Czy kocię pokroju Nietoperza kiedykolwiek siedzi w spokoju? Zapewne jedynie w marzeniach jego matki jak i rodzeństwa, które woli ciszę. Niestety raczej nieszybko doczekają się wypoczynku od wiecznych pogoni młodego kocura.
Tak też z resztą znalazł się tutaj. Wyszedł z kociarni otrzepując swoje drobne ciało po śnie, a kiedy tylko wybudził się już fizycznie - stanął u skraju swojego obecnego legowiska. Reszta raczej nie wyglądała jakby interesowała ich jego osoba, a więc po prostu czmychnął im znowu z oczu. Tym razem podróż ta jednak była długa, naprawdę długa.
Podczas swojej wyprawy donikąd bacznie rozglądał się po wszystkich zakamarkach, które tylko zdołały wpaść mu w oczy. Często zagapiał się na niektórych miejscach w obozie potykając się tym samym o własne, drobne jak na ten moment łapki. Drobne jak na ten moment, a jednak większe od rówieśników.
Przewrócił swoimi oczyma na samą myśl siedzenia w kociarni przez cały dzisiejszy dzień. Czy to nie nudne? Nawet nie bardzo nudne? No oczywiście, że nudne. Nikt nie sprostał oczekiwaniom Nietoperza z rodzeństwa do zabawy jeśli oto chodzi. Dosłownie, nikt nie chciał stworzyć jakiejś ciekawej sytuacji. Tak też, zrobił to na własną łapę.
Przez ten cały natłok myśli nie zauważył Wilgotnego Korzenia, w który po prostu wmaszerował. Potknął się, a małe ciało kocura wylądowało na ziemi. Przymrużył niebieskawe oczęta otrzepując się znowu z zabrudzeń. Znowu to samo, piękne futro ubrudzone jakimiś odpadkami z podłoża...

Lodowy Potok natomiast siedział gdzieś niedaleko legowiska terminatorów, niespecjalnie się przejmując otoczeniem. Po prostu siedział, odpoczywając. Chciał po prostu dzisiaj odpocząć i miał nadzieję, że nikt mu w tym nie przeszkodzi. Nie mniej jednak zauważył drepczącego przed siebie kociaka, jakiegoś buraska. Obserwował go z cienia, nie zamierzając się do młodego odzywać, jeśli ten nie podejdzie. Zmarszczył oczy, widząc, że ten wyłożył się na ziemi, potykając się o wystający korzeń. Klanowy Medyk tylko podniósł wyżej łeb, aby sprawdzić, czy czasami coś dzieciakowi nie dolega. Ale nic mu nie było. Ot co, sobie obił nosek, nie minie kilka uderzeń serca, a już go przestanie boleć. No, nie ważne. Nic mu nie było, to Lód położył łeb na łapach, aby zmrużyć oczy i po prostu myśleć.

Na samym początku dane nie było mu zauważyć starszego od niego kocura, jednak kiedy napotkał z nim tylko kontakt wzrokowy, podniósł się i otrzepał dumnie prężąc całe swoje ciało. Dosłownie tak, jakby próbował się popisać - z resztą, tak właśnie było.
Podszedł powoli przyglądając się uważnie medykowi. Nigdy nie było mu dane widzieć kogoś innego niż kotek czy innych kociaków w kociarni. Tak też, widok kogoś całkowicie nowego był czymś nad wyraz ekscytującym.
- Witaj - przywitał się jak to przystało, po czym perfidnie zaczął grzebać wzrokiem w długich włosach kocura - kim jesteś? - zapytał z głupka nawet nie oczekując odpowiedzi na wcześniejsze przywitanie.
Obszedł go dookoła przyglądając się mu naprawdę uważnie. Budowa medyka była naprawdę mocna, a więc pierwsze o czym pomyślał to fakt, że jest wojownikiem. Wrócił więc ustawiając się zaraz przed nim, a szarawo-niebieskie ślepia znowu wbijały się w futro starszego kocura.
- Zajmujesz się czymś? A może jesteś starszym? W sumie mógłbyś być kimś starszym.. starsze koty zajmują się czymś konkretnym, czy wypoczywają cały czas tak jak ty robisz to tutaj? A może jesteś wojownikiem? Wyglądasz też na wojownika, ale nie jestem pewien, czy nim jesteś..! - zaczął się i słowotok, który jak wodospad leciał z pyszczka młodego kocurka. Każde z wypowiedzianych słów było nieco zniekształcone, bowiem niekoniecznie potrafił jeszcze składnie dobierać zdania. Zwłaszcza z tym piskliwym, dziecięcym głosikiem.
Usiadł na ziemi oczekując na odpowiedzi. Zapewne był okropnie irytujący, ale taki już charakter jego na ten moment. Raczej trzeba będzie do tego przywyknąć.

Widział, jak nagle kociak wstaje i skocznie do niego podchodzi. Podniósł wyżej jedną z brwi, obserwując dokładnie młodzika. Czyli będzie musiał rozmawiać z młodym pokoleniem... Skinął mu delikatnie łbem na przywitanie, a na pytanie się lekko uśmiechnął.
- Witaj, Nietoperzu. Jestem medykiem Klanu, w którym się urodziłeś - odparł z lekkim rozbawieniem. - Czyżby Mętna Kałuża ci nie mówiła?
Dał się obejść kociakowi wokół jego ciała, jedynie co to podniósł się do pozycji siedzącej. Poczekał chwilę, aż kociak przestanie gadać, tym samym przyklejając mu w wyobraźni naklejkę "gaduła" na czoło. Zmrużył oczy, po czym otworzył pysk:
- Ciekawski jesteś, co?
Chwilę siedział w ciszy, po czym zaczął mówić, aby mu buras nie wybuchł z oczekiwania.
- Obecnie nie, ogółem zajmuję się leczeniem chorych kotów oraz zbieraniem ziół. Medyk jest również mostem pomiędzy naszym światem, a Srebrną Skórką. I nie, nie należę do starszyzny. Tak, starszyzna leży w legowisku i nic nie robi, tak pokrótce. Zasłużyli sobie na ten odpoczynek walcząc za Klan i polując dla Klanu po stu księżycach, nie uważasz? - mruknął do młodzika, dając mu tym samym powód do pomyślenia.

