Podczas gdy Roska próbowała rozszyfrować własne emocje, Puch miała podobny mętlik w głowie — jak nie taki sam! Czuła jak zalewa ją ogromna fala niepokoju. Jak ścina ją z łap i spycha na grząski muł, który zalepia jej oczy, uszy i nozdrza powodując uczucie duszności. Zupełnie inne niż to na pogrzebie, a jednak tak samo frustrujące. Mimo to, teraz to nie złość powodowała ów uczucie — a powolna realizacja.
Przeciągające się milczenie kotki po tym jak Puch powiedziała o swoim zauroczeniu, stresowało liliową terminatorkę na tyle, że zaczęła kwestionować słuszność swojego wyznania, ostatecznie jednak wyzbywając się tych wątpliwości — dobrze zrobiła konfrontując swoje uczucia i dostając to, czego się spodziewała, a co było nieuniknione; odmowę. Owszem, na samym początku strasznie żałowała, że ich spacer przerodził się w to, ale gdy tak dłużej o tym pomysłała to... Wyszło jej to na plus? Od samego początku miała z tyłu głowy, że to wszystko prowadziło tylko do jednego, a nie należało to do jej sennych wyobrażeń. Jej bliższa relacja z Wieczorną Łapą, która przekraczałaby zwykłą przyjaźń, była zwyczajnie niemożliwa. Szylkretowa kotka szkoliła się na medyczkę, a do tego naprawdę się w tym odnajdowała. Tak naprawdę ani ona, ani sama Puch nie miała wpływu na to, że liliowa terminatorka poczuła w jej stronę takie, a nie inne emocje. Nie była też zobowiązana je odwzajemnić, czy przepraszać za to, że takowych nie posiada. Oczekiwanie, że te się pojawią, byłoby że strony Puch wyjatkowo... okropne. I chociaż koteczka byłaby bardzo zachwycona z takiego obrotu spraw — zaczęła się zastanawiać, jak długo czułaby się z tym dobrze. Gdyby nagle Roska zrezygnowała ze ścieżki medyczki dla niej, Puch czułaby się z tym po prostu źle. Przełknęła więc gorzki posmak pierwszego miłosnego zawodu i gdy Roska w końcu się odezwała, uśmiechnęła się szczerze i machnęła lekko ogonem. — Wiesz, jesteś też dla mnie ważna jako koleżanka i byłabym sporym mysim bobkiem, gdybym teraz się od ciebie odcięła, bo nieodwzajemniasz moich uczuć. — miauknęła łagodnie, chyba przejawiając pierwszy krok do jakiejkolwiek dojrzałości emocjonalnej, chociaż... był on trudny. Nie zamierzała się nad tym zbyt długo pochylać, płakać i ubolewać, a spróbować przekształcić to w coś dobrego. Czy jej to wychodziło? Raczej?? W końcu funkcjonowała w stanie zawieszenia od długiego czasu, a jakoś specjalnie nie przeszkadzało jej to w codziennym funkcjonowaniu, nie? Zauroczenie z czasem wyblaknie i stanie się jedynie przyjemnym wspomnieniem. Teraz mogła zyskać tylko dobrą, wieloksiężycową przyjaciółkę, a taki obrót spraw... Chyba cieszył ją bardziej niż wizja możliwego partnerstwa.
— To... może w ramach zmiany tematu powiesz mi jak się czujesz z myślą o podróży do Spienionych Wodogrzmotów? Podobno to naprawdę ładne miejsce. — miauknęła, zaczynając inny temat, ponownie ruszając przez łąkę.

zt?

Zaciska leciutko wargi, widząc, jak Wierzbowa Łapa ucieka od tematu, kiedy Rosa sama nie jest do końca pewna, jak się z tym wszystkim czuje. Nie jest zła na Puch, ani nic w tym stylu, po prostu jest jej… dziwnie z tym wszystkim, z tym nagłym wyznaniem, z poczuciem, że ktoś ma do niej uczucia, i że jest to akurat jej bliska koleżanka. Nie jest też pewna, czy kontynuowanie ich znajomości, jakby nic się nie stało, to taki dobry pomysł dla samej Wierzbowej Łapy, ale też… nie zamierza się od niej odsuwać, a skoro ona czuje się na to gotowa, to nie będzie się kłócić.
Rozmawiają więc jeszcze jakiś czas – Roska po paru chwilach odzyskuje rezon, w większości.

