Los grał sobie z Motylą Łapą w pokera, raz zabierał, raz zabierał. Czy coś. Jakby brak ziółek i (jakże przerażająca) perspektywa bliskiego spotkania z pszczołami nie wystarczyła, to jeszcze natrafił na kolejnego jeża. Gwiezdny Klanie! To chyba był znak, żeby spytać Taneczny Krok na treningu, jak należało na to coś polować. Póki co, jakkolwiek często przodkowie nie zsyłaliby mu tego zwierzęcia pod łapy, nie zamierzał próbować. I nie chodziło tu tylko o wymówki, żeby nie zabijać zwierzyny, ale o to, że głupio by było, jakby się poharatał i marnował świeżo zebrane zioła na leczenie siebie po nieporadnej próbie polowania. Nie tylko byłoby to marnotrawstwo, ale też straszny wstyd, jakby nie patrzeć! Zostawił więc jeża gdzieś za sobą i ruszył dalej w głąb lasu, licząc na to, że uda mu się jednak znaleźć jakieś z tych ziół, o których opowiadała mu Pliszkowy Dziób.

Zapach myszy? Och. W końcu jakaś normalna zwierzyna, a nie jeż. Gdyby Motyl był świadomy, że z myszy można było pozyskać mysią żółć, pewnie w ogóle czułby się, jakby wygrał na loterii, ale niestety nie posiadł jeszcze takiej wiedzy z treningu, więc jedyne zastosowanie, jakie dla niej widział, to wrzucenie jej na stos. Cóż, zawsze coś. Nie lubił co prawda zabijać i zdecydowanie obszedłby się bez tego, ale... zaczynał czuć się troszkę winny, że tak zostawiał te jeże za sobą i w ogóle nie polował. Niby miał ważniejsze zadania jako terminator medyka, ale skoro już tu był i umiał polować, to powinien jakoś przyczyniać się do powiększania stosu, prawda? Zacisnął więc zęby i ruszył w poszukiwaniu myszy, kierując się zapachem i słuchem, a że sądząc po tych dwóch zmysłach, mysz była naprawdę blisko, przeszedł już na zaś do pozycji łowieckiej, żeby jej nie spłoszyć – ugiął łapy, ciężar przenosząc na te tylne, głowę i ogon zrównał z linią grzbietu, jeśli tylko było to możliwe, przemieszczał się pod wiatr i omijał przeszkody na swojej drodze. Liczył na to, że uda mu się tę mysz namierzyć.

Pięknie – udało się znaleźć mysz. Teraz nadchodziła ta nieco trudniejsza część, czyli jej złapanie. Motyl, um, nie był w tym najlepszy. Wiedział dobrze, jak powinien się skradać, ale nigdy nie był pewny swoich działań, czasami plątały mu się łapy i w ogóle było jakoś tak średnio. Ale skoro już faktycznie znalazł coś, co nie było jeżem – trzeba było spróbować. Upewnił się, że dalej był ustawiony w odpowiedniej pozycji, miał ugięte łapy, ciężar ciała przeniesiony na te tylne, a głowę i ogon w równej linii z grzbietem. Kiedy już był pewny, ruszył w stronę myszy ostrożnie, cicho i pod wiatr, po drodze zerkając co jakiś czas na ziemię, żeby wymijać potencjalne przeszkody i nie robić hałasu. Jeżeli udało mu się podejść na tyle blisko, żeby wykonać skok, skoczył w stronę myszy, zamierzając przygnieść ją do ziemi łapami i szybko dobić ugryzieniem w gardło. Byle to się szybko skończyło i za dużo nie cierpiała.

Och, złapał mysz tak za pierwszym razem? Bez żadnego potknięcia, wahania czy czegokolwiek innego? Wow. Widocznie cały ten czas spędzony na powtórkach z Tanecznym Krokiem jednak się opłacił, bo często szło mu, um, jednak trochę gorzej. W końcu nie czuł się najlepiej w polowaniu nie tylko z powodów moralnych. Skoro o tym mowa, miał nadzieję, że ta mysz nie umierała jakoś szczególnie boleśnie... Starając się o tym nie myśleć, a skupić się raczej na tym, że przynajmniej przydawał się klanowi, zakopał ją w okolicy i wyruszył na poszukiwanie medykamentów. Miał nadzieję, że tym razem uda mu się znaleźć coś do leczenia, a nie polowania. Po pierwsze dlatego, że obawiał się, że na jednym sukcesie się skończy, a to zabiłoby nastrój, a po drugie dlatego, że jego zadaniem było przede wszystkim dbanie o stan składzika, nie stosu.

