Równo z grzbietem! Właśnie tego, tych słów mu zabrakło i teraz ochoczo pokiwał głową na potwierdzenie ich wspólnej myśli. Słuchał uważnie, nie kłócąc się w sumie z ostatnim stwierdzeniem, bo sam zaczynał to w miarę czuć, ale...
  — A co jak zawadzę o coś, co jest na tej wysokości? — rzucił, oglądając się znowu na swój ogon, który ładnie płynął za resztą kręgosłupa. To był jawny problem, który bardzo nie pasował mu do ich rozumowania, to znaczy Ptak i tamtego kota, przecież potrącić można coś w każdym miejscu.
  Ale słuchał dalej, stojąc i wpatrując się w białą. Teraz była ta trudniejsza część. Powoli ruszył przed siebie, starając się pamiętać o wszystkim naraz. Tu poprawiał stawy, tu sprawdzał ogon, tam zawahał się przed postawieniem łapy, ale z każdym krokiem szło to bardziej płynnie. Do tego dochodziło popatrywanie na Ptaka, by ją ponaśladować. Pokiwał lekko głową, kiedy wyjaśniła kolejne szczegóły, a potem przyszły i nowe.
  Drgnął lekko, kiedy niespodziewanie skoczyła, ale zaraz i sam spróbował tego samego. W końcu niejednokrotnie coś napadał, to była tylko kwestia przeniesienia głupiej zabawy w bardziej poważną otoczkę. Usadowił się na miejscu, po czym wyskoczył zgrabnym susem, ale jego celem nie była szyszka, a Ptak.
  — O tak? — zaśmiał się cicho, złażąc z niej.

Zadał pytanie, bardzo ważne.
-Nie zawadzisz ogonem, bo skoro twój brzuch o nic nie zawadził, a szedł on z przodu, to ogon też nie zawadzi. Ale jeśli jednak się tak stanie, to nie martw się. Może ofiara cię usłyszy i ucieknie, może zignoruje. Jak nie upolujesz jednego ptaka, to kolejnego złapiesz.-pocieszyłam go, bo jakby nie patrzeć, to jedzenia jest tutaj masa, robaki, ptaki, wiewiórki. Coś ucieknie, coś złapiesz.
Zaatakowałam szyszkę, a zaraz brak zaatakował mnie. Skuliłam się, dałam przerzucić na grzbiet i powalić, śmiejąc się wesoło.
-Tak! Dokładnie tak.-ucieszona, że brat rozumie, wstałam gdy mnie uwolnił i wytrzepałam się. Usiadłam wygodnie i podrapałam się łapą za uchem.-Ale jest jeszcze jedna rzecz, bardzo ważna. Możesz się skradać dobrze i być cicho, ale jeśli wiatr wieje na ciebie od tyłu, to twój zapach zostanie przez niego przeniesiony prosto do nosa jedzenia. Dlatego w czasie polowania musisz iść w taki sposób, żeby wiatr wał ci w pyszczek i przynosił do ciebie zapach ofiary.-mówiąc to uniosłem pyszczek wyżej, wystawiając nos i próbując wyczuć skąd wiatr wieje. Co prawda spokojny był dzień i otoczona okolica jest przez rośliny, ale nawet subtelny powiew może zepsuć polowanie.-Jak nie możesz wyczuć na wibryskach, to możesz popatrzeć na ruch roślin, one też ci pokażą gdzie wieje.-dodałam, patrząc czy uda mu się wyłapać dobry kierunek.

  Popatrzył na Ptaka i wysłuchał jego dalszych wyjaśnień. Pokiwał biało-szarym łebkiem. Tak, to brzmiało całkiem sensownie, no i jeszcze przypomnienie o tym, że ucieczka jednej zwierzyny nie oznacza końca polowania, ważna rzecz, mądre słowa, powinien o tym pamiętać sam. Chyba za wiele ekscytacji się wokół unosi i nie myśli mu się dobrze, eh.
  Skoczył na nią w nadziei na efekt zaskoczenia i się jak najbardziej udało! Oh, Liść był z siebie niesamowicie dumny. Zanurkował nosem w białej sierści siostrowego brzuszka, zaśmiał się jeszcze raz i uwolnił w końcu.
  — Jaka? — wciął jej się w wypowiedź, nastawiając uszu. Popatrzył w górę, bo to było naturalne miejsce bytowania wiatru, a potem znowu na białą. — Brzmi łatwo. A... hm. — Chciał zadać jeszcze jedno pytanie, ale szybko pojawiła się na nie odpowiedź, a wzrok kociaka powędrował na okoliczne trawy. Faktycznie nigdy nie stały całkiem w miejscu. No może czasem, ale bardzo bardzo rzadko, to dobra wskazówka.
  Popołudnie minęło małym kłębkom na ćwiczeniu nowo opanowanych umiejętności, aż w końcu przyszedł czas na przeniesienie się w inne miejsce obozu i oczywiście kolację, najważniejsza ze spraw.

