Ruszyły. Golec pierwsza, zaraz za nią Zawilcowa Łąka, a na końcu Słodka Łapa z Szałwiowym Życzeniem. Odór szczurów był coraz mocniejszy, w pewnym momencie bardzo sie nasilił. Czyli to gdzieś blisko. Szczurów jeszcze nie było widać, ale to się zapewne lada moment zmieni. Ile ich jest? Liczyła, że niewiele. Znaczy tyle, by mogły sobie z nimi poradzić.
Wciąż szła przed siebie i pod wiatr, prowadząc patrol. Ściszyła oddech oraz oczywiście zerkała pod łapy, by nie stawiać ich tam, gdzie nie powinna.

O...Oh. No i proszę. Zaledwie kilka chwil wystarczyło, by kocice znalazły szczurzą norę. Tuż obok niej znajdowało się... Dziesięć szczurów. Dziesięć! To więcej, niż ostatnim razem. Golec, gdy tylko to spostrzegła, otworzyła pysk, nie tylko z zaskoczenia, ale również z niezadowolenia. Odwróciła głowę w stronę swoich towarzyszek i posłała im zmartwione spojrzenie. Liczyła, że to wystarczy, by pokazać im, że sytuacja nie jest zbyt ciekawa. Ale nie mogą się wycofać. Znaczy, jeśli któraś z kocic chciałaby zrezygnować i wrócić to obozu to... W porządku. Nie każdy ma na tyle odwagi, by stanąć do walki z taką ilością szczurów. Strach w tym przypadku jest normalny. Nawet Golec miała obawy, że mogą nie wyjść z tego cało! Ale nie mogła teraz się nad tym zastanawiać. Ponownie zerknęła na uczestniczki patrolu i każdej z nich posłała porozumiewawcze spojrzenie. Pora na atak. Nawet, jeśli któraś z nich tego spojrzenia nie zrozumiała, to mogła po ruchach przywódczyni zorientować się, co ta ma na myśli. Łaciata ugięła łapy, zrównała ogon z grzbietem i podkradła się trochę bliżej, uważając na to, by nie wywołać hałasu. Przeniosła ciężar ciała na tylne łapy oraz ruszyła od tej strony, z której wiatr wiał jej w mordkę. Gdy uznała, że jest wystarczająco blisko, wykonała długi sus na szczura numer 1. W locie przygotowała pazury, a jej zamiarem było przeoranie nimi po grzbiecie drapieżnika. Zamierzała włożyć w to dużo siły, bo jeśli będzie  zrobi to wystarczająco dobrze, to będzie w stanie go rozszarpać. Ostatnim razem się udało, więc... Czemu miałoby nie udać się teraz?

Źrenice Zawilcowej Łąki najpierw rozszerzyły się by potem zmienić się w istne szpilki. Nie da się ukryć, że dziesięć szczurów wyglądało... niepokojąco. Właśnie dlatego nigdy nie rozumiała lekceważenia drapieżników małych, ale w grupie. Przecież, gdyby w tym momencie była sama na polowaniu to by ją zjadły żywcem te szczury. A nawet jeśli to rany po ich ugryzieniach były niesamowicie niebezpieczne. Chyba każdy będący świadkiem tego, że Szałwiowemu Życzeniu aż odgryziono palec przez niewyleczalne zakażenie, był przekonany o tym że szczury mogły wyrządzić wiele złego. Ugięła łapy zaraz po przywódczyni. Wiatr dął jej w pysk, gdy wyrównała ogon i łeb z kręgosłupem dla bezpieczeństwa. Także zaczęła się skradać w stronę nory, z ciężarem ciała przeniesionym na tylne kończyny. Pilnowała tego by zachować jak największą możliwą ciszę. Będąc wystarczająco blisko wyskoczyła z celem zaatakowania szczura 2. Chciała go pociąć pazurami.

