Skinął głową. – Tak. A raczej, umm, jak się ma kogoś znajomego, przyjaciela, to się nie zauważa jego… emm, złyh stron często! To chyba tak jest podobnie ze wszystkim – zamrugał kilka razy i zastrzygł uchem, tak dla… siebie i własnego komfortu.
Wsłuchał się w słowa kocicy z zaciekawieniem. Ooo. To musiała pani… dużo zobaczyć. Pozwolili pani, tak, wędrować sobie, gdzie pani chce? Czy dołączyła pani do klanu, um, później? – pierwsze pytanie zadał nieco bardziej żartobliwym tonem, na wpół zdając sobie sprawę z jego niedorzeczności, drugie jednak było bardziej poważne i realistyczne. – Złote Łuski, fajnie! Na porę zielonych liści! Ja chyba wolę miejsca, gdzie można się ukrryyć… – to zakończył małym akcentem, przykuwając do podłoża i patrząc się spode łba na Migoczącą Iskrę. – Mamy jakieś gęste lasy? – dodał po wszystkim niewinnie, prostując się, jakby nie zrobił przed chwilą małego przedstawienia.

Słuchał Migoczącej Iskry z uwagą i… iii, no właśnie, proszę państwa, zdawało mu się, czy stary Klan Rzeki znaczył coś więcej? Och, Przypływ musiał się o to panią Iskrę dopytać, ale jak mógł to zrobić, jeżeli każde zdanie uiszczone mu przez wojowniczkę sprawiało, że tylko mnożyły się w jego głowie i mieszały ze sobą? W pewnym momencie naprężył się i żywiołowo otrzepał się, jakby w pragnieniu fizycznego strząśnięcia z siebie duchowych niepokojów.
– To powinniśmy zostać Klanem Jezior, nie Rzeki… – jej wkład do konwersacji, Przypływ zaczęła od ponownego zaangażowania samej siebie, nastawiając myśli na odpowiednie tory i układając wyrazy w dobrej kolejności. – Musi zatem pani bardzo dużo wiedzieć! Tylko chyba jak zostanę wojownikiem, to nie będę mógł podrózować dużo… Jakie wtedy są sposoby na wiedzenie więcej? – przekrzywiła głowę na bok, akcentując pytanie. – Rozmawianie z innymi? Paczenie na, ooo, wszystko? Ale chyba to się robi nudne po czasie… – tak, czy siak, nie mogła uratować siebie od ponownego odpłynięcia z prądem własnych dociekań i myśli, nawet, jeśli rozmawiała z kimś takim, jak Migocząca Iskra! Ach, teraz wiedziała, po kim Połysk ma ten łeb! Albo, umm, umysł, tak było ładniej…
– Co myśli pani przez stary Klan Rzeki? – Przypływ zapytał się już całkowicie poważnym tonem. – Czy… Jak za czasów przed pożarem było inaczej?

– Rzeka był kotem, który został pierwszym przywódcą naszego klanu. Niekoniecznie ma to związek z tym, czy obecnie przez nasze tereny płynie rzeka, czy może jest tylko jezioro – mówię z nutką rozbawienia w głosie. – To prawda. Pod tym względem… życie wojownika jest dosyć ograniczające, po prawdzie. Jeżeli jednak dobrze zorganizujesz sobie czas, z pewnością znajdziesz pół dnia czy nawet czasem cały dzień wolny, by pójść na dalszą wycieczkę, porozmawiać z kotami z innych klanów lub samotnikami… opcji jest sporo. – Na przykład odejście z klanu to wyśmienita opcja, wyzwalająca zarówno od przyziemności obowiązków, jak i od całego tego siedzenia w jednym miejscu i bycia więźniem jednych terenów, ale tego nie powinnam podpowiadać kociakom w klanie. Chociaż, muszę przyznać… nieco ciekawi mnie, jaka byłaby reakcja Powracającego Zimna na takie rewelacje.
– Wiele kotów było honorowymi, bardzo racjonalnymi jednostkami, oddanymi Rzece, jak i Gwiezdnym. Ponadto koty były bardziej… zdyscyplinowane, a ci działający na szkodę klanowiczów byli traktowani bardziej stanowczo, niż widać to było w ostatnich księżycach. Życie toczyło się powoli i spokojnie. – Właściwie mało co z tych rzeczy się utrzymało. Śmierć tamtych Rzeczniaków i przyjmowanie każdej znajdy i samotnika, jacy tylko się napatoczyli, zmieniły Klan Rzeki – nieodwołalnie. – Jeśli będziesz chciał, któregoś dnia powiem ci o tym więcej. Na razie muszę udać się na patrol. Do zobaczenia, Przypływie.

