnego, wręcz lodowatego wyrazu. Nie podobało jej się, jak Krzywa Gwiazda podszedł do problemu. Zdecydowanie nie było to coś, czego spodziewała się po przywódcy.
- Krzywa Gwiazdo. Przykro mi, że oboje nie znaleźliśmy czasu, by przedyskutować problem najpierw twarzą w twarz, tylko musimy to robić przy całym klanie na środku obozu - zaczęła, czując wewnętrzną gorycz. Została postawiona przez przywódcę jako niekompetentna medyczka, która nie miała pojęcia, co robi. Że nie ma władzy nad tym, co się dzieje w lecznicy, nie kontroluje ziół i chorych, nie może ich leczyć. Lecznica to miejsce, w którym kot musi dostać odpowiednią pomoc, a teraz... Teraz każdy będzie myślał, że składzik świeci pustkami a koty umierają w męczarniach w legowiskach chorych i rannych. I każda śmierć z tego powodu będzie traktowana jako jej niekompetencja. Wzięła głębszy oddech przez nos, powoli wypuszczając powietrze na zewnątrz zanim zdecydowała się kontynuować.
- W składziku są obecne zioła, które mogą wyleczyć poważniejsze choroby, które realnie zagrażają życiu lub mogą przerodzić się w coś dużo gorszego, jak się je zaniedba. Gorączka, z którą mierzyło się jedno z kociąt Migoczącej Iskry nie jest czymś, co jest szczególnie niebezpieczne bez innych objawów. I absolutnie nikt nie zmusił Migoczącej Iskry do wyjścia na poszukiwanie medykamentów, wystarczyło przekazać mi lub Ryczącej Łapie informację o problemie. I owszem, jest to absurdalne, dlatego tym bardziej nie rozumiem, czemu sprawa nie została skierowana do mnie lub mojej terminatorki - odpowiedziała na pierwszy zarzut. Z tego, co się dowiedziała, to Połysk cierpiała na gorączkę, a Iskra sama zdecydowała się na poszukanie medykamentów. Pozwoliła wojowniczce na buszowanie w składziku jedynie dlatego, że wiedziała, że posiadała podstawową wiedzę medyczną i byłaby w stanie wyleczyć niezagrażające życiu schorzenie. Była to decyzja podjęta w momencie, w którym była niedysponowana przez swoją łapę. Bóle nie były dla niej niepokojące, były obecnie częścią jej życia i przykrą rzeczywistością, przez którą nie może być taką medyczką, jaką chciałaby być. Nie chciała nikomu o tym mówić, szczególnie że teraz miała Ryczącą Łapę, która przejęła część obowiązków. Ale... Jak widać, nie było idealnie. Starała się, by jak najmniej kotów zauważyło, że coś jest nie tak, nawet jej własna terminatorka. Ale w końcu trzeba było się przyznać, że nie jest już tak sprawna, jak to było wcześniej. Jej ciało i dusza zbyt dużo przeszło.
- Gdyby było to coś poważnego, na pewno znalazłyby się na to zioła. Z moim pogarszającym się stanie zdrowia, nie jestem w stanie wychodzić codziennie po nowe medykamenty i zbierać wszystko, co się może przydać. Skupiam się na tych, co leczą choroby zagrażające zdrowiu, sama gorączka przechodzi samoistnie po odpowiednim zaopiekowaniu się chorym i zapewnieniu mu odpoczynku. Gdy jest wywołana poważniejszą chorobą, mija wraz z objawami po podaniu medykamentu leczącego daną chorobę - dodała do swojej poprzedniej wypowiedzi, starając się wyjaśnić w jasny sposób, w jaki sposób działają zioła kotom, które przez większość życia miały z nimi styczność jedynie wtedy, gdy były chore i to na leczeniu u kogoś innego.
