Zatem motki pajęczyny które dostarczył kotce wcześniej zostały odpowiednio wykorzystane. Naturalnie oczywistym było że w zasięgu kotki zjawi się kiedyś potrzebujący pacjent zielonooki nie spodziewał się jednakże że to on będzie tym osobnikiem. Postanowił nie proponować kotce próby wyleczenia ran przez swą osobę - zdawały się zbyt rozległe by próba ta była postępowaniem racjonalnym.
Pozwolił kotce wyczyścić swą ranę zastanawiając się jednocześnie czy nie będzie to dla niej proces niekomfortowy ze względu na jego dawne wyzwanie. Skoncentrował się na utrzymywaniu kamiennego wyrazu pyska pomimo bólu i niedogodności związanych z oczyszczaniem rany. Nie wydawał dźwięków, zęby jednakże mocno zacisnął. Walczył również z chęcią wykrzywienia pyska i zdegustowaniem związanym z zbyt bliskim jak na jego komfort kontaktem z innym kotem. Od czasu śmierci Jeżynowego Ciernia zachowywał dystans większy niż dotychczas, wcześniej zaś również nie można go było określić mianem osobnika pragnącego kontaktu fizycznego z innymi.
- Rozumiem - odparł starając się nie utrudniać kotce jej pracy. Umiejscowienie ran sprawiało że mówienie podczas ich opracowywania i opatrywania zdawało się nie być rozsądnym wyborem. Zjadł roślinę przyniesioną przez kotkę by następnie uznać że nastąpił stosowny moment na kontynuację rozmowy. - Spotkałem dwójkę samotników polujących na naszych terenach.

Kiedy wróciła z pakunkami do obozu, niezwłocznie skierowała się do lecznicy. Podziękowała krótko za pomoc Ślimaczemu Śladowi, który pozostałe medykamenty położył jej w głównej komorze. Niestety nie widziała, aby pojawiły się jakieś dodatkowe motki, co mogłoby oznaczać, że Konwaliowego Snu w dalszym ciągu nie było, ale...na tę chwilę postarała się odciągnąć nieprzyjemne krążące myśli. Miała teraz dużo ważniejsze zadanie niż zastanawianie się, dlaczego zastępca jeszcze nie powrócił. Odłożyła więc szybko medykamenty do składziku, zostawiając na później ich rozkładanie na poszczególne miejsca. Wzięła za to jeden pakunek pajęczyny, kwiat pomornika, ziarenko maku, plaster miodu oraz kilka różnych medykamentów na maść (ich nazwy zostaną potem wspomniane). Ziół do zaniesienia do komory rannych było tyle, że samemu nie dałaby rady ich na raz przynieść, więc poprosiła o pomoc Dzięciolą Łapę, którą dostrzegła. Potem zamierzała kotce dać możliwość zajęcia się jej ukąszeniem, mając jednocześnie w głowie, że aby było sprawiedliwie - kolejnym drobnym przypadkiem zajmie się Wysoki. Tak czy inaczej, podziękowała jej również i spojrzała na Grzmiące Gardło z nieprzyjemnym uściskiem w żołądku. Kocur był naprawdę w mizernym stanie i aż trudno było uwierzyć, że rany te odniósł w starciu z dużo młodszym terminatorem. To wręcz przechodziło jej pojęcie.
— Grzmiące Gardło, już jestem. Zanim zajmę się opatrywaniem twoich ran, zjedz proszę to. Zacznij od miodu, łatwiej będzie ci przełknąć resztę. — poinformowała go i nim zabrała się za oczyszczenie rany na gardle - przystąpiła do czyszczenia zadrapań na brzuchu. Ostrzegła, że nie będzie to najprzyjemniejsza czynność, ale konieczna, więc starała się być głucha na syki wojownika. Delikatnie przejeżdżała językiem po brzuchu, ściągając krew, grudki ziemi z rany i jej okolic, a kiedy uznała, że jest oczyszczona - przystąpiła do mielenia medykamentów na gładką masę. Wzięła przyniesiony języczek polny, niecierpek oraz piołun i kiedy w połączeniu ze swoją śliną uzyskała w miarę zbitą, ale łatwo rozcierająca się masę - nałożyła ją ostrożnie na ślady po pazurach. Już wcześniej dostrzegła, że były głębokie, nie tak bardzo, jak rana na gardle, jednak wciąż z pewnością przynoszące dyskomfort przy oddychaniu. Całość zabezpieczyła trzema motkami pajęczyny, ostrożnie rozkładając je na maści.
Gdy kocur zjadł przyniesione mu zioła, a więc kwiat pomornika, plaster miodu i ziarenko maku, Owcze Runo mogła zająć się rozoranym gardłem. Musiała naprawdę się wysilić, ażeby nie ukazać swojego skrzywienia na samą myśl, jak obrzydliwie to wyglądało, jak...jak głęboko sięgnęły pazury Ognistej Łapy. Widok pokrywał się z Zaćmionym Słońcem, gdy musiała wylizywać pusty oczodół. Ciary więc same przebiegały przez jej kręgosłup, gdy zlizywała starannie i ostrożnie juchę z naruszonej głęboko tkanki. Robiła to jak najdokładniej, nie chciała bowiem aby rana ta babrała się, chociaż...nie mogła wykluczyć, że tak nie będzie, a już z pewnością przyniesie jakieś konsekwencje, choć nie była jeszcze pewna jakie. Gdy ranę oczyściła i miała ogląd na szramy - przeraziła się. Jej źrenice delikatnie na uderzenie serca zwęziły się, a uszy pobiegły w tył. By zamaskować szybsze bicie serca i niepokój wzięła kolejny zestaw składający się tym razem z nagietka, języczka polnego, dwóch niecierpków i piołunu. Całość zmieliła na dużą, gładką masę, którą następnie starając się zrobić to jak najdelikatniej, rozsmarowała na szramach. Całość zabezpieczyła 5 motkami pajęczyny. — Rany są...głębokie i nie wykluczam, że rana na gardle spowoduje uszczerbek na zdrowiu. Na razie staraj się nie wysilać z mówieniem ani podnoszeniem zbytnio głowy, aby...aby nie naruszyć opatrunków. Ziarenko maku powinno załagodzić ból. — wyjaśniła i nie pozostało im nic więcej jak...czekać. Czekać co dalej wyniknie, czy rany kocura będą się leczyć, czy nie będą chciały. Nie chciała nawet myśleć o najgorszym wypadku, ale...musiała brać go też pod uwagę. Niestety. Obrażenia, jakich doznał, były tak ogromne, że to cud, że o własnych siłach mógł tu dotrzeć. Z pomocą, oczywiście, ale nie jak Zaćmione Słońce, którą omdlałą transportowała wraz z Tęczową Chmurą. Posłała mu jeszcze słaby uśmiech i wzięła resztę pajęczyny, aby zająć się składzikiem i pozwolić Dzięciolej Łapie na wspomożenie jej z ukąszeniem pszczoły.


