Siedziałem sobie, no i jak Gwiazdy kocham, nie spodziewałem się że nagle usłyszę przy sobie... głos. I to ewidentnie mówiący do mnie, więc jak zgaduje, kogoś musiałem zainteresować. Odwróciłem łeb i zobaczyłem... ją. Dobrą chwilę zajęło mi, nim rozpoznałem w niej swoją siostrę. Zaćmione Słońce. Nie to, że byłem tak olewczy że nie pamiętałem już własnego rodzeństwa, po prostu po pierwszej było... ciemno, a po drugie kotka nieco się zmieniła od momentu, gdy ostatnio widziałem ją tak blisko.
- A ty pewnie masz tyle energii dzięki swoim obowiązkom - miauknąłem, odgryzając się nieco siostrze. Słyszałem, że jest prowokatką, ale kim ja jestem żeby wierzyć w plotki? Plotki zniszczyły mojego ojca, więc ja, w przeciwieństwie do innych, nie zamierzałem w nie wierzyć a przekonać się na własne oczy. Było mi więc na łapę to, że rozmawialiśmy. Pierwszy raz od... No właśnie.

Była ciekawa, jak zareaguje Mamrocząca Łapa; po tym, co wiedziała sama o bracie, spodziewała się dogryzki czy argumentu przeciwko… i doprawdy, nie zawiodła się, chociaż na jego słowa jedynie wypuściła powietrze z nozdrzy rozbawiona, nie dając jego słowom jakkolwiek na nią wpłynąć, bo w końcu: kim był dla niej Mamrot? Nie dość, że był raczej zakałą rodziny, to on był terminatorem; ona już wytrenowaną wojowniczką.
— Moją energię pożytkuje na to, na co powinnam. Na obowiązki, sprawianie, że zasługuję na przebywanie w klanie i mogę dumnie nazwać się córką Dzikiej Róży. Ty za to, heh — jęknęła, jakoby temat kocura ją obrzydzał. — Póki co wygląda na to, że jesteś tylko pasożytem — kontynuowała niewinnie, uśmiechając się.

Wróciła do obozu po treningu wyraźnie zdegustowana. Nie szło jej tak sprawnie i szybko, jak tego chciała, nadal stojąc przy polowaniu i nie ruszając się szczególnie do przodu. Nie to, żeby jej nie szło w tym polowaniu, po prostu... uch, czy tempo treningu musiało być tak wolne? Mogła się założyć, że większość jej rodzeństwa już dawno ją prześcignęła, a ona nadal się nie rozwija. Niemal tupiąc nogami podeszła do stosu zwierzyny, z samej góry ściągając pulchnego królika, a następnie ułożyła się niedaleko wejścia do legowiska terminatorów od razu zatapiając kły w posiłku. Rozejrzała się jeszcze, szukając wzrokiem kogoś, komu mogłaby ponarzekać, ale nikt nie rzucił się jej w oczy, więc póki co jadła, tylko wybijając gniewną melodię ogonem o podłoże.

[Kopeć]

Tego wczesnego zimowego poranka, ruda koteczka miała ważniejsze rzeczy do roboty, niż jakieś tam spanie. Wiedziało o tym jedynie powoli wschodzące słońce, towarzyszące jej w wyprawie do Drzewnej Mordki.
Korzystając z tego, że przez swój młody wiek Jabłonka była dosyć malutka, i z tego, że większość mieszkańców legowiska jeszcze słodko drzemało, niezauważalnie prześliznęła się do środka. Nie przyszła tutaj bez celu, ale w takim razie po co? Po to, aby jak to na kociaka przystało, pozwiedzać legowisko terminatorów marząc o tym, że zostanie kiedyś jednym z nich? Pfft, co to, to nie! Zdecydowanie bardziej wolała jednego z nich podenerwować. A dokładniej — jednym z nich okazał się biało-bury kocurek, który akurat zwrócił na siebie jabłonkową uwagę. Na rudym pyszczku pojawił się złowieszczy uśmieszek, poprzedzający niecny czyn kotki. Powoli zakradła się do śpiącego terminatora, zarazem czując, jak jej serduszko zaczyna coraz szybciej bić z nerwów i ekscytacji. Była coraz bliżej, aż w końcu zatrzymała się przy pyszczku kocurka i... haps! Chwyciła w ząbki jeden długi, biały wąs, po czym mocno pociągnęła go w swoją stronę, z zamiarem wyrwania go.