Brak kolejnej zwierzyny w pobliżu go nie zdziwił, bo w końcu łapiąc tę mysz, pewnie narobił trochę hałasu i spłoszył to, co mogło być w okolicy. Ale ziół albo pajęczyny spłoszyć się nie dało, więc ich brak był, cóż, dość sporym zawodem. Motyla Łapa wiedział jednak, że nie mógł się tu poddać, więc grzecznie szedł dalej i szukał czegoś jeszcze. Dziesięć liści niecierpka i szesnaście miodunki to już dużo, ale miał nadzieję na trochę większą różnorodność ziół, żeby miał się czym pochwalić. No i też... chciał zobaczyć, jak jakieś z nowo poznanych z opisu ziół naprawdę wygląda na żywo. Oby coś wkrótce się znalazło i mógł pozbierać więcej rzeczy niż ostatnim razem, kiedy był na wyprawie na zioła.

Zmarszczył brwi. Kolejna mysz? Z jednej strony nie chciał marnować czasu na jej łapanie, skoro z ziołami dalej nie stał jakoś szczególnie dobrze, a z drugiej i tak miał poczucie winy, że dał sobie po prostu pójść dwóm jeżom i czuł się w obowiązku dorzucać coś do stosu zwierzyny jako terminator, nawet jeśli terminator medyka. Ponownie przeszedł więc do pozycji łowieckiej – głowę i ogon zrównał z grzbietem oraz ugiął łapy, ciężar ciała przenosząc na te tylne. Następnie ruszył w stronę kolejnej już myszy, pilnując, żeby iść pod wiatr, a także omijać wszystkie szeleszczące liście, gałązki i inne leśne śmieci. Jeżeli udało mu się podejść na odpowiednią odległość, skoczył na gryzonia, chcąc ponownie już przygnieść go do ziemi i szybko pozbawić życia. Uch. Tej części nie lubił najbardziej.

Nie dość, że mysz zamiast medykamentów, to jeszcze tym razem już tak gładko nie poszło. Skrzywił się, gdy gryzoń odwrócił się w jego stronę. Zwykły pech, a może zrobił coś nie tak...? Uch, cokolwiek. W każdym razie wciąż miał szansę, żeby ją złapać, a więc ruszył za nią biegiem, licząc na to, że nadrobi odległość i zdąży do niej doskoczyć, zanim mysz schowa się w jakimś nieosiągalnym miejscu. Motyla Łapa był w miarę szybki, a przynajmniej, cóż, szybkość na pewno była w jego przypadku większym atutem niż siła. Czy to jednak starczy, żeby nadgonić gryzonia, który mógł mieć przecież jakąś norę w pobliżu? To się okaże.

Pogoń za myszą się udała, i była szybka oraz bezbolesna! Mysz szybko umarła w szczękach młodego medyka, a jej teraz wiotkie ciało zwisało z pyszczka terminatora. Zaraz jednak Motyl mógł usłyszeć trzask krzewów, jakby teraz to większy ssak się przedzierał przez las.

Motyla Łapa:
• P: 2 | S: 8 | Zr: 18 | Sz: 20 | O: 10 | HP: 135 | W: 76-6=70/85 | MP: 2
• Cichy krok, psi węch, ciamajda, wątłe zdrowie, wrażliwa skóra
• Skradanie: poziom 1, tropienie: poziom 1, zielarstwo: poziom 1
• Rozwinięte umiejętności: +6 zielarstwo, +3 tropienie, +4 skradanie (zapomniałam przyznać wyżej, przepraszam)
• Zdobyte PD: +20 MDP(2x moodunka, niecierpek) | +10PD (mysz)


- O cześć Motyl - przywitałam się z młodzikiem, podnosząc wyżej jedną ze swoich brwi. Ciekawe, czy był tak samo niezręczny jak swoja Mistrzni, a może jednak coś wyniósł z treningu z Tanecznym Krokiem? Coś innego niż wiedzę. Albo w sumie to lepiej nie. Nie mniej jednak zaraz porzuciłam myśli o tym, skupiając swój zaciekawiony wzrok na myszy.
- Hej, złowiłeś mysz? Gratulacje młody - zamruczałam ciepłym tonem głosu, podchodząc bliżej niższego kocurka. Podniosłam delikatnie łapę, aby zaraz nią zacząć czochrać w jednym miejscu na czuprynie Motylej Łapy. Moje wibrysy delikatnie zawibrowały, gdy odsuwałam się od terminatora medyka. Przez chwilę go obserwowałam.
- Ale zgaduję, że raczej nie jesteś na polowaniu, a szukasz ziół, prawda? Hej, a może będę mogła ci pomóc? W wolnym czasie trochę chodziłam sama, wiem, że takie śmierdzące, fioletowe zielsko to medykament. I nawet je tutaj znalazłyśmy. Nie pamiętam, czy Pliszka mi mówiła jak się ono nazywa, ale to nie jest ważne. Ważna jest twoja odpowiedź - strzepnęłam delikatnie uchem, spoglądając na Motylą Łapę. No bo ważna była jego odpowiedź, jeśli się nie zgodzi, to mogę po prostu wrócić do obozu.