zt

Pora Nagich Drzew powoli dobiegała końca, a wraz z nią moje kiepskie samopoczucie. Wiedziałem, że odwilż i cieplejsze dni nie rozwiążą ani przytłaczającej atmosfery wciąż ciążącej nad klanem, ani faktu mojej starości i częściowego kalectwa, ale! Czułem, że odrobina prawdziwych słonecznych dni na pewno wpłynie pozytywnie na mój humor. Pomimo niechęci, a raczej trudu chodzenia, wciąż byłem widoczny w obozie, rozmawiałem z wojownikami i zagadywałem terminatorów. Chciałem być widoczny w życiu klanu mimo księżyców na karku. Nie mogłem usiedzieć w miejscu nawet, gdy całe moje ciało chciało mi przekazać, że lepiej by było, gdybym leżał w ciepłym legowisku. Podczas jednej z licznych przechadzek po obozie, dostrzegłem liliowe futerko Połyskującej Tafli, która niedawno uzyskała miano wojowniczki i aż dwójkę podopiecznych; cóż, postanowiłem oddać trening Ryczącego Niedźwiedzia komuś, kto będzie w stanie przerobić najważniejsze rzeczy sprawniej. Gdy ja go przejmowałem po Łoś, nie sądziłem, że skończę ze sztywną łapą!
— O, cześć Połyskująca Taflo! Masz może chwile?

/Połysk

Ryk podczas chorowania, a nawet przed nim, był świadomy, że miał sporo nieskończonych spraw. Z innymi kotami. Czasami koty umierały, w czasie oczekiwania zanim Ryk zakończy między nimi jakieś nieporozumienie, lub nieprzyjemną sprawę. Na przykład Wrzask umarła, zanim zdążył normalnie pogadać, wyjaśnić sobie nieporozumienie...... z ich mianowania na terminatorów, które miało miejsce wieki temu, a Wrzask umarła niedawno. Ryk był zbyt wolny w rozwiązywaniu takich konfliktów. Powód był prosty: zawsze był jakoś... poza relacjami z innymi kotami. Niby miał braci. Niby był z nimi blisko, przyjaźnił się z nimi. Ale czy z nimi rozmawiał? Jakoś dłużej? O rzeczach jakiś istotnych? Skąd. Dziwne, że Ryczący Niedźwiedź w ogóle czuł się przywiązany do tych wszystkich kotów i Klanu, w którym żyje, patrząc na jego funkcjonowanie w społeczeństwie. A jednak czuł się ze swoim miejscem na świecie bardzo zżyty. Taka sytuacja jaka zaistniała między nim a innymi kotami mu nie przeszkadzała. Mógłby być w znajomości z innymi kotami bez rozmawiania z nimi nawet. Ale to raczej nie było normalne. W życiu kota potrzeba kontaktów innych niż te koleżeńskie, rozmowy o pogodzie. Jak inaczej Ryk ma ufać innym kotom? Jak ma im ufać bardziej. A pisząc ,,bardziej" mam na myśli normalnie ufać innym kotom. Bo Ryczącemu Niedźwiedziowi było bardzo daleko do przeciętnego pojęcia zaufania. Jeśli on nie będzie ufać innym, to oni nie będą też ufać mu prawda? Nie mówiąc już o tym, że w ten sposób szybko terminatora nie wybierze, bo raz starczył by się o tym przekonał.
I w tym momencie dochodzimy do tego, że Ryk musi rozmawiać z innymi kotami. Szczerze, ale z zaufaniem do innych. Najlepiej też tak bez przygotowywania się do tego przez długie księżyce, zanim będzie za późno. Tak więc pogadać musi z Nocną Łapą.
Szylkret wie, że chce z kocurem być w dobrych układach. Wie, że tak naprawdę to niczym go nie uraził, a jedynie po prostu nie ufa mu na tyle by ten został jego terminatorem. Nie uznał go po prostu za właściwego kota do tej roli. Pytanie czy obiektywnie czy subiektywnie... ale w każdym bądź razie. Czy Nocna Łapa to wie? No właśnie... Medyk nie jest pewny. Ma szorstki, nieprzyjemny typ wypowiadania się. Niebieski kocur pewnie nie przyjął ich ostatniej rozmowy dobrze. Przynajmniej Ryk mógł tak przypuszczać. Albo chociaż że się nie zrozumieli. Ale zamiast jakoś pogadać o tym wcześniej to Ryk zajął się życiem jak gdyby nigdy nic. Takim życiem, gdzie rozmawiał z losowymi kotami, nawet kociakami, a z kotami, z którymi miał rozmawiać częściej nie rozmawiał wcale oprócz jakiegoś pojedynczego ,,siema" w środku dnia, gdy się mijali. Tak też było z Nocną Łapą.
Ale mówił, że będzie z nim częściej gadać zanim odrzucił go jako potencjalnego terminatora, więc chyba... chciał dalej dotrzymać tego słowa? Mimo że to zbytnio sensu nie ma, bo przecież to było przed, a teraz jest po. Ale tak właśnie radził sobie Ryk w interakcjach społecznych.
Teraz, gdy wyzdrowiał to zaczął częściej przesiadywać w obozie. Zauważył Nocną Łapę i bez żadnego skrępowania, poczucia winy czy żalu, podszedł do niego. Zgarnął przed tym ze stosu zająca, żeby poczęstować nim kocura. Jakiś pretekst żeby utrzymać go na dłuższą rozmowę. Może. Chociaż tak na prawdę to duma podpowiadała mu, że tak właściwie to mógłby uznać, że problemu nie ma. Ale chyba poruszy temat w środku rozmowy. Chyba.
- ... - stanął przed terminatorem i położył przed nim zwierzynę - siema, zjesz ze mną?
//Noc