- Rycząca Łapa wyraziła skruchę podczas rozmowy ze mną i dlatego zdecydowałam się jej dać kolejną szansę. Jak sobie przypomnisz dawne czasy, ja również nie wzbudzałam zaufania, jednak ciężko pracowałam, by członkowie Klanu Rzeki nie bali się przychodzić do lecznicy. Szczególnie po śmierci Łopianowego Korzenia, od którego znacznie się różniłam. Rycząca Łapa pracuje nad swoim zachowaniem i zdobywa doświadczenie medyczne pod moim okiem, jej leczenia były prawidłowe i nie miałam żadnych zastrzeżeń, koty pod jej opieką szybko wróciły do zdrowia - powiedziała, dzieląc się informacjami z ich rozmowy i tego, jak rzeczywiście było. Nie było w tym żadnych przekłamanych komplementów czy pustych słów. Ryk naprawdę sobie dobrze radziła, szczególnie zważywszy na jej charakter i to, że tak naprawdę nigdy nie planowała być medykiem. A to, że ciężko pracowała, nie można było zaprzeczyć. Uczęszczała na dwa treningi, uczyła się nowych roślin i przyswajała takie dawki wiedzy, z którymi szary wojownik by sobie nie poradził. Nie mieszały jej się zioła, wiedziała czego użyć w danych chwilach.
- Gdy Rycząca Łapa ukończy trening, z całą pewnością życie i zdrowie kotów w klanie będzie w dobrych łapach. Dopóki nie opanuje swojego charakteru, nie zamierzam kończyć jej szkolenia. Ma braki w podejściu do drugiego kota w sposób empatyczny, ale to nie znaczy, że będzie złą medyczką w przyszłości. W tym ma jej pomóc Psia Łapa, który niestety nadal przebywa w lecznicy chory - powiedziała na zakończenie, nie spuszczając wzroku z Krzywej Gwiazdy ani na sekundę. Cały czas starała się złapać z kocurem kontakt wzrokowy i nawet, gdy opowiadała o swojej terminatorce, nie zerknęła na nią ani nie uciekła spojrzeniem gdzieś indziej. Mówiła szczerą prawdę. Gdyby było inaczej i Ryk by nie żałowała tego, co zrobiła, na pewno rozglądałaby się ponownie za nowym terminatorem. Jednak nie chciała, by cała praca szylkretowej kotki poszła w las, szczególnie gdy ta wykazywała szczerą chęć poprawy.

Koty się schodziły, ale z nikim nie czułem teraz specjalnego połączenia. Czułem się sam i wystawiony na ocenę, chociaż jeszcze nikt nie wiedział, że to moja wina, że się tu wszyscy widzimy, dopóki nie zaczęło się mówienie i nie zostałem wymieniony z imienia. No ja. Ze zmarszczonym czułkiem i rozpłaszczonymi ze speszenia uszkami siedziałem i gapiłem się na swoje łapki, żeby tylko nie spojrzeć na Gwiazdę. Łapki, łapki, łapki, łapki są ciekawsze. Widać było jednak, że słucham uważnie, tylko mi strasznie głupio. Trochę myślałem, że się na tym skończy i w sumie się skończyło, bo to co powiedział o Ryku, to już takie tam wtrącenie, że jej nie ufają, pierdoły. Mnie jakoś nie pytał o wyjaśnienia, znaczy pytał wcześniej, więc skłamałem... To skomplikowane, a co ja mam rozumieć, jak taki mały jestem na móżdżku.
