Jego serce na nowo wydawało się lekkie, kiedy Skowronek uśmiechnął się do niego. W końcu kocur wydawał się powrócić do swojego zwyczajowego, dobrego humoru. Gołębie Serce z satysfakcją przyjął przytulasa od kolegi. Dobrze, jeśli Skowronkowy Trel szuka dotyku, to jest dobrze. W końcu zawsze taki był. Dotykalski. Gołąb w końcu mógł być pewien, że humor przyjaciela jest już w dobrym stanie. Świetnie, ponieważ naprawdę nie znał się na tych sprawach. Ale był całkiem dumny z siebie. Oraz oczywiście cieszył się z szczęścia przyjaciela. Parsknął na pytanie burego.
- Rozrywki? No nie wiem, to trochę nie w moim stylu... - mruknął, ale zupełnie nie poważnie - Poza tym co można nazwać rozrywką? Wiesz, każdy kot ma na to inne spojrzenie, a ono zależy od wielu skomplikowanych czynników... - na chwilę zawiesił głos - Ale oszczędzę ci dzisiaj monologu. Co chodzi ci po tej rozczochranej głowie? - uśmiechnął się do kolegi figlarnie. Jego rozmyślania mogą poczekać. Mieli się tu relaksować. A jak zacznie myśleć, to zaraz pomyśli o pracy, która na niego czeka. A to nie było jego celem. Pokaże Skowronkowi i samemu sobi, że on też potrafi się bawić.

Ach, klasyczny Gołąbek – nieważne ile razy Skowronkowy Trel proponował mu, żeby zrobić coś fajnego i się rozerwać, on za każdym razem miał jakieś obiekcje... ale koniec końców i tak się zgadzał, więc w sumie nie miał nic przeciwko. Właściwie wręcz przeciwnie: to była część osobowości jego przyjaciela i coś na swój sposób uroczego; pod tym względem, że ostatecznie tak się dla Skowronka poświęcał i faktycznie robił, co wojownik chciał z nim robić, nawet jeśli niby nie było w jego stylu! Poczuł przyjemne ciepło na sercu i powstrzymał parsknięcie, które cisnęło mu się do pyszczka na początek wykładu Gołębiego Serca, żeby zamiast tego uśmiechnąć się w chytry sposób:
– Oo, no wiesz, duuuużo rzeczy... Może na przykład... – rozejrzał się dookoła, niby to się zastanawiając, ale tak naprawdę szukając po prostu jakiejś dobrej okazji. Doskonale wiedział, co chciał robić... i w końcu wypatrzył rzecz idealną: wysoką sosnę! – Kto ostatni na szczycie tego drzewa, ten ślimak! – obwieścił ze śmiechem, w połowie zdania robiąc już pierwsze susy w stronę sosny. Zabawa zabawą, ale lubił wygrywać, hehe!

/zt?

Zaskoczony Gołąb ruszył kilka kroków za kolegą.
- Hej, oszukujesz! - zwrócił mu uwagę, ale szybko jego słowa przemieniły się w śmiech. Najzwyklejszy śmiech spowodowany szczęściem i prostotą ich zabawy. W głębi duszy właśnie za to był Skowronkowi najbardziej wdzięczny. Za nauczenie go tego szczęścia, płynącego z prostych rzeczy. Może kiedyś uda mu się to nawet wyrazić słowami. Ale póki co, ma wyścig do wygrania.

