Udało jej się znaleźć popielicę. Zwierzątko było zaspane i nieśmiało wyglądało że swojej dziupli. Przywódczyni mimowolnie uśmiechnęła się, uważając ten widok za dość... Uroczy. Miała teraz okazję zapolować i zapewne wykorzystała by ją, gdyby nie fakt, że gdzieś zza pleców dobiegł ją głos Szałwii. Odwróciła się i podeszła bliżej, zostawiając popielicę samą, bezpieczną w swoim gniazdku.
- Co się stało, kruszynko? - zapytała czule, bo spostrzegła, że... Wojowniczka jest dość zestresowana. Czy znalazła ślad borsuka? Może trafiła bezpośrednio na jego leże? To... Nie byłoby coś, co Golec chciałaby usłyszeć.

Nie mogłam ukryć delikatnego cofnięcia uszu na zdrobnienie Golcowej Gwiazdy w moją stronę. O ile rozumiałam, że kocica chce utrzymać w Klanie Wichru raczej atmosferę rodzinną, jeszcze bardziej niż jej poprzednik, to jakoś i tak czułam się z tym... dość niekomfortowo. Nie mniej jednak to zignorowałam i wzięłam głębszy wdech, aby zacząć swój raport.
- W tamtą stronę widziałam grupkę szczurów. Z cztery, tak mi się wydaje. Chciałabym ich się pozbyć i w razie czego przeszukać teren okolic Zimnej Toni, może się znajdować jakaś nora. Rysi Gąszcz powinien być bezpieczny dla uczniów, a z grupą szczurów... - podgryzłam swoją wargę, odbijając wzrokiem delikatnie w górę, chcąc w ten sposób zasygnalizować kocicy, że raczej nie jest to najbezpieczniejsze miejsce w takim wypadku. - Ale tylko jeśli ty pozwolisz i mi pomożesz.

Szałwia delikatnie cofnęła uszy w tył i nawet, jeśli Golec zauważyła ten drobny czyn, nie zareagowała na niego w żaden sposób. Spotkała się już z kotami, które czują się... Niekomfortowo, gdy słyszą różne, pieszczotliwe określenia. Być może szylkretka należy do takich kotów. Ale spokojnie, to nic złego.
Jej wyjaśnienia sprawiły, że usta Golcowej Gwiazdy rozwarły się, przybierając zdziwiony i jednocześnie zaniepokojony wyraz. Łaciata zmarszczyła brwi, a jej ogon drgnął niespokojnie. Szczury! Stado szczurów! No, ale lepsze to niż borsuk.
- Musimy się tym natychmiast zająć. Prowadź, Szałwiątko! - Szałwiątko? Skąd jej się to wzięło? - Szałwiowe Życzenie - Poprawiła się prędko, licząc, że wojowniczka nie obrazi się za ta dziwną pomyłkę. W przeciwnym razie Golec miałaby wielkie poczucie winy i przez resztę dnia czułaby się bardzo źle.

Szałwiątko...
Zamrugałam kilka razy kompletnie zdezorientowana słowami, które przybrała przywódczyni. Teraz już chyba wiem, jak się czuła Pliszkowy Dziób, co? Nie mniej jednak kocica zaraz się poprawiła, a ja skinęłam łbem, zarówno w podziękowaniu, jak i w geście tego, że zrozumiałam rozkazy przywódczyni.
Dlatego też zaczęłam prowadzić w stronę, gdzie znalazłam szczury, stąpając po ziemi najciszej jak tylko mogłam. Nie chciałam spłoszyć danej czwórki, ani zwrócić na siebie większej uwagi. Bo kto wie, może jest to większe stado, a zaraz z drzew zaczną spadać szczury. Na samo wyobrażenie tej sytuacji sierść na moim grzbiecie stanęła dęba.
Niedługo potem znalazłyśmy się obok szczurów, a ja je widziałam wyraźnie. Położyłam po sobie uszy i ponownie, zaczęłam iść prostując ogon i głowę na linii grzbietu oraz przypadając do ziemi, ale tak, aby nie szorować brzuchem po trawie. Ruszyłam pod wiatr, zerkając pod łapy, aby nie wywołać dźwięku. Gdy byłam wystarczająco blisko grupki szczurów skoczyłam na jednego z nich z wyciągniętymi pazurami, aby zaatakować i pozbyć się tego świństwa z Rysiego Gąszczu.

