Westchnęła cicho i spojrzała w kierunku Bladej Łapy z wdzięcznością.
— Chyba nie ma tu za dużo co opowiadać, wiesz? Po prostu zachowanie Ptak jest...dziwne. Na pewno o niedawnej akcji z jej udziałem słyszałeś. — przyznała. Nie za bardzo chyba chciała się tłumaczyć ze stosunku wobec siostry. Tym bardziej że Blada Łapa mógł uznać, że ocenia siostrę jak po okładce (co w sumie w pewnym sensie było racją). Ale po prostu to, co ostatnio usłyszała i czego można by powiedzieć była poniekąd świadkiem gdyż wtenczas, gdy śnieżnobiała odstawiała cyrki przy rodzicielce i medyczce; Wróbelek nadal chorowała i przesiadywała w legowisku chorych. A potem pytała się mamy, której stłumiony głos słyszała tamtego dnia co się stało i tak...tak wyrobiła sobie opinię o Ptak i jednocześnie trochę też o Liściu, który jak rzep uczepił się tej przeklętej siostry, uh! Nawet nie zorientowała się, gdy na jej mordce pojawił się cień smutku, a postura nie była już idealnie prosta, lecz przygarbiona.

- Och ja... chyba nie? - może? Brzask był cieniem Klanu. Nie ważne jak żywy był, tak przy okazji nie skupiał się nigdy na Klanowych problemach w tych właśnie kategoriach. Każda kłótnia między kotami, czy inne akcje, były chaotycznym tłem, jakie nie raz go omijało szerokim łukiem. Jak teraz to. Nie zmuszał jej oczywiście do wyjaśnień, ale skonfundowany wyraz pyszczka mówił wyraźnie, że absolutnie nie słyszał o żadnej akcji.

— Muszę przyznać, że mnie zaskoczyłeś. — odpowiedziała zdziwiona wyznaniem Bladej Łapy. Sądziła, że ta sytuacja rozniosła się po całym klanie i jedynie wyjątki mogły o tym nie słyszeć. A więc do tych wyjątków chyba należał i jej nowy kolega. — Cóż. W każdym razie, w dużym bardzo skrócie...w tym wszystkim chodziło o to, że Ptak jak opowiadała mi mama, ponoć wspinała się i mimo że zrobiła sobie krzywdę, uparcie dalej próbowała wejść na drzewo. A potem długo wzbraniała się przed leczeniem. — odpowiedziała. Nie znała szczegółów jak to wyglądało dokładnie. Wiedziała tyle ile zapamiętała z rozmowy z Powracającym Zimnem i tego, co usłyszała w lecznicy. Zresztą niekoniecznie nawet chciałaby wnikać w szczegóły. Ważne były fakty i to jak absurdalnie zachowywała się Ptak! I w tym momencie zobaczyła srebrzysto-białe futro rodzicielki. Jej wzrok skrzyżował się z jak zwykle chłodnym i poważnym matuli. Uśmiechnęła się do niej i spojrzała jeszcze raz na Bladą Łapę.
— To...chyba czas na mnie. Miło się rozmawiało, naprawdę! I mam nadzieję, że niedługo będziemy mogli jeszcze raz wspólnie podumać i wymyślać historię do kolorów liści. — przy tych słowach cicho zachichotała. — ...a teraz muszę już iść, o! I proszę. Zatrzymaj ten listek na znak mhm...nowej znajomości? Na pamiątkę! Pa! — i w podskokach opuściła towarzystwo syna Migocącej Iskry, kierując się w stronę matuli. Następnie znikła gdzieś w Gnieździe pozostawiając terminatora samego ze swoimi myślami.

