Zamrugał kilka razy patrząc się na kopiec kreta. W sumie to nawet niespecjalnie za kretami przepadał. Dosłownie były gdzieś tak na dole listy jego ulubionej zwierzyny. Rozglądnął się jeszcze raz za jakimiś ziołami. Gracz obiecuje, że ostatni raz.

Cóż, nadal nic nie znalazł. Zastrzygł uszami niemrawo i rozglądnął się jeszcze. To do trzech razy sztuka, może teraz coś znajdzie?

Strzepnął delikatnie uchem na znajdujące się pod jego łapami jabłko. No cóż, to chyba oznaczało koniec na dzisiaj. Medyk wrócił do miejsca, gdzie składował medykamenty, wziął kilka pakuneczków w mordkę i zaczął iść w stronę obozu, aby tam odłożyć do lecznicy zioła. Wracał kilka razy i w końcu mógł odsapnąć, bo składzik zaczął się powoli zapełniać. Jeszcze nie na etapie, gdzie będzie w stu procentach szczęśliwy, ale przynajmniej coś.

[zt, kc rzo]

Przez jakiś czas Trzask wcale nie miała aż tyle czasu, ile by sobie życzyła, a przynajmniej nie miała okazji na długi samotny spacer połączony ze zbieraniem ziółek do Gromowej lecznicy; jak już gdzieś chadzała, to albo zapominała o szukaniu roślinek, albo była zbyt mentalnie zmęczona, żeby mieć na to siłę. No, ale w końcu się udało! Chociaż tak naprawdę nie wychodziła z obozu specjalnie w tym celu, po prostu snuła się po terenach po niekoniecznie udanych próbach znalezienia jakiejś zwierzyny… i w okolicach Skrzypiącego Grądu stwierdziła, że przecież może poszukać chwa… roślin, medykamentów, skoro nie sprzyja jej szczęście ze zwierzyną. Zresztą, kto wie, może teraz, jak się trochę skupi bardziej, to znajdzie też i zwierzynę! No, ale jednak skupiała się bardziej na roślinach. Kompletnie się na nich nie znała, ale może jednak uda jej się zauważyć jakieś takie… bardziej odróżniające się? Nawet pomimo braku wiedzy i nawet w tym śniegu miała szansę coś znaleźć, prawda?

Zmrużyła oczy, patrząc na wyraźnie odstający element drzewa. Uhhh. To chyba mogło być tylko jedno. Co prawda w czasie wycieczki z Kruczym Ci… Kruczą Gwiazdą do sąsiedniej doliny udało jej się z wchodzeniem na drzewo i w ogóle, ale jednak… bała się, no co tu dużo mówić! Poza tym Lodowy Potok nic nie wspomniał o ulach i pszczołach i miodzie. Nawet jeśli była Pora Nagich Drzew i pszczoły pewnie spały, albo chociaż były niemrawe, albo w ogóle tam zamarzły, to jednak wolała nie ryzykować. Jeszcze by spadła z drzewa i nie dość, że by nic nie przyniosła, to medyk musiałby na nią zużyć swoje zapasy; nie warto. Po chwili przyglądania się ulowi w bezruchu, pobliźniona kotka zdecydowała się wyminąć drzewo i iść dalej.

Kotka zmrużyła oczy, nieco podejrzliwie przyglądając się roślinie, która była wyższa od niej i miała jakieś śmieszne liście, i w ogóle wyglądała bardzo biednie, bo chyba ją coś porządnie połamało, pewnie te śniegi i wiatry… ale była zielona. No jeżeli to nie jest wyróżniająca się roślina, to nie wiedziała, co nią jest! A skoro coś się wyróżniało, to miało sporą szansę być przydatnym. Chyba. Może. Oby? Huh, w każdym razie zamierzała zrobić to, co polecił jej Lodowy Potok – spróbować wykopać tę roślinę, aby zachować możliwie najwięcej, a on sobie wybierze, co tam będzie mu potrzebne, jakieś liście, korzonki, czy kij wie co. Co prawda musiała potem to zatargać do obozu, ale… może się uda, no nie? I może przy okazji rośliny nie poniszczy. Zresztą, wszystko wyjdzie w praniu! Kotka zabrała się więc za wykopywanie znalezionej rośliny, tak, by w miarę możliwości nie naruszyć korzeni.