z.t. x2

Brzask nadal cenił sobie ciszę w życiu, jakiej nie miał wiele w czasie treningu. Nieustanna nauka była czymś, co przykleiło się do niego jak miód - bo chciał, nadal, umieć jak najwięcej się dało. Nie było to niczym zaskakującym, że syn Iskry tuż po powrocie z treningu i odpoczynku, znów starał się zagadywać do innych Wojowników i Terminatorów o kodeks czy inne rzeczy, które zdążył już przerobić.
Ale czasem potrzebował odpocząć, tak bez nauki między tym. Tak właśnie było dziś, gdy po powrocie z treningu, poszedł na Ciepłe Plamy, by tam z myszą zastać w miejscu i skupić się na jedzeniu, sobie, naturze. Bo znów się zmieniła, nie do poznania. Liście, kolorowe, te czerwone szczególnie, podobały mu się jak niemal nic w tym świecie. Były... piękne. I właśnie na nie teraz się patrzył, ciesząc się chwilą ciszy i czasu dla samego siebie.

[Wróbelek ]

A Wróbelek potrzebowała towarzystwa. Tyle czasu ile spędziła w lecznicy w głównej mierze w samotności, tyle chyba nikt w tym klanie nie spędził! Dlatego korzystała z możliwości poznawania innych rzeczniaków aż do wyczerpania wszystkich swoich sił, tyle ile się dało. Nic dziwnego więc, że w dalszym ciągu spacerowała, rozglądała się, zaglądała do różnych kątów i poszukiwała chociaż chwilowego "partnera do rozmów", który nie byłby jej rodzeństwem. I tak koniec końców natrafiła na kolejnego intrygującego przedstawiciela rzecznego klanu. Podobnie jak kotka, którą wcześniej spotkała on również miał wielkie uszyska i taki...wyciągnięty pysk. Swoją drogą musiała przyznać, że ładnie wyglądał z profilu. Ta równa linia pomiędzy czołem a nosem nadawała mu bardziej poważnych rys, lecz z drugiej strony również eleganckości i uroku.
Starszy od niej kocurek spoglądał w kierunku koron drzew, przez co nieintencjonalnie Wróbelek sama zadarła łepek ku górze. Wówczas dostrzegła to, w co nieznajomy tak bardzo zatapiał swój wzrok. Liście. Barwne liście mieniące się na przeróżne barwy. Od złotego, po pomarańczowy i czerwony. Brązowy również był mocno widoczny, lecz nie był tak atrakcyjny, jak pozostałe kolory.
— Jakie...śliczne. — uleciało z jej drobnego pyszczka. Nawet nie zorientowała się, kiedy przysiadła się obok niego, ani gdy jej wąsiki zadrżały na ten widok, ani gdy zaczęła podrygiwać końcówką ogona w nieznajomym takcie. Była tak...zachwycona tym widokiem, tak zauroczona! Że zapomniała na chwilkę o świecie, o klanie oraz o nieznajomym poincie.

Zbliżająca się kotka nie symbolizowała niczego złego. Ciszę i spokój mógł mieć i w czyimś towarzystwie, jeśli tylko to szanowało jego przestrzeń i nie starało się w żaden sposób go drażnić. Chociaż, rozdrażnić Brzask było cudem - tyle ile młody miał pokładów cierpliwości, było nie do opisania.
- Nieprawdaż? Każdy z nich ma osobną historię - zamruczał zaraz, posyłając jej krótkie spojrzenie. - Po nie jednym przeszedł jakiś owad, skryły wiele ptaków w czasie deszczy, nam dawały cień... A teraz odchodzą, w najpiękniejszy możliwy sposób. I wrócą znów, by kolejną porą nas ochładzać, ochraniać i wyglądać jeszcze piękniej niż teraz. Podobają mi się te czerwone.
Dodał, znów wzrok przenosząc na liście.
- Chociaż inne również są piękne, te mają w sobie coś... specjalnego. A ty, co myślisz?