Właściwie to trochę się nie spodziewał, że pójdzie tak dobrze i faktycznie dogoni tę drugą mysz, bo aż dwie złapane zdobycze z rzędu... ale jednak. Czując metaliczny smak krwi na języku, skrzywił się lekko, nie do końca zadowolony z tej całej zabawy w zabijanie biednych gryzoni, ale przynajmniej będzie co wrzucić na stos, a to już coś. Chciał ją chwycić i gdzieś zakopać, a potem, nie tracąc czasu, ruszyć dalej w poszukiwaniu medykamentów, ale wtedy usłyszał czyjś głos. Lekko, choć nie przesadnie, znajomy. Obrócił się w stronę jego źródła i – tak jak się spodziewał – dojrzał Szałwiowe Życzenie. Właściwie niewiele o niej wiedział, tak poza tym, że była mistrzynią jego siostry i znała się z Pliszkowym Dziobem, ale Świergot chyba ją lubiła i wydawała się w porządku, więc nawet jakoś nie zestresował się aż tak bardzo jej obecnością. A może to też kwestia tego, że przez ostatnie wydarzenia w ogóle mniej się przejmował... czymkolwiek. Heh.
– Dzień dobry, Szałwiowe Życzenie – przywitał się grzecznie, czując się trochę niekomfortowo z tym, że pierwsza jego rozmowa z wojowniczką odbywała się, kiedy wciąż miał trochę krwi myszy na pysku. Ta jednak pochwaliła go za złapanie jej, za co w sumie... zrobiło mu się miło. Może i nie miał najlepszego humoru, ale jednak szczerze dobrze było być pochwalonym, dlatego zmusił się do delikatnego, nieśmiałego uśmiechu.
– Tak. Dziękuję – powiedział. Obawiał się, że zaraz nastanie niezręczna cisza, bo był w sumie nawet bardziej niezręczny od Pliszkowego Dziobu, a tu proszę, Szałwia kontynuowała i nawet zaproponowała, że pomoże mu w zbieraniu medykamentów. I choć z jednej strony czuł się trochę niepewnie, to czemu nie? W końcu to nie tak, że będzie musiał prowadzić jakiś small talk przy zbieraniu ziół, a w dodatku wyglądało na to, że kocica miała już jakieś doświadczenie i chodziła po nie zarówno sama, jak i z Pliszkowym Dziobem. No i jakby coś się działo... to zawsze mógłby ją zawołać. Pokiwał więc szybko głową.
– Byłbym wdzięczny, jeśli to nie problem. Skoro zbierałaś zioła z Pliszkowym Dziobem, to... pewnie wiesz, jak możesz je ostrożnie wykopać, zabezpieczyć i w ogóle, ale pamiętaj, żeby uważać przy nieznanych roślinach, bo mogą być trujące... Znaczy, pewnie to wiesz, a-ale tak na wszelki wypadek... – Pięknie, wzięło cię na pouczanie wojowniczki. Uch, po prostu nie chciał, żeby coś jej się stało. Chociażby taka lilia złotogłów była trująca... niby w przedawkowaniu, ale nie wiedział, jaka właściwie była odpowiednia dawka, więc trochę się martwił. Przełknął nerwowo ślinę. – W każdym razie, jakbyś miała jakieś, um, pytania, czy coś, to możesz mnie zawołać. Znam... nie wszystkie zioła, które tu rosną, ale sporo – powiedział. Chociaż w "sporo" akurat nie było raczej tego, o którym mówiła Szałwia... Fioletowe kwiaty miał na przykład niecierpek i lilia złotogłów, ale to pierwsze nie śmierdziało na pewno, a to drugie... nie brzmiało tak z nazwy, ale kto wie? – Och, no i... możesz patrzeć też na drzewa. Jakbyś znalazła takie o krótkim pniu i żółtych kwiatach, lipę, to, ee, te kwiaty też się zbiera – dodał. Pamiętał, że kiedy wychodził po medykamenty po raz pierwszy, patrzył raczej po krzewach i trawach, a nie po drzewach, a tu proszę – one też się do czegoś nadawały. Jeżeli Szałwiowe Życzenie nie miała nic więcej do dodania, życzył jej powodzenia w szukaniu, a następnie sam wyruszył na poszukiwania medykamentów, uprzednio poświęciwszy chwilę, żeby zakopać zdobytą mysz.

