Było spokojnie. Zero zwierzyny, ale przynajmniej też zero drapieżników, przynajmniej póki co. To było pocieszające, choć wciąż z tyłu głowy miał obraz napotkanych nie tak dawno zwierząt. Uszatka mogła już się stąd zwinąć, ale bardziej martwiło go wspomnienie rudych szczeniąt, których zapewne rodzice też się gdzieś tutaj kręcili. Trzeba było coś z tym zrobić. Teraz jednak postanowił chwilę jeszcze się rozejrzeć, tak więc szedł dalej.

Być może była to maleńka pszczoła, ale nagłe uderzenie w nos było tak niespodziewane, a co za tym idzie - zaskakująco mocne, że kocur aż się zatrzymał, przymknął powieki, wykrzywiając pysk w ciężkim do zdefiniowania grymasie i odchylił głowę do tyłu, optycznie skracając sobie szyję. Eugh, to było dziwne. Kiedy owad odleciał, ruszył dalej przed siebie, nie przykładając dużej wagi do analizy tej sytuacji. Pewnie pszczoła też przeżyła szok, nie był w tym sam. Uśmiechnął się i zachichotał na samą tego myśl. Cóż za spotkanie. No ale miał inną rzecz do zrobienia - upolowanie czegoś jeszcze. No bez przesady, żeby wracać z jedną wiewiórą...

Żaden problem! Tak po prawdzie nie robiło mu różnicy czy łowił ryby, czy polował na lądzie, czy może nieco wyżej – na gałęzi. Ważne było jedynie to, żeby wrócić do klanu z pożywieniem. Druga wiewiórka brzmiała kusząco, dlatego nie było nawet nad czym się zastanawiać. Zresztą, gdyby mu się udało, to byłaby najwyższa pora na powrót i powiadomienie o jego dzisiejszych obserwacjach. Ale tak – najpierw musiałoby się udać, a samo się to nie zrobi. Zastępca ugiął łapy, zrównał ogon z linią grzbietu i sprawdziwszy kierunek wiatru, który wiał mu w pysk, ruszył w stronę drzewa, co jakiś czas zerkając pod przednie łapy. Na tylne przeniósł ciężar swojego ciała. Być może nie było to konieczne, biorąc pod uwagę położenie gryzonia, ale lepiej dmuchać na zimne. Gdy zbliżył się do drzewa, stanął po przeciwnej stronie od gałęzi, na której rezydowała wiewiórka i wbiwszy swoje pazury w korę, zaczął powoli podciągać się do góry. Kilka dłuższych podciągnięć i kocur był już na gałęzi, na której zaczął powoli się skradać, aż znalazł się na tyle blisko, żeby skoczyć na swoją ofiarę z zamiarem zakończenia jej życia.

Ach. No niestety, nie wszystko poszło zgodnie z planem. Albo inaczej – wiewiórka była bardziej ostrożna, nim można by się tego spodziewać. Ale jeszcze nic straconego, bo nie zniknęła tak kompletnie z pola widzenia kocura. Zastępca nie czekał na cud, tylko od razu rzucił się w pogoń. A właściwie również szybko podbiegł do pnia, zahaczył pazurami o korę i zaczął wspinać się wyżej, aż w pewnym momencie uniósł jedną łapę, nadal mocno trzymając się drugą, żeby pochwycić w pazury wiewiórkę, po czym wyciągnąć w jej stronę pysk i zacisnąć kły na jej karku. Plan dosyć ryzykowny i pewnie mało skuteczny, porównując ich umiejętności w wspinaczce, ale może akurat się uda.

Udało się. Udało mu się dogonić o wiele bardziej doświadczone w wspinaczce stworzenie, udało mu się zacisnąć na nim zęby. Poczuł na języku znajomy posmak krwi, a w środku przyjemne uczucie. Był zadowolony. Nie spodziewał się, że ten plan się powiedzie, a jednak nie stracił swojej zręczności. Chwycił w pysk wiewiórkę i zaczął powoli schodzić z drzewa głową w górę, a kiedy był dostatecznie blisko ziemi, zwyczajnie zeskoczył. Tak, to było satysfakcjonujące. Może i zbiory nie były jakieś obfite, ale takie polowanie na wysokości zdecydowanie mu się przydało, poczuł ten wzrost dopaminy. Usatysfakcjonowany wrócił po wcześniej upolowaną wiewiórkę i z dwoma gryzoniami wrócił do obozu.

