Kotka patrzyła na siostrę, starając się utrzymać uśmiech, jednak ten zaczynał zanikać z każdą kolejną sekundą. Kiedy ta zmrużyła oczy, Dzięcioł na chwilę się przestraszyła. Czyżby jej siostra podejrzewała, że to nieprawda? I że ruda mówi to tylko po to, żeby ją pocieszyć i jej pomóc?
Poprawiła się i delikatnie owinęła ogon wokół siostry, kiedy ta odpowiedziała. Miała nadzieję, że nie rozzłości jej tym jeszcze bardziej.
- Wiesz, myślę, że sobie poradzisz... Kto jak kto, ale ty na pewno dasz radę, nawet kiedy będzie ciężko- powiedziała po chwili, patrząc na siostrę. - Kiedy rozmawiałam kiedyś z mamą, powiedziała mi, że mentor i uczeń wzajemnie się dopełniają. Nie tylko ty uczysz się od niego, ale on od ciebie też może się czegoś nauczyć. Może... Skoro uważasz, że nie jest zbyt...- zastanowiła się na chwilę jak to dobrze ująć- ... odpowiedzialny, to może ty będziesz w stanie go tego nauczyć? Pokażesz mu jaka jesteś silna, i... uparta, pozytywnie oczywiście, i może wtedy będzie wam łatwiej trenować? - zaproponowała, szukając jakiegoś rozwiązania. Szczerze, w głębi serca taka rozmowa z siostrą powoli ją męczyła, bo co nie próbowała, Sroka i tak była obrażona. Ale Dzięcioł nie zamierzała zostawić jej tu w takim stanie dopóki nie upewni się, że ta jest trochę pocieszona.

Na czarnym pyszczku pojawił się uśmiech, gdy usłyszała tyle pochwał z ust Dzięcioł. No, w końcu zaczęła mówić z sensem! Choć nie wiedziała, czego uczeń miałby nauczyć swojego mentora, bo przecież tacy to są już starzy, trochę przeżyli i mają dużą wiedzę. Niektórzy przynajmniej. W sytuacji Jabłkowej Gałęzi te fakty nie kleiły się kupy i rzeczywiście Sroka mogła go czegoś nauczyć. Tym bardziej, jako SILNA i UPARTA kocica, jak to powiedziała Dzięcioł. Spojrzała na nią swoimi zielonymi oczami, cała zadowolona.
– Masz rację Dzięcioł, chyba to właśnie dlatego tata mi go przydzielił – oznajmiła dumnie. Stawiając tak sytuację, to ona była najbardziej dojrzała z miotu, skoro żaden z rodziców nie musiał jej już niańczyć na treningu, ha! – Najwyraźniej Jabłkowa Gałąź potrzebuje takiego mocnego ucznia jak ja na początek. Tatko wiedział, co robi.

Kotka odzyskała nadzieję, kiedy w końcu zobaczyła uśmiech na pyszczku siostry. Zadowolona skinęła głową, kiedy ta się odezwała.
- No widzisz. Zobaczysz, jeszcze będzie dobrze! Może Jabłkowa Gałąź nie jest taki zły jak się wydaje. Poczekaj na trening, pójdziesz i pokażesz mu co umiesz! Nauczysz się walczyć i polować, i będzie fajnie - powiedziała. - Może tata pozwoli też na łączone treningi. Wtedy będziesz się mogła uczyć razem ze mną, Wilczą Łapą i Zjeżoną Łapą- podsunęła i wyobraziła sobie takową sytuację. To byłoby super- wspólny trening czy polowanie, całe rodzeństwo razem i wszyscy zadowoleni. Ah, jak ona nie mogła się tego doczekać!
Kotka zgodziła się również, kiedy czarno-biała powiedziała, że tata wiedział co robić.
- Dokładnie. Nasz tata ma już dużo księżyców, ale dzięki temu jest mądrzejszy i ma dużo doświadczenia. Na pewno nie popełnił błędu- powiedziała i polizała siostrę kilka razy za uchem.