Ostatnimi czasy czuła się jakby była w jakimś… letargu. Nawet jej treningi zwolniły tempo… zwłaszcza, że Mirabelkowa Łapa złapała jakąś chorobę. Niby było normalnie, poza nieco mniejszą ilością czasu spędzanej z innymi kotami, a jednak czasami czuła się jakoś dziwacznie. No, ale nie było co się nad tym zatrzymywać. Dalej miała terminatorów, Żara, Rwącą, bratanków, Kruka… dalej miała rzeczy do zrobienia, miejsca do zobaczenia, i tak dalej. A skoro o bratankach, to tego dnia stanęła przed Drzewną Mordką z wiewiórką w pysku, którą odłożyła, żeby wetknąć łeb przez wejście do Drzewnej Mordki.
– Nasio, jesteś tu? – zawołała do wnętrza legowiska terminatorów.

Nasio, jak się okazało, był w środku. Treningi z Wężową Łuską nie należały do szczególnie intensywnych i regularnych, więc często można go było spotkać w legowisku terminatorów albo po prostu gdzieś w obozie. Tym razem leżał na swoim legowisku i turlał kulkę z mchu od jednej łapy do drugiej, a po jego oczach wydać było, że w jego głowie od dawna nie pojawiła się żadna myśl. Dlatego też gdy usłyszał głos, który ewidentnie wołał jego imię, zamrugał powiekami i potrząsnął głową, zupełnie jakby spał, a nie był całkiem przytomny i bezmyślnie bawił się mchem. Rozejrzał się trochę niemrawo, a gdy zorientował się, że w wejściu stoi ciocia Trzask, uśmiechnął się do niej wesoło.
- Jestem! - odpowiedział, gramoląc się z miejsca. Otrząsnął pobieżnie futerko, które trochę odstawało mu na boki, jednak nie przejmował się tym za bardzo; zaraz podreptał do Roztrzaskanej Tafli i zatrzymał się obok, ale musiał zmrużyć oczy, bo okazało się, że na zewnątrz jest jaśniej, niż się spodziewał. - Co tam? - spytał, mrugając kilkakrotnie zmrużonymi ślepiami.

Obserwowałem leniwie jak słońce zniża się do poziomu ziemi, powoli zanikając za gęstymi drzewami. Patrzyłem, dopóki rzeczywiście nie znikło, a kiedy nastała już zupełna ciemność, przewróciłem oczami i wpakowałem się do Drzewnej Mordki. Kolejny dzień nie robienia niczego, kolejny dzień gdzie wydawało mi się, że coraz to bardziej pogrążam się w nicości. I że już niedługo wyjście z niej zostanie zamknięte.
Spostrzegłem że większość terminator wróciła już do legowisk. Nie znałem większości, choć wśród nich zdołałem rozpoznać rodzeństwo i Malinową Łapę. Pakowali się do spania, a ja wcale się nie dziwiłem. Wszyscy pewnie byli na treningu, a po nim musieli ogarniać z góry narzucone obowiązki. Ja, jako że ominąłem zgrabnie ten system, nie byłem zmęczony i wcale nie kierowałem się do łóżka. Przysiadłem za to przy Wilgotnym Mchu, gotowy na kolejną dawkę nic nie robienia.

zaćma

Zaćmione Słońce swoje obowiązki wykonała późnym rankiem, by złapać jeszcze troszkę światła w oczy; w końcu Porą Nagich Drzew noc nadchodziła… przerażająco szybko. Gdy to było skończone, złocista dołączyła się do patrolu granic. Cokolwiek, byle nie robić nic, bo wtedy znów zacznie myśleć za dużo. A jej myśli bywały wyjątkowo upierdliwe – na początku męczyła się ze sprawą zniknięcia Okonia, a potem jej złe myśli – jak gdyby korzystając z uchylenia jej pancerza – zaczęły napływać coraz częściej do głowy. Presja ze strony matki, niepozwolenie Sokolemu Skrzydłu na dogonienie jej, odczucia względem Okonia i Mewiego Krzyku… jedyną jej ucieczką były obowiązki i praca, ale widać było, że była w nich mniej wydajna. Głupi mózg, lisia mać.
Gdy było już ciemno, Zaćmienie postanowiła na krótki obchód po obozie, mały monitoring, można powiedzieć. Lubiła wiedzieć, co się dzieje w każdym legowisku, o czym rozmawiają koty, czy nikt nie robi nic podejrzanego. Rozejrzała się po legowiskach w poszukiwaniu zajęcia więc, i… och, a kto to, Mamrot! Mały zakalec. Też uczyła go Mewi Krzyk, ale złota słyszała, że przychodzenie na jakiekolwiek treningi mu nie idzie. Zmarszczyła nos i brwi, ale właśnie do kocura się skierowała. Przyjazna rozmowa z rodzeństwem, szczególnie tym czarnofutrym (heh), zawsze dawała jej troszkę adrenaliny.
— Pewnie odpoczywasz po bardzo męczącym dniu? — mruknęła cynicznie w jego stronę.