⬥ rana 2 stopnia: poważne zadrapanie na brzuchu
⬥ rana 4 stopnia: głęboka rana na gardle z uszkodzeniem jednostronnym nerwów krtaniowych, zatamowana

Jeżeli sądził, że ból po pazurach był koszmarny, to oczyszczanie rany... to dopiero był koszmar! Jego serce wręcz przyśpieszało, gdy medyczka dotykała wrażliwych tkanek, a szum w uszach się nasilał. Zjadł wszystko co mu dała, lecz z wielkim trudem. Samo przełykanie było niczym na nowo wybuchający pożar, który trawił mu gardło ze zdwojoną siłą.
Jego ciało dygotało mimowolnie, kiedy kończyła. Widać było po nim, że w tamtej chwili nie myślał. Wpatrywał się w jeden punkt ze zbolałą miną, czekając aż... co? Umrze? Zniknie? Rozpłynie się? Nie wierzył w końcu w życie po śmierci. Dlatego sama świadomość takiego końca napawała go przerażeniem, zwłaszcza, że śmierć dmuchała mu wręcz w kark.
Dopiero po dłuższym czasie usnął, pozwalając ciału rozpocząć etap regeneracji uszkodzeń.

Odłożył upolowane stado szczurów na stos zwierzyny by następnie niespiesznym krokiem udać się do klanowej lecznicy.
- Owcze Runo? - głos kocura, cichy, choć dobitny, rozniósł się po okolicznych pomieszczeniach. Nie odnalazł pajęczyny i powracał rannym jego zwycięstwo posiadało gorzki posmak.

⬥ zakażona rana 1 stopnia: lekkie ugryzienie na śródstopiu prawej tylnej łapie
⬥ zakażona rana 1 stopnia: lekkie ugryzienie na lewym nadgarstku
⬥ zakażona rana 1 stopnia: lekkie ugryzienie na palcu prawej łapy
⬥ zakażona rana 1 stopnia: lekkie ugryzienie na palcu lewej tylnej łapy

- Wybacz, że nie odnalazłem pajęczyny - rzekł jedynie poddając się procedurom medyczki. Pomimo jego usilnych starań zdawało się, że las całkowicie pozbawiony został bezcennej przędzy.
Udał się w kierunku komory rannych. Poruszał się ostrożnie, uważając by nie uszkodzić żadnego z opatrunków.