Łączone treningi? W sumie brzmiało dobrze, musiałaby być z tego niezła zabawa dla całego rodzeństwa, lepsza niż łażenie w pojedynkę z mistrzem po lesie. Tylko to również znaczyło, że rodzeństwo mogłoby widzieć i oceniać je postępy. No nic, dodatkowa motywacja do tego, by się bardziej przyłożyć do treningu. Tym bardziej że jakby tylko staruszek zobaczył, że to ona – Sroka – jako pierwsza ukończyła trening, pewnie by żałował, że to właśnie jej nie wziął pod swoje skrzydła, hehe.
Kiedy Dzięcioł polizała ją za uchem, ta zareagowała uśmieszkiem i potargała łapą rude futerko na głowie siostry.
– Ten wspólny trening brzmi fajnie, trzeba będzie porozmawiać o tym z tatą – powiedziała, podnosząc się z ziemi i otrzepując z niej futerko – No, ja się będę zbierać. Muszę znaleźć sobie jakieś legowisko.. ale możemy się spotkać po naszym pierwszym dniu treningu. Opowiem Ci, jaki jest Ogryzek – zaśmiała się i w przyjacielskim geście dotknęła bok kotki swoim długim ogonem. Co prawda, na początku ruda nieco ją wkurzyła, ale mimo wszystko była jej siostrą i nie była nie wiadomo jak zła. Czasem tylko przesadzała z tym byciem pacyfistą, ale poza tym była spoko – Narka, Dzięcioł... i dzięki. – pożegnała się z siostrą i leniwym krokiem wyruszyła szukać legowiska.

/zt

Kotka skinęła głową, zgadzając się ze słowami Sroki. Wspólny trening- to byłoby coś. A może nawet kilka takich.
Kotka kiwnęła również głową, kiedy jej siostra powiedziała, że musi iść i znaleźć sobie legowisko. Ruda rozumiała to- ona sama też wcześniej szukała miejsca dla siebie, i musiała przyznać, że było to dość ciężkie! Nie dość, że musiała wybrać wygodne miejsce, to chciała być blisko innych kotów, ale nie za blisko.
Uśmiechnęła się więc na pożegnanie i tylko rzekła:
- Będę czekać, opowiedz mi potem wszystko!- powiedziała jeszcze po czym sama przez chwilę jeszcze siedziała w miejscu. Potem wstała i spokojnym krokiem udała się w stronę stosu ze zwierzyną aby coś zjeść.

//zt

W klanie sporo się zadziało... a najbardziej zadziwiające było to jak oberwał Grzmiące Gardło przy walce z Ognistą Łapą... Ogniem? Teraz już pewnie Ogniem. Przez tą całą sytuację mój trening musiał nieco poczekać, pozostała mi tylko walką, a z tego co słyszałam od Rozgwieżdżonej Łapy, ona też szykuje się powoli do mianowania. Cieszyło mnie w sumie że możliwe jest że będziemy miały wspólną ceremonię. No bo jej mentor to mój mentor więc sama nie ruszy z materiałem raczej.
Będę Ukwieconym... czymś. Fakt że będę mogła sama wychodzić poza obóz po tylu księżycach był przerażający. A jeszcze gorsze było to że będę miała swojego terminatora za którego będę odpowiedzialna... jejku, jejku jejkuuu nie chce bardzo nie chce.
Nie wiedząc co ze sobą zrobić korzystałam z ciepłych promieni słońca siedząc niedaleko wejścia do legowiska terminatorów z przymrużonymi oczami.