Wysłuchałem też tłumaczeń medyczki. Spędziłem w lecznicy sporo czasu, więc ją trochę poznałem, jednak coś mi mówiło, że kłamie gdy opowiada o skrusze Ryka, bo to kolorowej kocicy, to kompletnie nie pasuje. Nie wypowiadałem się jednak słowem na ten temat, bo nic do gadania nie mam, jeszcze mnie za odezwanie się wywalą. Do tego teraz naprawdę siedziałem sam, bez nikogo obok, bo Iskra sobie poszła. Wiem, że mam rodzinę, ale może powinienem już teraz z obozu sam się wyprosić? Takie miałem plany powoli. Nie wiem co mnie tu czeka, czy cokolwiek mnie czeka. Może to młodość i brak doświadczenia, ale teraz w głowie to wszystko było jedną wielką beznadzieją i brakiem szans na cokolwiek. Mimo wszystko widziałem światełko w tunelu. Chciałem, żeby Ryk nauczyła mnie ziół, chciałem pomagać lekarzom, chciałem być użyteczny, a usłyszałem od terminatorki, że pomocy nie potrzebują. Teraz jednak słyszę coś innego, że i ta kocica zawala robotę i tamta i tu problem i tam. Chyba wyłapałem to jako moją szansę.
-Jak są problemy w lecznicy mogę pomóc...-zacząłem tuż po wypowiedzi Iskry, trochę głośniej niż chciałem, bo nie do końca skontrolowałem swój głos.-...Mogę wymieniać mech czy... ponosić rzeczy.-wiedziałem, że jak będę siedział bezczynnie to znów coś wymyślę. Może to moja szansa na odkupienie, może to jakieś rozwiązanie. Na pewno jest to jakiś punkt zaczepienia.

No i zaczęło się. Przywitała się z Poranną Zorzą, a niedługo później odezwał się Krzywa Gwiazda. Generalnie tak jak przypuszczała chodziło o wewnętrzne sprawy Klanu Rzeki. O Świetlika też, o nią też. Oraz o... Poranną Zorzę. Uchem wypuściła te pierdy o rudym bachorze, bo nawet nie było tam mówione o niczym bardzo poważnym. Ostrzeżenie. Ot tyle. Nie miała z tym problemu. Jaki charakter by Ryk miała, to nie jest zawistna. Nie życzyła źle niedojrzałemu kocurowi, który zaatakował ją parę godzin temu. Był żałosny i zdesperowany. Ale nie zrobił czegoś bardzo poważnego. Myśli Ryczej Łapy skupiły się na sprawie medyków. Było jej głupio, że inny twierdzą, że nie wzbudza zaufania, ale póki co ważniejsza była kwestia braku ziół. Wiedziała o tym. Za późno jednak jak się okazało zdecydowała coś z tym zrobić. Liczyła wewnętrznie, że Poranna Zorza weźmie ją kolejny raz żeby poszukały ziół razem, ale to nigdy nie nastąpiło. Ani medyczka nie zbierała ziół sama. Chyba nigdy od kiedy Ryk była terminatorką. Odbierała to jako swoją personalną porażkę, że nie zrobiła z tym niczego wcześniej. Ale po prostu UFAŁA i SZANOWAŁA Poranną Zorzę jako jedną z niewielu kotów. Więc czy to na prawdę takie złe, że dopiero teraz podjęła decyzje wzięcia składzika w swoje łapy? Chyba nie do końca. Ale na samym początku miała pysk zamknięty na kłódkę. Pragnęła wysłuchać medyczki i jak się potem okazało, też Migoczącej Iskry, która szybko odpowiadywała Porannej Zorzy. Szczerze mówiąc to Ryk bardziej zgadzała się z o dziwo, czekoladową wojowniczką, w kwestii tego jak wygląda składzik. Bo nie powinno być takiej sytuacji, gdzie nie ma ziół nawet dla kocięcia. Okej, gorączka sama przechodzi, ale gdy była młodsza dobrze pamięta jak sama ją przechodziła. W kwestii wszystkich zarzutów co do jej sposobu życia... na razie nie reagowała większymi gestami, co najwyżej ruchem brwii.