Całe szczęście, że korzenie znajdowały się dość płytko! Gdyby musiała kopać głęboko w zamarzniętej ziemi, to równie dobrze mogłaby sobie na wstępie odpuścić, tyle by to miało sensu. W każdym razie była całkiem z siebie zadowolona, tylko że… tylko że Lodowy Potok nie mówił jej, co zrobić w przypadku znalezienia rośliny większej od niej samej! No bo jak miała to zawinąć w większy liść i schować w jakimś bezpiecznym zacienionym miejscu? Uhhh. Jak to po prostu tak zostawi, nie zabezpieczając rośliny, to pewnie jej odfrunie… a jak zakopie, to jeszcze później tego nie znajdzie. A jak położy na roślinę jakiś kamień, żeby nie odfrunęła, to pewnie coś zniszczy, i co wtedy. Rozejrzała się po okolicy niepewnie. W pobliżu znajdowało się trochę drzew… No dobra. Najwyżej trochę się zniszczy, ale to nie jej wina, że znalazła takiego dużego chwasta! Zatargała więc roślinę w stronę jednego z drzew, żeby pamiętać, gdzie to było, po czym przeturlała na nią jakiś w miarę spory kamień, żeby przygnieść ją z jednej strony. Może się uda, uh. W każdym razie po tym wszystkim ruszyła dalej, rozglądając się uważnie. Gwiezdny Klanie, daj no ziółko. Albo pajęczynę, o.

O, ptaszek. W sumie też kozak. Co prawda Trzask nie skupiała się już aż tak na szukaniu zwierzyny, ale skoro teraz nagle zaczęła mieć szczęście i w tej kwestii, to czemu nie skorzystać? W kaaażdym razie, ugięła łapy, a następnie uniosła ogon na wysokość grzbietu, po czym ruszyła w kierunku ptaka. Oczywiście chciała iść pod wiatr, ale jednocześnie pamiętała o najważniejszej rzeczy, czyli o tym, że zwierzęta te mają dobry wzrok i trzeba się przed nimi ukrywać, więc zamierzała to robić. Od okolicy i kierunku, w jakim wiał wiatr, zależało to, jak mogła to osiągnąć; najlepiej by było ukrywać się za drzewami i krzewami, ale jeżeli nie miała takiej możliwości to zachodziła ptaszka od boku i zastygała co chwilę w bezruchu. Kontrolowała też to, gdzie stawia kroki, żeby na pewno nie nadepnąć na coś, co mogłoby hałasować! Gdyby udało jej się podejść wystarczająco blisko, wybiłaby się z tylnych łap, przednimi celując w skrzydła ptaka, żeby go przyszpilić do ziemi i pozbawić życia.

Trzask była wojowniczką nie od dziś, nie od dzisiaj potrafiła także polować, a jednak nieraz łapała się na tym, że jest lekko zaskoczona swoim sukcesem w tej materii… i tak też było tym razem, kiedy przyszpiliła sikorkę do ziemi i poczuła jej krew, gdy pozbawiała jej życia najszybciej, jak było to tylko możliwe, by nie sprawiać jej niepotrzebnego cierpienia. Odetchnęła, kiedy ptak zamarł w bezruchu, po czym wzięła go w pyszczek i zabrała w miejsce, gdzie wcześniej zostawiła wykopaną przez siebie roślinę, by tuż obok zakopać truchełko. Następnie zaczęła iść dalej na ugiętych łapkach pod wiatr.

Hm, no krzaczek, kwiatek czy inny chwaścik to nie był, ale przecież polowanie, przynoszenie zwierzyny na stos należało do obowiązków Trzask, i nie zamierzała wcale narzekać, że nagle teraz zaczęła mieć do tego szczęście. Więęęc skoro już wylądował kawałek przed nią wróbelek, to zamierzała skorzystać! Ugięte łapki, ogon zrównany z grzbietem, i lecimy – ruszyła powoli, pod wiatr, patrząc pod łapy, a do tego, rzecz jasna, ukrywając się za dostępnymi elementami otoczenia, lub zastygając co chwilę w bezruchu, co tylko było konieczne. W ten sposób chciała podejść do ptaszka na tyle blisko, by móc na niego skoczyć i przyszpilić go do ziemi za skrzydła. Następnie trzeba było tylko wbić zęby tam gdzie trzeba i go pozbawić życia.