Gwiazdka wciąż czuła się obrzydliwie zestresowana. Co prawda jej mentor jeszcze żył, ale wyglądał paskudnie - Owcze Runo robiła, co w jej mocy, ale… nie wyglądało to dobrze, zwyczajnie. Wiedziała, że to Ognista Łapa zadał tą ranę, i była na niego okropnie zła, ale przede wszystkim… obwiniała siebie i jeszcze gorzej obwiniać się będzie, jeśli Grzmiące Gardło z tego nie wyjdzie.
Bo ma głupią, ograniczającą sprawność bliznę, bo nie mogła doskoczyć i nic zrobić rudemu kocurowi, bo zwyczajnie była za słaba. Bo nie zdołali opanować na treningu walki do poziomu, który byłby wtedy przydatny, bo Gwiazdka trenowała za mało i za słabo, bo przecież zawsze mogła więcej.
A co najgorsze - gdy wróciły, Konwaliowego Snu nie było w obozie, zaś przywódca sam odpoczywał w chorobie i Owcze Runo poleciła jej zdanie raportu zastępcy, by nie zarazić się od lidera. Ale… no właśnie, ponownie, Konwalii nie było, choć miał być, i to z pajęczyną. Biała koczowała więc w lęku przy lecznicy, co chwila wyglądając, czy ten nie wraca do obozu, i głupio martwiąc się, czy… czy nie dopadł go Ognista Łapa, tak, jak Grzmiące Gardło.
Aż w końcu czarne futro pojawiło się na horyzoncie, żywe, ale… poharatane. Jej pierwszą myślą było, że jej obawy się spełniły, ale szybko zauważyła, że wielkość ran nie wygląda na te kocie. Dała szylkretowej medyczce opatrzeć kocura, gdy sama czekała z boku, a gdy to zostało skończone, podskoczyła prędko do Konwaliowego Snu.
— J-ja… opowiem ci co się wydarzyło z Ognistą Łapą. Ale. Um. Jestniedobrze — ostrzegła na samym początku i przeklęła samą siebie za to, jak głupio brzmiała, mówiąc szybko i jąkając się. Zazwyczaj tak nie było, ale… była w złym stanie psychicznym, a do tego miała rozmawiać z kimś, kto mógłby zadecydować o jej losach w Klanie Gromu jednym kiwnięciem paluszka. W przeciwieństwie do przywódcy, Konwaliowy Sen wzbudzał bardzo wiele strachu i autorytetu. Przełknęła ślinę.
— My. Poszliśmy za nim, i go znaleźliśmy, i Grzmiące Gardło wymyśli-wymyślił że weźmiemy go z zaskoczenia, że Ła-Ukwiecona Łapa go zagada, a my na niego skoczymy tak bez pazurów i powiemy, że mamy go wziąć do obozu, no bo Grzmiące Gardło nie chciał, żeby się nas przestraszył i nam uciekł, czy coś, n-no i Ognista Łapa się zdenerwował, stwierdził, ze chcemy go zabić, chociaż nikt z nas nie atakował go z pazurami, n-no i w końcu on wyciągnął pazury pierwszy i najpierw zranił Grzmiące Gardło w brzuch, a-a potem… a potem zrobił mu tą… ranę na szyi… — przełknęła, znów, gulę, jaka wytworzyła się w jej gardle. — I wtedy uciekł. I powiedział, że odchodzi z Klanu Gromu. I-i wiem, że mieliśmy go przyprowadzić, a-ale Grzmiące Gardło krwawił i- i Ukwiecona Łapa poszła po Owcze Runo i wzięłyśmy go do obozu, więc nie próbowałam pogoni… przepraszam — ostatnie słowa wypowiedziała cicho i z zamkniętymi ciasno oczami, jak gdyby miała za to niepowodzenie dostać uderzenie w twarz. Wyglądała żałośnie.

- Rad jestem że zjawiłaś się w tym celu. Zamieniam się w słuch - odparł zgodnie z prawdą kierując wzrok na oblicze terminatorki po tym, jak ułożył się wygodnie w przeznaczonym dla rannych legowisku. Z zacienionego miejsca miał wyraźny widok zarówno na Grzmiące Gardło jak i wejście do komory.
- Słusznie, że jej nie próbowałaś - odparł zgodnie z prawdą. - Chciałbym, byś spokojnie powtórzyła swą historię z zachowaniem wszystkich szczegółów. Jak najdokładniej powtórz wypowiedzi poszczególnych uczestników zdarzenia.