- Pozwolę się wtrącić do dyskusii Poranna Zorzo i Migocząca Iskro jeśli chodzi o to wszystko, bo przede wszystkim chodzi też o mnie, bo jestem terminatorką medyka jakby nie patrzeć. Ale chcę zacząć od składziku. Sama zdałam sobie sprawę z tego w jakim stanie on jest dosyć niedawno. Dopiero parę dni temu gdy leczyłam Trzciową Łapę miałam okazję pierwszy raz wyboru zioła jakim się posłużę i mimo, że był to zwykły ból brzucha to nie miałam w czym wybierać. Ale dobrze, że chociaż cokolwiek było. W przeciwieństwie do Porannej Zorzy chciałabym przeprosić, wątpię, że uwierzysz w szczerość moich słów po tym co o mnie opowiadasz Migocząca Iskro, ale na prawdę, szczerze cię przepraszam, bo również uważam, że składzik nie powinien tak wyglądać. W szczególności, że w naszych zapasach brakuje nawet pajęczyny, czego nie będę ukrywała, bo po co. Zaczęłam już szukać ziół w ostatnim czasie, żeby to zmienić. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, poza jednym razem gdy wyszłam z Poranną Zorzą, żeby się tego nauczyć, ale nie wiele wtedy przerobiłyśmy i niczego nie poszukałyśmy. Czuję się też odpowiedzialna za stan naszego składziku i żałuję że nie zaczęłam działać wcześniej.
Chciała póki co odwołać się do samej kwesti składzika, bo Poranna Zorza raczej nie umiała przyjąć do świadomości, że to ona popełniła błąd. Ryk nie widziało się przytakiwanie głową do tego wszystkiego. Co do swojej zagrożonej sytuacji jako terminatora medyka odezwała się dopiero, gdy Świetlik ZNOWU chciał wmusić pomoc w lecznicy. Teraz przynajmniej brzmiało to sensownie po tym jakie Migocząca Iskra wywlokła rzeczy, więc terminatorka medyka jest na przegranej pozycji. Ale szczerze? Nie obchodzi jej to. Musi przedstawić swoją postawę, opowiedzieć swoje jakże to dla nich haniebne zachowanie i coś dodać.
- Co do sytuacji z dzisiaj, to nie wiele mam na swoją obronę oprócz tego, że nie mogłam słuchać tego co opowiadał Świetlik. Próbował wmusić mi wręcz to, żebym ja bądź Poranna Zorza nauczyły go czegoś o ziołach czy cokolwiek i robi to kolejny raz teraz. Powoływał się między innymi na różne powody, takie że my mogłybyśmy nic nie robić, gdy on by był medykiem, albo że pomógłby nam gdyby nasz Klan ktoś zaatakował. Tak jak mówiłam wcześniej, wiem że to gówno znaczy w porównaniu do tego co mu mówiłam. Ale słowa to jedno, w dodatku nie były wypowiadane na poważnie, a Świetlik sobie z nich nawet nic nie robił, a czyny to drugie. Nie tknęłam go nawet palcem. Nie miałam nawet zamiaru. Jeśli uważacie, że nie nadaję się na to stanowisko z powodu tej sytuacji i ostatniej, gdy pokłóciłam się z bratem i zrobiłam mu przypadkowo krzywdę to w porządku. Nie chcę już tracić więcej w oczach innych, ale dajcie mi chociaż uzupełnić ten cholerny składzik, bo Poranna Zorza tego nie zrobi, skoro nie poczyniła nic w tym kierunku w ciągu tych księżycy, a Pies leży znowu chory, w dodatku bardzo chory i nie może wyzdrowieć. A myśleć można sobie o mnie co chcecie, ale jedyny mój cel w zostawaniu medykiem był taki, żeby koty już nie umierały jak Mokra Łapa, którego pogrzeb widziałam, gdy byłam dzieckiem, a później moja siostra Zwiewna Łapa.

Krzywa Gwiazda był zawiedziony frekwencją, ale musieliście Płotkowej Łapie uwierzyć, że nie robił tego specjalnie! Gdyby był w obozie, to na pewno by przyszedł w trzech podskokach, ale stwierdził, że dziś ma ochotę na małe polowanie - wyszedł więc w okolicę bliską obozowi, by podszlifować podstawy liźnięte z Łosim Rykiem. Czy się udało? Tak, złapał mysz… i ją tam zjadł, bo nie był świadom czy też nie pamiętał, co głosiła zasada kodeksu.
