Niezadowolony z dalszego niepowodzenia kontynuował wędrówkę pod wiatr. Węszył, obserwował okolicę i nasłuchiwał w poszukiwaniu zwierzyny, zastanawiając się jednocześnie, czy błędem nie było przeniesienie swej koncentracji na medykamenty. Czyżby cały las opustoszał pomimo faktu, że zachowywał należytą ostrożność i ciszę?

Znalezisko było doprawdy interesujące - ukrył je z zamiarem późniejszego powrotu w celu jego odnalezienia. Niewątpliwie będzie stanowić miłą pamiątkę po zniknięciu z klanu Kruczego i Wroniego Cienia.
Kontynuował swe poszukiwania. Poruszał się pod wiatr, zachowywał ciszę, uważnie węszył, nasłuchiwał i rozglądał się. Wątpił, by las opustoszał na tyle, by nie mógł znaleźć w nim niczego interesującego.

Kontynuował zatem swoje poszukiwania - zachowując ciszę poruszał się pod wiatr, nasłuchiwał, węszył i obserwował okolicę. Żywił nadzieję że tym razem przeznaczenie okaże się bardziej sprzyjające, pora nagich drzew jednakże zdecydowanie wpływała negatywnie na możliwości losu.

Rad był z nastania pomyślności losu który ostatnimi czasy nie zdawał się mu sprzyjać. Ugiął łapy rozpoczynając skradanie się do potencjalnej ofiary. Poruszał się pod wiatr uważając by nie nastąpić na mogące wywołać hałas elementy podłoża. Głowę i ogon utrzymywał na tym samym poziomie co resztę kręgosłupa. Ze względu na rodzaj zwierzyny z jakim przychodziło mu się zmierzyć swój ciężar przeniósł na tylne łapy chcąc zminimalizować drgania ziemi.
Jeśli zdołał zbliżyć się wystarczająco blisko do wiewiórki wyskoczył w jej kierunku zamierzając pazurami przyszpilić ją do ziemi i zadusić poprzez ujęcie gardła zwierzęcia w swój pysk.

Podziękował gwiezdnym za tę i poprzednie zdobycze by następnie zadecydować o zakończeniu polowania. Zgromadził wszystkie ofiary, które dotychczas upolował by następnie oddalić się z nimi w kierunku obozu.

Był sfrustrowany. Bociania Łapa - dokładnie tak, jak podejrzewał - nie stawiał się na treningach on sam musiał jednakże oczekiwać jeszcze wiele księżyców zanim ten zostanie wygnany z klanu; wiedział również, że nawet jeśli Rozżarzona Gwiazda ostatecznie wywiąże się ze swej obietnicy wygnanie nie będzie przebiegać według jego własnego planu.
Irytacja sprawiła że opuścił obóz Klanu Gromu by następnie udać się na polowanie. Niespiesznym krokiem poruszał się pod wiatr uważnie obserwując okolicę. Żywił nadzieję na znalezienie nie zwierzyny lecz samotnika na którym mógłby wyżyć swą frustrację.
Jeszcze bardziej rad byłby gdyby możliwym okazało się znalezienie Bocianiej Łapy poza obozem.

Tym razem jego poszukiwania okazały się być bardziej owocne niż ostatnim razem. Podejrzewał że ćwiczący tropienie samotnik będzie zapewne łatwym celem - zdawał sie być wyjątkowo młody.
- Znajdujesz się na terenach Klanu Gromu. Opuść je i nigdy nie wracaj, w przeciwnym razie bowiem będę zmuszony cię przegonić - rzekł. Gdyby tylko kocur był o kilka księżyców młodszy mógłby uczynić go swoim adoptowanym synem. Nie byłby tym samym czym byłaby krew z jego krwi a jednak zielonookiego frustrował fakt, że ze względu na brak kociąt plany jego i Jeżynowego Ciernia legły w gruzach. Ból sprawiał mu również fakt że ten zdawał się być podobny do niego samego - mógłby w istocie stanowić potomka jego, jego brata lub, co gorsza - Kruka.

Widząc biegnącego w kierunku granicy kocura - kocura znacznie szybszego od niego samego - zdecydował się pozwolić mu opuścić ziemie gromu w spokoju. Pomimo zachowania kamiennego wyrazu pyska targał nim ból podobny do tego którego doświadczył gdy jego ojciec zrezygnował ze stanowiska przywódcy. Zdawało się, że im dłużej od śmierci Jeżynowego Ciernia powstrzymuje swoje emocje tym bardziej próbują one przejąć kontrolę nad nim samym.
Postanowił ostrożnie podążyć w kierunku w którym uciekł młodociany samotnik by upewnić się że nie ma ich więcej. Rad byłby gdyby faktycznie tak się okazało... i gdyby nie wywołaliby w nim oni podobnych emocji.

Zdecydowanie wolałby spotkać samotnika ostatecznie jednak nie mógł zignorować potencjalnego posiłku. Pora Nagich Drzew z pewnością zemściłaby się na klanie już wkrótce gdyby nie wykorzystał zesłanych przez Gwiezdnych - być może przez samą Jeżynowy Cierń - szansy.
Na ugiętych łapach poruszał się pod wiatr. Ogon i głowę utrzymywał na tym samym poziomie co resztę ciała i unikał nastapienia na mogący spowodować hałas element podłoża. Pamiętał również o wyciszeniu oddechu.
Jeśli zdołał się zbliżyć do potencjalnej ofiary na wystarczającą odległość wyskoczył w jej kierunku by następnie przyszpilić ją do ziemi łapami wyposażonymi w wysunięte pazury i schwycić gardło zwierzęcia w pysk by następnie w ten sposób je udusić.

Ukrył zająca wśród poszycia by następnie ponownie skierować się pod wiatr w poszukiwaniu samotników. Podejrzewał, że jeśli odkrył jednego z nich bogate w zwierzynę tereny z pewnością skuszą również innych nienależących do klanów samotników. Obserwował węszył i nasłuchiwał uważnie żywiąc nadzieję że poszukiwania te ponownie zakończą się sukcesem i że upewnić będzie mógł się że jego chwilowa słabość podczas odnalezienia młodzika była jedynie chwilowym momentem słabości. Momentem na który nie pozwoli sobie ponownie.

Czy zamierzał wdawać się w walkę z puszczykiem, ptakiem, który pozbawił oka poprzednią zastępczynię? Nie. Postanowił ominąć sowę szerokim łukiem uważnie ją przy tym obserwując. Jeśli nie został zaatakowany wyruszył dalej pod wiatr obserwując, nasłuchując i węsząc. Być może powinien faktycznie zrealizować słowa którymi podzielił się z Dziwnooką i poszukać surogatki mogącej nosić jego kocięta? Rad byłby gdyby to swego syna skradającego się do kamieni mógł obserwować. Ostrożnie podążał dalej w poszukiwaniu innych samotników skuszonych przez obfitość Gromowych terenów.