Noc zgromadzenia. Niektóre koty wyszły, pozostawiając swoje obozy pod opieką resztek. Czy takie noce nie są dobrym momentem na atak czy coś? Podobno klany żyją w zgodzie, ale kto wie? Ona natomiast miała inny, całkiem głupi pomysł, który mógł z łatwością przynieść jej szybki zgon. Szylkretka była jednak przekonana o swoim byciu na tyle dużym kotem, że na pewno lepiej by sobie poradziła niż jakiś czas temu. Co z tego, że wszędzie jest zimno... ona się przygotowała! Kiedy grupa idąca na zgromadzenie już dawno zniknęła, a koty rozeszły się do siebie, kotka podreptała do stosu ze zwierzyną by sprytnie wydobyć z niego jakąś piszczkę po czym unikając możliwych przechodniów czy kogoś, kto byłby w stanie ją zatrzymać, podreptała w stronę wyjścia z obozu z mocno walącym sercem. Była nieuchwytna, jak cień, na jakiejś ważnej misji! Gdy jednak zatrzymała się u wyjścia i spojrzała w dal, na obsypany białym puchem teren, zaczęły nachodzić ją wątpliwości. Pomimo całego dokładnie ułożonego w głowie planu, wrogiem i niszczycielem tego wszystkiego była pogoda. Determinacja spowodowana głupią chęcią ruszenia na poszukiwania brata, biła się z czystą logiką, która dobitniej przemawiała za swą racją. Ale przecież... mogła po prostu iść za śladami kotów które wyruszyły na zgromadzenie i po prostu w pewnym momencie skręcić i iść dalej prosto... wtedy na pewno dojdzie do początkowego punktu z którego wystartowała i może Krwawnik tam jest? Wrócił i jej szuka? Po chwili zawahania zrobiła jeszcze z myszą w pysku dwa kroki do przodu, a gdy zimny powiew uderzył ją w pysk, zrezygnowana usiadła w miejscu, smętnie wpatrując się w obraz zewnętrzny.

//Trzcina

Trzcinowy Brzeg znów nie został wybrany na Zgromadzenie. Ale bynajmniej nie dziwił się tej decyzji i nie był zły, ani smutny, że nie poszedł. Właściwie to był rad. Raz tam był i stresował się niesamowicie nie odstępując boku ojca ani na krok. Wprawne oko dojrzałoby, że trząsł się niczym galareta, a jego ojciec razem z nim przez to, że syn tak potężnie wibrował. Na szczęście nikt wtedy się nim nie zainteresował, a on mógł z czasem coraz spokojniej obserwować wydarzenie, wpatrując się wielkimi oczami w przywódców. Nie pamiętał ile wtedy miał księżyców. Chyba ledwo został terminatorem. Teraz był nieco odważniejszy, ale nadal nie sądził, by z własnej woli do kogoś podszedł. Ale może już nie obawiałby się rozmowy.
Cisza w obozie była swego rodzaju przerażająca. Obóz zwykle w miarę tętniący życiem przycichł za sprawą grupy, która wyszła na Zgromadzenie. Pozostałe koty chyba uznały, że nie ma sensu czekać i zaczęły się rozchodzić, poza, wiadomo, tymi co mieli czuwać. I jednym z nich nie był co prawda Trzcina, ale tak się zdarzyło, że nie mógł spać. Jakoś tak przekręcał się z boku na bok i z powrotem, ale sen nie nadchodził, więc uznał, że się przejdzie. Może niekoniecznie gdzieś poza obozem, bo była ciemna, głucha noc, ale w obozie. Tak dookoła, czy coś, nawdycha się zimnego powietrza i jakoś mu się zachce, cokolwiek.
No i wyszedł ze swojego legowiska, zrobił parę kroków, a jego oczom ukazała się sylwetka. I byłby to zignorował, bo może ktoś po prostu też ma problem ze snem, gdyby nie to, że sylwetka ta stała przy wyjściu z obozu i była chyba trochę za mała, żeby z niego wyjść. Tak sama, bez nadzoru. I to w nocy!
- Czekasz na resztę...? Chyba trochę im zajmie to Zgromadzenie - powiedział, zjawiając się za Jaśmin. Naprawdę nie był dobry w zaczynaniu rozmów, ani nic, ale uznał że jako wojownik powinien upewnić się, że ta nie chce nigdzie iść i jak coś upomnieć ją słownie... ale uznał, że nie będzie z góry zakładał najgorszego.