Ruszyła powoli za Szałwiowym Życzeniem. Po niedługim czasie obie kotki dotarły do miejsca, w którym wojowniczka zobaczyła małe gryzonie. Ich odór dotarł do nosa Golcowej Gwiazdy, co spowodowało, że kocica zmarszczyła nos. Fuj. Cicho warknęła, a następnie poszła w ślady szylkretki. Atak z zaskoczenia jest świetnym pomysłem. Szczurów jest dwa razy więcej, ale... Powinny dać sobie z nimi radę. Golec ugięła łapy, a głowę i ogon zrównała z linią kręgosłupa. Pilnowała przy tym, by nie szurać futrem, ani żadną fałdą po ziemi. Ustawiła się pod wiatr, a następnie ruszyła przed siebie, uważając na to, co ma pod łapami. Jeden najmniejszy dźwięk mógłby spowodować, że szczury zorientują się o obecności wroga. Gdy podeszła wystarczająco blisko, spięła mięśnie i wykonała skok na któregoś ze szczurów. Pazury w gotowości, kły również. Jej celem było przybicie przeciwnika do ziemi i zaatakowanie go szponami. Gwiezdny Klanie, dopomóż!

Rzuciłam się z pazurami na jednego ze szczurów, będąc przy tym zadowolona, że ani mnie, ani przywódczyni nie zauważyły, kiedy się skradałyśmy w ich stronę. I dobrze, nie potrzebujemy szumu. Ten jednak i tak powstanie, także mogłam się tylko modlić do Gwiezdnego Klanu, aby więcej szczurów nie przyszło.
Z zadowoleniem zauważyłam, że szczurowi, którego wybrałam, zadałam dość obszerne i głębokie rany. Dlatego też postanowiłam, że ponownie naprężę skoki, aby z pazurami rzucić się na gryzonia. Miałam nadzieję, że w tym ataku już padnie, a ja będę mogła przejść do kolejnego szczurzyska.

Na szczęście udało im się zakraść do szczurów po cichu. Dzięki temu nie zostały zauważone i ataki z zaskoczenia wyszły pomyślnie. Golec dopadła jednego szczura, jednak trochę... Źle sobie wymierzyła przez co udało jej się jedynie trochę zadrapać grzbiet gryzonia. Rana krwawiła, ale... Nie wyglądało to poważnie. Szałwii poszło zdecydowanie lepiej, jednak przywódczyni teraz się tym nie przejmowała. Skupiła się na kolejnym ataku, który miała zamiar wykonać. Za cel obrała sobie tego samego szczura. Przygotowała się i wykonała sus, wprost na drapieżnika. Wysunęła pazury, by gdy tylko dopadnie przeciwnika, wbić się w jego ciało. Bok, grzbiet, pierś, gdziekolwiek. Nie miała czasu, by dokładniej się nad tym zastanowić.

Szczur, który mnie atakował, zemdlał, chociaż tyle. Kątem oka widziałam, że Golcowa Gwiazda zabiła swojego napastnika. Dlatego nie musiałam się o tą martwić, a sama naprężyłam uda, aby zaraz wyskoczyć w stronę omdlałego gryzonia. Pazury obnażyłam i zamierzałam te celować w bok, ledwo dychający, małego ssaka.

Dopadła szczura. Atak udał się dobrze, a nawet i lepiej niż dobrze. Idealnie wręcz, mogłaby powiedzieć. Skoczyła na drapieżnika i rozszarpała go. Rozległ się cichy trzask, który sprawił, że brwi przywódczyni na krótką chwilę zmarszczyły się. I szczerze mówiąc, sama nie miała pojęcia, czy stało się tak przez ogromne zdziwienie, czy przez radość, czy coś całkowicie innego. Nie miała zbyt wiele czasu, by się zastanawiać, bowiem do ataku ruszyły pozostałe dwa szczury. Obrały sobie za cel jej grube cielsko, jednak żaden z nich nie trafił. Na szczęście. Z jej ust wydobył się krótki warkot. Spojrzała wściekle na jednego z napastników, po czym spięła mięśnie, by skoczyć w jego stronę. Miała zamiar wykonać ten atak, który próbowała chwilę temu. Pazury i kły oczywiście w gotowości!

