Warknęłam głośno, gdy kompletnie nie udało mi się uderzyć szczura. Czy naprawdę ten cały ból głowy powodował, że tak bardzo osłabłam? Chyba faktycznie nie można bagatelizować nawet takiego czegoś. Stęknęłam cicho, nastawiając uszy. Napięłam mięśnie w łapach, aby później skoczyć na gryzonia, wbijając w niego pazury. Miałam tego dość, a przecież nie mogłam zawołać Golec po pomoc. Byłoby to ośmieszające.

Szałwiowe Życzenie nie trafiła, za to szczurowi atak udał się dość dobrze. Widząc to wszystko, Golec zaczynała się zastanawiać, czy... Może lepiej byłoby, gdyby dobiła drapieżnika. Szałwia być może nie czuje się zbyt dobrze, w przeciwieństwie do przeciwnika, który mimo ran, zdaje się być pełen sił. Interwencja mogłaby pomoc, ale... Ale jednocześnie zaszkodzić. Z tego powodu przywódczyni zdecydowała się poczekać. W razie czego później coś zrobi, gdy sytuacji stanie się krytyczna. Tymczasem mogła usiąść i obserwować, bo... Tropienie okazało się być trudniejsze, niż początkowo zakładała. Za dużo zapachów...

Cudownie. Zadrapałam może tego szczura, natomiast ten mnie wziął i ugryzł w palca. Położyłam po sobie uszy czując irytację, jeśli chodzi o to, że nie mogę zabić nawet głupiego szczura! Nie chciałam wołać Golec, nawet, jeśli widziałam, że ta spogląda na mnie zmartwionym wzrokiem. Opuściłam delikatnie łbem czując, jak świat wokół mnie znowu wiruje, jednak zaraz po tym naprężyłam skoki w tylnych łapach, aby rzucić się z pazurami prosto na gardło gryzonia.

Tym razem poszło zdecydowanie lepiej. Szałwia dopadła szczura, jednak nie zdołała pozbawić go życia tym jednym, niezbyt silnym ruchem. Ale to nic. Z każdą kolejną chwilą życie ulatuje z niego coraz bardziej i zapewne lada moment będzie martwy. Golec wciąż obserwowała cała sytuację, kibicując swojej wojowniczce. Krzyczenie i głośne dopingowanie byłoby bardzo w jej stylu, jednak... Tym razem musi się powstrzymać, by tylko nie rozpraszać szylkretki. Zapewne nie przyniosłoby to nic dobrego.

Położyłam po sobie uszy, znowu nie czując na pazurach ciała szczura, a znowu czując jak ta mała gnida mnie drapie po nodze. Westchnęłam ciężko i odsunęłam się od szczura, może nawet delikatnie się zataczając. Spojrzałam na Golec, wzdychając. Niechętnie sięgałam po pomoc innych, może nawet w ogóle, tak naprawdę.
— Mogłabyś, proszę? — przylgnęłam uszami jeszcze mocniej do czaszki. Błazenada. Zrobiłam z siebie pośmiewisko i nic więcej. Czułam się jak głupia terminatorka, która nawet nie potrafi dobrze łapy podnieść na cokolwiek.

I kolejny atak nieudany. Golec na krótki moment odwróciła wzrok, bo chęć pomocy odzywała się w niej coraz bardziej. Zaczęła się obawiać, że Szałwia nie wyjdzie z tej walki cało i... Cóż, zrobi się problem. Na szczęście wojowniczka w pewnym momencie poprosiła, by przywódczyni dobiła szczura, na co Golec kiwnęła szybko głową. Ulżyło jej, bardzo ulżyło. Spięła mięśnie, by wykonać długi sus, wprost na drapieżnika. Przygotowała pazury oraz zęby, by którymś z tych zranić szczura. Albo raczej... Wręcz go rozszarpać, bo właśnie takie miała zamiary. Oczywiście przy tym wszystkim uważała, by przez przypadek nie zranić Szałwiowego Życzenia.

No dobra. Nie wyszło zupełnie tak, jak tego chciała, ale to nic. Udało jej się przynajmniej drasnąć szczura zębami. Zwierzę zapiszczało i rzuciło się w stronę jej klatki piersiowej, jednak wykonało zbyt słaby skok i nie trafiło. Jak widać zaczyna brakować mu sił, więc koniec sie zbliża. Przywódczyni wykorzystała fakt, że zwierzę chwilę temu wylądowało na ziemi i jest dość blisko niej. Szarpnęła się do przodu, wprost na przeciwnika, aby dziabnąć go gdzieś w to jego małe ciałko. Tym razem musi się udać!

Ja natomiast siedziałam z boku. Jak to pośmiewisko. Zaczęłam wylizywać powstałe rany na łapach, które najwyraźniej przestały krwawić. Nie mniej jednak skrzywiłam się na nieprzyjemny smak krwi na futrze. I idź teraz do Pliszki i się tłumacz, co się stało... oj nigdy w życiu. Mam nadzieję, że kiedy wrócimy do obozu, będzie Motyl, aby mógł mnie opatrzyć.