/Sosenka >:3c

Sosnowa Łapa miał tyle szczęścia, że gdy mistrz był zajęty swoimi sprawami, to mógł sobie drzemać. No, więcej niż ustawa przewiduje, a sam miał futro grube i długie, więc argument, że jest mu za zimno, no cóż, nie przechodził w oczach rodziców, lecz i tak nie miał dzisiaj zaplanowanych nowych rzeczy. Jednak mistrz był krótkiego włosia, więc przerwa przyda się ich dwójce, nie? Szczególnie w taką pogodę.


Był ranek, bury, masywny kocur o trójkątnych uszach i wystających z pyska jak dzik kłach drzemał w sobie najlepsze.
Gonił jastrzębia! Polował na niego, a już w pysku czuł zapach i smak jego mięsa!.... Oh co za piękny sen kocur miał, lecz wszystkiemu nastaje koniec.
Kocur czując jak na pysku coś go chwyta, tak próbował się przekręcić i mruknął. -Mamio....Jeście pięćś minut.....
Ziew oraz chaps potężnych szczęk raz, a bury kocur poczuł jakby ukłucie, po czym otworzył niebieskie ślepia.
-AŁĆ!
- Ryknął, gdy poczuł, jak z przekręceniem się został mu perfidnie wyrwany wąs.
Machnął łbem w kierunku źródła. -[MAMO. Od kiedy ty wyrrywasz mi wąs- - Syknął, nie głośno, lecz nisko swym głosem, lecz przestał, gdy zauważył....Kocię. nawet nie terminatora.
A ty to kto, młoda?

Gwiezdni, co to były za znaki w formie kociąt?

A więc udało jej się wyrwać wąsa! Córeczka Ślimaczego Śladu była bardzo dumna z tego wyczynu, że też dała radę tak zwinnie i niezauważalnie podkraść się do terminatora! Tylko... następne słowa burego kocura nieco rozkojarzyły Jabłonkę, bo co on takiego wygadywał? ''Mamo''? Że niby ona była jego mamą? Po tym przedstawieniu trudno było się przestraszyć jego syku, dlatego, zanim koteczka odpowiedziała na pytanie, jedynie uśmiechnęła się chytrze i prychnęła pod nosem.
— Twoja mama — odparła, niezwykle zadowolona ze swojej riposty, patrząc terminatorowi prosto w jego niebieskie oczy, a do tego uśmieszek nie znikał jej z pyszczka. Tak samo wąs, nadal trzymała go dumnie w małych ząbkach — zupełnie jakby był to jakiś dorodny, upolowany bażant czy tłusta mysz, a nie zwykły, koci wąs.

Łapa młodzika nadal próbowała ukoić ból po wyrwanym narządzie czucia, swym bezcennym wąsie, gdy z pyszczka kociaka wypadły słowa, które sprawiły, że futro na karku starego terminatora i księcia z rodziny Żmijowego Syku.
-Te, nie bądź taka mądrra, młoda! Bo zarraz powiem twoim starym. -Odpowiedział dość nerwowo, po czym jego łapa sięgnęła po wąs w pszczku rudawej koteczki, by jej go zabrać i ponownie dać na swoje prawowite miejsce.
-Oddaj! - Miauknął poważniej, wystawiając łapę po swego wąsa. Mógł przecież poprosić medyka, by to naprawił. Nie?

- Ekhem, Miętowa łapo..? - Stanąłem przy wejściu do legowiska terminatorów. Zaraz przy dziwnie dużym korzeniu, ktory był mokry. Niechętnie wracałem wspomnieniami do tego miejsca. Ale nie przyszedłem tu na wspominki, tylko przyszedłem do mojej terminatorki. Dalej brzmiało to bardzo dziwnie w moich myślach. No ale trudno, słyszałem, że ostatnio źle się czuła i dlatego nie było jej na treningach. Mogła powiedzieć wcześniej eh ale, że nie zastałem jej w lecznicy trochę mnie zmartwiło. Postanowiłem przejść się do legowiska młodziaków. Jeśli jej tu nie spotkam, może jakiś kolega z legowiska wiedziałby gdzie ta przesiaduje. Nie chciałbym, aby była jakoś wolniejsza w materiale wśród rówieśników.