//zt

Pliszkowy Dziób… była obrzydliwie znudzona.
Znudzona nie tylko teraz, gdy stawiała swoje ciężkie kroki w kierunku Skraju Lasu, ale ogólnie; chronicznie. Jej życie ostatecznie ograniczyło się do tej samej rutyny - zjeść, zapolować, spać. Może okazjonalnie wyciągnąć gówniarza Małą Łapę na trening, na który już nawet nie miała ochoty, bo kocur wzbudzał w niej tylko narastającą irytację - tą, której chciała się niegdyś wyzbyć, tą, którą kiedyś karmiła Motyli Blask. Reszta terminatorów? Jaka reszta terminatorów? Ci już mają swój trening głęboko w dupie bądź, och, ach! Chorują! Cóż, łatwo jest chorować, jeśli najmniejszy ból brzucha czy skurcz uznaje się za stan niedysponowania… aż głupie, że to ona kiedyś była medykiem i kazała nie bagatelizować objawów. Ale hej: był powód, czemu rzuciła tą robotę w pizdu.
Jako młody kot była bardzo podekscytowana wizją bycia wojownikiem. Wojownikiem z krwi i kości, który codziennie walczy o swój klan i żyje adrenaliną… ale życie dowiodło jej, że niestety wszystko jest o wiele bardziej zwyczajne i do porzygu łatwe. Kiedy ostatnim razem czuła się… inaczej? Jakkolwiek dobrze? Gdy walczyła ze szczurami wraz z Skowronkowym Trelem? Najprawdopodobniej. Małe zadrapania, które gryzonie pozostawiły jej na łapach już dawno zagoiły się, nie pozostawiając wojowniczce nawet jakiegokolwiek symbolu dumy… ale, phi, jaką dumę miałaby czuć z pokonania szczura, którego równie dobrze mogłaby zjeść?
Rozwiązanie było więc proste.
Wyruszyła, szukając drapieżników, z którymi mogłaby stoczyć walkę.
A jeśli straci życie?
Cóż, przynajmniej zrobi to z honorem, a nie poprzez starość i chorobę. Nigdy nie wyobrażała sobie, by miała odejść inaczej, niż w walce.

Szukać nie musiała długo. Co za… miła odmiana, bo w końcu zioła czy zwierzyna często lubiły się przed nią chować! A tym, z kim miała stoczyć bitwę, był lis - opcja wręcz idealna, gdyż wierzyła, że miała równe szansę wygranej, co psowaty. W końcu to żadna zabawa, walczyć przeciwko komuś, kogo pokona się jednym ciosem… albo kto zrobi to samo z tobą.
Nie była jeszcze w stanie stwierdzić, czy był dorosły, czy młody, ale to nieważne. Ugięła łapy, zniżyła ogon z do linii grzbietu, ustawiła się pod wiatr, a potem ostrożnie, nie depcząc po niczym, zaczęła skradać się do kundla. Jeśli to by się jej udało - wyskoczyłaby z zamiarem przejechaniem pazurami po jego boku.

Skradanie jej się nie udało; nigdy się nie udawało, więc to nie tak, że spodziewała się czegoś szokującego. Już dawno nauczyła się, że najwyraźniej nie było jej dane stawiać kroków z gracją. Ale, zresztą: tak czy siak rzuciła się na lisa, który wyglądał młodo - lepiej dla niej!, a jej pazury przeszły przez jego skórę tak, jak przez masło, co naturalnie wypełniło Pliszkowy Dziób uczuciem satysfakcji… ale zaraz poczuła uścisk szczęk na swoim gardle. Zęby kundla przebiły skórę, a z niej szybko zaczęła sączyć się krew. Pliszkowy Dziób rzuciła pod nosem przekleństwem, i chociaż czuła obecnie głównie złość, ekscytację i adrenalinę… i ból, to przynajmniej… czuła. Brakowało jej tego.
Chciał ją w gardło? Doskonale, ona nie będzie gorsza. Rzuciła się w stronę gardła lisa z zębami, tak, jak przed chwilą on na nią, chcąc zostawić tam również krwawiące ugryzienie, a co!

Czuła, jak jej zęby z łatwością wbijają się głęboko w gardło rudego. Zajebiście. …A do tego sama nie została nawet lekko zadrapana? Uch, to było aż zbyt łatwe… kundel już zaczynał skomleć, a ona dopiero się rozkręcała! Ale, cóż - wyskoczyła znów z zamiarem zadrapania pazurami jego pyska, skoro na gardle już miał pamiątkę.