Jego słowa o tym, że postąpiła słusznie nieco ją uspokoiły. Nie zrobiła nic źle? Zwolniła oddech. Nadal była zestresowana i źle podekscytowana, ale gdy wiedziała, że zastępca uważał jej poczynania za słuszne, było nieco lepiej. Tylko… teraz miała to dokładnie i spokojnie powtórzyć. Spokojnie. Z tym mógł być problem. Gwiazdka w sumie bardzo dobrze pamiętała większość wypowiedzianych słów - ale nie wiedziała, czy mogła wyjaśnić coś spokojnie, coś w sposób poukładany, bez niekończących się zmian tematu czy dodatków z jej strony, lub bez zacinania. Wzięła głęboki wdech.
— Najpierw opuściliśmy obóz we trójkę, ja, Ukwiecona Łapa i Grzmiące Gardło. Grzmiące Gardło wyjaśnił nam, że musimy go złapać, bo najemy się wstydu w obozie. Nakazał Ukwieconej Łapie wyjść do niego i go zagadać, odwrócić jego uwagę… żeby wzięła go na litość, żeby wrócił, czy coś. A my mieliśmy w tym czasie obejść go od tyłu i zaatakować. Mieliśmy się na niego rzucić, żeby po prostu zwalić go z łap, a gdyby się wyrywał, to miałam go trzymać — przypomniała sobie wydarzenia z wcześniejszej pory tego dnia.
— Tak zrobiliśmy, i się udało. Ukwiecona Łapa do niego zagadała, on powiedział, że potrzebował chwili dla siebie, i spytał, czy jest tu sama, i ona się go spytała, dlaczego tak zareagował… a na to drugie troszeczkę zapiszczała… i wtedy my wyskoczyliśmy, bo jeszcze chwila i by się zorientował. Uniknął mnie, ale Grzmiące Gardło przyszpilił go do ziemi. I powiedział, że spokojnie… że nie chcemy go zabić ani skrzywdzić, i że kazałeś nam sprowadzić go do obozu. I że ma dwa wyjścia, albo idzie po dobroci, albo go tam zaciągamy. Wtedy Ognista Łapa zdenerwował się, i- i powiedział, że skoro tak wojownicy traktują innych, to on woli odejść. I wtedy go zadrapał w brzuch, i kazałam Ukwieconej Łapie polecieć po Owcze Runo. Grzmiące Gardło powiedział, że Ognista Łapa teraz otwarcie przyznał się do bycia zdrajcą, a Ognista Łapa stwierdził, że chcieliśmy go zabić… i zrobił mu tą większą. Ranę — sama była zaskoczona, jak dobrze to pamiętała… ale to było coś, na czym była w pełni skupiona. Zazwyczaj miała dobrą pamięć, ale tylko do nieistotnych i niepotrzebnych rzeczy; więc uznawała się za kota głupiego.
— Ognista Łapa wymsknął się i powiedział, że… że cieszy się, że nie odmówił przysięgi. Że przeprasza swoje rodzeństwo, a że tobie i przywódcy mamy przekazać, że odchodzi, bo nie chce żyć w takim klanie. I uciekł. Nie wiem gdzie — wyjaśniła w końcu, wydając z siebie zmęczone westchnięcie.

- Rozumiem - odparł krótko jednocześnie rozmyślając na temat przekazanych mu informacji. Postępowanie Ognistej Łapy było karygodne, jednakże sposób postępowania Grzmiącego Gardła również nie mógł zostać przezniego uznany za ten właściwy. - Dlaczego zdecydowałaś się zaatakować pomimo zasygnalizowania przez Ognistą Łapę że opuścił obóz jedynie na chwilę?
Nie zamierzał wyciągać konsekwencji w kierunku Gwieździstej Łapy, chciał jednakże dowiedzieć się o zaistniałej sytuacji możliwie jak najwięcej.

Myślała, że to już koniec, gdy ten jej odpowiedział… ale zadał jej pytanie, a ta znów nieco się napięła. Czyli jednak zrobiła coś źle? Jej uszy nieco zbliżyły się do czaszki. Starała się nie patrzeć Konwaliowemu Snu cały ten czas w oczy - byłaby tylko bardziej przerażona. I nie wiedziała, czy to dobrze. Nie chciała być taką niedojdą jako wojowniczka, ale czy gdyby jako terminator nie bała się Konwaliowego Snu, to nie byłoby to bezczelne?
— …Bo tak nakazał Grzmiące Gardło.
Nie zamierzała przecież mówić nieprawdy.