Co prawda słyszała, że ktoś się zbliża, jednak na dźwięk czyjegoś głosu rozrywającego ciszę, prócz poruszenia uchem w kierunku dźwięku, drgnęła nieznacznie.
Zielonkawe już oczy powędrowały za uchem, chcąc namierzyć klanowicza. W końcu głupio by tak było rozmawiać nawet nie wiedząc z kim, prawda? Przez chwilę patrzyła na rudego kocura, nie mogąc sobie przypomnieć z kim rozmawia. Mrok panujący dookoła również nie ułatwiał jej zadania z rozpoznawaniem pyska. Niemniej był to wojownik, tyle wiedziała. Tylko jak mu było? Trzcina? Brzeg Trzcinowy? Oh, chyba na odwrót. Na razie jednak nie było konieczności zwracać się do starszego imieniem, więc korzystała z możliwości nie wrzucania się w dołek o śliskim gruncie. Ale to nie tak przecież, że nie wiedziała!
- Czekanie na ich powrót byłoby czynnością, uważam, zbędną - Odpowiedziała z pewną nutą "mądrości" w swym głosie i w tym momencie można nie ironicznie nazwać srebrną ,,mądralą". No bo po co by miała czekać aż grupa kotów wróci ze zgromadzenia? Znaczy, na zimnie. Bo jak by się Sowi Zmierzch pojawił, to pewnie by go chciała o wszystko wypytać, bo Śliwka nie poszła, a chyba Mknącego dręczyć nie będzie, prawda? Po prostu zaczeka w kociarnii i jak nie uśnie do tej pory, to wbije do legowiska wojowników i będzie pytać do skutku co z nowinkami. Czy te zgromadzenia są w ogóle opłacalne? I ciekawe, czy są takie sytuacje u innych jak u nich z Ptakiem... chociaż sama za dobrze tego nie rozumiała. O, i jeszcze chyba Blada Łapa poszedł. Tak, jego też może pytać.
- I nie... nie wiem. - Mruknęła już jakby lekko do siebie, sfrustrowana kopiąc warstwę śniegu, która lecąc kawałek do przodu zrobiła mini białą grudkę. Chciała wyjść. Ale patrząc na logiczne myślenie i realia, jak daleko mogłaby zajść? Zimą? Posyłając uszy w tył utkwiła wzrok gdzieś poza obozem. Frustracja i nic więcej, że nie może nic zrobić. Po prostu nie jest w stanie.

Zdziwił się lekko słysząc pierwsze wylatujące z pyszczka Jaśmin słowa. Wydawała się czekać na kogoś konkretnego, więc uznał, że chodzi o kogoś, kto poszedł na Zgromadzenie, ale ta wydawała się uważać to za coś wyjątkowo zbędnego. To czekanie. Dlatego mimowolnie cofnął uszyska do tyłu, czując jakby zagiął go kociak, któremu chciał wyjaśnić właśnie to, co ten mu powiedział. Trochę dziwnie, typiarzu. Właściwie to chciał jej zaproponować, by w takim razie udała się do kociarni, gdzie będzie bezpiecznie i ciepło, żeby tak na zimnie nie siedziała, bo on wiedział już jak to jest być chorym w porze nagich drzew i każdego roku bał się, że znów zachoruje, choć na szczęście nie chorował już tak poważnie jak wtedy, dzięki wszystkim Gwiazdom.
- Czego nie wiesz? - spytał, starając się brzmieć jak najbardziej miękko, a następnie przysiadł obok, wpatrując się to w kotkę, to w wyjście z obozu. Czyżby planowała coś... iście niebezpiecznego? Nie dość, że była młodym kotem, to jeszcze było zimno! Zimno i groźnie, nie mógł pozwolić, by gdziekolwiek poszła, nawet żeby wyjrzeć i sprawdzić, czy rzeczna kompania już wraca. Na razie miał mieszane uczucia, nie wiedział, co planuje Jaśmin, więc wolał upewnić się, że jak coś, to wróci bezpiecznie do kociarni... choć ta rozmowa na razie nie wyglądała tak, jak chciał, by wyglądała gdy tu przyszedł.

