Oczywistym było, że brakowało jej ziół. Odkąd się przenieśli, ciągle brakowało jej ziół.
Była tylko nieco niepewna, czy powinna iść sama. Jej ostatnie ziołobranie nie skończyło się za dobrze, bo spotkała wraz z Szałwiowym Życzeniem łącznie pięć intruzów, w tym trzy drapieżne ptaki. Niby nic się jej nie stało, ale miała wrażenie, że gdyby nie to, że była tam w parze, to nie byłoby już tak kolorowo. Mogła zapytać znów srebrną wojowniczkę, by z nią poszła, bo z jakiegoś powodu była dla niej bardziej miła niż inne koty, ale co jeżeli znowu przyciągnie drapieżniki? Gwiezdni mogli mieć z nią jakiś problem, co budziło w Pliszkowym Dziobie iskrę nieufności...albo po prostu miały pecha, chociaż medyczka wierzyła, że jednak przodkowie kierują jej życiem w dużym stopniu, skoro sami wybrali ją na stołek.
Gdy stwierdziła, że jednak zaryzykuje i właśnie wychodziła z obozu...zobaczyła Motylą Łapę, syna Niedźwiedziej Gwiazdy, z którym zamieniła kilka razy słowo. Kocurek wydawał się nudzić, a w dodatku miał raczej bezproblemową osobowość i nie rozrabiał tak, jak jego ciemniejszy brat, Orzechowa Łapa. Zapytała się go więc, czy nie zechciałby wybrać się z nią na zbieranie ziół. Był świeżo mianowany, więc zapewne przydałby mu się trening orientacji w terenie, a ona potrzebowała wsparcia w razie niebezpieczeństwa. Niebieskokremowy zgodził się, więc razem wyruszyli.
Łapy zaprowadziły dwójkę szarych kotów na Piszczącą Łąkę. Po ostatniej przygodzie wiedziała, że za nazwą Rysiego Gąszczu kryje się coś więcej, więc wolała tam nie wracać. Za to Piszcząca Łąka brzmiała jak całkiem dobra wyżerka, zarówno na zwierzynę, jak i medykamenty.
— Jeżeli umiesz, możesz tu zapolować. A jeżeli nie, to po prostu rozglądaj się za roślinami innymi niż trawa. Jak jakieś znajdziesz, to zawiń je w liść, zanim je przyniesiesz. Zabezpieczenie przed trucizną — wyjaśniła — A przyniesiesz je tutaj, pod ten kamień pod tym krzakiem — mruknęła, szybko wybierając jakieś charakterystyczne miejsce zbiórki.
Gdy już wszystko było jasne, zanurzyła się w wysokich trawach wręcz świecących się od światła, by poszukać ziół. Było jeszcze w miarę ciepło, chociaż złote liście opadały już powoli z drzew. Musiała szybko uzbierać sobie zapas medykamentów, bo Porą Nagich Drzew będzie krucho.

motyl + ari mg

Był trochę... zdziwiony, kiedy tym razem to nie on podszedł do Pliszkowego Dzioba, a Pliszkowy Dziób do niego. Ba, jedna sprawa, że medyczka do niego podeszła – na tym się nie skończyło, nie chciała z nim rozmawiać ani nic, a zaoferowała mu dość konkretną robotę, wyprawę po zioła! Dość poważne zadania? Zlecane jemu? Ojej. Jego zdziwienie osiągnęło Całkiem Spory Poziom, kiedy kocica go o to spytała, ale kim był, żeby odmówić? Po pierwsze, hm, sam niedawno rozmawiał z nią o tym, że bycie medykiem to trudna robota i chyba łatwiej by jej było z pomocą, więc skoro mógł coś zrobić, to chciał się przydać. Po drugie... na to była raczej nikła szansa, ale może mógłby w ten sposób jakoś się wykazać? Może znajdzie jakieś zioła i zabłyśnie, przyda się, bo... niewiele poza tym potrafił, uch, a przydałoby mu się robić coś więcej, skoro już był tym terminatorem. Po trzecie, chciał trochę pozwiedzać tereny, a w dodatku niektóre medykamenty ładnie wyglądały i pachniały, więc to mogło być całkiem przyjemne doświadczenie. Tak więc po krótkiej chwili oszołomienia zgodził się i ruszył za Pliszkowym Dziobem. Miał dzisiaj dość sporo wolnego czasu, to trzeba było korzystać! Po drodze uważnie rozglądał się po terenach, których jeszcze przecież dobrze nie znał, starając się jak najwięcej zapamiętać, a kiedy już dotarli do miejsca, które medyczka uznała za odpowiednie, uważnie wysłuchał, co miała do powiedzenia i skinął lekko głową na koniec, na znak, że zrozumiał. Zanim jednak ruszył na poszukiwania, zdecydował się zadać jedno szybkie pytanie:
– Małe rośliny mogę zebrać w całości, a jakby to było coś większego? Jakieś części krzewów albo coś... mogą się przydać? – spytał. Co prawda Piszczące Trawy były dość puste, ale jakby zbliżył się do Cienistych Koron, tak na przykład, mógłby się natknąć na coś takiego. Chciał wiedzieć, czy był sens ją wołać do jakichś ewentualnych większych rzeczy, których nie mógłby zanieść pod krzaczek. A gdy już dostał odpowiedź, ruszył rozglądać się za roślinami, które nie były trawą. Miał nadzieję, że coś mu się jednak uda. To wszystko było trochę stresujące, ale zarazem takie... ekscytujące! Jego pierwsze poważne zadanie, no, może nie licząc treningu.