zt

Zmierzchało już, kiedy Gołębie Serce wybrał się ze Skowronkowym Trelem na polowanie. Za dnia było ciepło i miał nadzieję, że wieczorem część zwierzyny wyjdzie z kryjówek, w których zaszyła się w ucieczce przed słońcem. Powietrze w końcu zrobiło się chłodniejsze i Gołąb rozkoszował się lekkim wiaterkiem w jego gęstym futrze. W cieplejsze dni to zdecydowanie dawało się we znaki. Mimo to cieszył się widokiem pięknie rosnących traw i dobordziejstwem Pory Zielonych Liści. To wszystko i towarzystwo Skowronka sprawiały, że był w doprawdy świetnym humorze. Takie właśnie proste chwile lubił najbardziej. Kiedy doszli na Szarotkową Łączkę, promienie słońca już jakiś czas temu zniknęły za choryzontem. Widoczność  była trochę gorsza, ale to tylko oznaczało, że wszelka zwierzyna ich nie wypatrzy. Łapą delikatnie dotknął kwiatu szarotki.
- Patrz, szarotki kwitną - zwrócił uwagę na głos - Może nie ma już śniegu, ale dzięki nim może i tak uda mi się wtopić w otoczenie - mruknął rozkojarzony. Najzwyczajniej uważał kwiatki za ładne i jeszcze chwilę chciał popatrzeć, nim rozdzielą się na chwilę samotnych poszukiwań zwierzyny. Po chwili odwrócił się do przyjaciela, gotowy na dalsze działania, kiedy dostrzegł ruch w kąciku oka. Obejrzał się. Widział tylko łąkę i rozciągające się dalej jezioro. Nic się nie ruszało. Przewidziało mu się? Mógłby przysiądz, że widział jakiś ruch, może światło dziwnie odbiło się od powierzchni jeziora? Jednakże, czy zauważyłby to aż stąd?
- Widziałeś coś? - spytał zdziwiony. Nie jest chyba aż tak stary, aby jego wzrok platał mu figle? Wlepił wzrok przed siebie, w trzeba przynać przepiękną, panoramę łąk, jeziora i nocnego nieba.

//skowronkowy trel

Nim Gołębiemu Sercu udało się wymyślić, co takiego Skowronek zamierzał zrobić (ponieważ ten uśmieszek zapowiadał jakiegoś rodzaju psoty, tego był pewien), ten już miał w pyszczku kwiat i siłował się z włożeniem mu go w futro. Jego oddech łaskotał Gołębia w ucho, kiedy ten czekał spokojnie, aż jego przyjaciel zakończy tą syzyfową pracę. Nie protestował, tylko z lekkim, rozbawionym uśmieszkiem obserwował starania burego kocura. Koniec końców udało się, chociaż dosyć chwilowo.
- Doprawdy? - mruknął cicho, dość speszony. No nie był typem, który nosił kwiatki w futrze. A już na pewno nikt mu żadnych nie wplatał. Nie żeby miał coś przeciwko. To bardzo... uroczy gest. Nawet jeśli niecodzienny.
Jego uwagę szybko odwróciły, jak się szybko okazało, spadające gwiazdy. Wlepił na chwilę wzrok w niebo, po którym co jakiś przelatywały cudowne smugi światła. Zamrugał ze zdziwienia, ale szybko znowu skierował się w kierunku przyjaciela. Skowronkowy Trel wpatrywał się w nieboskłon. Wydawał się zupełnie pochłonięty swoimi obserwacjami. Gołębie Serce zachichotał delikatnie, kolega wyglądał jakby zobaczył najcudowniejszą rzecz na ziemi. Ale w sumie trudno się kłócić, widoki były naprawdę przepiękne. Łąki spowite w cieniach, z których wybijały się szarotki, błyszczące w oddali jeziro, spadające gwiazdy i Skowronek wpatrzony w to wszystko. Biały kocur poczuł przypływ niezwykłego spokoju i... szczęścia. Ta prosta chwila, mimo wszystko w pewnym sensie była niezwykła. Jak każda inna spędzona z przyjacielem.
Prawdopodobnie powinien się do tego przyjaciela przysiąść, zamiast stać i rozmyślać na głupie tematy. Lekko zerwał ładnie rosnącego kwiatka z ziemi i podszedł do Skowronka od boku. Czuł jak jego własny kwiat trąca go w ucho i prawdopodobnie ledwie się utrzymuje w jego futrze. Przyszedł czas, aby on sam spróbował umieścić szarotkę w futrze kolegi. Co, cóż, okazało się jeszcze trudniejsze niż myślał. Nikt nie musi wiedzieć oprócz niego i Skowronkowego Trelu, że te próby nie dość, że zajęły mu dłużej niżby chciał, to nie zakończyły się... zbyt dobrym wynikiem. Najważniejsze, że kwiatek wisiał, na granicy wypadnięcia z futra kolegi, trochę za jego uchem.
- Cóż, próbowłem - stwierdził w końcu wzdychając i siadając obok kocura. Spojrzał w gwiazdy, chociażby po to, aby nie musieć widzieć reakcji przyjaciela na jego okropną próbę tego małego gestu.
- Zakładam, że jak już siedzisz, to żadna siła nie zmusi cię do wstania i polowania, co? - spytał rozbawiony. Nie trzeba być geniuszem, żeby domyślić się, że łeb Skowronka zaprzątało wszystko, tylko nie ich obowiązki. Rozsiadł się jeszcze wygodniej i delikatnie owinął ogonem łapy.