Zastrzygła niewielkim uszkiem z zaciekawieniem wsłuchując się w słowa płynące z pyska syna Migoczącej Iskry. Chyba nigdy wcześniej nie zastanawiała się nad tak prostymi rzeczami w taki sposób! A było to równie ciekawe, co sam wygląd ów liści, w które wspólnie się wpatrywali. Przekrzywiła krągły łepek, na moment łapiąc z nim kontakt wzrokowy, lecz przede wszystkim skupiła się na tym co mówił.
— To...takie ciekawe! — zaczęła być może zbyt bardzo unosząc głos w przypływie pozytywnych emocji. — Ale wydaje mi się, że niestety niewiele kotów patrzy na to w ten sposób. — przyznała z wyczuwalnym w głosie smutkiem, chowając pod puchatym futerkiem uszka. Sama...sama na przykład na to nie wpadła! I nie pomyślałaby o nich w ten sposób, gdyby nie on. Dla niej liście...to były liście, a ich historia nie była dla niej w żaden sposób istotna aż do teraz kiedy wszystko to sobie uświadomiła.
— Żółte mi się podobają, ale takie całe żółte. — przyznała. — Może dlatego, że czerwonych zdaje mi się jest mniej. Są bardziej...wyjątkowe i odróżniają się przez to od pomarańczowych i żółtych? Mają też taki mhm...intensywny kolor, o patrz! — dostrzegając spadający listek, córa Powracającego Zimna niespodziewanie poderwała się na równe łapki i wyskoczyła do przodu byle tylko go złapać. Może i nie udało jej się go chwycić w locie, bo zamiast tego z owym listkiem się minęła, ale wylądowawszy na ziemi, spadł jej na łepek przysłaniając pyszczek. Oh! Co za pech! Otrzepała się, aby znajdźka spadła na ziemię i powróciła do starszego od siebie kocurka ze zdobyczą. Listeczek, na którego tak bardzo polowała Wróbelek był charakterystyczny. Był to liść klonu, którego końce były czerwone i stopniowo przechodziły w żółć.
— Ładny, prawda?

- Zdecydowanie, niemal nikt o tym nie myśli - przyznał spokojnie. Nie było to niczym dla niego obcym, dziwnym, że niemal żaden kot w Klanie nie brał pod uwagę tak drobnych rzeczy jak on. Nie miał też nic przeciw temu; póki nie wyzywano go przez te zwracanie uwagi na piękno życia, on nie śmiał zwracać uwagi na to że inni ignorują takie rzeczy. A... nawet gdyby ktoś go wyśmiał - Brzask po prostu by odetchnął i prosił o zrozumienie, lub chociaż spokój.
Wysłuchiwał jej słów z niemałym zainteresowaniem. Żółte liście również miały w sobie to "coś". Choć nigdy nie był w stanie zrozumieć czemu każdy z liści ma inny kolor, w duchu tłumaczył to sobie ich spełnianą rolą, "stylem" życia, tym jakie były nim zaczęły obumierać... I miało to więcej sensu, było piękniejsze niż myślenie, że każdy z nich jest "po prostu" inny. Błękitne oczy przeniósł na wskazywany przez nią punkt, gdy ta go o to poprosiła. Gdy wyskoczyła przed siebie, na pysk Bladej Łapy wkradł się delikatny uśmiech, rozczulony, zdecydowanie nie prześmiewczy. Rozmowa z kimś o takich rzeczach, poza matką, była wyjątkowa. Cieszył się więc, tak po prostu i szczerze.
- Przepiękny! - zaświergotał, widząc jej zdobycz. Gdyby mógł, aż by klasnął, ale niestety - mógł jedynie poszerzyć uśmiech. - Mmm... Ten nie był zwykły. Każdy liść, mając więcej kolorów, zdaje się że za życia przeszedł więcej, musiał zmieniać to kim był... Lub może przed odejściem jeszcze zdążył coś osiągnąć, ale nie było mu pisane być wśród braci i sióstr? Wiesz, może... teraz stawał się czymś jakoby Gwiazdą wśród liści? A może... może miał właśnie dość i odszedł, bo chciał być sam?
Zamruczał, nadal wzrok skupiając na listku. Później spojrzał na nią, szukając poparcia czy zdziwienia, może własnej myśli na ten temat.

Wymruczała ciche "szkoda", chowając na uderzenie serca pyszczek w puchatą białą kryzę. Może właśnie w tym tkwił problem, że wiele kotów nie potrafiło się na chwilkę zatrzymać, pomyśleć, poobserwować otoczenie. Wyciszyć się przekierowując myśli na wytwory wyobraźni. Nie istotnym z grubsza rzeczą nadać ich własną historię dla lepszego wytłumaczenia, dlaczego coś działo się w taki, a nie inny sposób.
Reakcja nieznajomego ucieszyła w środeczku Wróbelek, bo otrzymała taką, jaką oczekiwała usłyszeć, zobaczyć. "Przepiękny". Sformułowanie to poszerzyło już i tak rosły uśmiech na jej pyszczku, a nawet dodatkowo sprawiło, że w morskich oczkach kotki pojawiły się radosne iskierki. — Oh! A może...mhm...może właśnie w tym momencie dobiegł koniec jego historii? Może był już na tyle zmęczony, że postanowił odpuścić i przejść na zasłużony odpoczynek? Ale.. wydaje mi się, że myśl o tym, iż mógł zostać Gwiazdą brzmi lepiej. — przyznała z lekkim uśmiechem. Ten liść mógł mieć dłuższą historię. Słoneczny kolor mógł zwiastować, że w przeszłości ochraniał różne istotki w tym rzeczniaków przed licznymi świetlistymi promieniami w prażące dni, a czerwony... — Wiesz...tak sobie myślę. Gdyby kolor był zdeterminowany przez historię. Może ta żółć, która jest na tym listku, może pojawiła się na nim dlatego, że przez wiele księżycy ochraniał obóz, ptaki, robaczki przed słonecznymi promieniami? Dlatego właśnie ma taki jasny kolor, a czerwień... — tu zaczęła się głowić, może też nie wprost liczyła, że zajeczouchy sam podsunie swój pomysł. Dla słonecznego żółtego miała wytłumaczenie, lecz cóż mógł symbolizować czerwony? Lub inny kolor - pomarańcz, brąz?
Podobała jej się ta rozmowa. Mimo iż ledwie się zaczęła, to z przyjemnością brała w niej udział była...inna, ciekawsza, pobudzająca jej wyobraźnię - czyli coś, co naprawdę lubiła robić. W przeciwieństwie do tych wszystkich rozmów, które kiedykolwiek przeprowadziła z rodzeństwem. I nie mam tu na myśli, iż żadna rozmowa, która miała miejsce czy to z Powracającym Zimnem, czy którymś z braci, czy siostrą nie była interesująca. Nie, zupełnie nie tak. Po prostu nie dorównywała tej. A to sprawiło, że jeszcze bardziej chciała poznać tajemniczego rzeczniaka, o którego imię...wypadałoby w końcu zapytać. — Wiem, że teraz zbocze z tematu, ale...nie zapytałam cię jeszcze o imię! Jak się nazywasz?