Na zadane do już w tym momencie oklapniętych uszu doszło zirytowane drgnięcie ogona. Trzcina wyraźnie nie zdawał sobie sprawy z poziomu irytacji jaki wywołał w już i tak sfrustrowanej głowie. Nie chciała na to odpowiadać. Po co w ogóle mu to wiedzieć? Czemu pyta? Jeszcze stara się być miły. Zamrugała z frustracji oczami, chcąc pozbyć się zbierających w ślepiach łez wywołanych nagłą mieszaniną wszystkiego, które zanim zdążyły się nagromadzić szybko przetarła łapą, ruchem jakby swędział ją nos. Fu. Zmarszczyła brwi, zerkając ukośnie z dołu na Trzcinowy Brzeg.
- A po co ci to wiedzieć - Spytała wyraźnie naburmuszona, zaraz prostując głowę kierując wzrok tam gdzie pierwotnie - Nie musisz odpowiadać, to było retoryczne pytanie - dodała zaraz spokojniej, tłumacząc swoją intencję. Jeszcze chwilę pomilczała, po czym zamiast odwrócić się na pięcie i odejść, postanowiła trochę posiedzieć. Z kimś. Nawet, jeśli ten ktoś był irytujący, wydawał się mdły i NA PEWNO nie potrzebowała towarzystwa.
- Daleko stąd do wioski lu-... dwunożnych? - Ot, pytanie wydawało się normalne. Sama niby stamtąd przywędrowała, ale długo błądziła i pokiełbasiła kierunki. Fajnie by było się w informacjach utwierdzić. I może pogadać.

Nie chciał wywoływać w kotce irytacji, nie chciał, by pomyślała że jest nachalny, no i przede wszystkim nie jego intencją było przeszkadzanie jej nadmiernie. Chciał po prostu zagadać, upewnić się, że nic głupiego nie chodzi jej po głowie, ale był skłonny zostawić ją, jeśli tylko powiedziałaby, że nie życzy sobie jego towarzystwa. I pewnie by wtedy odszedł, może przypatrywał się jej chwilę z oddali, a potem wrócił do legowiska mając nadzieję, że tym razem uśnie, ale jako że nie był doświadczony w kontaktach z innymi, to nie był pewien, jak powinien reagować na odzywki szczególnie kociaka, więc jedynie sam cofnął uszy z niepokojem, gdy zaczęła... pyskować? Tak to już można było nazwać?
Właściwie chciał już, nie wiem, sam nie wiedział, powiedzieć by wracała do kociarni, by nie siedziała na zimnie, by nie narażała się na choroby, żeby nie siedziała tak blisko wyjścia z obozu, bo nie ufa temu, że zaraz się nie wykradnie, niepostrzeżenie. Teoretycznie zawsze ktoś czuwał przy wyjściu, by nic takiego nie miało miejsca i może akurat dzisiaj było to nadwyraz pilnowane, skoro połowa klanu była na Zgromadzeniu, ale domyślał się, że w pewnym momencie takiego czuwania można było stracić czujność. Dłuższą chwilę nic się nie działo, to dlaczego nagle ma się zadziać? Dodatkowo chęć snu obniżała koncentrację, więc... Jaśmin pewnie nie miałaby problemu z przekradnięciem się, jeśli naprawdę by jej zależało.
A kolejne pytanie zapaliło w jego głowie czerwoną lampkę.
- Dlaczego chcesz wiedzieć...? - spytał niepewnie, ale żeby nie było, po chwili dopowiedział: - Nie wiem... nigdy się nie interesowałem takimi sprawami... myślę, że bardzo daleko... klany nie ryzykowałyby osiedleniem się w pobliżu, bo... dwunodzy są niebezpieczni - dodał. I nie, nie mówił tego, by zniechęcić kotki do czegokolwiek co planowała, ale mówił szczerą prawdę. Sam się ich bał. Ale może nie każdy kot tak miał.