zt

Śpiewka milczała przez większość początkowej drogi, jedynie raz mając w zębach upolowaną zwierzynę w postaci wiewiórki, którą zakopała przy jakimś drzewie. Albo miała dzisiaj jakiegoś konkretnego pecha, albo pechem był Brzask, trudno stwierdzić. W końcu po chwili chodzenia postanowiła się odezwać, jednak nie jakoś głośno, by nie spłoszyć dodatkowej możliwej zwierzyny.
- Żeby było jasne. Wolałabym, żeby ten wypad został między nami. Wątpię, by twoja matka była wielce zadowolona z tej naszej... wycieczki. - Mówiąc to nie specjalnie patrzyła w stronę kotopodobnego towarzysza, skupiając się raczej na drodze. Głównie przez fakt, że po prostu nie miała ochoty patrzeć na jego wydłużony ryjec. O ironio, cóż za śmieszna sytuacja, razem mogliby mieć wszystko.
- Poza tym jeśli interesują cię zioła, nie powinieneś z tym iść do Ryczącego Niedźwiedzia, albo do Migoczącej Iskry? W końcu o ile się nie mylę, z jedną z nich masz trening. - Spytała, kątem oka dostrzegając jakiegoś odlatującego ptaka. Pech.
Z tego co kojarzyła to Migotka znała się na zielsku i jeszcze do tego prowadzi trening Bladej Łapy osobiście. Niech się jej spyta podczas szkolenia czy coś i niech idą w teren, a nie bierze i się do dymnej doczepia jak jaki rzep.

//kontynuacja sesji z Brzaskiem

- Och, zdecydowanie byłaby wściekła. Nie rozumiem czemu, wbrew wszystkiemu - jak na ten moment wcale nie ma źle. Jeszcze się nie pozjadaliśmy, ani nic w sumie... - miauknął cicho, dając niejasny znak że na pewno będzie milczeć. Wyjątkiem by było, gdyby stało się coś niesamowitego - w złym lub dobrym tego słowa znaczeniu. Jeśli coś by ich zaatakowało, czułby się zobowiązany powiedzieć mamie. Jeśli zaś oni po prostu przełamaliby jakieś lody, stali się choćby dobrymi znajomymi - również chciałby się w końcu pochwalić.
- Z mamą mam, ale to tam... niespecjalnie chyba ją by to interesowało. Nieco inaczej postrzegamy parę spraw. Zresztą, medycyna mnie nie interesuje, jedynie zioła. Sądzę, że mieć wiedzę o niektórych rzeczach jest lepiej, niż jej nie mieć. Przynajmniej może kiedyś będę wiedział jak się samemu leczyć? - uśmiechnął się w jej stronę, podrzucając ten pomysł. Znał zioła... jako tako. Nie rozróżniał ich do końca, nie wiedział jak ich używać, ale wiedział jak się je zbiera, to pamiętał najbardziej. - Dziś nie będę ich zbierał, w każdym razie. Niektóre są trujące, a... słabo by to wyglądało, gdybym na wyjściu z tobą się zatruł. Miałaś zamiar polować, mogę to z tobą robić! Albo... po prostu możemy się przejść, rzadko rozmawiamy.

Z pyska kotki wydobyło się jakby zamyślone ,,hmmm...~?"
- Zawsze możemy to nadrobić, by nie zawieść oczekiwań twojej matuli co do mojego zachowania. Chociaż wątpię, by było to jakoś bardzo konieczne. W końcu już teraz w jej oczach pewnie łamiemy ,,prawo" - kotka zacackała, kręcąc głową jakby z politowaniem nad swym nieszczęsnym losem
- Cóż to musi być za rozczarowanie - ,,Twoim zachowaniem" dodała w myślach, jakoś nie mając ochoty na chwilę obecną wypowiadać tego na głos, w końcu wtedy będzie miała -10 do zaufania, a przecież już teraz jest ono... nikome.
- To całkiem mądre podejście - skomentowała po krótkim milczeniu i mrużeniu oczu, podczas którego słuchała punktu widzenia cieniowanego. W końcu nie wiadomo kiedy i w jakiej sytuacji się znajdą, a dodatkowa wiedza nikomu nie zaszkodziła. - I nie zaszkodzi spróbować spytać o możliwość nauczania w kwestii ziół. W końcu wątpię, by Migocząca Iskra cię za to zjadła. A nawet jeśli, to jak już wspomniałam, jest jeszcze Ryk. - Śmiesznie by było, gdyby Migotka ganiła swoje dzieci za chęć zdobywania wiedzy w jakiejkolwiek dziecinie. Ha! Wtedy, to by się Śpiewka nawet uśmiała.
- Kto by pomyślał, że tak bardzo zależy ci na rozmowie ze mną - Rzuciła lekko, jakby ironicznie, unosząc nieco brwi i spoglądając na pysk kocura. Ciekawy doprawdy był z niego przypadek, bo kotka zaczynała powoli wątpić, że Brzask próbuje się z nią zintegrować by coś uzyskać. Może po prostu jest masochistą?

