Malina wyrośnie na kota bardzo wysokiego, mimo że nie odziedziczyła po matce urody kota orientalnego. Oprócz wzrostu jej budowa bardziej przypomina tą Gawroniego Dziobu. Ma  masywną budowę już od najmłodszych księżycy, a w przyszłości na pewno nabierze także silnej tkanki mięśniowej. Jeśli chodzi o jej głowę, to ma mocną, ale nie brzydką mordkę, spore niebieskie oczy, które wybarwią się na kolor jasno-zielony w przyszłości i duże uszy zakończone pękiem pędzelków. Nos i poduszki łap ma czarne. Wąsy kotki są długie i białe.

Futro, które pokrywa  jej ciało jest długie, gęste i bardzo zadbane. Jego kolor w większej mierze jest czarny, ale pojawiają się w nim także rude plamy w tygrysie pręgi. Pomarańcz ulokowany jest na jej czole, spływający także na łuk brwiowy, znajduje się także na prawej połowie brody kotki i w pojedynczych, mniej widocznych pasmach na policzkach. Jeśli chodzi o ciało Maliny to rude plamy są także na jej kryzie (po prawej stronie), a na grzbiecie z obu stron miesza się chaotycznie z kolorem czarnym, ale mocniej widoczny jest na jej lewym boku. Wszystkie cztery łapy są praktycznie całe czarne oprócz pojedynczych pomarańczowych rudych kosmyków, nie licząc prawej przedniej łapy, która ma sporo znaczeń o ryżym kolorze. Na jej piersi znajduje się drobna biała plamka.

Mała Malina już od najmłodszych księżycy popada w perfekcjonizm. Zapewne jest to skutek rodzaju wychowania jaki stosują jej rodzice. Uznaje, że musi być idealna i najlepsza w całym miocie, albo nawet w Klanie Wichru. Unosi się honorem i dumą przed innymi kotami. Szkoda tylko, że jej wybujałe ego jest w pewnej części sztucznie wykreowaną maską. Nie chce pokazywać po sobie słabości, nie chce popełniać błędów. Ale żyje w nieustannej frustracji, gdy coś jej faktycznie nie wyjdzie albo próbuje to zataić i udawać, że to nieprawda, albo w najgorszym wypadku załamuje się. Nienawidzi przyznawać się do błędów, lub swoich słabszych stron. Należy do nich od urodzenia problem ze słuchem. Nie słyszy ona najlepiej, z powodu głuchoty w prawym uchu. Nie jest jednak świadoma, że słyszy otoczenie w groszy sposób od reszty. Jest przekonana, że tak brzmi świat. Że to inni mówią za cicho. Nie przyzna się do tego, że ma faktyczny problem.

Sztuczna kreacja swojej persony przed innymi kotami skutkuje tym, że kotka większość czasu czuje złość, z którą nie najlepiej sobie radzi. Denerwują ją inni, denerwuje ją ona sama, wszystko przyprawia ją o nerwy. Bo nic nie jest idealne, nic nie jest takie jakie powinno być, nie jest takie jak ona by chciała by było. Nie jest kotem głupim, ma jakieś pokłady inteligencji, szkoda tylko, że emocje często ją przyćmiewają. Nie myśli logicznie, gdy jest zła. Część jej własnych myśli przyćmiewa też wychowanie jej rodziców. Kotka nie ma zbytnio pola do własnego, logicznego myślenia, bo czuje że musi być w pełni posłuszna rodzicom. Uważa nauki Ropuchy za święte, nietykalne, niepodważalne. Zwątpienie w nie uważa za warte skarcenia.

Przyszła na świat w obozie Klanu Wichru wraz z Mrozikiem, x, x, x i x w pierwszym miocie Ropuszego Skrzeku i Gawroniego Dziobu.