Znów poruszyła jednym uchem, tym razem po prostu kierując je w stronę głosu Trzciny. Czyli nie wiedział? Czy koty tu w ogóle widziały kiedyś ludzi na własne oczy? Czy może tylko krążyły o nich plotki, przekazywane z pokolenia na pokolenie i nikt tak naprawdę nie znał ich rzeczywistej, bezmyślnej natury? W sumie nie zdziwiłaby się, ale i tak trochę zawód, bo jednak spodziewała się czegoś więcej niż: ,,daleko". Mało pocieszające. Na pytanie nie odpowiedziała, przynajmniej nie od razu, bo po prostu nie miała ochoty. Albo wydawało jej się to zbędne? W końcu znów, co go to obchodziło? A skoro nie interesował się dwunożnymi, to może wypadałoby zacząć? W końcu to dobrze mieć informacje o swoim możliwym przeciwniku, nawet, jeśli teraz wydawał się być odległy.
- Ciekawość - Odparła obojętnie, mówiąc tylko połowę zamierzonej prawdy, gdyż jej umysł nadal nie zmienił zdania, a nie chciało jej się rozwodzić nad czymś, czego widocznie Trzcina i tak nie zrozumie.
- Kiedy tamci wrócą? - kolejne pytanie, odnoszące się do zgromadzenia. W końcu ile takie mogło trwać? Chciała powypytywać o rzeczy.

Wiedział, że Jaśmin jest spoza klanu, spodziewał się więc jakiejś odpowiedzi w stylu, że pamięta jak przez mgłę jak takie siedlisko legowisk dwunożnych wygląda i chciałaby wiedzieć, czy to daleko, albo że słyszała o tym, że interesuje ją to... i w sumie odpowiedź, jaką otrzymał była jedną z tych, których się spodziewał.
- Słyszałaś kiedyś o nich? - zagadnął, bo może to będzie ich wspólny temat do rozmowy, gdy będą czekać, aż wróci zgromadzeniowy patrol. - Ja tylko słyszałem pogłoski, właśnie... że są niebezpieczni, że... ciężko byłoby z nimi walczyć, gorzej podobno, niż z borsukiem... ale też że są koty, które trzymają się blisko ich terenów - przyznał, już nieco ośmielony. Kotka przestała mu już wysyłać podejrzane sygnały, a on nie zamierzał szukać tu jakiejkolwiek podpuchy.
Następnie kotka spytała o powrót ze Zgromadzenia, na co krótko wzruszył barkami.
- Nie wiem... Zależy pewnie o czym będą rozmawiać, czy tylko się przywitają i pójdą z powrotem... ale może im to chwilę zająć. Zależy też, czy... hm, inne klany się nie spóźnią... no i czy nie zatrzyma ich coś po drodze - wyjaśnił... a właściwie to nic nie wyjaśnił, bo totalnie nie wiedział, więc jego odpowiedź nie mogła wręcz być uznana jako odpowiedź, ale cóż. Kotka nie trafiła na kogoś wartego prowadzenia tego typu rozmów.