Jeżynowa łapa

- Nie znam gościa. - odpowiedziałam chłodnym tonem, wychylając łeb zza ściany. Szczerze mówiąc to imię chyba nawet nie obiło mi się o uszy. A wydawało mi się że kojarzyłam wszystkich terminatorów. Moje rodzeństwo, typ z klapnietymi uszami, jakaś babka co wróciła do klanu aby urodzić kocięta, Bocian którego unikałam ostatnio szczególnie, i reszta tłumu z dość długimi imionami które nie podpadły mi do gustu. Mięta za to brzmi dobrze, więc raczej bym zapamiętała c nie? Niby byliśmy najmłodsi w terminatorskim składzie ale jak słyszałam jak niektórym idą wolno treningi to pazury się same wysuwają... serio chcą spędzić pół życia z członem Łapa jak mój starszy brat? Wstyd.
- Czemu go szukasz? - spytałam wychodząc przed Drzewną Mordkę, nienawidziłam gdy niektórzy bezmyślnie zaczynali blokować przejście więc ja tego postanowiłam nie robić.

Usłyszałem już cóż, dobrze znany mi głos, a potem pręgowaną od stóp do głowy kocicę. Posłałem jej przyjazny uśmieszek na przywitanie. Nie czułem wstydu swobodnie pogadując sobie z terminatorką. Znałem tę od kocięcia, co na pierwszą myśl nie brzmi za dobrze... No trudno, ta pod okiem Konwalii rośnie na bardzo porządną kocicę. Zmarszczyłem brwi w zamyśleniu. Dlaczego ta nie kojarzyła Mięty? Czyżby ta aż tak się separowała od reszty? Była pomiędzy nimi jakaś różnica wieku. Nie miałem pojęcia. Zaraza.
- Jej - Odparłem pogodnie, poprawiając terminatorke. - To moja terminatorka, o dziwo. Ostatnio się przede mną chowa. Dasz wiarę? Czy ja uczę, aż tak beznadziejnie? - Spytałem kocicę z lekkim uśmiechem na pysku. Nie zdziwię się jeśli odpowie szczerze. Chociaż nie będę krył urazy. Chociaż minimalnej.

-O. - uniosłam brew w niekrytym zaskoczeniu. - Ciężko mi powiedzieć. - Wzruszyłam barkami. Nigdy nie mieliśmy razem treningu, polowania czy sparingu... jakieś tam patrole, nic poza tym. Jednak po przechadzce wzdłuż granic ciężko ocenić jak dobrym mentorem jest srebrzysty. Może gdyby na granicach wydarzyła się jakaś bitka pomiędzy nami a jakimś drapieżnikiem lub kotem... no ale jak na razie było spokojnie. Za spokojnie i nudno. Może i nie powinnam tak myśleć bo problemy Klanu Gromu to również moje problemy, ale co poradzić! Patrole bez jakiejkolwiek atrakcji są piekielnie nudne.
- Nie wmawiasz sobie tej terminatorki? - spytałam unosząc brew. Chowający się podopieczny Złotego Okonia którego nie znam... no nie brzmi to legitnie. Ten nie wydawał się jakimś strasznym mentorem którego należy się obawiać. Może gdyby taki był to ta by się przed nim nie chowała?

