Oh. Nie spodziewałem się, że od razu coś złowię. Poczułem delikatną dumę, zakopałem szybko rybę i wróciłem łapami do wody, czekając na kolejną rybę. Po chwili oczekiwań jednak... postanowiłem wrócić do obozu. Zabrałem rybę i wróciłem.


Dawno nie łowiłem ryb. A przecież chciałem nauczyć swojego brata, jak to robić, dlatego też wybrałem się nad Zimną Toń, aby tam przysiąść i poćwiczyć. W końcu, jeśli się długo jakiejś umiejętności nie używa, to się o niej zapomni. Zbliżyłem się w
ciszy do tafli wody, uważając, aby nie rzucać cienia na wodę. Zanurzyłemm łapę w wodzie, starając się utrzymać bezruch i czekałem na rezultaty.

Nie obchodziło mnie co to za ryba była. Zmrużyłem delikatnie oczy, widząc jak coś podpływa do mojej łapy i zaczyna skubać moją łapę. W porządku. Upewniłem się, że nie rzucam cienia na wody oraz że jestem w bezruchu. W końcu chciałem to złapać, prawda? Kiedy ryba byłaby wystarczająco blisko, starałbym się wybić ją z wody i wyrzucić na brzeg, aby tam ją zabić.

Uh. Nie udało mi się złowić ryby, jednak zaraz podpłynęła i miałem drugą szansę. Prawie że przestałem oddychać. Upewniłem się, że na pewno nie rzucam cienia na wodę, i że jestem w bezruchu. Odczekałem znowu, wbijając ślepia w rybę, aby po chwili znowu spróbować wyrzucić ją na brzeg i zabić.

Idealnie. Zabiłem rybę szybko, zakopałem ją niedaleko i wróciłem nad taflę wody, w ciszy. Nie chciałem w końcu spłoszyć ryb. Usiadłem w bezwzględnym bezruchu, ustawiłem się tak, aby cień nie padał na wodę, łapę zanurzyłem w wodzie i czekałem. Miałem ochotę na przyniesienie do obozu więcej ryb, nie tylko jedną.

No, nie było to to, co chciałem. Ugh. Wytrzepałem łapę z zielska, po czym znowu ją zanurzyłem w wodzie. Upewniłem się, że nie rzucam cienia na wodę, że jestem cicho, i że się nie ruszam. I czekałem.

Czekałem na rybę dalej, nawet, jeśli mucha mnie tutaj denerwowała. Nie zmieniałem swojej pozycji, miałem wbity wzrok w wodę. Oczekiwałem... czegokolwiek, tak naprawdę. Jakiejś ryby.

Czekałem dalej, nie zmieniając swojej pozycji. Byłem cierpliwy, mogłem tutaj posiedzieć.

Mimo tego, że cerka odbyła się wieczorem to do nocnego czuwania Deszczowego Plusku było trochę czasu, więc Puch zaproponowała kocurowi krótki spacer. Musiała ochłonąć i oczyścić głowę po mianowaniu Małego Płomienia i rozmowie na ten temat. Najbardziej nie mogła znieść jego przeprosin i przytłaczającego ją przeczucia, że były one zwyczajnie sztuczne i pod publikę, aby tylko zachować rangę. Kilka dni na przemyślnie wszystkich swoich błędów, zaraz po tym jak przyznał się, że nie czuje skruchy? Żałosne! To całe przepraszanie jej i wujostwa, a nawet i klanu, było obrzydliwe i chociaż bardzo chciała w to uwierzyć, po prostu nie potrafiła.
Padło na okolice Zimnej Toni. Przez całą drogę w okolicę jeziora dzielonego z Klanem Rzeki, Wierzbowy Puch milczała, idąc nieco cięższym krokiem niż zazwyczaj. Dopiero gdy przysiedli na brzegu, westchnęła i delikatnie zmarszczyła grzbiet nosa. — Wybacz, że popsułam ci ceremonię, ale... Ugh! Nie mogę znieść, że ten lisi bobek został mianowany! Wszyscy zdają się kupować te jego szczere przeprosiny, co denerwuje mnie jeszcze bardziej! Wymyślił to wszystko na poczekaniu, wiem to, a z drugiej strony... To mój brat, powinnam się cieszyć z jego mianowania. Ugh!!!