- Obie wersje są bardzo... bardzo dobre, wiesz? Twoja jest równie interesująca i przyjemna - przytaknął jej głową. Niechaj myśli! Myśli i się dzieli tym, co przychodzi jej do głowy, bo na tym polega interpretacja, podziwianie świata. Bez tego nie było opcji, aby ktoś mógł w pełni się cieszyć podziwianiem natury... lub chociaż zabawą. Bo co to za przyjemność jedynie słuchać, jak jakiś kot coś mówi?
- Wytrwałość, lojalność... Moc, siła? By bronić wszystkiego, każdego, by odstraszać każde niepowodzenie czy zło, jakie może spaść na koty - gdybał, łapę aż przysuwając do brody na moment. - Czerwień mogła wiązać się z żółcią, a po prostu sprawiać, że taki liść przeszedł... więcej, miał większy trud w osiągnięciu czegoś, niż jak pozostałe. Powiedzmy, że ten schronił nasz Klan przed wieloma burzami, odstraszając pioruny.
Co rzecz jasna, było mało prawdopodobne, ale nie musiało takie być. Na tym polegała cała magia, mogli jedynie się domyślać i znajdować siłę w rzeczach wokół nich, brać z nich przykład i też wytrwale działać, by być jak najlepszymi. Z zamysłów wyrwało go pytanie. Ach tak, imię...
- Blada Łapa, niegdyś Brzask - zamruczał, pochylając jej delikatnie łeb - nie tak nisko, jak robił to przed starszymi, o randze wyższej, ale i tak to zrobił. Z kultury, z grzeczności. - Z kim ja mam przyjemność?

Uśmiechnęła się nieśmiało, a jej niewielki pyszczek opuściło krótkie "dziękuje". Poczuła, że ciepło rozlewa jej się po żołądku, że jej pomysłowość, wyobraźnia zostały docenione, gdy próbowała stworzyć wytłumaczenie, dlaczego ów listek znajdował się teraz w jej łapkach, zamiast tam, wśród innych liści na górze w koronie drzewa.
— O! Jak dzielny wojownik broniący klan przed niebezpieczeństwem! — drgnąwszy ciemną końcówką ogona, odpowiedziała synowi Migoczącej Iskry. To...było ciekawe wytłumaczenie. Nawet jeżeli niewiele było w nim prawdy i niemożliwe było, aby jeden liść mógł odstraszyć pioruny, to i tak podobała jej się ta próba objaśnienia czerwieni. Była intrygująca tak jak skojarzenie z ową barwą. — A właściwie...dlaczego czerwień kojarzy ci się z lojalnością? — zapytała, bo było to równie ciekawe.
— Blada Łapa... — powtórzyła cicho, pod ciemnym noskiem na moment również przekierowując morskie oczęta na pociemniałe łapki terminatora. — Miło mi cię poznać! Ja nazywam się Wróbelek. — odpowiedziała z dumą w swoim piskliwym głosiku, lekko pusząc futerko na kryzie. Ale wtedy też coś naszło jej na myśl. Ostatnio spotkała Połyskującą Łapę, której lico od boku wyglądało niemalże, że identycznie co terminatora! — ...ostatnio spotkałam Połyskującą Łapę. Wyglądała podobnie do ciebie! Jesteście może rodziną?