I w ten sposób lis padł martwy u jej łap.
Sądziła, że zajmie to dłużej… że da jej może więcej pamiątek, że porządnie zaspokoi jej głód wrażeń, ale gdy w końcu walka się skończyła, to srebrzysta na powrót… nie czuła kompletnie nic. Była zadowolona z siebie, że wybiła śmierdzącego kundla z ich terenów, ale było to po prostu niesamowicie łatwe. Tyle? Nic więcej nie powiesz? Nie wstanie i nie ugryzie jej znowu? Czuła, jak krew spływa po jej gardle, ale miała wystarczająco doświadczenia by ocenić, że nie umierała i na spokojnie dojdzie w tym stanie do obozu. Po prędkim zatamowaniu, to jest. Zniżyła powieki. Chciała tego więcej: więcej poczucia, że od jej kolejnego ruchu zależy jej życie, więcej wysiłku dla zarówno jej ciała, jak i umysłu, ale doskonale wiedziała, że to brzmiało bynajmniej odpowiedzialnie…
Zaczęła szukać mchu, który nadałby się do zatamowania rany. Oderwała kawałek i przycisnęła nieco niezręcznie do gardła, licząc, że rana nie będzie sprawiać z tym problemów.
Była zawiedziona lisem. Mówiła sobie, że dlatego, że walka z nim była szybka, łatwa i nie zrobiła jej za wiele… ale dlaczego właściwie przyszła walczyć na Skraj Lasu, hen daleko od obozu, jakoby chcąc, by ewentualna pomoc była trudno dostępna? Idąc tu wiedziała, że może umrzeć, a o śmierć się nawet nie otarła. Jak… nudno, znów. Wróci do obozu, zostanie wyleczona, znowu ta sama śpiewka: jeść, polować, spać. Bajecznie. Wprost bajecznie.

Przesiąknął. ch*jowy ten mech jakiś; oderwała kolejny i spróbowała jeszcze raz.

Serio? Nie wiedziała, czy to ona krwawi dużo i nie czuje, czy to ten mech… ale nie pozostało jej nic więcej, niż oderwać kolejny i spróbować znów.

W końcu krwawienie ustaje.
Pliszkowy Dziób przez chwilę stała w miejscu. Powinna teraz… wrócić do obozu, pokazać ranę Motylowi, dać się wyleczyć, przespać księżyc w lecznicy. Podczas leczenia zamieni może z głupiutką pani zastępczynią, z którą lubiła niegdyś się drażnić, ale teraz… heh, obecność Szałwii ją jedynie drażni, jakkolwiek podobnie te zdania by nie brzmiały. Pogada o pogodzie z Wieczorną Rosą, ale ostatecznie młodej koteczki też będzie miała po jakimś czasie dosyć, a raczej - będzie nią znudzona… rozmowy z Motylim Blaskiem zaś nigdy nie kleiły się tak, jak by tego chciała. Podświadomie wiedziała, dlaczego, w końcu ciężko, by się kleiły po wszystkim, co musieli nacierpieć ze sobą nawzajem… a raczej co on musiał nacierpieć, tylko dlatego, że sześcioksiężycowa Pliszka nie potrafiła powiedzieć „nie”.
Ale mogła też pójść dalej. Bić się dalej, teraz może z czymś bardziej wymagającym. Wrócić do obozu ledwo żywa, lecz zadowolona, popisać się swoją głupotą i odwagą przed całą resztą wichrowych pizdeczek… bądź umrzeć.
Kiedyś nieco bała się śmierci; gdy była medykiem. Nie chciała oddawać swojej pozycji nikomu innemu i wierzyła, że śmierć zepsułaby wszystkie starania. Teraz… hah, teraz to, czy umrze wydawało się być jej zupełnie obojętne. Przynajmniej nie musiałaby dalej męczyć się z Małą Łapą! Co za wygrana! Myśli te były ironiczne i słonogorzkie, ale - choć próbowała - nie mogła powstrzymywać się od widzenia śmierci jako czegoś choć trochę pożądanego.

Westchnęła, jakoby zażenowana sobą i swoimi wyborami życiowymi.

Ruszyła dalej szukać przeciwników.

Szukać nie musiała długo, znów, jednak ból w gardle dawał o sobie znać. Cóż… jak sobie pościeliła, tak się wyśpi, prawda? Przy okazji zdała sobie sprawę, że truchło lisa zostawiła bez zakopywania, ale… nie, żeby to ją teraz bardzo obchodziło.
Uszatka. Niby ptak, jednak z tego co kojarzyła, potrafił poharatać gorzej, niż lis… bajecznie. Wprost doskonale. A do tego spała! Cóż, będzie miała nieprzyjemną pobudkę. Pliszkowy Dziób zaczęła skradać się do drzewa na ugiętych łapach, ogonem zrównanym z grzbietem, pod wiatr i uważając na to, co ma pod łapami, a także chowając się za krzewami, gdyby uszatka chciała się obudzić. Jeśli to się udało, zaczęła wchodzić cicho po drzewie, by zamachnąć się na oczy ptaszyska pazurami.