Pamiętam to miejsce. Majaczącymi, kpiącymi z mojej niepewności co do autentyczności obrazami wspominam moment, w którym rozmawiałam tu z Migoczącą Iskrą, jeszcze przed moją nieszczęsną ceremonią na terminatora. Bodajże, głównym tematem naszej rozmowy był Klan Rzeki i jego tereny, a także podróże, wielkie podróże… Z tamtych czasów nie pozostało mi za wiele, jedynie moja powłoka rozciągnęła się i zmatowiała, żeby dopasować się do mojego rosnącego ciała, i doprowadzić do momentu, w którym ponownie wpatruję się w Kołtuny i myślę o tym, co dalej.
Staram się skupić moje zmysły na otoczeniu, ale moje oczy jedynie wodzą spojrzeniem po plątaninie ostrych, rachitycznych krawędzi gałęzi. Nie chcę robić czegokolwiek. I tak nie mogę robić czegokolwiek. Wszystko stoi w miejscu. Wszystko się zatrzymało.
Osuwam się powoli na podłoże, odrywam się od Kołtunów i gdzieś na peryferii mojego pola widzenia wyłapuję cień, mignięcie białych łap, szaro-bure futro i jego uderzenie o podłoże. I co z tego. Nie wiem, po co mam jeść, jeżeli przekażę sobie energię jedynie po to, żeby przeciągnąć ten zapętlony dzień w nieskończoność.
Ostatki grzeczności w moim ciele ruszają moją głową i zmuszają mnie do spojrzenia się na szaraka leżącego przede mną i na łapy Ryczącego Niedźwiedzia. Zachciało mu się pojednania i przyjaźni; dobre sobie.
– Mhm – mruczę pod nosem i poprawiam się nieco, czekając aż medyk sam się nie ułoży.