- Na gwiezdnych! O ile nie miałem wysokiej gorączki, ani nie zjadłem garści maku na ceremonii to jak wół pamiętam, że została mi przydzielona terminatorka. - Odparłem pełen załamania w głosie. Chyba, aż tak nie posiwiałem. Jeśli to nie oznaka starości to może po prostu staje sie szalony? Raczej nie słyszę głosów w głowie. Chyba. Westchnąłem ciężko. - Widocznie nie nadaje się do tego, ostatnio rozważałem czy nie zamieszkać w Gęstym Buszu. Dla ciebie to brzmi odległe ale kiedyś przychodzi taki moment, że chcesz zostawić swój ślad w klanie. Tylko to kwestia Zaćmienie, więc nie naciskam. Haha! Ale cię tu zanudzam dorosłymi sprawami. Lepiej opowiadaj o goracych plotkach prosto z legowiska terminatorów! Jak mi tego brakuje. - Rozmyśliłem się nie chcąc aby Jeżyna wzięła mnie za jakoś bardzo wiekowego kota. Właściwie to nie czułem się stary, tylko trochę wycofany z młodzianego życia. Może bura kotka opowie mi o jakichś dramach i zaraz poczuje się jak młody bóg..?

- Nie jestem do końca przekonana czy woły mają dobrą pamięć. - szczerze mówiąc chyba pierwszy raz słyszałam o wole... wóle? Domyślam się że to jakieś zwierzę skoro chodzi o pamięć, ale poza tym nawet ciężko mi sobie wyobrazić jak to miałoby wygląda - nazwę ma bardzo nijaką. Tylko Złoty Okoń był kotem którego podejrzewałabym o wymyślanie słów lub używanie jak najdziwniejszych sformułowań. Taki niby Konwaliowy Sen, ale o wiele bardziej komunikatywny.
- To chyba rola Zaćmionego Słońca aby siedzieć w Gęstym Buszu... no chyba że uważasz się za kotkę. - uniosłam kącik ust przypominając sobie sytuację z bratem. W sensie, nie była to najprzyjemniejsza rozmowa... ale jak patrzę na jej zakończenie z perspektywy czasu to wydaje się bardzo zabawna. Miejmy nadzieję że Okoń nie czuję się płcią przeciwną, on już chyba jest za stary na takie zabawy w odgrywanie ról. - Terminatorzy chorują, są cisi i mało rozmowni, ale trenują... wolno ale trenują. - czasem zagadywałam to jednego czy drugiego ucznia, ale to pokolenie wydaje mi się... słabe, i aż zanadto nudne. Nawet nie wspominając o moim rodzeństwie które jest dość specyficzne.

Zaśmiałem się pod nosem, Jeżyna miała rację. Jednak to chyba było oczywiste, że taki kot jak zaćmienie nie będzie dobrowolnie spędzać czasu na nic nie robieniu. Mi natomiast to bardzo pasowało. No przynajmniej było to dla mnie oczywiste. - Na spokojnie, czuje się kocurem w stu dziesięciu procentach.. Jednak Zaćmione Słońce to bardzo zżyta z klanem kocica. Wyrwałaby sobie całe futro niż siedziała tam dłużej niż musi. I tutaj pojawiam się ja - cały na biało. Chociaż wole określenie cały na złoto. - Wytłumaczyłem prędko terminatorce z spokojem na pysku. Moja mentalność i to kim się czułem było ciągle aktualne, nic się nie zmieniło. Jednak nie widziałem nic złego w moich planach. No trudno, widocznie spotkam się z dezaprobatą koleżanki kiedy przyjdzie co do czego.
Podniosłem wyżej brew. - Bardzo śmiele ich oceniasz, Widzę, udziela ci się postawa Konwaliowego Snu. Propotego, miałabyś coś przeciwko szybkiemu polowaniu? Na stosie brakuje czegoś innego niż ptaków. Paskództwo! -

Zt??

Dzięciola Łapa, świeżo po ceremonii, wędrowała właśnie przez Drzewną Mordkę. Przed chwilą znalazła własny kącik do spania, teraz chciała posprawdzać co gdzie i jak. Po chwili dreptania wyszła przed legowisko i usiadła na konarze. Była tak podekscytowana zostaniem terminatorem i tym, że w jej życiu zaczyna się nowy etap, że przez chwilę nie poczuła jak wilgotny i zimny jest ten konar. Zeskoczyła z niego, otrzepując łapki. Brrrr! To nie był dobry pomysł, zwłaszcza teraz, kiedy robi się coraz zimniej.
Przycupnęła więc obok i wylizując łapki zaczęła rozmyślać, jak to teraz będzie. Będzie się tak dużo działo! Będzie wychodziła na treningi, będzie wychodziła z obozu! Pójdzie na zgromadzenia, i nauczy się tylu nowych rzeczy!
Kotka nie powstrzymywała się nawet, kiedy na jej pyszczku zawitał szeroki uśmiech.