/pajonk

Pająk musiał odsapnąć, przemyśleć to, co w ogóle powinien w tym momencie zrobić i jak zrobić. Czy wystarczy jak przejdzie przez granice i nie wróci? Musi komuś zgłosić, że już nie chce być w klanie? Jak się załatwiało takie sprawy?! Przecież jakby Konwaliowy Sen się dowiedział, to Pająk zostałby nabity na pal albo jeszcze gorzej. Chłód pod łapami nie dawał mu spokoju, więc odszedł dalej, jednak na słońcu zobaczył kotkę o puszystym, czarno-białym futrze z wywiniętymi uszami. Śmieszne.
- o, ciebie wysłali w pogoń za Ignisem - rzucił na powitanie, nie było to najmilsze, ale zdecydowanie prawdziwe. Poza tym, nie bardzo wiedział co powiedzieć, o, może - um... wszystko się udało? Jest okej? - brawo Pająk. Na pewno właśnie to pytanie było najlepsze, nie dało się zadać lepszego. Poruszył swoimi wielkimi uszami, zaciekawiony jak mu odpowie.

Ruszyłam gwałtownie głową otwierając oczy. Stał przede mną syn Płomienistego Ucha, kojarzyłam go z tego że był... spokojny, i chyba cichy, taki się wydawał bo raczej nie rzucał się w oczy jak na przykład dzieci przywódcy.
- A - ah, tak. Ognistą Łapą... Ignisem. - słyszałam już ten przydomek kilka razy, szczególnie był używany przez jego przybrane rodzeństwo. Było to bardziej samotnicze niż klanowe imię... i teraz chyba przyda mu się bardziej niż tutaj. Ignis. Myśląc o nim moje serce przyśpiesza, przypomina mi się ten okropny widok zakrwawionego Grzmiącego Gardła który na całe szczęście powoli zdrowieje.
- Nie wiem co mogę mówić... ale jak zauważyłeś nie ma go z nami... pokiereszował Grzmiące Gardło i ten jest w lecznicy... więc chyba się nie udało... ale w sumie nikt nie zginął... w - więc.. jest okej. - odparłam niepewnie nieco się gubiąc w tym co mówię. I tak powiedziałam sporo Pajęczej Łapie... a Konwaliowy Sen lub Rozżarzona Gwiazda ogłoszą że Ognista Łapa jest wygnany no chyba że nie jest... ale po takim czymś bałabym się spać z nim w jednym schronieniu...

Przytaknął jedynie, kiedy nazwała Ignisa jego imieniem, które nadano mu w klanie. Racja, przecież on tak naprawdę nie nazywał się Ignis, tak po prostu chciał by inni się do niego zwracali. I faktycznie, nie sposób było nie zauważyć, że Ognisty nie wrócił z nimi do obozu. W dodatku to on tak załatwił Grzmiące Gardło... cóż, imię chyba zobowiązywało? Teraz będzie grzmiał na pewno. Choć w sumie Pająk tak naprawdę go nie znał, pewnie powinien mu współczuć. Niebieskofutry znał jednak Ignisa i był pewien, że bez powodu by nie zaatakował.
- Mam nadzieję, że wróci szybko do zdrowia - skomentował, bo stwierdził, że tak wypada. Usiadł, żeby tak nie stać nad kotką, o ile wcześniej tego nie zrobił i strzepną z łapy kropelki, które się na niej nazbierały.
- Dziwne rzeczy dzieją się w klanie - zauważył mimowolnie, w końcu te wszystkie rzeczy... ta ceremonia, nie wydawało się jakby to było coś normalnego.

- Tak... ja też, też mam taką nadzieję. - poza tym że był moim mentorem i byliśmy już na ostatniej prostej do zakończenia go to najzwyczajniej w świecie było mi go żal. Miał rozszarpane całe gardło przez niedoszłego wojownika naszego klanu! Zastanawiające czy ktoś jeszcze byłby zdolny do czegoś takiego z gromiaków, żeby aż tak poszarpać drugiego kota z którym niemalże dzieli się legowisko... straszne.
- Masz racje... ale to chyba normalne w grupie, czasem jest lepszy czas a czasem gorszy... po deszczu przychodzi tęcza czy jakoś tak. Las się robi zieleńszy i ptaki jakoś weselej śpiewają. - wzruszyłam lekko ramionami. W tak dużym klanie nie było możliwości żeby zawsze każdy się ze sobą zgadzał, szczególnie gdy wcześniej któryś z członków dotknęła śmierć członka rodziny.