— Umm...jak znajdziesz coś większego, to po prostu zapamiętaj gdzie to jest i mnie zawołaj — odparła szybko.
Szukała jakichś przydatnych medykamentów, ale na razie nic nie wpadło jej w oko. Oprócz...o, sikorki. Sikorki, która dreptała sobie ogon od niej, zupełnie jakby nie zdawała sobie sprawy z jej obecności. Na początku planowała ją zignorować...ale hej, idzie zimna pora, klanu przyda się jedzenie. A przecież zwierzyna to dar od Gwiezdnych! Nie powinna jej tak marnować, gdy pcha się jej pod łapy.
Tylko czy pamiętała już, jak się poluje? Dawno to robiła, na treningu ze swoim ojcem. Było kilka zasad...ugięła swoje łapy i przypomniała sobie swoje ćwiczenia, gdy była terminatorem. Właściwie to nieświadomie wyrównała swoją głowę z ogonem i wyciszyła oddech. Instynktownie uważała pod nogi. Wybiła się z tylnych nóg by wyskoczyć na sikorkę i ją zabić, tylko czy aby na pewno pamiętała tak dobrze lekcje polowania?

Zapamiętać albo zawołać, a małe rzeczy zbierać przez liść i zanosić w umówione miejsce. W porządku. Brzmiało stosunkowo prosto, nie wymagało dużo fizycznej siły i powinno być nawet przyjemne, nie? Przy okazji zbada sobie Piszczące Trawy, a jakby działo się coś niepokojącego, to miał ze sobą Pliszkowy Dziób, która na takie wyprawy chodziła często. Wszystko powinno pójść dobrze, prawda?
Tyle że... na razie roślin innych niż trawa nie widział. Coś znalazł, ale nie miał pojęcia, co to właściwie było? Wyglądało jak liść, ale jakiś taki dziwny i w ogóle nietypowy, obcy. Cokolwiek to było, nie do końca mu się podobało i z pewnością nie było medykamentem, który nadawał się do leczenia kotów. Może i nie miał dużej wiedzy medycznej ani nie był za mądry, ale kompletnie głupi też nie był. Zostawił więc to dziwne coś tam, gdzie było i bez słowa ruszył dalej, intensywnie rozglądając się za jakimiś roślinkami i węsząc w powietrzu za charakterystycznymi zapachami. Najwyżej potem zapyta Pliszkowy Dziób, czym mogło być to dziwne coś.

Najwyraźniej mistrzem leczenia i polowania nie będzie, bo sikorka zauważyła ją i zatrzepotała skrzydłami, odbijając się ku niebu, zaś pazury Pliszkowego Dziobu dosięgły jedynie jej ogona. Nie był to jednak koniec - Pliszka miała szansę nadal złapać ją w powietrzu.
To była szybka reakcja, nie za wiele o tym myślała - od razu, gdy zobaczyła odlatującą sikorkę, ponownie odbiła się od ziemi i spróbowała złapać ją swoimi średnio silnymi łapami. Na pewno ma jeszcze trochę doświadczenia w polowaniu, prawda?
Zresztą - po co ci umiejętność polowania? Jesteś medykiem! Przeszło jej przez myśl. Nie, to głupie podejście, przecież kiedyś może zostać sama i wtedy nie będzie przecież jeść kwiatków...po prostu czuła się trochę winna, gdy tak próbowała upolować zwierzynę zamiast szukać ziół. Dokładnie ta sama rzecz zabiła jej matkę. Gdy zajmowała się czymś innym, niż obowiązki medyka, słyszała głos Brzozowej Skóry, by nie poświęcała czasu na głupoty, że jest medykiem, a nie wojownikiem.