Szylkret mruczy pod nosem słysząc jakże entuzjastyczną odpowiedź Nocnej Łapy. No i jak z tego wyjść? Nie być tym złym w całej sytuacji? Eh. No nie da się no, ale jak Ryczący Niedźwiedź ma to zaakceptować. Średnio mu idzie. Bo co? Powie, że ta cała sytuacja wynikła z jego braku kultury i samolubności? Co za wstyd i ujma na honorze. Ale czy medyk powinien jeszcze obchodzić się honorem po tym ile on w jego życiu narobił niedobrego? Co z Poranną Zorzą, której honor i usilne trzymanie się rangi medyka i tego że sobie daje rady, gdy nie dawała, dało? No właśnie. Ryk NIE CHCIAŁ zostawać Poranną Zorzą.
By wyjść z niezręcznej sytuacji jaka przed nim została postawiona po prostu posunął zwierzynę w stronę kocura.
- Masz ty pierwszy gryza - zamilknął na długą chwilę - nie ma co udawać że nic się nie stało kiedy ostatnio gadaliśmy i zmuszać do rozmowy ze mną jak tego sobie nie życzysz. Ale pomyślałem że byłoby spoko posiedzieć razem.
No Ryk, a kiedy byś ku*wa nauczył się słowa ,,przepraszam"? Tak żebyś mówił je częściej niż raz w ciągu swojego zastanego żywota?

No, a co innego mi pozostało, aniżeli wzięcie jako pierwsze „gryza”; przynajmniej uda mi się zakryć fakt, że wargi same podwijają mi się do warknięcia. je*any hipokryta. Nie wiem, dlaczego śmie umoralniać mnie już na początku tego spotkania, wówczas gdy to on w tamtym felernym dniu potraktował mnie jak nic warte resztki, wtłaczając moje marzenia w twardą glebę na moich oczach. Nie wiem, dlaczego on łudzi się, że możemy mieć jakąkolwiek relację, skoro to on jest nestorem klanu, a nie jakiś zapluty terminator. Nie będzie żadnej relacji i nadziei, nie po Płotkowym Potoku.
Problem w tym, że szczerość rzadko kiedy mi się opłacała.
– Po prostu sobie leżę – nastrajam mój głos na coś nieco bardziej ożywionego i z lekka poufałego, przy czym płynnym ruchem wykręcam szyję, by spojrzeć na medyka i uchylam na wpół przymknięte powieki. – Mogę spróbować coś z siebie wykrztusić jak chcesz, tylko obawiam się, że trafiłeś akurat na Nocną Łapę w jeno niewyspanym wcieleniu.

Szylkret miał silną ochotę zazgrzytać zębami, ale powstrzymał się. Zamiast tego po prostu zacisnął na chwilę szczęki. Przecież nie mówił że Nocna Łapa się zmusza tylko chciał być miły i na wszystki wypadek to powiedział. Lisie łajno ten wielkiego królewicza będzie zgrywać, że jest ,,w niewyspanym wcieleniu". Nie no to musi odejść i dać mu się wyspać w środku dnia nie ma co. Skrzywdzony terminator od siedmiu boleści. Ryk ściska do siebie kocie brwi myśląc nad tym czy cokolwiek w ogóle mówić czy nie. Ale brnie dalej, jeśli chce pokazać że nie chciał by ich drogi się tak szybko rozeszły, to musi spróbować gadać dłużej. Chyba tak to działa nie?
- Jak trening z moją matką? - spytał więc o jakiś nudny od siedmiu boleści temat, bo lepszego pomysłu nie miał.

Pozwalam sobie na duchową satysfakcję i prychnięcie z tyłu głowy; niesłyszalnym głosikiem wyśmianie szylkretowej mordy. Przecież jestem młode i głupie, rozwydrzone, źle wychowane i palę za sobą wszystkie lasy — a spodziewam się, że Ryczący Niedźwiedź i Płotkowy Potok to dopiero początek. Ciekawe tylko, dlaczego ten pierwszy tak uparł się, żeby sterczeć tu jak kołek i mnie „znosić”, bo przecież widzę, jak się krzywi, marszczy brwi i wszystko inne. Cóż, jeżeli jest to forma samobiczowania i próba udowodnienia na wzór szeptanej pod nosem mantry, że jest się cierpliwym kotem i dobrym medykiem, jest się cierpliwym kotem i dobrym medykiem… co mi do tego.
– Um… – odchrząkam i podnoszę się nieco (proszę bardzo, znachorze mój!) do pozycji wpół leżącej. – Dość powoli, zważywszy na to, że spodziewa się kociąt… Ale jest przyjemna w obyciu. Szczera. Nie marnuje czasu, wszystko to w przeciwieństwie do innych, również rudych kotów… – parskam, mrużąc oczy. Jeden mistrz, który nie potrafi rozdzielić treningu od użalania się nad sobą, drugi mistrz, który postanowił zrobić sobie bachory gdy otrzymał ucznia… Mam szczęście i to nawet całkiem spore! Ale mniejsza o to. – Jak się czujesz z faktem, że będziesz mieć młodsze rodzeństwo? Gotowy?
Przekrzywiam głowę na bok, wpatrując się w pstrokatą kryzę medyka.