Strach.
To jedno słowo tłumaczyło aktualny stan Słodkiej Łapy, która widząc w zasięgu wzroku dziesięć szczurów niemalże zamarła w miejscu nie mogąc uwierzyć w to co widzi. Przez jej ciało przebiegł nieprzyjemny dreszcz a serce...zatrzymało się na krótki moment, gdy rudo-biała wręcz nie mogła złapać oddechu. Nigdy nie lekceważyła przeciwników, nawet takich, jakim były szczury. Pojedynczy był błahym problemem, choć i taki potrafił narobić wiele szkód, lecz grupa? Stado składające się z aż dziesięciu szczurów? To było zdecydowanie za dużo. Gwiezdny Klanie miej nas w swej opiece, pomyślała zamykając na moment pomarańczowe ślepka chcąc ochłonąć. Nie mogła stchórzyć, nie chciała stchórz, bo jaki byłby z niej wojownik, kiedy nie potrafiłaby stawić czoła zagrożeniu? Zagrożeniu dla samotnych łowców lub niewielkich patroli? Czy nie o tym mówił pierwszy punkt Kodeksu Wojownika? "Broń własnego Klanu nawet kosztem życia..."
Czuła jak buzuje w niej krew, jak w uszach zaczyna jej szumieć, a niepokój, który odczuła po ujrzeniu tak nieciekawego obrazu zamienia się w adrenalinę i siłę. Jej brwi pomknęły w dół, kiedy zaobserwowała ruchy przywódczyni. Była już pewna, że teraz przyszedł czas na atak. Obserwowała jak ta zaczyna się podkradać, jak tuż za nią rusza Zawilcowa Łąka. Teraz przyszła kolej i na nią. Posłała słaby, niemy uśmiech Szałwiowemu Życzeniu i sama przywarła do ziemi uginając łapy oraz przy okazji przenosząc ciężar ciała na tylną partię. Zrównała ogon z linią grzbietu i ustawiona pod wiatr postarała się zakraść do szczura nr. 3 omijając wszelkie niedogodności terenu. Gdy była wystarczająco blisko, wybiła się z tylnych łap. W locie wysunęła z opuszków palcy pazury chcąc nimi rozorać grzbiet obranego za cel szczura.

Zmarszczyłam brwi, kiedy zobaczyłam ile tych cholerstw tutaj jest. Cała horda... Musiały nagromadzić swoich kolegów i ich tutaj przynieść czy o kij chodzi. Mogło być gorzej. Mogło być dwa razy więcej.
Dlatego wzięłam głęboki wdech. Ugięłam delikatnie łapy, głowę i ogon zrównując do linii grzbietu. Ściszyłam oddech, przeniosłam ciężar na tylne łapy, po czym zaczęłam iść pod wiatr, aby zacząć się skradać w stronę szczurów. Drgnęłam delikatnie wąsami, czując, jak buzuje mi krew. Po chwili wyskoczyłam w stronę szczura nr. 4, aby wysuniętymi pazurami przejechać po jego grzbiecie.

Kątem oka widziała, że jej towarzyszki rzuciły się na szczury. Nie przyglądała się jednak zbytnio temu, jak im szło, bo... Skupiona była na swoim przeciwniku. Udało jej się uderzyć w niego z dużą siłą. Jej pazury głęboko przecięły jego grzbiet, powodując rozlew krwi. Rana wyglądała dość poważnie i Golec wydawało się, że za niedługo szczur padnie martwy. Pewnie to dlatego zdecydowała się atakować innego, silniejszego szczura. Dokładniej tego, który boleśnie ugryzł ją w nadgarstek. Chciała skorzystać z tego, że jest dość blisko niego. Dlatego od razu, gdy oderwał się od jej łapy, uniosła drugą, tą, która nie krwawiła. Wysunęła pazury, a następnie wzięła potężny zamach, wprost w stronę drapieżnika. Jej zamiarem było głównie z impetem odrzucić go gdzieś dalej, przy okazji powodując na jego ciele rany, spowodowane pazurami. Wbiją się w małe ciałko i... Powinno być w porządku. Miała do dyspozycji jeszcze drugą łapę, którą miała zamiar atakować na ślepo, w szczura, który próbowałby zrobić jej krzywdę.