Uch. Motyla Łapa skrzywił się trochę, kiedy zauważył coś pełznącego przez trawy. Nie trzeba było się znać na zwierzynie, żeby wiedzieć, że był to wąż, pytanie tylko jaki? Motyla Łapa wiedział, że były takie węże, które wcale nie były niebezpieczne i można było na nie polować. Wiedział też o istnieniu takich jadowitych, czyli żmij, ale czym był ten wąż? Niestety, nie znał się na tym, a że terminatorem był od niedawna, to nie miał jeszcze pojęcia o niebezpieczeństwach, jakie znajdowały się na tych terenach. W każdym razie, hm, wąż chyba nie powinien go zaatakować, nie? Na tę myśl serce zabiło mu trochę szybciej i przełknął nerwowo ślinę. Nie, nie powinien. To tylko wąż, mamy takie na stosie, słyszałeś o tym, żeby wąż polował na kota dla rozrywki?, pomyślał sobie, ale w sumie nie był pewny. Na wszelki wypadek postanowił się szybko stamtąd wycofać, bo nie chciał ryzykować, że to był jakiś jadowity, drapieżny wąż, który zrobi mu krzywdę. Oglądał się jednak za siebie, żeby w razie czego zacząć przed gadem uciekać, ale szczerze liczył na to, że nie będzie takiej potrzeby. Rany, może potem powinien spytać Pliszkowy Dziób, co to był za wąż i czy mógłby mu zrobić krzywdę? O ile w ogóle przeżyje spotkanie z ni... Nie myśl o tym!, zbeształ się szybko w myślach. Równie dobrze mógł przesadzać i to mógł być jeden z tych zwykłych, które odkładało się na stos... Ale nie był fanem węży i się na tym nie znał, a nie zamierzał sprawdzać. Ewakuacja! Jeżeli gad nie sprawiał większych problemów i po prostu pełzł sobie dalej, Motyla Łapa postanowił po prostu wrócić do rozglądania się za medykamentami, żeby nie zawracać na razie głowy Pliszkowemu Dziobowi czymś, co mogło wcale nie być zagrożeniem. A jeśli jednak byłyby z tym czymś kłopoty – ups. To byłby najwyższy czas, żeby zacząć uciekać z krzykiem.

Hop! Sikorka skończyła w jej pazurach, trzepocząc agresywnie swoimi skrzydłami w panice, a potem Pliszkowy Dziób szybko zakończyła jej życie poprzez uduszenie jej swoją szczęką. I stała tak przez chwilę, z ptakiem trzymanym w zębach, jakby była w jakimś transie czy szoku.
Nie polowała od dawna - odkąd skończyła trening, znała tylko lecznicę i zioła. Była taka...zadowolona z siebie, chociaż był to tylko głupi ptak, ptak którego wojownicy zabijają i wrzucają na stos codziennie. Dla niej było to wielkie osiągniecie i satysfakcja...ale niestety satysfakcja poprzedzoną ukłuciem poczucia winy. To nie ona powinna zabić tą sikorkę, tylko Motyla Łapa. Pewnie gdyby medyczka ją zignorowała, to nadal by tu buszowała i po jakimś czasie napotkała by terminatora, dla którego taka zdobycz mogła być treningiem. Ale, oczywiście, zachciało jej się udawać wojownika. Idiotka, skarciła się w myślach.
Odłożyła martwą ptaszynkę na ich umówione miejsce zbiórki, po czym szybko oblizała pysk, chcąc pozbyć się pozostałości po jej zdobyczy. Ruszyła znów w wysokie trawy, szukając przede wszystkim ziół, a nie obiadu.

No i proszę bardzo, udało mu się coś znaleźć, ale nie było to niestety ziółko, a zwierzyna. I gdyby terminator był trochę lepszy w, yy, byciu terminatorem, to by sobie pewnie chętnie zapolował na ptaka, którego los zesłał mu pod łapy, ale nie umiał jeszcze dobrze polować. Znał tylko absolutne podstawy, ba, podstawy podstaw, nie był ani trochę wyćwiczony i w dodatku wciąż czuł się źle z myślą o zabijaniu zwierzyny, do czego nie był przyzwyczajony... więc póki miał tę wymówkę, że jednak polować nie umiał, postanowił tego nie robić. Nie czuł się z tym jeszcze komfortowo i wolał najpierw więcej potrenować pod okiem Tanecznego Kroku, zanim uda się na takie prawdziwe polowanie. Teoretycznie mógłby spróbować dorwać tę sikorkę na wyczucie, ale bał się, że zrobi coś źle i albo niepotrzebnie się zmęczy, biegając za nią – a kto wie, do czego mu się później energia przyda – albo sprawi jej cierpienie, zamiast normalnie ją zabić, więc prędko porzucił tę myśl. Lepiej, żeby znalazł jakieś zioła i przydał się Pliszkowemu Dziobowi, zamiast eksperymentować. Zostawił więc żywego ptaka gdzieś za sobą i ruszył na dalsze poszukiwanie medykamentów, wytężając wszystkie zmysły.