Zauważając, jak szczur umiera pod pyskiem przywódczyni, jedynie delikatnie się skrzywiłam. Nie wiem, co się ze mną działo. Wstałam ciężko z miejsca, podchodząc do niebieskiej kocicy.
— Zabieramy je do obozu na stos czy zakopujemy? — zapytałam, spoglądając w dwukolorowe ślepia Golec. Spoglądając to chyba było dobre słowo, gdyż praktycznie było mi głupio teraz patrzeć na przywódczynię po takim przedstawieniu. Położyłam delikatnie po sobie uszy, po czym zawęszyłam w powietrzu.
— Może być też gdzieś ich tutaj nora. Więc można no, poszukać — mruknęłam jeszcze, przymrużając ślepia.

Wręcz przedziurawiła szczura, którego atakowała. Że zwierzęcia trysnęła krew, a wszystko działo się tak szybko, że drapieżnik nie zdążył wydać z siebie żadnego dźwięku. Przywódczyni odłożyła truchło na ziemię i obliczała wargi, chcąc pozbyć się krwi, przynajmniej w jakimś stopniu. To, co się tu stało, to istna rzeź, a ona mogła czuć się teraz jak główna prowadząca tego przedstawienia.
- Dwa zakopałam już wcześniej. Z tymi zróbmy to samo - Co prawda mogłyby zanieść zdobycze na stos, ale... Ale Golec nie miała ochotę na nie patrzeć. Z resztą, miały na sobie dużą ilość oznak walki, szczególnie ten jeden, rozszarpany szczur, którego na szczęście przywódczyni ukryła wcześniej, gdy Szałwia walczyła z następnym.
- Rozglądałam się, starałam się coś wyczuć, ale na próżno. Zapachy się mieszają. Wróćmy teraz do obozu, udajmy sie do lecznicy i... I możemy przyjść tu za kilka wschodów słońca, zdrowe i pełne sił, okej? - Odpowiedziała po chwili namysłu. Szałwia wyszła zdecydowanie gorzej z tej walki i Golcowa Gwiazda nie chciała ryzykować, że Wojowniczce stanie się coś jeszcze. Jeśli na swojej drodze spotkałyby norę szczurów, nie byłoby odwrotu. Lepiej... Lepiej, jeśli wrócą tutaj za jakiś czas.

Skinęłam delikatnie łbem na słowa Golec, a po chwili wzięłam się do pracy w kopaniu i zakopywaniu pozostałych szczurów. Odkaszlnęłam krótką chwilę później, gdyż zapach krwi drapieżników po prostu mi przeszkadzał, kręcił w nosie.
Propozycja przywódczyni niespecjalnie mi się podobała. Jednak byłam pewna, że nie byłam sprawna do walki. Dlatego skinęłam delikatnie łbem.
— Niech będzie — odparłam, mając nadzieję, że plaga szczurów nie rozleje się na cały Rysi Gąszcz. Skończyłam zakopywać zwierzątka, po czym podeszłam do Golec. Niech prowadzi do obozu.

[zt]

- W takim razie chodźmy - Mruknęła krótko, gdy już zakopały dwa pozostałe szczury. Teraz pozostało tylko wrócić do obozu i natychmiast udać się do medyków. Golec ruszyła więc przed siebie, wprost do obozu, czekając na Szałwię. Będą szły odpowiednio wolno, by srebrzysta mogła na spokojnie nadążyć.

/zt x2

W końcu byłam wolna. Rana się pozytywnie zagoiła, a Motyla Łapa mógł już spać spokojnie, jeśli chodzi o tą sprawę. Mogłam odetchnąć z pełnej piersi, mogłam zacząć praktycznie żyć! Przynosiło mi to wielką ulgę. Cóż, minus był taki, że przegapiłam zgromadzenie. Jeszcze nie słyszałam co tam się działo, ale miałam nadzieję, że nie było tam Korzenia, a jeśli był, to nie był jakoś bardzo zawiedziony moją nieobecnością... gdy tylko będę bardziej pewna swojej sprawności będę się musiała wybrać gdzieś dalej poza granice Klanu.
Ale najpierw, musiałam ćwiczyć. A najlepszym ćwiczeniem na sprawność było polowanie! Dlatego z rana wybrałam się w stronę Rysiego Gąszczu. Stawiałam łapy ostrożnie, jakbym bała się, że zaraz coś mi się stanie... i w sumie też tak było. Obawiałam się ponownego zakażenia. Aczkolwiek chodzenie nie sprawiało mi już trudu, więc mogłam ruszyć. Wybrałam Rysi Gąszcz z prostego powodu, był blisko obozu. Było tu dużo kotów. Gdyby coś mi się stało, dostałabym szybko pomoc. Było na razie to najbezpieczniejsze miejsce. Weszłam w głąb lasu, aby zacząć szukać zwierzyny.

Szłam spokojnie przed siebie, gdy nagle z góry spadł na mnie śnieg. Zaraz odskoczyłam na bok, gdy tylko poczułam biały, zimny puch na głowie, otrzepałam, cicho parskając. Uh. Fuj! Przed chwilą wyszłam z lecznicy, a zaraz znów do niej wrócę przez lodowaty śnieg! Prychnęłam jeszcze raz, zaraz znowu skupiając się na otoczeniu i na tym, czy widzę jakąkolwiek zwierzynę.