Uśmiechnęłam się delikatnie na słowa Motylej Łapy, oraz widząc jego delikatny uśmiech. Wiedziała, że Motyl był w sumie tym cichszym z synów Niedźwiedziej Gwiazdy, trochę jak Świergot. Hm, w sumie to może nawet się dobrali z Pliszunią. Zadrgałam delikatnie wibrysami. Nagle jednak Motyl zaczął dłuższą pogawędkę, na co nastawiłam uszu. Mój uśmiech się jedynie poszerzył, przypominając sobie pierwsze zioła z medyczką. Co śmieszniejsze, to było w tym samym miejscu. Oby teraz się nie okazało, że jest tutaj tyle drapieżników! Widząc jak terminator przełyka nerwowo ślinę w moim gardle rozbrzmiało rozbawione pomrukiwanie.
- Dobrze. Rozumiem, Motyla Łapo, spokojnie - odparłam z ciepłem w głosie, podrygując wibrysami. Zaciekawiło mnie kolejne zioło. - Żółte kwiaty. Dobrze, zapamiętam! - dodałam zaraz z entuzjazmem, uśmiechając się do złotego kocura. Pożegnałam się skinięciem końcówki ogona z terminatorem, po czym poszłam w swoją stronę, poszukiwając jakiś ziół. Kto by pomyślał, że spotkam tutaj Motyla, co?

Złoty terminator wyruszył w poszukiwania ziół, a znalazł coś takiego... ostrego... błyszczącego... co mogło go w sumie oślepić. Rzecz ta leżała przy jednym z krzewów, a pewnie odstraszała całą zwierzynę w lesie!... no może nie aż tak. Ale było to strasznie nienaturalna rzecz. Motyl jeśli podejdzie mógł również zauważyć, że z tej rzeczy się trochę jakby dymiło... uh oh.

Motyla Łapa:
• P: 2 | S: 8 | Zr: 18 | Sz: 20 | O: 10 | HP: 135 | W: 70/85 | MP: 2
• Cichy krok, psi węch, ciamajda, wątłe zdrowie, wrażliwa skóra
• Skradanie: poziom 1, tropienie: poziom 1, zielarstwo: poziom 1
• Rozwinięte umiejętności: +6 zielarstwo, +3 tropienie, +4 skradanie (zapomniałam przyznać wyżej, przepraszam)
• Zdobyte PD: +20 MDP(2x moodunka, niecierpek) | +10PD (mysz)

Spokojnie. Łatwo było powiedzieć, ale Motyla Łapa rzadko kiedy był spokojny, przynajmniej jeśli chodziło o, um, spokój ducha. Niemniej, Szałwiowe Życzenie przynajmniej nie wydawała się zła, że ją pouczał, czy coś, a to dobrze. Miał tylko nadzieję, że faktycznie tak było, a nie udawała, czy coś. Choć z drugiej strony... czy to było aż takie ważne? Miał poważniejsze sprawy na głowie niż myślenie nad tym, czy wojowniczce chciało się przed nim udawać, czy nie. Poważniejszymi sprawami były zioła, w poszukiwaniu których wkrótce wyruszyli. Motyla Łapa nie mógł jednak znaleźć nic, co nadawałoby się do leczenia... za to zauważył, uch, podejrzany dym? A właściwie podejrzany dym, który brał się z czegoś błyszczącego... Niedobrze, bardzo niedobrze. Wiedział, że niedawno mieli na terenach mały pożar i bał się, że taki mały pożar mógł przerodzić się w większy, taki który strawił ich poprzednie tereny. Na lekko drżących łapach podszedł więc bliżej tej rzeczy, chcąc się przyjrzeć temu dokładniej, żeby potwierdzić swoje przypuszczenia. Lub nie. Miał szczerą nadzieję, że nie, ale z czego innego mógłby się brać taki dym?

Szałwiowe Życzenie poszukiwała ziół, ale tych nigdzie nie było. Znalazła za to coś innego – zwierzynę! Na gałęzi jednego z drzew mogła wypatrzeć koszatkę, którą coś najwyraźniej wybudziło ze snu. Nie znajdowała się zbyt wysoko, więc kocica miała idealną wręcz okazję, żeby spróbować na nią zapolować. To jak, chciała się pobawić we wspinaczkę?