Odchylił uszy do tyłu - nie kłamała. Miał świadomość tego, że prawo jakie ustaliła matka złamał na pewno, wszak nie byłaby zadowolona z samej rozmowy syna ze swoją starą terminatorką, nie mówiąc o tym ich spacerze... Ale, ach, przecież kodeks tego nie zakazywał!
- Tak myślisz? - i już, znów się rozchmurzył. Samo potwierdzenie, że jego pomysł co do znajomości ziół był dobry, chociaż mógł mieć minimalne zastosowanie, był przyjemny. Nawet jeśli w rzeczywistości nigdy by nie miał szans tego wykorzystać, bo szanse że oddali się od obozu tak daleko, że Ryk go nie uleczy były minimalne. Małe poparcie zawsze było czymś przyjemnym i miłym! Ryk, zdawało się, też go popierała. W końcu bez tego by go nie uczyła niczego, co nie? - Ryk prędzej. Lubię ją, jest wyjątkowo miłym kotem. Mama... mama możliwe, że też, ale na tym wolałbym się skupić pod koniec treningu. Są ważniejsze rzeczy na start, którymi powinniśmy się zająć o niebo szybciej.
Jak łowienie - w zimnie tego zrobić nie dadzą rady. Generalnie, polowanie czy znajomość granic... cokolwiek innego również mogło się mu przydać bardziej, niż znajomość ziół, które poznać mógł przy Ryk, poza treningiem.
- Och, oczywiście, że mi zależy! Wiesz, Śpiewający Raniuszku, uważam że z każdym kotem należy czasem zamienić słowo. Niezależnie od tego jak bardzo ktoś może tego kota nie lubić, to... ekhm, rozumiesz. Uważam, że każdy Klanowicz zasługuje na równy szacunek, bez względu na zdanie innych. Póki z zimną krwią nie zaczniesz mordować, kraść, robić rzeczy niegodziwe - kimże jestem, by cię oceniać jako kogoś złego? - nikim. Z nią miał niemiłe wspomnienie z dzieciństwa, ale... koty się zmieniają. I nie ważne co by zrobiła, mogła się już zmienić. Każdy zasługiwał na drugą szansę, a nawet i trzecią czy czwartą.

Ah! Czymże jest kodeks do słów rozwścieczonej matki! Od kodeksu przecież w uszy nie oberwie, nie?
- Oczywiście - odparła obojętnie, wzruszając barkami - W końcu nie wiesz, co cię spotka w przyszłości i czy ta wiedza ci się nie przyda, w jakikolwiek sposób. - I... aż prychnęła cicho przez nos. Ryk? Miłym kotem? Czyżby Brzask już majaczył, czy może chory jest? Akurat Niedźwiedzica była jednym z ostatnich kotów, o których dymna mogłaby pomyśleć, kiedy ktoś powie: ,,miły". Szylkretka była raczej twardo stąpającym po ziemi ogrem, a samą osobowość można by porównać do wichury prędzej, niż spokojnego Notosa.
- Rzeczywiście, lepiej postrzegać to jako zajęcie dodatkowe. W końcu jak na razie nie potrzebujesz wiedzy medycznej do przeżycia - mruknęła niby to obojętnie, by po chwili wysłuchać, że... każdy zasługuje na drugą szansę. Hę? A cóż ona takiego zrobiła, że to już druga? Tylko mówiła, że kociak może zostać w tyle, o ile dobrze pamiętała. Aż tak drażliwe były szczurki? Nah. Nim jednak zdążyła odpowiedzieć, do jej nosa doszedł pewien odór, a zaraz potem...
- TSI. Stój. - Niemal przerwała wypowiedź Brzasku, kiedy poczuła jak serce podchodzi jej do gardła, a futro na karku staje dęba. Zatrzymała się również, widząc parszywe rude istoty. Cholera, czemu to zawsze musi być rudy? Aghr... podeszła za blisko. A mogła całkowicie ten teren ominąć! Wszystko przez tą cholerną sytuację.
- Słuchaj, nie wiem czy umiesz się wspinać na drzewa, jeśli nie, to łapiesz się pazurami kory drzewa i podciągasz na zmianę. Dosłownie jak skończę mówić masz się odwrócić, biegnąć ile sił w łapach jak najdalej i najlepiej w miarę możliwości wdrapać się na jakąś wysoką gałąź, zrozumiałeś? Ja postaram się je w razie czego odciągnąć. Biegniesz. Teraz. - Mówiła szybko, wyraźnie i na jednym wydechu, nie spuszczając wzroku ze zbliżających się cały czas lisów, jednocześnie wycofując się tyłem. Jeśli kocur usłuchał, ta miała zamiar w miarę możliwości zacząć uciekać dosłownie kilka uderzeń serca później w innym kierunku niż Brzask, wcześniej posykując trochę na psowate, chcąc się upewnić, że chociaż jeden z lisów pobiegnie za nią. Fajnie by też było, jakby chociaż trochę udało jej się uciec i znaleźć jakieś fajne drzewo czy coś ;__;

