Krwawienie w końcu ustaje, a słów Krzywej Gwiazdy nie komentuję; przegryzam jedynie wnętrze policzka. Nie wiem, czy chcę widzieć Rzekę pod rządami nieobecnego Mknącego Nurtu; choć mam wiele poważnych zastrzeżeń do obecnego Przywódcy, to kolejny nie maluje się w kolorowych barwach. Na razie jednak mam poważniejsze zmartwienia; wspierając Krzywą Gwiazdę i zgarniając po drodze syna, udajemy się do obozu.

zt

Obowiązki należało wykonywać, a polowanie było jednym z nich – swoją drogą, niezwykle przyjemnym. Pora Nowych Liści nareszcie nadeszła, las budził się do życia, a to oznaczało, że i polowanie powinno być prostsze. Tego dnia wybrał Młodnik, swoje ulubione miejsce do tego właśnie zajęcia – pomimo jego złej sławy. Wiał lekki wiatr, generalnie nie było zbyt ciepło, ale słońce świeciło. Kocur ugiął się na łapach i ruszył przed siebie, wyciągając pysk, żeby nie umknął mu żaden zapach. I szukał.

Kiedy poczuł woń królika, przystanął na uderzenie serca i wyciągnął pysk, by zorientować się, skąd dokładnie pochodziła. Królik był sporą zwierzyną, lepiej trafić się nie mogło. Kocur ugiął łapy, upewnił się, że wiatr mu sprzyja, zrównał ogon z linią grzbietu, na tylne łapy przeniósł ciężar, podczas gdy pod przednie spoglądał, żeby na nic nie nadepnąć i nie wydać żadnego dźwięku. W tej pozycji ruszył do źródła zapachu, bacząc na każdy krok. Nie widział na razie królika, ale to nie znaczyło, że ten nie był gdzieś blisko i mógł go usłyszeć. Szedł ostrożnie, mając nadzieję, że zaraz go zobaczy.

Mknący Nurt podążył za zapachem, który prowadził go na wschód wzdłuż lasu, a po paru chwilach zastępca dostrzegł królika. Siedział on dwie długości drzewa dalej przed nim i skubał trawkę, ukryty w zaroślach. Na razie jeszcze nie zauważył kocura, ale jego uszy czujnie nasłuchiwały okolicy.

Mknący Nurt: P: 5 | S: 25 | Z: 31 | Sz: 24 | O: 24 | HP: 155 | W: 125
· Sokoli wzrok | Cichy krok
· Skradanie się [2], Tropienie [2], Wspinaczka [2], Pływanie [3], Łowienie ryb [2]
· Rozwinięte umiejętności: +2 tropienie

Pokazał się. Królik w pełnej krasie. Kocur nie zmienił swojej pozycji; ruszył do ofiary z wciąż ugiętymi łapami, ogonem ustawionym na linii grzbietu i pewnością, że wiatr wieje mu w pysk. Tym razem ściszył również swój oddech i szedł tak, co jakiś czas zerkając pod przednie łapy. Miał nadzieję, że uda mu się zbliżyć do zajęczaka na tyle blisko, by móc na niego skoczyć, przyszpilić do ziemi i zabić szybko, gryząc.

Prosto poszło, co oczywiście zadowoliło zastępcę. Królik był na tyle dużą zwierzyną, że z pewnością wykarmi więcej niż jednego kota. Każda zdobycz była na wagę złota, ale prawdę powiedziawszy te większe cieszyły bardziej. Kocur zakopał pierwszą ofiarę i ruszył na dalsze poszukiwania.

Cóż, miał świadomość, że nie zawsze dało się znaleźć zwierzynę od razu, szczególnie po sukcesywnym polowaniu moment wcześniej. Być może w jakiś sposób spłoszył resztę mieszkańców lasu, nie miał pojęcia. Dlatego niewzruszony ruszył dalej, niemniej czas mijał, a zwierzyny wciąż nie przybywało. Kocur postanowił wrócić po królika i zanieść go do obozu, a na polowanie pójść ponownie nieco później.

zt

Tego dnia wyszedł z obozu tylko po to, żeby zapolować. Jak w sumie w każdy inny dzień, w który nie miał wyznaczonego żadnego patrolu. Od śmierci siostry trochę zamknął się w sobie, trochę bardziej, niż zamknięty był wcześniej, i stronił od kontaktów z kotami, tak naprawdę przebywając tylko sam ze sobą. No ale obowiązków nie zaniedbał, oj nie. Dlatego też, odszedł kawałek od obozu, a gdy uznał, że to dobre miejsce, gdzie aktualnie się znajduje, zaczął uważnie rozglądać za czymś do złapania i przyniesienia do obozu.

Nie spieszyło mu się, naprawdę. Mógł ochłonąć trochę, poza obozem, no i nie przeszkadzało mu chodzenie w kółko. Tu, pod lasem, było sporo cienia, a jak mu się odwidzi, to może wejść głębiej w las, gdzie będzie zdecydowanie chłodniej, czy coś. Póki co parł przed siebie uważnie się rozglądając.

Nie spodziewał się, że tak szybko coś rzuci mu się w oczy. Jasne, nie znalazł nic od razu, ale i tak według samego siebie doszło do tego całkiem sprawnie - obawiał się, że będzie krążył w kółko z jego pechem i nic nie znajdzie przez cały dzień, a tu proszę; nie dość, że trafiła mu się dość szybko orzesznica, to jeszcze śpiąca, co zauważył po chwili, gdy wpatrzył się w miejsce, skąd ją wyczuł. Od razu zniżył się na łapach, uważając, by nie zniżyć się za bardzo, zrównał ogon z linią grzbietu, zniżył też na ten sam poziom łeb, dla pewności, a następnie upewniając się, że nie zejdzie z linii wiatru i będzie pod niego szedł, ruszył w stronę orzesznicy. Powoli, spokojnie, patrząc pod łapy i oczywiście przenosząc ciężar ciała na tylne łapy. A gdyby mu się udało ją w taki sposób podejść - to rzuciłby się w jej stronę, by jednym prostym trikiem pozbawić ją życia.

Trochę było to przykre, że upolował swoją zwierzynę tam, gdzie czuła się najbezpieczniej, no ale... cóż. Czuł lekkie wyrzuty sumienia, ale z drugiej strony zrobił to, by klan mógł się pożywić i przeżyć... prawda? W każdym razie, po chwilowej "załamce" zakopał swoją zdobycz, a następnie ruszył dalej, szukając czegoś jeszcze. A co.

Trzcinowy Brzeg nie zwykł być kotem wybrednym, nie zamierzał więc nie korzystać z jakiejkolwiek zwierzyny rzuconej mu przez Gwiezdny Klan pod łapy - dlatego też widząc gada od razu ustawił się w pozycję łowiecką; ugiął łapy, zrównał linię grzbietu z łbem i ogonem, a następnie, przenosząc ciężar ciała na tylne łapy i uważając gdzie stawia przednie, ruszył w kierunku gada. Szedł cały czas pod wiatr, mając nadzieję, że nie zostanie zauważony i jego podchody nie trafi szlag. No i gdyby nie trafił, to oczywiście rzuciłby się do przodu, by gada zagryźć. Bez zbędniejszych ceregieli.