//sroka

Córka Rozżarzonej Gwiazdy nie podzielała entuzjazmu swojego rodzeństwa, jeśli o trening chodzi. Czuła, że została potraktowana niesprawiedliwie i nie wiedziała DLACZEGO! Ani trochę się jej to nie podobało. Skoro tata dostał dwójkę terminatorów, to przecież Konwaliowy Sen też mógł dostać dwójkę, nie? I na przykład tym drugim mogła być Sroka. Dla niej to było proste, ale dla staruszka najwyraźniej niekoniecznie.
Wyszła oburzona z legowiska terminatorów, aby ochłonąć choć trochę. Kroki stawiała ciężko, przy okazji kopiąc każdy kamyk i łamiąc gałązki, które nieszczęśliwie musiały napotkać Srokę na swojej drodze. Kiedy coś rudego mignęło obok niej, gwałtownie obróciła głowę w tamtą stronę.
– Dzięcioł – ciężko ocenić, czy było to stwierdzenie obecności siostry, czy raczej powitanie. – co tak się szczerzysz, jak wiewiórka do orzecha, hm – zapytała zaczepnie, choć czarno-biała kotka już dobrze wiedziała, dlaczego Dzięcioł mogła się tak uśmiechać. A ona wcale nie była o to zazdrosna. Wcale! Nic a nic.

Kotka podniosła wzrok słysząc znajomy głos i zobaczyła Sroczą Łapę. Od razu zobaczyła, że jej siostra jest nie w humorze i jest na coś zła. Tylko na co? W głowie kotki zaczęły się pojawiać pytania i chęci jak najszybszej pomocy. Wstała i podeszła bliżej do czarno-białej.
- Hej... Coś się stało? - zaczęła delikatnie. Spojrzała na niezadowoloną mordkę kotki. Co takiego mogło się stać? Przecież dopiero co mieli ceremonię, Sroka powinna się cieszyć! A może to właśnie dlatego jest zła? Może nie chciała być jeszcze uczniem? Ale to by było dziwne... Czy nie pasował jej mentor? Z tego co pamiętała, mistrzem czarno-białej był Jabłkowa Gałąź. Czy był on naprawdę aż taki zły?
Dzięcioł nie chciała za bardzo wypytywać, więc po prostu czekała na odpowiedź siostry. Była gotowa w każdym momencie przytulić ją i polizać, byle by tylko ją pocieszyć.

Pytanie siostry zdezorientowało ją, bo oczekiwała raczej, że ta odpowie na zaczepkę i dzięki temu Sroka będzie mogła sobie pokrzyczeć i tak załatwić cały problem, krzykiem pozbywając się negatywnych emocji. Jednak, zamiast tego, Dzięcioł spokojnie zapytała, czy coś się stało. No oczywiście, że coś się stało! Czarna koteczka zmarszczyła brwi, nie odrywając wzroku od siostry, po czym westchnęła głośno, a jej poplątany ogon zadrgał z poirytowania. No dobra, może jednak nie będzie taka i nie pokrzyczy na siostrę, skoro ta chce pomóc.
– No – odburknęła i skierowała spojrzenie na swoje łapy – Tata ma do mnie jakiś problem chyba. Wszyscy dostaliście fajnych mistrzów! A ja dostałam nieopierzonego wojownika, który mianowanie miał razem z nami, dzisiaj. Co on może wiedzieć o byciu wojownikiem! – krzyknęła oburzona, lecz po chwili zganiła siebie za to, bo co jeśli ktoś, kto nie powinien, usłyszał to? Rozejrzała się w razie czego, by sprawdzić, czy nie ma tu jakichś gapiów i zaczęła mówić głośnym szeptem – To niesprawiedliwe. Tylko ja dostałam takiego mistrza, Jeż został przydzielony Konwaliowy Sen, a Tobie i Wilkowi tata. I oni są KIMŚ w tym klanie, a nie takie kremowe potargane coś, co dopiero opuściło Drzewną Mordkę.