A może zaraz będzie potrzebował wiedzy medycznej.

Został zatrzymany gwałtownie, przerwano mu wypowiedź. Nie było to niczym złym, nawet jeśli było to odrobinę niegrzeczne. W pierwszej chwili nawet myślał, że po prostu zauważyła coś ładnego, ale... nie, nie zauważyła. Lisy. Dwa rude, paskudne, obrzydliwe stworzenia, które zdecydowanie widziały ich. Szczekały, warczały i...
- A-ale... - sapnął cicho, słysząc że ma biec. Nie chciał jej zostawić. Oczywiście, że nie chciał. To było... złe... Ale chyba strach wygrał. Bo na samo "teraz", rzucił się do ucieczki, najszybciej jak tylko mógł.
Zostawił ją na śmierć? Umrze przez niego? ON umrze? Miał szukać drzewa, szukać, wspiąć się i nie robić nic. Martwy jej nie pomoże, jeśli coś się jej stanie i przeżyje, będzie mógł iść po pomoc. I wtedy mama się dowie o wszystkim i będzie jeszcze większy problem i...
NIE TERAZ. Spanikowany, szukał drzewa, dowolnego na które może się wspiąć - i jeśli takie znalazł, postąpił zgodnie z instrukcjami Raniuszek; złapałby się pazurami kory, i zaczął podciągać do góry, na zmianę przestawiając łapy. Było to już bardziej instynktem, niżeli faktyczną nauką, w końcu nie chciał umierać. Nie mógłby stanąć w miejscu i robić absolutne nic.

O ku*wa, o jezu o przenajświętsi. Śpiewka wydała z siebie wściekły wrzask, kiedy dopiero po chwili poczuła ostry ból w tylnej łapie. Zamachnęła się pazurami w stronę jednego z lisów, jednak ten w tym momencie puścił jej łapę. CO ZA SK*RWIEL. Kątem oka dostrzegła jak drugi z lisów wraca. No, to chyba czas się przekonać, czy gwiezdni istnieją, hm? Biorąc się w sobie i licząc na resztkę adrenaliny skoczyła znów do ucieczki i najbliższego drzewa, chcąc się na nie wdrapać, puki jeszcze nie odczuwała łapy aż tak bardzo.

Uciekł.
Nie wiedział, czy to szczęście, czy Gwiezdni, czy Iskra użyła jakichś dziwnych mocy, żeby móc później własnoręcznie przełoić mu skórę, ale uciekł. Poczuł jak na moment z ciała uchodzi mu cały stres, kiedy zrozumiał że jest bezpieczny.
Ale Raniuszek nie była. Jej wrzask, WRZASK, przeszywający jego uszy dał mu wyraźny znak że nie była. I w pierwszej chwili, jak najbardziej, chciał zejść i skoczyć jej na pomoc, ale (na całe szczęście), niespecjalnie nawet wiedział jak zejść. Poruszył się, ale strach i stres sprawiły, że i tak pozostał w miejscu. Ale, nie, nie mógł... nie robić nic.
Sapnięcie. Jedno. Drugie. Czuł jak, w strachu, łzy zapełniają mu oczy, a żołądek usiłuje wyjść ustami.
- Po... POMOCY - ryknął zaraz. Ryknął, najgłośniej jak umiał, usiłując zedrzeć sobie całe gardło, bliżej nieokreślonymi piskami. HAŁAS zmusi kogoś, by tu przyszedł. Kogokolwiek.