Szałwia: P: 4 | S: 23 | Z: 23 | Sz: 24 | O: 18 | HP: 130 | W: 130 | MP: 1
» Cechy: ostre pazury; wspinacz
» Umiejętności: skradanie się: 3; tropienie: 2; wspinaczka: 2

Szałwia nie widziała tego całego dymu, który napotkał Motyla, a zamiast tego do jej nosa dotarł zapach zwierzyny. Widziała koszatkę, do której to musiała się wspiąć. Wiedziała dokonale, że ze wspinaniem to problemu nie miała. Dlatego zniżyła się na łapach, zrównała ogon i głowę wraz z linią grzbietu i zaczęła się powoli skradać do drzewa pod wiatr i uważając, aby na nic nie nadepnąć. Za wczasu przeniosła ciężaru na tylne łapy, aby nie wzbudzić podejrzliwości koszatki. Zaczęła następnie powoli wdrapywać się na drzewo mocno chwytając pazurami za korę. Idąc po cichu chciała się podkradać do zwierzyny, powoli oraz ostrożnie na konar, aby następnie zabić ją szybko swoimi zębami. W końcu nie chciała spaść z drzewa i się narazić na kontuzję! Chociaż dłuższe siedzenie w lecznicy... hm.

Młodzik podchodził do nienaturalnego kawałka dziwadła, aby po chwili zauważyć, że to właśnie z niego się wydobywa ten dym? Motyl mógł poczuć powoli zapach spalenizny, którego jeszcze nie znał, albo mógł już po prostu zapomnieć.

Motyla Łapa:
• P: 2 | S: 8 | Zr: 18 | Sz: 20 | O: 10 | HP: 135 | W: 70/85 | MP: 2
• Cichy krok, psi węch, ciamajda, wątłe zdrowie, wrażliwa skóra
• Skradanie: poziom 1, tropienie: poziom 1, zielarstwo: poziom 1
• Rozwinięte umiejętności: +6 zielarstwo, +3 tropienie, +4 skradanie
• Zdobyte PD: +20 MDP(2x moodunka, niecierpek) | +10PD (mysz)

Kiedy do jego nosa doszedł nieprzyjemny zapach spalenizny, skrzywił się i zmarszczył nos. Nie musiał dobrze kojarzyć tego zapachu, żeby wiedzieć, że najpewniej nie oznaczał nic dobrego. Nie w połączeniu z tym dymem, dymem, który kojarzył mu się tylko i wyłącznie z jednym. Z każdą chwilą podobało mu się to coraz mniej, a futro na karku lekko jeżyło się ze strachu, ale nie wiedział, jak właściwie powinien zareagować. Przypatrywał się temu dziwnemu czemuś w poszukiwaniu płomieni, które mogłyby potwierdzić jego najgorsze podejrzenia. Jeśli je zobaczy... co zrobi? Co mógł zrobić? Zawołać Szałwię i uciekać? Nie, właściwie to... może powinien zawołać Szałwiowe Życzenie już teraz, zamiast stać i czekać na cud. W ten sposób i tak nic nie osiągnie, a musiał zrobić wszystko, żeby było, uch, bezpiecznie. Może powinni wracać do obozu, powiadomić innych o tym podejrzanym czymś? Wycofał się kilka kroków.
– Sza... Szałwiowe Życzenie? Tu jest coś dziwnego i... i się dymi! – zawołał w końcu, modląc się do Gwiezdnych, żeby wojowniczka szybko się zjawiła... i znalazła jakieś rozwiązanie tej sytuacji.

Wojowniczka zaczęła skradać się w stronę drzewa... ale niestety coś poszło nie tak, bo ledwo zdążyła zrobić kilka kroków, a koszatka niefortunnie obróciła łebek prosto w stronę, z której nadchodziła kocica. Uch, niezbyt dobrze. Spanikowany gryzoń zbiegł na ziemię i zaczął biec, byle dalej od drzewa i od Szałwii, ale gdyby ta się postarała i za nim pobiegła, być może mimo pewnej odległości byłaby w stanie go dogonić.

Szałwia: P: 4 | S: 23 | Z: 23 | Sz: 24 | O: 18 | HP: 130 | W: 130-2=128/130 | MP: 1
» Cechy: ostre pazury; wspinacz
» Umiejętności: skradanie się: 3; tropienie: 2; wspinaczka: 2
» Zdobyte punkty umiejętności: +1 do tropienia