Gołębie Serce myślał, że przywyczaił się już do tego, że Skowronek czasem robi i mówi rzeczy, które dla niego nie mają sensu. Nie żeby mu to kiedykolwiek przeszkadzało! Takiego go lubił. Na komplement skierowany w jego stronę jednak, nie miał pojęcia jak zareagować. Nie tylko gesty kolegi były dla niego nowe, nigdy nikt tak na niego mówił. Ładny? Pierwszy raz słyszał, żeby ktoś tak go opisywał. Mimo iż zrobiło mu się odrobinę cieplej z zakłopotania, nie mógł w żaden sposób powstrzymać uśmiechu spowodowanego komplementem. Szybko skupił się na czymś innym. Zresztą co on będzie to roztrząsać? Skowronek zawsze był wylewny i takie coś nie powinno go dziwić. Zamiast tego, po prostu będzie się tym cieszyć.
Zachichotał delikatnie na komentarz kocura odnośnie ich dziwnego sposobu przyozdabiania siebie nawzajem. Obu poszło równie okropnie, ale Gołębiowi podobało się i tak. Nie było idealnie, ale było takie... ich. Wyjątkowe. No chyba, że Skowronkowy Trel z każdym wymienia się kwiatkami. Znaczy. To absolutnie nie jest jego sprawa, jeśli przyjaciel życzy sobie robić to z innymi. Nawet jeśli w jakiś pokrętny sposób Gołąb w sumie chciałby, aby to on był wyjątkiem.
Westchnął delikatnie z rozbawieniem, dalej słuchając kocura. Prawda, zdecydowanie nie miał nic przeciwko oglądaniu razem gwiazd. Zwierzyna nie ucieknie. A starszy sam mówił właśnie, że jemu to się nawet bardziej podoba. A to i tak najważniejsze. Póki on jest zadowolony, to biały również będzie.
Drgnął na jego ostatnie zdanie. Zamrugał. Czy, no w sumie, nie że nie, znaczy tak, ale no, czy na pewno, czy, tak? Nagle zrobiło mu się niewyobrażalnie gorąco. Nie odwracał wzroku od nieba, bojąc się spojrzeć na Skowronka. Że, że oni, teraz, tak? Znaczcy, no, no w sumie, no trochę ich spotkania czasem mogły wyglądać jak randki. Nie żeby, żeby mu to przeszkadzało. Czy ominęły go jakieś subtelne wskazówki? Znacz, no nie żeby... Nie żeby mu to przeszkadzało. Znaczy. Lubił ich spotkania. No a to było. No wydawało się. Hm. No rzeczywiście trochę bardziej romantyczne niż reszta. Nie żeby mu to przeszkadzało! Oh Gwiezdny Klanie, braknie mu tchu. Podążył wzrokiem za spadającą gwiazdą, w bok i na kocura siedzącego obok niego.
Nie żeby... Nie żeby mu to przeszkadzało.
Serce nagle waliło mu strasznie głośno. Czy Skowronek...? Znaczy, może, nie zdziwiłby się. Czy Gołąb go...? No nie myślał o tym wcześniej. Teraz natomaist myśli i to bardzo intensywnie i w dużej panice!
- Nie żeby mi to przeszkadzało - palnął jak głupi, z wzrokiem wlepionym w przyjaciela (?) -Znaczy się - o nie, o nie co on mówi - Że ten - słowa mu zupełnie pouciekały. Że, że tak oni, razem? No, no on nie miałby nic przeciwko. Sama ta myśl sprawiała, że miał wrażenie, że się przegrzeje i umrze. Teraz nie może przestać o tym myśleć. No jasne, że uważał Skowronka za najlepszego przyjaciela. No i może zrobiłby dla niego wszystko. No jakoś, jakoś tak nigdy nie myślał o sprawach... tych sprawach no. Oh na Gwiezdnych, naprawdę nie miałby nic przeciwko temu. Co prowadziło go do porażających wniosków.
- Um - zaciął się na chwilę - Ładnie ci z tym kwiatkiem - Gwiezdny Klanie uratuj go od tego, czymkolwiek ta katastrofa jest. Nie wiedział, czy zwariował. Coś źle zinterpretował? No siebie samego na pewno! Oh nigdy sobie nie odpuści, że ogarnął się dopiero teraz.