/Deszcz

Czułem aurę irytacji wokół Puch, ale nie miałem jej tego za złe. Cieszyłem się że była ze mną na ceremonii i domyślałem się że ta negatywna aura jest wywołana otrzymaniem wojowniczego imienia przez jej brata. Mnie również zdziwiło że kocur był mianowany razem ze mną... ale nic poza tym. Wydawał się równie dobrym kandydatem na wojownika co ja... nawet lepszym po jego, jak mi się wydawało szczerych przeprosinach. Rozmawiając z liliową raczej nigdy nie poruszałem tematu Małego Płomienia, wiedziałem że nie jest między nimi dobrze, ale po takim czasie myślałem że cała złość na siebie nawzajem przeszła. Oni jako jedyni ze swojego rodzeństwa ostali się w klanie, powinni się trzymać blisko!
Przez to całe zamieszanie w obozie, zapomniałem o tej sytuacji z moją chorobą, ale nie ma już po co tego wspominać... było minęło. Jestem innym kotem. Z nowym imieniem i nowymi postanowieniami. Szczególnie po rozmowie z moją matką w lecznicy o uczuciach do Puch.
Gdy dotarliśmy do brzegu Zimnej Toni zamieniłem się w słuch i w skupieniu wysłuchałem co wojowniczka ma do powiedzenia.
- Nie popsułaś mojej ceremonii, dziękuję że byłaś ze mną. - odpowiedziałem od razu gdy kotka skończyła swój wywód. - Jeśli twój brat okaże się złym wojownikiem to moja mama na pewno go zdegraduje lub wywali z klanu... ale może ten dzień był no faktycznie jakiś przełomowy i postanowił zmienić coś w swoim zachowaniu. - odpowiedziałem zaciągając się chłodnym powietrzem nadchodzącej nocy.

Położyłem swój ogon na ogonie Puch w geście wsparcia. Kotka jak zwykle myślała o wszystkich wokół. To było w niej cudowne. Ta myśl o dobru innych zamiast swoim. W teorii pomaganie innym jest dobre, jednak gdy przychodzi co do czego okazuje się że trzeba się wyrzekać przyjemności i się wysilić. Nie mówię oczywiście że wygnanie Małego Płomienia byłoby dla liliowej przyjemnością (może w długoterminowej skali tak!) ale matka chyba kocha swoje dzieci nie ważne co... czy są jak Puch czy są jak Maluch. To nadal jej dzieci. Na pewno źle by to przeżyła.
- Przez ostatnie księżyce ukrywałem się po różnych zakamarkach obozu lub polowałem w jego pobliżu aby nie wyglądało że nic nie robie. - westchnąłem - Dużo spałem, i robiłem minimum... lub nawet mniej. Więc naprawdę mam szczerą nadzieję że nowe imię Małego Płomienia jest w jakimś sensie nowym nim... trochę jak u mnie. - Skończyłem spoglądają na przyjaciółkę. Totalnie rozumiałem jej wątpliwości! Nawet byłbym bardziej po jej stronie niż Malucha, jednak postanowiłem spojrzeć pierw na siebie. Kim jestem żeby oceniać jego intencje?

Uśmiechnąłem się ciepło gdy kotka się rozluźniła. Jej szczęście to moje szczęście - i na odwrót. I poza tym najładniej jej w uśmiechu, w sensie ogólnie jest jej we wszystkim ładnie ale no w uśmiechu to jednak najbardziej.
Niby się uspokoiła a dalej ciągnęła temat kurcze! Już chciałem jej przerwać ale liliowa sama się zorientowała. Na całe szczęście!! Nie powinna się zamartwiać jakimś tam głupim kotem, on nikogo chyba nie lubi i z wzajemnością więc po co się dla niego starać... Chyba mi tak łatwo o nim myśleć bo nie jest moim bratem, a nawet ciężko mi sobie wyobrazić jakby Grad stał się kimś pokroju Malucha. Zbyt abstrakcyjne. Oni to są totalne przeciwieństwa, nawet w wyglądzie. Szczerze mówiąc nawet nie wiem czy pomyślałbym o tym jak czułaby się moja mama, a przecież jest dla mnie mega ważna.
Moje wąsy zadrżały gdy poczułem na sobie wzrok Wierzbowego Puchu. - Mega dziwne... w sensie zapomniałem że takie słowo jak plusk w sumie istnieje - zaśmiałem się. Nikt nie lubi się pluskać w wodzie. I też nie słyszałem nigdy o kimś o podobnym imieniu do mojego. Ale i tak bardzo mi się podobało! Takie... moje. Niepowtarzalne, ale nie przesadzone. - Mam wrażenie że nigdy się do tego Plusku nie przyzwyczaję. Z twoim imieniem to jakoś tak naturalnie przyszło. - to pewnie dlatego że kotka od początku była nazywana Puch, no i potem doszło Wierzbowa na parę księżyców aby na koniec przyjemnie się zazębić. A u mnie? Przez mega długi czas byłem Deszczykiem dla reszty, lub Deszczowa Łapą... I nagle Deszczowy Plusk! - Bardzo lubię twoje imię, i no - ciebie. - dodałem nieco drżącym głosem. Gdybym nie czuł tych głupich motyli to bym rzucił ten komplement jakby nigdy nic! Gupi gupi gupi.