Idąc z powrotem do obozu, do jego uszu dochodziły strasznie głośne głosy. Najpierw ten Porannej Zorzy, z którego wiele nie zrozumiał… ale gdy już faktycznie postawił w obozie łapę, to mówiła Migocząca Iskra - o gorączce, i jej kocięciu… ach! Płotkowa Łapa skojarzył fakty, gdyż Połysk mówiła mu o tym, jak to miała gorączkę, ale nie było czym jej wyleczyć. To była… ceremonia? Jakieś zebranie? Jakaś kłótnia? Przełknął ślinę i po cichu przemknął gdzieś w tłum, by tego wysłuchać, i może dowiedzieć się o co chodzi. Jego łapy pokierowały go do, o ironio, Śpiewającego Raniuszka…  bo miał wrażenie, że ją zna najlepiej, jak głupio by to nie brzmiało. Przy okazji zauważa przy niej Sowią Łapę, któremu kiwa głową do powitanie.
— Te, paskudo. Co jest? — mruknął do niej cicho, szturchając w bark. Widział, jak jego brat, Świetlik, jest w to zamieszany? Co do tysiąca słońc… ? Nieco się zmartwił. Czy Świetlik coś zrobił? Nie uważał klany za wspaniałą instytucję, ale skoro ich przyjęli, to Płotka wiedział, by nie tworzyć im próblemów. Czy ten nie sądził tak samo?
Migocząca Iskra rzucała oskarżenia o zachowanie Ryczącej Łapy; działo się trochę bardzo wiele, ale móżdżek rudej rybki starał się nadążać. Nie mógł odmówić szylkretce pewnej aparycji i obycia z innymi, ale podczas pobytu w lecznicy raczej nie ucierpiał z tego względu… właściwie to na te „ości w gardle” miał ochotę zaśmiać się w faworze Ryczącej, ale powstrzymał się.
A potem głos zabrała sama oskarżona terminatorka medyka… a Płotka nieco rozszerzył powieki. Nie do końca tego się spodziewał! Skoro była taka uparta i nieprzyjemna i w ogóle, to pomyślał, że będzie się kłócić, stać na swoim, wychodzić naprzeciwko Migoczącej Iskrze… ale jej podejście i to, że miała odwagę oskarżyć własną mistrzyni o braki w składziku, był… huh! …Niezły! Przeprosiła Migoczącą, a potem przeszła do tego, co chyba najbardziej ciekawiło rudzielca: Świetlika.
Czyli… jego brat próbował wymusić na nich nauczenie go medycznej wiedzy, a potem… wdali się w bójkę… ale Ryk nie dotknęła go palcem? Uch… to było, um, nieprzyjemne uczucie. Coś go ścisnęło w klatce piersiowej, bo z tego wynikało, że jego brat faktycznie zrobił coś niesamowicie głupiego. Nie chciał wierzyć w to, że jego rodzeństwo miałoby tworzyć takie problemy. Oczywiście, fakt, że medyczna wiedza była kryta od innych kotów było trochę przykre - sam to przyznał na treningu - ale żyli w klanie i powinni uszanować jego zasady, litości! Płotka przełknął ślinę. Troszkę zapomniał nawet, że siedział koło Raniuszek.
Ostatnie słowa Ryczącej Łapy były… w sumie sam nie wiedział, jak to opisać. Brzmiały szczerze, a jej motywacja nie była głupia. On sam nie miałby problemu z tym, by kocica była ich medykiem, dopóki potrafiła kontrolować swoją złość. Ale, hm, nie była to jednak jego sprawa - zamiast tego swoje spojrzenie skierował na Świetlika, marszcząc brwi. Był nieco zdenerwowany, ale musiał usłyszeć całą historię, by dokonać pełnej oceny.