No i zaczął się chaos bitwy, który wywierał na niej nieprzyjemne uczucia. Gdyby nie była takim kotem jakim jest to mogłaby zacząć panikować. Starała się jednak skupić na zabijaniu niżeli panikowaniu. Jak wszystko wymorduje to nie będzie się czego bać czyż nie? Tak właśnie będzie, trzeba się słuchać adrenaliny w tym momencie. Jej pazury wbiły się w ciało szczura 2 pozostawiając krwawy ślad. Otoczyły ją też szczury 7 i 9, które zaczęły ją atakować, póki co bezskutecznie. Nie było czasu na ogarnięcie sytuacji reszty kocic, trzy wielkie szczury znacznie utrudniały by sprawę. Liczyła na to, że jednak będą wołać jak którejś stanie się coś większego. Póki co nie stawała w miejscu tylko działała od razu po wykonaniu ataku na szczura 2. Zgarnęła łapą ziemi tyle ile mogła i rzuciła w stronę szczura 7. Następnie instynktownie machnęła łapą w stronę szczura 2 chcąc go podrapać i w tym samym momencie kopnąć szczura 9 z wysuniętymi pazurami. Starała się jakoś... ogarnąć systuację mimo, że nie bardzo jej się ona podobała.

Z każdym uderzeniem serca napięcie w Słodkiej Łapie rosło, gdy starała się podkraść do niczego nieświadomego szczura, kompletnie przy tym zapominając, że jeszcze przed chwilą zdążyła się poddać zawahaniu. Teraz nie było mowy już o strachu, który skutecznie rudo-biała przekształciła w siłę. Wybijając się z tylnych łap wysunęła pazury, które zatopiły się w szczurzysku dość głęboko, aby z czystą satysfakcją terminatorka mogła dostrzec wypływającą z zadanych mu ran szkarłatną ciecz. Było to dosyć nieznane jej uczucie, ponieważ w całym swoim życiu oprócz widzenia z daleka drapieżników, nigdy nie miała z nimi do czynienia tak blisko. Nigdy też nie miała ich krwi na własnych łapach...aż do teraz. Nie zlękła się tego widoku, a wręcz przeciwnie! Odniosła wrażenie, że to tylko jeszcze bardziej ją napędziło!
Jako jedyna nie została zaatakowana przez dodatkowe szczury, a więc wniosek nasuwał się sam. Musiały rozdzielić się na pozostałe trzy kocice z tym że kątem oka zdołała zauważyć, że jedna ze śnieżnobiałych łap przywódczyni pokryła się czerwienią. Nie był tylko pewna czy była to krew Golec, czy może jakiegoś śmierdzącego gryzonia, który potężnie od niej oberwał. Na razie jednak nie reagowała, zamiast tego skupiła się na swoim - szczurze nr. 3 z myślą aby jak najszybciej go wykończyć. Na początek zebrała w łapę odrobinę ziemi i cisnęła nią prosto w jego ślepia, ażeby utrudnić mu atakowanie, a następnie rzuciła się w jego stronę, celując w miarę możliwości w gardło. Gdyby któryś postanowił zmienić target na nią - miała jeszcze do dyspozycji łapy, a więc w zależności, z której strony by nadbiegł, planowała na oślep nimi atakować.

Drgnęłam wibrysami niezadowolona, kiedy mój atak na szczura nie był zbytnio efektywny. Strzeliłam nerwowo uchem, widząc, jak dwójka szczurów do mnie podbiega i próbuje atakować. Dlatego skupiłam się na swoim szczurze (4.) chcąc go zaatakować w gardło pazurami, jeśli tylko taką możliwość będę miała, aby drugą łapą próbować atakować cokolwiek, co nadbiegnie na koniec do mnie.