Szukała ziół, ale po raz kolejny jedyną rzeczą jaka ją spotkała był PTAK. Dobrze przynajmniej, że nie drapieżny, tak jak było z Szałwiowym Życzeniem...bażant chodził po łące i prosił się o upolowanie. Na samym początku Pliszkowy Dziób już chciała ugiąć swoje łapy w głęboko zakorzenionym, kocim instynkcie łowieckim...ale przypomniała sobie, że przecież miała szukać medykamentów, a nie spełniać niespełnione ambicje.
Ominęła więc bażanta, chociaż z bólem serca, bo była to ładna zdobycz. Miała nadzieję, że Motyla Łapa go napotka i może on poćwiczy na nim swoje umiejętności, nawet jeśli nie nauczył się dobrze polować - mógł próbować na błędach, czy coś. Z drugiej strony Motyl chyba nie był tym typem kota, huh...w każdym razie i tak była już za daleko, by wrócić się do ptaka. Gwiezdny Klanie, ześlij mi jakieś medykamenty...

Kolejny wąż? O nie, co to, to nie! Ten... wyglądał trochę bardziej znajomo i mniej niepokojąco od poprzedniego. Był mniejszy i wydawało mu się, że mógł go kiedyś widzieć na stosie zwierzyny, ale znowu – nie lubił węży, nie przyglądał im się nigdy za bardzo i nie był pewny, więc nawet jeśli tym razem nie brał aż tak bardzo pod uwagę tego, że wąż się na niego rzuci i go zje, postanowił nie ryzykować. Poza tym, heh, nie umiał polować, więc co się w sumie nad tym zastanawiać. Na wszelki wypadek wycofał się od węża i poszedł się rozglądać za czymś, co było rośliną inną niż trawa. Czymkolwiek, co mogłoby pomóc Pliszkowemu Dziobowi, a nie kolejnymi piszczkami, które się marnowały, bo nie nauczył się jeszcze dobrze polowania, ech.

Ominęła więc ptaka i ruszyła na poszukiwanie czegoś, co naprawdę jej się przyda. Niestety Gwiezdni nadal nie chcieli jej w niczym pomagać: medykamentów w zasięgu wzroku żadnych nie znalazła, za to gdy przechodziła przez trawy, to zauważyła coś innego. Co takiego? Żabę. Przyszła tu zbierać zioła, a nie polować! Zresztą, nawet gdyby chciała zapolować, to żaby za bardzo ją obrzydzały, zarówno w kwestii zapolowania na nie jak i zjedzenia. Ominęła więc rekumkumkę i wytężyła zmysły, by znaleźć chociaż jedno przydatne zioło.

Kolejne dziwne coś, nie wiadomo co... Zaczynało go to powoli niepokoić. To chyba nie były rzeczy, które powinno się spotykać na terenach, wyglądały tak obco i nienaturalnie, ugh. Motyla Łapa nie wiedział dużo o dwunogach, ale czy to możliwe, że to było jakoś z nimi związane? Może o to też powinien spytać Pliszkowy Dziób jak już skończą z tymi ziołami? W każdym razie niezależnie od tego, co to właściwie było, z pewnością nie uzupełni wichrowego składzika, a więc Motyl posłał ostatnie spojrzenie dziwnemu przedmiotowi i ruszył dalej. Wytężał wszystkie zmysły w nadziei na to, że wywęszy albo wypatrzy coś, co nadawałoby się do leczenia. Jakakolwiek roślina inna od trawy...

Uch. Szła nadal, ale tym razem nie znalazła żadnego ptaka, żaby, ani medykamentu. Może jednak powinna upolować tego bażanta i żabę? Co jeśli teraz Gwiezdny Klan ukara ją słabymi zbiorami, bo nie uszanowała danej jej zwierzyny? Przygryzła wargę. Teraz już nic nie zmieni...po prostu szukała dalej i miała nadzieję, że znajdzie w końcu te zioła.