- O tak - mruknęła, z lekką, ledwie wyczuwalną szczyptą goryczy czy czegoś w tym rodzaju
- Miałam tą przyjemność - Spotkać człowieka osobiście. Miała trochę wrażenie, że jej dusza jest starsza od tej Trzciny. Rudzielec, jak tak teraz się wsłuchiwała w to co mówił, wydawał się żyć sobie w bańce poza ludzkimi łapskami. Cóż, dobrze dla niego.
- Oczywiście, że są. Przy dwunożnych łatwiej o jedzenie i schronienie. Nie musisz żyć w zimnej norze, nic dziwnego, że wydaje się być to komfortowym miejscem na osiedlenie - Wytłumaczyła, może nieco obojętnie, jakby mówiła jedną i tą samą formułkę kilka razy. Dla niej było to coś oczywistego, jednak by żyć w wiosce należałoby się nastawić na możliwe sytuacje nieprzewidziane i jednak wybrać na zamieszkanie coś opuszczonego. A przynajmniej na pierwsze księżyce życia kociąt...
- O czym zazwyczaj mówią? Będą wspominać o tym, co się działo w rzece ostatnio, czy takich rzeczy się nie mówi? - Nie bardzo rozumiała na początku tą sprawę z wygnaniami, no bo, jak to miało działać i kto o tym decyduje? Tylko przywódca? W końcu jednak odpuściła, jednak wciąż chciała wiedzieć, co można mówić a czego nie.

Wysłuchał kotki. Faktycznie wydawała się o wiele więcej o tym wiedzieć, szczególnie że on już miał swoje księżyce na karku, ale nigdy specjalnie nie interesowały go te tematy. Był typem kota, który nie potrzebował informacji o wszystkim, a niektórych specjalnie unikał, bo jeśli nie jest się na bieżąco z czymś niebezpiecznym, to to nie istnieje, prawda? Dlatego nie szukał na siłę informacji o dwunogach, bo szczerze trochę się ich bał, z opowieści które słyszał. Co, jak kiedyś tu przyjdą? Zaczną ich łapać i coś im robić? Brr.
- Czyli dwunożni... nie są aż tacy źli...? Da się z nimi zamieszkać w ich... obozie? - zagadnął. Nie był pewien jak nazwać tę wioskę bardziej po klanowemu, więc zdecydował się na takie słowo. Skoro już zaczęli ten temat, a on próbował jakoś zagadać srebrną, to ten temat wydawał się być... odpowiedni. Może zajmie ją na tyle, by faktycznie rzeczna eskorta zgromadzeniowa zdążyła wrócić? Bo widocznie temat Zgromadzenia też ją interesował, a tak będzie mogła zapytać u źródła.
- Byłem tam tylko raz... i byłem tak zestresowany, że niewiele pamiętam - przyznał na początku, wzdychając ciężko. Ach, ta jego introwertyczność! Czy da się to komuś oddać? - Przywódcy zazwyczaj... mówią o najważniejszych wydarzeniach w klanie... na przykład o tym, że... mianowani zostali nowi wojownicy. Że urodziły się kocięta... tego typu rzeczy... o zmianie medyka, co rzadsze, o... no, takich poważniejszych rzeczach... - zaczął wymieniać.

- To... dość trudne pytanie. Zależne. - stwierdziła po chwili ciszy, na chwilę wchodząc w swój nauczycielski mood. To było naprawdę fajne uczucie. Wiedzieć coś i móc wyjaśnić to komuś innemu, jeśli tego nie wie. I naprawdę nie wiedziała, czy to przez jej chęć udobruchania ego czy z czystej chęci altruizmu. Może jedno i drugie, albo jakieś widzi mi się.
- Niektórzy są znośni, niektórzy nie. Jak koty. Nic nie jest czarno-białe Trzcinowy Brzegu. Chociaż wyganiają ze swoich domów, jak chcesz się zadomowić to w stodole. Chociaż i tak trzeba uważać - Bo skończy się jak ja. Upierdliwa była ta myśl, więc zaraz chciała ją jak najszybciej odegnać. Zamiast tego więc skupiła się na informacjach o zgromadzeniu i jedyne co jej przyszło w reakcji, to długie westchnięcie przez nos.
- Wow, to naprawdę jest szczyt braku wydarzeń, skoro chwalą się nowinkami o nowych potomkach - Zauważyła z lekkim sarkazmem, wygenerowanym z gardła. Naprawdę to tyle? Biorą kilka kotów idą w jedno miejsce i rozmawiają o... o czym tak właściwie. Kto wyszedł na wyższy lvl w grze zwanej życiem? Bez sensu, może lepiej po prostu prowadzić czasem delegacje z jednego klanu do drugiego by- a nie, nie ważne. Zgromadzenia miały sens, jeśli brać pod uwagę chęć poznania innych kotów oprócz tych ze swojego klanu i obczaić jakie kto ma koty. Uh... nie było tematu. Jednak! Można by to było jakoś udoskonalić.