Zawilec miotała się głową próbując nadążyć nad sytuacją.  Pod łapami mogła wyczuć kompletne nic, świadczące tylko o tym, że nic nie trafiła. Wzięła głębszy wdech, gdy poczuła jak jeden ze szczurów ugryzł ją w łapę. Ten ból nie dotarł do niej jednak tak mocno, bo zaraz poczuła o wiele gorszy, promieniujący wręcz ból w palcu. Jeden z obrzydliwców złapał ją na tyle mocno by Zawilec wrzasnęła krótko. Krew zaczęła się z niego od razu bardzo sączyć... ale chimera nie miała czasu by przejmować się tym, że nie czuła łapy z powodu bólu. Jej oddech przyśpieszył znacząco. Zamachnęła się kolejny raz łapą by rzucić ziemią w stronę szczura 2. Podjęła się zaraz po tym niezwłocznie ataku. Rzuciła się kłami w stronę szczura 9 chcąc go złapać w szczęki i machnęła tą nie zranioną w palec łapą przy tym chaotycznie, próbując chociaż drasnąć jakiegoś szczura w jej otoczeniu.

Niestety, tym razem jej atak nie powiódł się, ale na szczęście szczurowi nr. 3 również, dzięki czemu nie musiała się borykać z utrudnieniami w postaci rany. Już miała zamiar go atakować, gdy do jej uszu doleciał wrzask Zawilcowej Łąki, która...naprawdę mocno oberwała od jednego z atakujących ją szczurzysk. Zmarszczyła brwi, być może ryzykując być może nie, ale z racji, że jako jedyna walczyła tylko z jednym gryzoniem postanowiła pomóc koleżance, która widocznie niezbyt dobrze sobie radziła. Na początek jednak ponowiła próbę oślepienia szczura nr. 3 rzucając w jego oczy nazbieraną w łapę ziemi, a potem bez względu na powodzenie tej akcji, podbiegła do Zawilec i szczura nr. 7, w którego gardle chciała zatopić swoje kły. Z tyłu głowy wciąż miała swojego szczura, który prawdopodobnie postanowił za nią ruszyć, a więc gdyby jej przypuszczenia się sprawdziły chciała zaatakować go dodatkowo na oślep, lub jakiegokolwiek szczura, który był w tym momencie najbliżej.

Tym razem nie poszło jej zbyt dobrze, ale... To nic. Uderzyła w dwa szczury, ale niezbyt mocno. Lepsze to, niż nic. Ważne, że sobie radzi i... Tym razem nie oberwała od żadnego z drapieżników. Zaniepokoił ją jednak wrzask Zawilcowej Łąki, co spowodowało, że na moment zerknęła w stronę wojowniczki. Mocno dostała i. Golec początkowo miała zamiar doskoczyć do niej, aby udzielić wsparcia, ale... Nektarek była szybsza. Jeden kot zdecydowanie wystarczy. Ona przez ten czas zajmie się resztą szczurów, które są pełne sił i gotowe do dalszego atakowania. Dlatego też, znów rzuciła się że szczękami na szczura nr 10. Zamierzała wbić zęby w jego małe, gibkie ciałko. Zaraz po tym zabrała się za kolejny atak, ale tym razem w użyciem pazurów oraz na ślepo.

Zadowolona byłam ze swojego ciosu w szczura. Niestety, nie wyłapałam tego, co się stało Zawilcowej Łące, a w pewnej furii dalej skupiałam się na tym, co szczur przede mną chce zrobić. Chciałam zabrać łapę, gdy tylko kłapnął zębami w moją stronę, jednak bezskutecznie, bo zaraz w nadgarstku poczułam nieprzyjemne pieczenie. Cholera.
Wyciągnęłam szybko pazury, aby przejechać po grzbiecie szczurzyska 4., aby później tylnymi łapami uderzyć na ślepo w szczura, który będzie najbliżej mnie.