Otrzepałam się, czując, jak ciało gryzonia wiotczeje pod moimi pazurami. Zaraz obejrzałam się, aby spotkać wzrokiem szczura, który próbował mnie zaatakować i też na tego zwróciłam swoją uwagę. Pazurami zaorałam ziemię, a zaraz rzuciłam się na małego drapieżnika, aby pazurami zadrapać mu bok. Chciałam szybko skończyć tą sprawę, najszybciej, jak tylko było to możliwe.

Udało jej się pozostawić kilka ran na ciele szczura. Co prawda nie były one tak poważne, jak w poprzednim przypadku, ale... To nic. Każda rana, każdy strumyk krwi, wszystko się liczy. I tym razem oberwała też ona. Szczur swoimi żółtymi zębami dotkliwie pogryzł przywódczynię w nadgarstek, na co ta zjeżyła futro. Na szczęści Szałwii nic się nie stało. Ignorując ból w łapie, Golec postanowiła się odegrać. Korzystając z tego, że szczur był dość blisko, uniosła zdrową łapę, wzięła silny zamach i wymierzyła go prosto w przeciwnika. Moze trafi gdzieś w twarz, może w głowę albo chociaż w któryś z boków. I tak będzie zadowolona.

Oj. Tym razem obie wojowniczy pudłowały. Nie można tego samego powiedzieć o szczurach, które... No, być może miały szczęście. Jeden z nich rzucił się na Szałwię, a drugi na Golec. W rezultacie przywódczyni została dziabnięta w palec. Może i nie była to bardzo poważna rana, jednak... Krew zaczęła lecieć, a to już coś. Będzie musiała się tym zająć później. Tymczasem odwróciła się w stronę szczura, który chwilę temu ją skaleczył. Dość gwałtownie szarpnęła się w jego stronę, w locie wyciągając przednie łapy przed siebie. Plan był prosty, poharatać ciało drapieżnika tak, by jak najlepiej odegrać się za to, co jej zrobił. Świetna zabawa.

Syknęłam cicho gdy szczurzyszko wbiło się w moją łapę. Zmarszczyłam przy tym brwi, zaraz otrzepując gryzonia z mojej kończymy. Było to głębsze, chociaż niewielkie ugryzienie. Mogła pozostać po tym mała blizna, ale raczej nie będzie jej widać pod moim futrem. I tak! Małe gnojki, uch! Nie mniej jednak, nie poddawałam się. Mimo tego, że wcześniej nie trafiłam w gryzonia, to teraz znowu obnażyłam pazury, aby przejechać nimi po boku szczura, który mnie atakował. No przecież nie mogło być pięknie i kolorowo, prawda? Ah, niestety.

Westchnęłam już zrezygnowana, widząc, jak szczurzysko dalej kręci się pod moimi łapami. Podniosłam łapę z wyciągniętymi pazurami, aby przejechać pazurami po boku ostałego gryzonia. Nużyło mnie już to i dodatkowo... czułam się zmęczona tą walką, bólem głowy i tym, że niejako ośmieszyłam się przed przywódczynią. Ah...

No i proszę. Kolejnego szczura mniej. Cel Golcowej Gwiazdy padł na ziemię, ruszając się tylko przez chwilę. Krew, która z niego trysnęła utwierdziła przywódczynię w przekonaniu, że zwierzę jest martwe. Czyli do wyeliminowania został jeszcze jeden szczur. Na szczęście Szałwiowe Życzenie już się nim zajęła i... Szczerze mówiąc, łaciata nie chciała interweniować. Drapieżnik był przeciwnikiem szylkretki i to ona powinna go wykończyć. Wtedy będzie dwa do dwóch i obie będą mogły być z siebie tak samo dumne i zadowolone. Dlatego też, zamiast atakować, Golec zajęła się... Węszeniem. Tak o, musiała przecież upewnić się, że miejsce jest na pewno bezpieczne. Że nie ma w okolicy większej ilości szczurów, które mogłyby skrzywdzić trenujących terminatorów oraz ich mistrzów.