- Widziałaś kiedyś krew? - straszne pytanie, oby nie. A jeśli już, to tylko taką piszczków, niebędącą aż tak okrutną, jak ta cieknąca z kotów. Tej... Brzask jeszcze nie widział. - Jest czerwona. Kot, który mógłby się wykrwawić dla innego, dla ratunku jest lojalny. Nie można jednak tego mylić z innymi rozlewami krwi, wszak honorowy wojownik nie potrzebuje zabijać.
Przytoczył myśl, przymykając delikatnie ślepia. Lojalny wojownik oddałby życie za kocię, za przyjaciela w Klanie, za każdego, kto potrzebowałby pomocy. To naturalne, jego zdaniem. On chciał bronić każdemu, z każdym rozmawiać, być jego przyjacielem, pomagać. A krew, jak okropna nie była, tak dawała mu poczucie tej lojalności, jej absolutnego ostatecznego świadectwa. Oby nigdy nie musiał go widzieć na własne oczy.
- Wróbelek to bardzo ładne imię - przyznał po uderzeniu serca. - Wolne, delikatne... Moje imię, zgodnie z obietnicą Krzywej Gwiazdy, zmierza w kierunku Ducha.
I oby tak pozostało... Bo mu na tym zależało, bardziej niż na czymkolwiek innym w życiu. To jest, prawie! Wszak zdobywanie wiedzy, wbrew wszystkiemu, było nadal bardzo dla niego ważne, być może nawet na równi z tym śmiesznym imieniem, jakie sobie wybrał.
- Oczywiście, najbliższą! To moja siostra, najlepsza ze wszystkich - wręcz lepszej nie mógłbym sobie wyobrazić. Jest silna, zdolna... uwielbiam ją - jak i resztę rodzeństwa, ale ta? Miała zdecydowanie jak najwięcej plusów u niego od kocięcych księżyców.

Przekrzywiła lekko głowę, unosząc nieznacznie jedną z brwi. Czy widziała, um krew? Dziwne pytanie padło ze strony terminatora i w pierwszej chwili, zaskoczona, że coś takiego przyszło mu do głowy - zaprzeczyła. Jednakże po chwili namysłu, doszła do wniosku, że wymagało to większego doprecyzowania z jego strony, więc musiała dopowiedzieć. — Znaczy...chodzi o taką jak ze zwierzyny na stosie? — zapytała, końcem ogona wskazując wspomniany stos.
— Oh. Teraz, teraz już rozumiem! Dzięki! — chyba nie potrzebowała drążyć tegoż tematu w dalszym ciągu, bowiem wszystko wydawało się jasne i logiczne! Ale ciekawości Wróbelek nie można było odmówić. I gdy tylko udało jej się wyhaczy coś co można by było rozwinąć; lubiła o to dopytać. Dlatego też strzygąc uchem i przekierowując morskie w kształcie migdałów oczęta na syna Migoczącej Iskry, zapytała. — ...inne rozlewy krwi?
— Czyli...jako wojownik będziesz nazywał się Blady Duch? Jeżeli mogę zapytać...dlaczego akurat Duch? — zdziwiona spojrzała wprost w jego niebieskie patrzałki. Pierwszy raz się spotkała z takim, mhm imieniem? Pomysłem na miano? Zazwyczaj z tego, co wiedziała kocięce miano wykorzystywane było zamiast członu "Łapa" jeżeli na ceremonii na terminatora zostawało się czymś innym. Dlatego spodziewała się bardziej...Bladego Brzasku. A tu taka nowość! I dosyć nietypowy człon!
— O, a jest was, wiesz...więcej? Masz więcej rodzeństwa? — bo ona posiadała, aczkolwiek niezbyt mądre i nawet nie było czym się przed nowym kolegą chwalić. Bo kim. Ptakiem, który zdawał się, że posiadał pszczoły zamiast mózgu? Albo wręcz nie posiadał niczego w tym pustym łbie? Już ona usłyszała co ostatnio wyrabiała i pewnie nie jeden rzeczniak również. Tyle wstydu dla rodziny!

Powstrzymała go idealnie w moment przed tłumaczeniami, niemniej pozostało jedno pytanie. On skinął łbem.
- Jest to zakazane kodeksem, aczkolwiek - sugeruję - kiedyś musiało dojść do morderstwa. Inaczej nikt by nie zabraniał tego tak oficjalnie, bowiem nikt nie budzi się chyba z myślą, że ma dziś ochotę kogoś zabić - miał taką nadzieję. Brzask był kotem nader pokojowym, brzydził się wręcz wszystkich aktów agresji... Chociaż nie, większości. Walka, honorowa i taka, która miałaby pomagać, nie była aż tak okropna. Ale zabijanie dla przyjemności, satysfakcji? Okrutne, ohydne, znienawidzone przez pointa.
- Możliwe, a może będę mieć jakieś inne imię. Nie obchodzi mnie, tak szczerze, jakie będzie w pełni... chcę być Duchem - i tu padło pytanie, jak na rozkaz! - Bowiem to piękne imię. Tajemnicze, pełne niepewności. Duch to zwiastun dobra, niekończącego się życia, czegoś co będzie trwało po kres kresów. Może być dobry i przynosić nadzieję, zawsze pojawia się znikąd, jest bytem którym sam chciałbym być.
O złej stronie nie chciał myśleć. Owszem, koty mogły się bać duchów... ale on nie miał zamiaru straszyć. Chciał działać na rzecz dobra innych, robić wszystko by było jak najlepiej, niczym prawdziwy Gwiezdny posłannik, duch na ziemi.
- Mam Księżyc i Światełko. Niestety, od czasu treningu nie spędzamy ze sobą zbyt wiele czasu, aczkolwiek ilekroć mamy szansę, rozmawiamy ze sobą w legowiskach czy podczas zgromadzeń Klanowych... ach, a co z tobą, Wróbelku? Myślałaś nad swoim imieniem? I jak tam z twoją rodziną?