Zastrzygł uszami z zaciekawieniem. Nigdy nie sądził, że życie dwunogów jakkolwiek go zainteresuje. I właściwie, nie można było do końca powiedzieć, by to, co nim kierowało to było dosłownie czyste zainteresowanie i zaciekawienie. Można rzec, że w pewien sposób chciał znać swojego wroga. Choć dwunodzy raczej nie byli bezpośrednim zagrożeniem, to jednak warto było wiedzieć o nich coś więcej, w razie gdyby kiedykolwiek miał na jakiegoś wpaść. Choć pewnie zapuszczali się w te okolice rzadziej aniżeli niedźwiedzie, których też na oczy nie widział.
- Domy? Stodoły? - zagadnął, acz jego ton był... zwykły. Jeśli kotka nie chciała się nie wiadomo jak rozgadywać, choć na razie nie dawała mu żadnych aż nadto wyraźnych sygnałów, że nie jest to temat, który chce poruszać, to nie musiała, mogła go zignorować, a pytania zawisnęłyby między nimi bez odpowiedzi. Zresztą, czy aż tak interesowało go gdzie dwunodzy mieszkają...? Może...?
- Zazwyczaj w klanach faktycznie nie dzieje się wiele. To, co działo się ostatnio, z Ptasią Łapą, to... można powiedzieć wyjątek. Zazwyczaj klany żyją sobie spokojnie... i poza małymi problemami, to... nie ma za wiele do powiedzenia faktycznie. Idzie się tam... poznać inne koty, z innych klanów, porozmawiać, powymieniać poglądami... tak, jakby to była ceremonia, ale... no, międzyklanowa - przyznał. - Niektórzy przywódcy lubią się przechwalać, więc dużo mówią, a inni... nie chcą okazywać słabości, więc niewiele - dodał jeszcze, wzruszając barkami. Tyle wiedział, na takowym był raz, nie mógł jej nie wiadomo na ile pytań odpowiedzieć, może powinna porozmawiać z kimś, kto chodził tam częściej?

- Takie wielkie... - tu się zacięła, pokazując łapą miejsce gdzieś u góry. Czy Trzcina wiedział, co to budowla? Chyba nie mogła użyć tego słowa... więc jak zrobić, by zrozumiał? - Takie na wysokość mniej dorosłego drzewa.... kwadraty, które są najczęściej zrobione z drewna i mają zadaszenie ze słomy. Ale czasem to nie jest słoma i mieszkają tam dwunożni, albo przetrzymują tam swoje rzeczy, albo jedzenie dla zwierząt - Próbowała mniej więcej wyjaśnić co i jak, mając nadzieję, że sama się przy tym nie poplącze. W końcu jak to inaczej określić, jeśli nie mamy do użycia słowa ,,budowla" lub ,,budynek"? Zaraz jednak temat poruszył Ptasią Łapę, przez co kotka nastawiła uszu. Słyszała, że została wygnana, jednak nie specjalnie wtedy rozumiała. Znaczy, terminatorka nawaliła i ją wywalono, proste, żadna większa filozofia, ale sam temat mógł być ciekawy.
- Rozumiem. Ale w teorii żyjemy w czasach pokoju, prawda? Kiedy ostatnio się wszyscy bili? Nikt by chyba nie wykorzystał tego okazania słabości - Mruknęła by zaraz potem zamilknąć na moment i siedzieć w bezruchu w miejscu.
- Idę spać - stwierdziła w końcu po chwili milczenia, po czym po krótkim ,,dobranoc", wzięła piszczkę z którą się tu przywlekła, by podreptać w stronę żłobka. Co prawda nie miała zamiaru jeszcze usnąć, a pójść się jeszcze dopytać Bladej Łapy jak wróci, co było na zgromadzeniu, ale przecież nie musiała się z tego spowiadać, prawda?