- O to spoko, że jesteś zadowolony ze zmiany mistrza - odpowiedział taktycznie ignorując to że Nocna Łapa obrażał Płotkowy Potok.
Szylkret nie znał rudego wojownika. Absolutnie nie wiedział o nim nic, ani nie rozmawiał z nim prawie w ogóle. Czy było mu szkoda braku znajomości z nim? Nie wie, biorąc pod uwagę że znajomości nie ma praktycznie z nikim. Więc co za różnica czy z kimś gada powierzchownie lub nie gada wcale.
- Jak się czuję... nie mam pojęcia. Niby fajnie ale nie wydaje mi się bym był dobrym kandydatem na starszego brata szczerze mówiąc. Chyba nie muszę tłumaczyć czemu.
Ryk był trudny w obejściu. Każdy to widział. A z rodzeństwem, które już miał, tym w jego wieku, nie był w najlepszych stosunkach w młodości. Tego pobił, tamtego zwyzywał, z trzecią nie pogodził się za życia. Takie tam. Doświadczenia Niedźwiedzia w relacjach rodzinnych. Teraz niby był starszy, dojrzalszy, ale dalej ma swoje granice, dalej jest nerwowy i dalej nie jest najlepszy w kontaktach. Z młodszymi kotami włącznie. O tym chyba dobrze wie Nocna Łapa.

Skwar ostatnio trochę diedzial w lecznicy i dopiero teraz poczuł się trochę lepiej. Co prawda dalej odczuwał lekki ból głowy ale to nie było coś co powinno go dalej trzymać w legowisku. Poza tym Skwar to Skwar - nie potrafil długo wysiedzieć w jedynym miejscu. Obiecał jednak Jałowiec, że jeszcze posiedzi w obozie zanim wyruszy na treningi czy patrole.
Kątem oka zauważył Skaczącą Łapę. Znał ją jako koleżankę że wspólnego legowiska. Raz mieli okazję pomówić ale nie zbyt dużo by dowiedzieć się czegoś więcej o terminatorce.
Tak więc nie odmówił jej zaproszenia do klapnięcia obok niej swoich 4 liter.
- Dzień dobry, Skacząca Łapo! Nie jest dziś tak mroźny poranek niż zwykle prawda? - uśmiechnął się sympatycznie do pointki. Owinął swój ogon wokół siebie i zawiesił swój wzrok na jej pyszczku. - W końcu i mi udało się wyrwać z lecznicy. Mam nadzieję, że dalej dobrze się czujesz? - zapytał orientacyjnie. Wiedział, że pointka również chorowała bo sam niedaleko jej leżał. Jednak przez swój stan nie za bardzo miał siły na rozmowy. Tak więc cieszyło go to, że mógł z nią pomówić teraz. - Dawno nie czułem się tak źle! Ominęło mnie pewnie sporo treningów. Ehh... Będę musiał przeprosić Koźli Róg i spytać kiedy byśmy znów wznowili trening. - westchnął ociężale.