— Racja. — przyznała dość neutralnym, być może bardziej skłaniającym się ku zamyśleniu, głosem. Kodeks. Pamiętała, że Powracające Zimno jej o nim wspominała, aczkolwiek nie za dużo, twierdząc, że "o kodeksie wojownika będzie uczyć się na treningu". Wtenczas nie była z tego zadowolona i łaknęła, aby matula podzieliła się z nią większą ilością punktów, ale chociaż kilka tych najprostszych już mniej więcej znała. W każdym razie Blada Łapa miał rację. Być może jak sam sugerował, kiedyś doszło do morderstwa, może nawet kilku? W zamian, żeby ograniczyć tak nierozsądne i nienormalne występki współklanowiczów wymyślono punkt kodeksu, który domyślała się, że wypowiedziany został w poprzedniej wypowiedzi pointa.
— by-tem? — zapytała naprzód niepewnie. Słowo, choć wydawać by się mogło Bladej Łapie proste, dla Wróbelek okazało się stanowić przeszkodę. Nie spotkawszy się z nim wcześniej wywołało w koteczce konsternacje, przez co na moment jej niewielkie uszka przykleiły się do czaszki. — W każdym razie...to bardzo ciekawe co mówisz! I nawet jeżeli Krzywa Gwiazda nie spełni twojej prośby to...jeżeli będziesz chciał będę mogła zwracać się do ciebie Duch. — dodała po dłuższej chwili, a na jej krągłej mordce pojawił się delikatny uśmiech. Czy przekazała swą myśl tak jak chciała? I czy brzmiała ona tak dobrze jak w jej głowie? Nie była do końca przekonana, lecz słów już cofnąć nie mogła. Co prawda ledwo poznała Bladą Łapę, ale jeżeli tak miał się poczuć lepiej, to dlaczego miałaby tego nie zrobić?
Księżyc i Światełko. Czuła, że powinna zapamiętać oba imiona, z tym że terminator podał jej już ich nieaktualne wersje. W końcu on i jego rodzeństwo byli terminatorami, więc brakowało w nich dodatkowego członu Łapa. Ewentualnie i na tym postanowiła bazować; podał jej miana w skróconej wersji, co by oznaczało, że gdzieś po obozie bądź terenach tułali się Księżycowa i Świetlista (?) Łapa. Na pewno kiedyś będzie miała okazje z nimi porozmawiać. Liczyła i właściwie chciała ich poznać! Na wspomnienie o wspólnie spędzanym czasie przytaknęła i jednocześnie zmieszała się, kiedy otrzymała w swoje łapki pałeczkę. O imieniu mogła się rozprawiać, zresztą zaraz zamierzała to zrobić, jednak o rodzeństwie...niekoniecznie chciała mówić. Dlatego majtnęła ogonem, wibryski jej się poruszyły, a ona po chwili odciągnięcia wzroku od ładnego lica Bladej Łapy odpowiedziała.
— Czy myślałam...owszem. Lecznica i wiele księżycy spędzonych w łapach choroby dały mi sporo czasu do rozmyślania. — zaczęła starając się układać słowa najlepiej jak potrafiła, gdyż chciała też brzmieć mądrze skoro dostała zielone światełko na dłuższą wypowiedź. — ...myślałam, żeby zostać Wróblim...czymś, Piórem, Lotem, ale mam wrażenie, że wtedy starci swój urok. Zdecydowanie bardziej wolę wersje Wróbelka niż Wróbla, dlatego rozważałam również opcję, gdzie Wróbelek będzie na drugim miejscu, kiedy otrzymam wojownicze miano. I to mi pasuje bardziej. Na przykład lubię Skaczącego Wróbelka. Ma coś w sobie co...mi się podoba. — odpowiedziała zatrzymując się na chwilkę by pomyśleć. Co konkretnie chciała, aby terminator wiedział? Może powinna przestrzec go przed nieznośną Ptak? I jej idiotycznym zachowaniem? — Co do rodziny...chyba nie mam zbytnio nad czym się rozwodzić. Mam...niewielki kontakt z rodzeństwem, ale może nawet to i lepiej, tak szczerze. Ptak ma pszczoły zamiast mózgu, Liść zdaje się głównie z nią zadawać, a od Szprotki i Przypływu choroba mnie oddaliła. — wytłumaczyła. Czy było jej źle przez taki obrót spraw? Po części...z pewnością. Mogła zapierać się czterema kończynami, ale prawda była taka, że czuła ukłucie żalu, zazdrości, gdy jej rodzeństwo mogło poznawać innych członków klanu, bawić się, brać udział w ceremoniach; a ona wówczas tkwiła nosem w mchu. Było jej smutno. To fakt, ale w pewnym momencie to nieprzyjemne uczucie znikło, a ona pogodziła się, że pod tym względem będzie od nich odstawać przez dłuższy czas (i jak coraz mocniej się przekonywała, nie tylko pod tym). W końcu stało się to dla niej obojętne jak wygląda jej relacja z resztą i póki co nie przeszkadzało jej to jakoś szczególnie. Zwłaszcza, że korzystając z możliwości wyjścia wśród innych, zamierzała głównie skupić się na odnowieniu relacji z Przypływem, Szprotką i ewentualnie Liściem. Ptak wolała nie tykać dopóki nie będzie to konieczne.