Zmarszczył nieco brwi. Temat obozów dwunogów był... ciekawy. Z jednej strony. Z drugiej temat ten go nieco przerażał, bo bał się samych dwunogów w sobie, natomiast miło było cokolwiek o nich wiedzieć, prawda? Opis mu dużo nie powiedział, co było chyba widać po jego minie, która jakby dało się ją zmienić w emotkę, to przybrałaby wyraz wyjątkowego szoku i miliarda znaków zapytania. Ale cóż, widocznie to była jedna z tych rzeczy, które trzeba zobaczyć, by je sobie poprawnie wyobrazić, prawda? A on nie był dobry w wyobrażaniu sobie rzeczy, więc mógł jedynie wydać z siebie krótko "och", ale nic poza tym. I nie żeby zamierzał faktycznie iść i zobaczyć jak to wygląda, na terenach rzeki było mu nad wyraz wygodnie. I bezpiecznie.
- Nie jestem pewien... ale wydaje mi się, że to będzie jeszcze przed tym sławnym pożarem, który zmusił klany do, no, przeprowadzki - przyznał. Potem, z tego co rozumiał, raczej nie działy się żadne większe konflikty, ba, klany gromu i wichru wspólnie zdecydowały o oddaniu kawałka terenów, by rzeka również mogła się rozgościć w dolinie. Nie słyszał też, by były choćby jakieś zatarczki na granicach, ale z drugiej strony, dlaczego miałby o tym wiedzieć, skoro był tylko szarym, nic nieznaczącym wojownikiem?
- W porządku... dobranoc - odpowiedział, krótko odprowadzając ją wzrokiem. Nie miał podstaw nie wierzyć, że pójdzie spać, więc nie kontrolował gdzie idzie, dopóki odeszła już od wejścia z obozu. On jeszcze chwilę posiedział; nie czekał na patrol zgromadzenia, po prostu, wyszedł przecież z legowiska, by się przespacerować, by łatwiej mu się usnęło, więc... po prostu siedział, myślał, myślał i siedział, a potem sam wrócił do legowiska, by w końcu się zdrzemnąć.

[zt]

Sowi Zmierzch również starał się cieszyć porą nowych liści. Zwłaszcza, że tego dnia było wyjątkowo ciepło i świeciło słońce. Po powrocie z porannego polowania postanowił pozwolić sobie na chwilę odpoczynku przed kolejnymi obowiązkami. Wziął ze stosu średniej wielkości karasia i powędrował w stronę Ciepłych Plam, które na nowo odzyskały sens swej nazwy. Jego myśli szybko zaczęły wędrować w różne miejsca. Głównie analizował swoją ostatnią rozmowę z pewnym samotnikiem na terenach niczyich. W końcu myśli pochłonęły go na tyle, że nawet nie zwrócił uwagi na czarny kształt, który się do niego się zbliżał. Nie spodziewał się, że nagle jedno z kociąt Czarnostopego wyskoczy przed jego nos. Wzdrygnął się dziko i poczuł, jak kawałek ryby nieprzyjemnie staje mu między nosem a przełykiem. Nie minęło wiele czasu zanim zaczął wściekle kaszleć. Na szczęście jednak zagubiony kęs karasia poleciał szybko dalej, do gardła. Trochę ochyda, ale przynajmniej się już nie dusił.
- Ba-chardzo - wychrypiał w końcu w odpowiedzi na pytanie Burzy, po czym zakasłał jeszcze kilka razy.