I cisza. Tym razem nie taka straszna, jak ta poprzednia - tamta była najgłośniejszą ciszą w całym jego życiu. Ta teraz, na boga, oznaczała po prostu koniec strachu. Żyli wszyscy, z tego co wiedział. Mama była cała, Krzywa Gwiazda... był. Nie wyglądał jakby miał omdleć czy znów przestać się ruszać. Lisy zaś zdechły.
Chwilę przyglądał się ich ciałom. Idiota, jak to Brzask, nawet w tej chwili czuł się źle, że te musiały umrzeć. Bo nie musiały. Nie musiało dojść do rozlewu żadnej krwi, gdyby nie poszedł z Raniuszek nigdzie. Gdyby siedział na dupie, wałkował Kodeks czy uczył się walki, te by żyły. I kto wie - może odeszłyby pokojowo, nie zostawiając swoich młodych... ach, młodych. Czy one się bały tak samo jak Brzask? Czy teraz też płakały, ale dużo bardziej gorzko niż on, bo one zostały same?... Przełknął ślinę. Nie, nie mógł mieć lisom za złe.
Mógł słuchać mamy. Gwiezdni, jakkolwiek okrutnie to nie brzmi, po prostu udowodnili mu, że nie powinien był nawet na krok ruszać się poza obóz ze Śpiewką. A i tak, najpewniej pierwszym co zrobi po powrocie do obozu, to pogna do niej, żeby zobaczyć czy jest cała. Bo nie chciał widzieć niczyjego cierpienia, nawet jej. Nie wzięła go tu przecież celowo, bo... bo by go nie broniła... Może to był wypadek?...
Głos Iskry wyrwał go z rozmyślań. Był chłodny - spodziewane - ale mimo wszystko, kojący. Była tu z nim, żywa i cała. Po instrukcjach co do zejścia, zrobił jak kazała - zsuwał się po korze drzewa głową w górę. Koślawo i spięcie, bo stres i strach nadal się w nim odzywały, ale w końcu - był na dole.
I poszedł, jak najszybciej, jak najdalej, po prostu pogrążając się w myślach znów.

[zt]

Westchnąłem, gdy przyglądałem się wciąż obficie krwawiącej ranie. Chyba zaczynałem tęsknić za tą siłą, która wypełniła mnie na chwilę po powrocie do własnego ciała. Nagle byłem zdrowy i bez większych ran na swoim ciele; taka śmierć miała jakieś plusy... — Och Iskierko, mimo wszystko mam jeszcze sporo czasu nim odejdę na Srebrną Skórkę, a przynajmniej mam taką nadzieję — zamruczałem ciepło, delikatnie ocierając się policzkiem o bok jej głowy w ciepłym geście.
— Jednak obawiam się, że z każdym następnym księżycem będę tylko słabnąć, chociażbym próbował uniknąć tego za wszelką cenę — dodałem smętniej, spoglądając na nią poważnie. Niestety, nie byłem długowieczny! Nawet z życiami od Gwiezdnego Klanu czekała mnie nieunikniona starość, a wraz z nią... wszystko co najgorsze. Nie miałem pewności czy uda mi się zachować rozum i sprawność, a to przerażało mnie chyba bardziej niż sam fakt odejścia. Skrzywiłem się nieznacznie, gdy kocica ponowiła próbę tamowania, tym razem skuteczną, która oznaczała tyle ci powrót do obozu. Odwróciłem głowę i dostrzegłem, że lisięta zaczęły wycofywać się najpewniej w stronę nory, co odnotowałem. Tak, wysłanie za nimi patrolu jest konieczne. Jak tylko wejdę do obozu, poinformuje o tym Mknący Nurt...
— Wracajmy, Ryczący Niedźwiedź musi spojrzeć na te rany — westchnąłem, dźwigając się na łapy z nieprzyjemnym, rwącym bólem biegnącym od uszkodzonej łapy. Coś los nienawidził mojej lewej łapy! Już i tak na nią utykałem, a teraz... chyba będzie tylko gorzej. Powoli, ale pewnie ruszyłem obok Iskry prosto w stronę obozu.

/zt