- Byłoby mi niezwykle miło - przyznał zgodnie z prawdą. Nie zapowiadało się, aby Brzask miał dostać inne imię - nikt mu nawet nie sugerował, że tak mogłoby być. Niemniej, gdyby taki okropny los go spotkał, dobrze było mieć chociaż jednego kota, który będzie szanował jego prośbę i będzie zwracał się tak, jak tego by chciał.
- Skaczący Wróbelek brzmi cudownie! Sama to wymyśliłaś, tak? Być może kiedyś będziesz mogła podpowiadać samej Gwieździe co do imion! - ciepły uśmiech zawitał na jego pysk. Nie łgał, było to ładne imię! I jeśli by Krzywa Gwiazda potrzebował pomocy do imion, Brzask - może niesłusznie - ale był pewien, że ta mogłaby mu coś podpowiedzieć. O ile to nie było oczywiście jednorazowe wymyślenie czegoś, a później już nie miałaby pomysłów. - Ja natomiast pomyślałem o Świergoczącym Wróbelku... Ale twoja opcja brzmi o wiele przyjemniej.
Później jednak opuścił uszy. To nie brzmiało ani odrobinę przyjemnie. Nie rozmawiała z nikim z nich? Cmoknął cicho pod nosem.
- Wiesz, Wróbelku... Czasem potrzebnym są takie ciemne czasy, aby po nich mogły pojawić się te jaśniejsze lepsze. Ty jesteś w tych mrocznych, jeśli chodzi o sprawy rodzinne, ale wróżę ci świetlistą przyszłość. Jeszcze się dogadacie! A jeśli nie... Zawsze służę jako kot do rozmowy.

Jej delikatny uśmiech poszerzył się, przybierając cieplejsze nuty. Syn Migoczącej Iskry przystanął na jej propozycję i sam fakt tego, że rozważył jej myśl, w środeczku ją uradował.
— Kiedyś, znaczy się któregoś dnia, gdy poczułam się wystarczająco dobrze, by rozejrzeć się po lecznicy i podejść bliżej wejścia...pamiętam, że też było dosyć wcześnie, albo przynajmniej nie było zbyt dużego ruchu w obozie. Wtedy właśnie przyleciał mały ptaszek, który zaczął dreptać w miejscu i tak podskakiwać. Wtedy właśnie pomyślałam, że mogłabym to wykorzystać do swojego imienia. — dopowiedziała. Mimo że minął może zaledwie dzień lub dwa odkąd zmieniła legowisko, to Wróbelek niechętnie wracała wspomnieniami do tych gorszych dni, gdy kocięcy kaszel pochłaniał resztki jej chęci do życia. Lecz przez to, że ponad połowę jej dotychczasowego jestestwa spędziła w towarzystwie pstrokatej (naburmuszonej) medyczki oraz na odwiedzinach matuli w Zielonych Krzewach, niezbyt miała co innego opowiadać niżeli lepsze momenty z ciemnego okresu. A to wspomnienie było akurat jednym z lepszych, przez właśnie sam ten fakt, iż dzięki niemu nabyła pomysł na swoje miano w przyszłości. — Może! Ale chyba nie zdarzy się to prędzej, niż kiedy zostanę zastępcą. Wydaje mi się, że takie sprawy to właśnie między sobą omawiają. — dodała. Z pewnością było jeszcze wiele innych ważniejszych zadań, spraw, które między sobą omawiali. Aczkolwiek nie zdziwiłaby się, gdyby przywódca dopytywał się swojego zastępcy co uważa na przykład odnośnie takiego imienia i czy inne nie byłoby w tym przypadku lepsze, bardziej...pasujące do kota. Mimo tego było jej miło i może nawet lekko córa Powracającego Zimna zawstydziła się na ten, mhm komplement? Chyba tak mogła to określić. — Świergoczący Wróbelek też brzmi bardzo ładnie! Równie jak Śpiewający albo Ćwierkający...właściwie to jest wiele ładny opcji. Ważne by miało sens. — podkreśliła. Jednocześnie nie chciała dostać czegoś prostego, bowiem Wróbelek chciała się wyróżniać, lubiła się wyróżniać! Więc chciała otrzymać coś co by jej na to pozwoliło. Coś, co nie będzie "Futrem". Coś nietuzinkowego! I żeby miało sens. To również miało dla niej znaczenie.
— To miłe z twojej strony, Blada Łapo. Dziękuje. — uśmiechnęła się półgębkiem, a ciepło rozlało się po jej drobnym ciałku. Czy mogła wiec uznać, że znalazła kolegę? Byłaby niezwykle szczęśliwa mogąc pochwalić się rodzicielce nową znajomością, lecz chyba na razie było zbyt prędko do określenia stopnia ich znajomości. Zdecydowanie zbyt prędko. — Zapewne masz rację. Zamierzam z nimi porozmawiać, ale...może nie z wszystkimi.