Pokiwał kilka razy energicznie głową na zgodę.   - Oj tak! Mroźne klimaty to nie  moja bajka. W sumie to zawsze chciałem mieć dłuższe futro bo od kociaka uważałem, że jest fajniejsze. No i bądźmy szczerzy, dłuższe futerko się lepiej prezentuje haha! - uśmiechnął się szeroko. - No ale doskonale wiem ile z nim jest roboty. Pewnie uciążliwe jest to jak coś Ci się przyczepi na grzbiet prawda? - gadał dalej bo Skwarowi jak się włączył słowotok to nie przestawał dopóki nie wyczerpię tematu do końca.   - Haha! Doskonale wiem co czujesz. Myślałem, że zapuszcze korzenie w tej lecznicy! Nie zrozum mnie źle, towarzystwo Jałowcowej Łapy mi odpowiada i innych ale dla mnie siedzenie taki kawał czasu w jednym miejscu to katorga. Ja muszę zawsze coś robić. Uwielbiam zwiedzać nasze tereny. Za każdym razem coś ciekawego zobaczę. - mruknął i spojrzał się energicznie w oczy pointki. Była bardzo dobrym rozmówcą i cieszył się z tych wspólnych pogaduszek.
- Fakt. Jednak miejmy nadzieję, że nic nas już nie dopadnie. Chyba bym zwariował jakbym musiał leżeć kolejne księżyce. - westchnął przeciągle.
- Oj duuuużo. Wiesz miałem sporego pecha. No bo zanim ja zachorowałem to moja mistrzyni wcześniej zachorowała. A jak ona wyzdrowiała to ja zachorowałem! No gorszego pecha chyba nie ma! - zaśmiał się

- Hah! Mówisz podobnie jak moja siostra. - zaczął po czym dalej ciągnął swój słowotok. - I obie macie na pewno racje. Wiesz, ja jako jeden z nielicznych miałem krótkie futro pośród swojego rodzeństwa. Dlatego też tak jakoś... Im trochę zazdrościłem. W sumie nie tylko tego ale też długich ogonków! - machnął kilka razy na boki swoim krótkim ogonem, by pokazać kocicy o co mu chodziło. Ledwo go miał! Nie mógł sobie go owinąć wokół łap lub opatulić kogoś nim. Także wyglądowo Skwar nie zaliczał się do tych najbardziej urodziwych. Definitywnie to Skacząca Łapa wyróżniała się najbardziej gdy teraz rozmawiali. To było normalne i zrozumiałe. - Oj to faktycznie dużo roboty z tym futrem. Aż zaczynam Ci trochę współczuć. - zaśmiał się po czym dodał. - Jakbyś kiedyś potrzebowała pomocy z futrem to możesz mnie pytać. Już nie raz wyciągałem jakieś paprochy z grzbietu Szyszki, mojej siostry. Chociaż muszę Cię ostrzec bo żaden ze mnie ekspert od futra. - uśmiechnął się szeroko. Oj Szyszkowa Łapa przy jego pomocy trochę straciła przy tym kłaków. Dodatkowo nie było to przyjemne no ale przynajmniej skuteczne.
Zaświeciły mu się oczy, gdy pointka zapytała go o ciekawe miejsca, które zdążył zobaczyć. - Nawet nie wiesz ile ha! Ale szczerze to każde miejsce ma coś wyjątkowego w sobie. Wystarczy tylko dłużej poszukać i być spostrzegawczym. - powiedział dumnie bo mógł w końcu się pochwalić jakąś wiedzą z terminatorką. - Też polecam porozglądać się po okolicy w różne pory dnia. Kiedyś byłem w okolicach Gładkiej Tafli tak gdzieś z rana. Było wtedy zimno i wszędzie była mgła. No powiem Ci trochę strasznie tam wtedy było. No ale potem jak kiedyś wracałem się wieczorem z patrolu to na Gładkiej Tafli odbijały się promienie zachodzącego słońca. Jaki to był piękny widok! I nie było już wtedy mgły! Tak więc czasem trzeba dać miejscu drugą szanse. - podsumował swoje jedno z przeżyć.
Zaśmiał się na komentarz Wróbelek. Dopiero co się tak lepiej poznali a Skwar już poczuł do niej nić sympatii. Była miła i zabawna! Dodatkowo słuchała go a to się rzadko zdarza. Gadulstwo Skwarnej łapy potrafiło zamęczyć niektóre koty. Dlatego cieszył się, że Skaczacej Łapie póki co to nie przeszkadzało. - Fajnie by było! Chociaż zdradzę Ci, że zdecydowanie wole praktykę niż teorię. Teoria jest dla mnie męcząca i w ogóle mam problem z jej zapamiętywaniem. Zawsze mnie zastanawiało jak koty potrafią to wszystko spamiętać! -powiedział szczerze do kocicy. Nie miał głowy do nauki. Miał mózg złotej rybki jeżeli chodziło o naukę. O małej koncentracji to nawet nie ma co wspominać!