Dzięcioł słuchała uważnie wywodów kotki. Usiadła bliżej niej i z uwagą słuchała, o co chodzi. Była lekko wystraszona tak wielkiej agresji w głosie Sroki, jednak została na miejscu, jedynie lekko zaginając uszy w tył.
- Tata na pewno nie ma do ciebie żadnego problemu... Na pewno ma powód, żeby dać ci takiego mistrza - powiedziała próbując pocieszyć kotkę, choć nie była pewna, czy to pomoże. Rozumiała ją bardzo dobrze- miała prawo być nieufna wobec Jabłka, w końcu rzeczywiście skończył on swój trening dopiero przy ich własnej ceremonii.
- Może tata widział w Jabłkowej Gałęzi jakieś dobre cechy i uznał, że będzie dobrym wojownikiem i mistrzem już teraz?- dodała, jednak widząc gniew siostry na chwilę ucichła, nie chcąc bardziej pogarszać sytuacji. Kiedy ta zaczęła szeptać, koteczka przysunęła się bliżej.
Dzięcioł rozwarła szerzej oczy, kiedy usłyszała określenie ,,kremowe potargane coś". Szybko rozejrzała się dookoła aby upewnić się, czy nikt tego nie słyszał. Było to bardzo, ale to bardzo nie miłe ze strony Sroki. Jednak absolutnie Dzięcioł nie zamierzała jej o tym powiedzieć.
Zastanowiła się na chwilę.
Rzeczywiście, jej i Wilkowi trafiło się dobrze- bycie trenowanym przez nie tylko swojego rodzica, ale też przez przywódcę klanu to coś specjalnego. Spojrzała na siostrę niepewnym wzrokiem.
Do jej głowy wpadł pomysł, którego ona sama nie była pewna, jednak czuła współczucie do Sroki.
- Wiesz... Może porozmawiam z tatą. Może pozwoli nam się zamienić? Ja chętnie bym potrenowała z Jabłkową Gałęzią...- powiedziała powoli. Z jednej strony widziała plusy takiej wymiany- Jabłko był bardziej zbliżony wiekowo do niej niż Żar, może lepiej by się dogadali?
Próbowała wymyślić inne pozytywy tego pomysłu, jednak dobrze wiedziała, że niezbyt takowe są. treningu u boku własnego ojca i doświadczonego kocura jednak nic nie pobije.
Patrzyła jednak na siostrę z uśmiechem, nie dając po sobie poznać co tak naprawdę myśli.
- To byłby dobry pomysł. Tata na pewno by się zgodził, i wtedy ty i Wilk byście razem trenowali. Co ty na to?- spytała pocieszająco.

Przemilczała wypowiedź Dzięcioł. Może faktycznie tata dostrzegł coś tam w Jabłkowej Gałęzi i dlatego wybrał go na mentora, ale pewności co do tego nie miała. Nawet jeśli, to Sroce nie podobało się to, że jej ruda siostra jako PIERWSZA wpadła na takie sensowne wytłumaczenie całej tej sytuacji! Ech, chyba trochę się przez to ośmieszyła. Miała ochotę wywrócić oczami i prychnąć, lecz powstrzymała się.
Propozycja siostry zaskoczyła ją – "Ja chętnie bym potrenowała z Jabłkową Gałęzią"! Pfft, a to niby dlaczego? Lekko zmrużyła oczy. Co takiego w sobie miał ten ogryzek, że Dzięcioł chciała z nim trenować? Nie wydawał się być jakiś najlepszy, w końcu to świeżo mianowany wojownik, a nie przywódca lub ktoś tak fajny jak ich staruszek. W każdym razie, skoro Dzięcioł miała powód do tego, by go chcieć, to Sroce odwidziała się cała ta wymiana mistrzów.
– Aha, no spoko, pomyślę i dam znać później – rzuciła w stronę siostry, choć dobrze wiedziała, że tego nie przemyśli.