Droga obserwacji była tą najlepszą - to wiedział nie od dziś. Inspirowała, dodawała sił, oczyszczała umysł - a teraz miał tego żywy przykład. Kotka oświadczając mu, że imię wymyśliła poprzez patrzenie na skaczącego ptaszka, dała mu wprost do zrozumienia, że być może to co robił całe życie naprawdę nie jest złe i powinien to rozwijać nadal, gdyż - kto wie - będzie może kiedyś mógł dzielić się tym co widział, co pomyślał? Może w ten sposób będzie w przyszłości oczyszczać swój i innych umysł?...
- Och, Krzywa Gwiazda jest wspaniały. Jeśli tylko z nim porozmawiasz i poprosisz go o uwzględnienie twojego pomysłu, jestem niemal pewien że chociaż w pewnym stopniu by się do niego dostosował! - bo raczej by tak było. Przywódca był wyjątkowo miłym, przyjaznym kotem, nie wiedział nawet co musiałby zrobić, żeby nagle Krzywy się względem niego - kogokolwiek w Klanie - zmienił.
- Oczywiście, nie musisz rozmawiać z każdym! W końcu nie na tym to polega. Kot, który cię drażni czy jakoś z nim się nie umiesz dogadać... jeśli cię to męczy, jest on nie warty twojego zachodu. Czasem po prostu lepiej odpuścić, jeśli ty sama czujesz się przy kimś takim niekomfortowo.

— Przy okazji swojej ceremonii...zapewne do niego podejdę. — odmruknęła. Czy Krzywa Gwiazda faktycznie był taki wspaniały jak mówił point? Przekona się o tym na własnej ceremonii. Nie miała bowiem wielkiej styczności z przywódcą, mimo iż oczywiście wiedziała jak wygląda i jak ma na imię. Podobnie jak zastępcę również kojarzyła, lecz nie miała okazji jeszcze zamienić z nim słowa. Jeszcze, bo to także planowała zmienić tylko nie była pewna kiedy. Mknącym Nurt zdawał się być zajęty swoimi obowiązkami, a ona, mimo iż lubiła zwracać na siebie uwagę...to niekoniecznie chciała przerywać zajęcia tak wysoko postawionemu kotu.
— To, czy czuje się w towarzystwie jednej siostry niekomfortowo...tego nie wiem. Wiem, jednak że swoim zachowaniem i czynami zraziła mnie do tego stopnia, że nie chcę utrzymywać z nią kontaktu. — "najchętniej to w ogóle nie traktowałabym ją jak siostrę, a obcego pod względem więzów krwi kota" chciała dodać, wyrzucić z siebie wykrzywiając przy tym mordkę w grymasie. Lecz ostatecznie ani słowa nie padły, ani tym bardziej jej urocze lico nie przybrało odmiennego wyrazu. Zamiast tego westchnęła cicho i przygarbiła się na kilka uderzeń serca.

Nawet jeśli chciał nadal rozmawiać o kwestii imion i przy okazji przyrody, która ich inspirowała, kolejne jej słowa zdawały się być nieco istotniejsze. Dusza artystyczna mogła na moment odejść na bok, bowiem to brzmiało nieco dziwnie. Jak często on nie dogadywał się z rodzeństwem przez jakiś czas (moment gdzie myślał, że Księżyc go nie lubi, chociażby!), końcowo zawsze się godził z nimi. W przeciwieństwie do niego jednak, Wróbelek nie brzmiała jakby była bardzo wrażliwa jak on, tylko...coś się stało.
- Nie chcę być nazbyt wścibski... ale jeśli tylko byś chciała, możesz opowiedzieć co się między wami stało, Wróbelku.