Zaraz po tym jak wyładowała swój ból krzykiem dołączyła do niej Słodka Łapa. Nie wiele jednak to pomagało, gdy wojowniczka dalej nie umiała nikogo trafić. Czuła się bezużytecznie tak jak wtedy podczas innych walk w jej życiu. Nie umiała zrobić praktycznie nic. Gwiezdny Klan pastwił się nad jej osobą. Gorzej bo odbijało się to zawsze na jej bliskich. Tym razem szczur wyrwał jej jedynie trochę futra a to Słodka Łapa dostała na prawdę mocno. Czuła się żałośnie. Że ktoś dla niej dosyć ważny przyszedł jej pomóc a sam trafił w pułapkę złego szczęścia. Tak jak Skowronek wcześniej. Starała się żeby panika nie dawała jej siąść na umysł, ale było na prawdę trudno. Zgarnęła znowu zmienię by rzucić nią w stronę szczura 9, bo szczur 2 już dostał nią wcześniej. Bez względu jak jej go wyszło spróbowała znowu przystąpić do ataku jak najszybciej. Rozwarła pysk w ataku na szczura 9 i machnęła znowu łapą z nadzieją, że trafi jeszcze jakiegoś szczura. Zależało jej przede wszystkim by trafić w główny cel, bo szczur 9 nie został jeszcze draśnięty ani razu.

Odsiecz w postaci Słodkiej Łapy zdecydowanie trzeba przyznać, że pomogła Zawilcowej Łące, przynajmniej na tyle, że odwróciła ona uwagę szczura nr. 7 od jednookiej, uwalniając ją od jednego z trzech problemów. Nawet udało jej się pomyślnie wykonać zamierzony cel, jakim było zatopienie kłów w jego gardle, przez co jej pyszczek wypełnił się metalicznym posmakiem szczurzej krwi. Przynajmniej miała pewność, że wbiła się dość głęboko, aby zadać poważniejsze mu rany. W tym samym również momencie szczur nr. 3 oberwał od niej ślepym atakiem, również odnosząc rany z tym że odrobinę słabsze. Nie było to aż tak ważne. Ważne było to, że chociaż oberwał. To się przede wszystkim liczyło. Problem jednak pojawił się bardzo niespodziewanie i boleśnie. Rozdzierający ból, który promieniując od prawego nadgarstka rozniósł się przeszywająco po całym jej ciele, sprawił, że z mordki łaciatej uleciał krótki wrzask, a w jej oczach pojawiły się drobne łezki, które wnet ściekły po jej policzkach. Nie mogła jednak ulegać bólowi. Musiała zacisnąć zęby i walczyć dalej aż te małe parszywce nie padną co do ostatniego. Wiedziała, że z taką raną nie uciągnie za długo i że była ona na tyle głęboka, że prawą łapą nie będzie w stanie zbytnio atakować, dlatego to w lewą zgarnęła ziemię i cisnęła nią w oczy tej pokraki o numerze 7, a potem bez względu czy jej się udało, czy nie, ponownie zaatakowała z zamiarem zatopienia kłów w jego gardle, chcąc najlepiej pogłębić stworzoną już ranę. Z kolei w kierunku szczura nr. 3 ponownie zaatakowała na oślep licząc, że tym atakiem zdoła go już wykończyć.

Atak, który wyprowadziła na szczura 10 nie udał się. Nie mogła się tym jednak przejmować, bowiem miała ważniejsze rzeczy, o których powinna myśleć. Następny atak wyszedł jej... Dość dobrze, bo przeorała pazurami po boku szczura 6. Ah! Powolutku, małymi kroczkami do przodu. Jak na razie radzi sobie raczej lepiej, niż gorzej, bo w końcu nie oberwała tak poważnie, jak na przykład Zawilec, ale... No właśnie. Jej wojowniczka może mieć groźną ranę, a myśl o tym sprawiała, że przywódczyni nie potrafiła być zadowolona z przebiegu akcji.
Spięła mięśnie i wykonała krótki skok w stronę szczura 10. Jej zamiarem było przybicie go do ziemi i zadanie ran pazurami, gdzieś w okolice grzbietu albo... gdziekolwiek, gdzie byłaby w dtanie. Dodatkowo, po tym ataku miała zamiar wyprowadzić jeszcze jeden z wykorzystaniem pazurów i na tego szczura, który akurat postanowiłby ją atakować.