A zatem Rozgwieżdżona Łapa podążała ślepo za nakazami kotów wyższych od niej rangą. Osobiście zawsze pilnował by przekazać terminatorom właściwe zasady postępowania, podejrzewał jednakże, że jego rozmówczyni jeszcze ich nie znała.
- Co sądzisz na temat jego decyzji? - spytał się niebieskookiej terminatorki. Ciekaw był jej odpowiedzi. Prawdą było, że mogła stać się ona jednym z czynników ważącym o przyszłości niebieskofutrego. Zielonooki nigdy nie ufał wojownikowi i gdyby zależało to jedynie od niego nigdy nie mianowałby go wojownikiem.

Nie spodziewała się przepytywania na ten temat. Znów obudziła się w niej lekka obawa - Grzmiące Gardło z łatwością nazywał ją zdrajcą przez sam fakt, że ta się zgubiła. Czy gdy powie teraz cokolwiek źle, zastępca w jakiś sposób ją ukarze? Cofnie decyzję o przyjęciu jej z powrotem? Przełknęła ślinę.
— …Nie postąpiłabym w ten sposób, gdybym była na jego miejscu — lecz ponownie, Gwiazdka nie potrafiła kłamać. A miała, nawet wtedy, na ten temat swoje przemyślenia - ale czym były jej przemyślenia przy nakazie mistrza? …Ale co dają jej myśli na ten temat teraz, gdy i tak jest po ptakach? Ugh. — Podeszłabym do niego normalnie, bez podstępu, i przekazała, że ma wracać. Dopiero gdyby zaatakował sam, oddałabym atakiem. Więc… Grzmiące Gardło według mnie miał dobre intencje, ale zbyt brutalne wykonanie — może była za miękka.

Zdawało się, że Rozgwieżdżona Łapa posiadała więcej rozsądku od jej własnego mistrza. Zdziwiony był z jakiego powodu Rozżarzona Gwiazda uznał za stosowne przydzielenie jej właśnie niebieskofutremu, logika podpowiadała mu jednakże że nie powinien tego zdziwienia odczuwać. Jego wuj od dawna nie był w stanie podejmować racjonalnych decyzji.
- Jaka jest natomiast twoja opinia na jego temat jako twego mistrza?
Ciekaw był czy kotka odpowiedź kotki będzie podobna do tej wystosowanej przez Ukwieconą Łapę.

I pytał dalej. Czuła się jak na przesłuchaniu. Dlaczego Konwaliowy Sen aż tak obchodziły jej opinie i przemyślenia? Była tylko terminatorką. Skoro przywódca przydzielił jej takiego mistrza, to jego słowo jest prawem. Skoro ten mistrz jej coś nakazał, to powinna to zrobić.
— …Był trochę denerwujący na początku. Uważał mnie za zdrajcę i mi nie ufał, traktował mnie z góry. Ale potem zrobiło się lepiej. Jest trochę… no… um… no nie zawsze bystry…, ale nawet lubię z nim trenować. Przekazuje dobrze materiał — odparła.

A zatem Rozgwieżdżona Łapa również posiadała dość pozytywną opinię na temat swego mistrza. Ten fakt zaskakiwał zielonookiego, nie zamierzał jednakże mówić o tym swej niebieskookiej rozmówczyni.
- Jak uargumentował swój brak zaufania i określanie cię mianem zdrajcy? - spytał się, ciekaw czy opinia kocura podparta była logiką.
- Rad jestem że dobór mistrza ci odpowiada - poinformował kotkę. - Co masz na myśli poprzez "nie zawsze bystry?"

W pewnym momencie poczuła, że ta rozmowa przeszła z raportu do… pewnego skarżenia na Grzmiące Gardło. Nie miała tego przecież na myśli, ale odmowa dalszej rozmowy z zastępcą na pewno nie byłaby łatwa do wyjaśnienia, nie przez nią, która nawet nie umiała wymyślić najprostszych, niewinnych wymówek.
— Cóż, zniknęłam z klanu. Uznał, że skoro opuściłam klan raz, zrobię to jeszcze raz, gdy skończę trening i będę już wszystko umieć. Nie zrobię tak — powiedziała więc znów prawdę… ale nagle zniknął jej język w gębie, gdy została spytana o rozwinięcie swojego eufemizmu. Nazwanie wojownika, kogoś rangą wyższego, zwyczajnie głupim, byłoby chyba niekoniecznie… odpowiednie. Ścisnęła wargi w zakłopotaniu.
— No… ten… no, nie wiem, taki trochę… głupkowaty… ? No i łatwo go wkurzyć, jak kocię, no ale każdy ma jakieś wady… — zadukała niezręcznie. :'3.